മിഴി 9
Mizhi Part 9 | Author : Raman | Previous Part
ഒരുപാട് ഗാപ്പ് വന്നതിനു ആദ്യമേ സോറി. അമിത പ്രതീക്ഷ വെച്ച് വായിക്കാതിരിക്കുക.ഇത്തിരി പേജ് കൂടുതല്‍ ഉണ്ട്. തേട്ടുകളുണ്ടാവാനും, ലാഗ് അടിക്കാനും സാധ്യതയുണ്ട്.ഇങ്ങനെ അല്ലതെ എനിക്ക് ഇത് എഴുതാനും അറിയില്ല!! സപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്ത എല്ലാവരോടും ഒരുപാട് സ്നേഹം.
വിങ്ങി കരയാൻ തോന്നുന്നത് കൊണ്ട് ശ്വാസമൊന്നും കിട്ടുന്നില്ല.ഇനിയെന്ത് ചെയ്യുമെന്നായിരുന്നു മനസ്സിൽ.റോഡിലങ്ങനെ ഇരുന്നു പോയി.ഒച്ചയില്ലാതെ പായുന്ന മിന്നൽ.നിർത്താതെ പെയ്യുന്ന മഴ.
അമ്മ ഇന്ന് പറഞ്ഞത ഓര്‍മ വന്നത്.ആശുപത്രിയിലേക്ക് അമ്മയുടെ അമ്മയെയെത്തിക്കാൻ അച്ഛൻ മഴയത്തോടിയത്,സമയം വൈകിയത്,അനു മിണ്ടാതെ നിന്നത്. അതുപോലെ എങ്ങാനും നടക്കുമോ?അങ്ങനെ ഒന്നും നടക്കില്ല!! ഞാൻ എന്നോട് തന്നെ പറഞ്ഞു.
ഈ ഇരുട്ടത് കാറിനുള്ളിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് അനു കിടക്കുന്നുണ്ട്.കണ്ണു തുറന്നു പോയാലോ.പേടിച്ചു പോയാലോ?ഇനിയെന്താ ചെയ്യാ!!.ബാക്കിലൂടെ മീനുവിന്‍റെ അടുത്തേക്ക് ഓടാം? അല്ലാതെയിപ്പോ ചെയ്യാനൊന്നുമില്ല. അതു തന്നെയാണ് നല്ലത്!!.
നേരത്തെ വീണ് തോലുപോയ കൈപ്പത്തി നനഞ്ഞു നീറി.മുടിയിലൂടെ ഒലിക്കുന്ന വെള്ളത്തിന്‍റെയൊഴുക്ക് കണ്ണീർ കൂടെ കലർന്നു കാഴ്ച മറക്കുന്നുണ്ട്.കൈകുത്തി എഴുന്നേറ്റു.തിരിച്ചു വീട്ടിലേക്കോടി.
മുന്നിൽ ഒരു നിഴൽ തെളിഞ്ഞോ?. പ്രതീക്ഷ വീണ്ടും വന്നു.ബാക്കിൽ,അകലെ നിന്നൊരു ചെറു വെളിച്ചെമുണ്ട്.വളവു തിരിഞ്ഞപ്പോ ഒരു കാറാണ്. വേറെയൊന്നും ചെയ്യാനില്ലായിരുന്നു.രക്ഷയില്ല.റോഡിന്‍റെ നടുക്കു ഞാൻ കൈ കൂപ്പിനിന്നു.വരുന്ന വണ്ടിയുടെ സ്പീഡ് കുറഞ്ഞു.ഒരു ഹോണടിച്ചു.പിന്നെയാ വെളിച്ചം എന്‍റെ മുഖത്തേക്ക് ശക്തായി തെറിച്ചു.വണ്ടി നിന്നു.
തുടക്കുന്ന ഗ്ലാസിന്‍റെയുള്ളിൽ, ചെറു വെളിച്ചത്തിൽ, ഒരാളുണ്ട്.ആ തല പുറത്തേക്ക് നീണ്ടു. മഴയുടെ മുഴക്കത്തിലൂടെ അയാളെന്തോ പറഞ്ഞു.കേട്ടില്ല!!.ഞാൻ സൈഡ് വിൻഡോയിലേക്കോടി.
“അഭീ….” കരഞ്ഞു പോയി. അറിയുന്ന ഒരു ചേട്ടനാണ്.”എന്താടാ ഇവിടെ മഴയത്തു.??.”
“ചേട്ടാ ചെറിയമ്മ അവൾക്കെന്തോ പറ്റി. വിളിച്ചിട്ട് എഴുന്നേൽക്കുന്നില്ല.കാറിന്‍റെ കീയാണേൽ കാണുന്നില്ല. ഞങ്ങളെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിക്കോ..പ്ലീസ് അങ്കിളേ ” പറയുന്ന കൂട്ടത്തിൽ ഞാൻ വല്ലാതെ കരഞ്ഞു.ദയനീയത ആയിരുന്നു വാക്കിൽ.ഇതല്ലാതെ ഞാനെന്താ ചെയ്യാ!!.
“നീ കരയാതെ കേറഭീ…” ഒറ്റ പറച്ചിലായിരുന്നു. സന്തോഷം തോന്നി..ഓടി കറങ്ങി ഞാൻ സൈഡ് സീറ്റിൽ കേറി. വണ്ടി എടുത്തത് പെട്ടന്നായിരുന്നു.അമ്മയെ വിളിച്ചില്ലേന്നും എന്താ പറ്റിയേന്നും പുള്ളി ചോദിച്ചു. പറ്റിയതെന്താന്ന് പറഞ്ഞില്ലേലും എന്‍റെയവസ്ഥ ഞാൻ പറഞ്ഞു.വണ്ടി ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു.ചളി വെള്ളം കുത്തിയിഴുകുന്നുണ്ട്. വെളിച്ചത്തിൽ വീടും മുന്നിലെ വണ്ടിയും തെളിഞ്ഞു.
“കാറിലുണ്ട് ചെറിയമ്മ….!!” മുറ്റത്തു വണ്ടി നിർത്തി തിരിക്കുമ്പോ.ഞാൻ അയാളോട് പറഞ്ഞു.കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി.മുന്നിലെ ചെറിയമ്മയുള്ള കാറിലേക്ക് ഞാൻ ധ്രുതിയില്‍ നടന്നു. ബാക്ക് ഡോർ വലിച്ചുതുറന്നു.
ഉള്ളിലേക്ക് നോക്കി.കണ്ണു പിടിക്കുന്നില്ല.മുഖത്തുള്ള വെള്ളം നല്ലപോലെ തുടച്ചു.ബാക്കിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി വന്ന ചേട്ടൻ ഫോണിന്‍റെ ടോർച്ചോണാക്കി ഉള്ളിലേക്കടിച്ചു തന്നു. ശ്വാസം നിന്നു.വായ മെല്ലെ പൊളിഞ്ഞു.അനു ഉള്ളിലില്ല!!.
എനിക്കെന്തോ പറ്റിയോ? കൈ കൊണ്ട് ഒന്നുകൂടെ ആ സീറ്റിൽ തിരഞ്ഞു നോക്കി.ഇല്ല ചെറിയമ്മയില്ല!! ഞാനിവിടെ കിടത്തിയതല്ലേ?.
“അഭീ….”ഉള്ളിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് തോളിൽ കൈ വെച്ചു ചേട്ടന്‍ വിളിച്ചു.കാറിൽ ചാരി ഞാന്‍ എന്താണെന്ന് മനസ്സിലാവാതെ നിന്നു.
ചെറിയമ്മ എവിടെപ്പോയി? ഞാൻ ഇതൊക്കെ സ്വപ്നം കണ്ടതാണോ? അല്ലേൽ ഇവിടെ നിന്ന് ചെറിയമ്മയെ ആരേലും കൊണ്ടുപോയോ?. നെഞ്ച് കുലുങ്ങാണ്.ചേട്ടൻ എന്‍റെ കളി കണ്ട് അന്തം വിട്ടു നോക്കുന്നുണ്ട്.എനിക്കാണേൽ ഒന്നും പറയാനും കഴിയുന്നില്ല. ചുറ്റിനും ഒന്നുകൂടെ നോക്കി.തെളിയുന്ന മിന്നലിന്‍റെ വെളിച്ചം ആ വരാന്തയിലേക്ക് നീണ്ടപ്പോ..കുറച്ചധികം നനവ് ആ വരാന്തയിലുണ്ടോ? അവളുള്ളിലുണ്ടേലോ?
ഓടിയുള്ളിലേക്ക് കേറി നോക്കാൻ തോന്നി.ചേട്ടനെ ഒന്നുകൂടെ നോക്കി വരാന്തയിലേക്ക് നടന്നു.പെട്ടന്ന് ഡോർ നിറഞ്ഞു ഒരു വെളിച്ചം!!. ദൃതിയിൽ നടന്ന എനിക്ക് പിന്നെ അങ്ങാൻ തോന്നിയില്ല.അവിടെ നിന്നു.
ബാക്കിൽ നിന്ന് ചേട്ടന്‍റെ വെളിച്ചം നേരെ ഉള്ളിലേക്ക് നീട്ടിയപ്പോ നിൽക്കുന്ന ആ മുഖം കണ്ടു എന്‍റെ കണ്ണ് വിടർന്നു വന്നു.ചെറിയ കരച്ചിൽ അറിയാതെയും.ഒരു കുഴപ്പവും ഇല്ലാതെ നിക്കുന്ന ചെറിയമ്മ!!.
പുല്ല്!! കുറച്ചു കൂടെ തളർന്നു.ദയനീയമായി ഞാൻ മഴയത്തു നിന്ന് ലൈറ്റ് അടിച്ചു നിൽക്കുന്ന ചേട്ടനെ നോക്കി.എന്താ ഞാനയാളോട് പറയാ???ഇളിക്കാനും കഴിയുന്നില്ല,കരയാനും വയ്യ!!. ഒരു കൈ ഊരക്ക് കൊടുത്ത് ഞങ്ങളെ രണ്ടു പേരെയും നോക്കുന്ന ആ ഭാവം കണ്ട് നിൽക്ക വയ്യാതെ ഞാൻ സ്റ്റെപ്പിൽ അവിടെയിരുന്നു.
“അനൂ….മോളെ..വയ്യാന്നഭി പറഞ്ഞു .കുഴപ്പം ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ ല്ലേ? ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോവണോ?..” മുന്നിലുള്ള അങ്കളിന്‍റെ ചോദ്യം. ബാക്കിൽ ചെറിയമ്മ വെളിച്ചവും കൊണ്ട് അടുത്തേക്ക് എത്തിയതറിഞ്ഞു.ഞാൻ കാലു മുറ്റത്തേക്ക് നീട്ടി സ്റ്റെപ്പിൽ ഇരിക്കാണ്.എന്‍റെ വയറിനു താഴേക്ക് ഓടിന്‍റെ മുകളിൽ നിന്ന് വരുന്ന വെള്ളം മൊത്തം നനക്കുന്നുണ്ട്. എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ ഇരിക്കുന്നെന്ന് ചോദിച്ചാൽ അറിയില്ല!!.സങ്കടമോ ദേഷ്യമോ ഒന്നുമില്ല.ഒരു മരവിപ്പ്.ഇവൾ പറ്റിച്ചത് കൊണ്ടല്ല.ശെരിക്കും ചെറിയമ്മക്ക് എന്തേലും പറ്റി പോയിരുന്നേലോ എന്ന പേടി.
“ഇല്ലങ്കിളേ..കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല…!!” ചെറിയമ്മയുടെ ശബ്ദം പതിയെയാണ്.ഞാൻ അയാളെ നോക്കി.അവൾ പറഞ്ഞതിന് ചെറിയ ഒരു മൂളൽ.എന്നേ നോക്കികൊണ്ട് എന്തോരു ഭാവം പുള്ളിക്കുണ്ട്. കള്ള നായീന്‍റെ മോനെ ഇതിനാണോടാ ഈ മഴയത്തെന്നെ മെനക്കെടുത്തിയെ എന്നാണോ? പുള്ളി ഫുൾ നനഞ്ഞുകുളിച്ചിട്ടുണ്ട്.ഇപ്പോഴും ആ മഴയത്തു നിൽക്കുന്നുണ്ട്!.കൈ കുടഞ്ഞ്,ലൈറ്റ് ഓഫ്‌ ചെയ്ത് പോക്കറ്റിൽ അയാൾ ഫോണിട്ടപ്പോ ഞാൻ കുറച്ചുകൂടെ ആശ്വാസത്തിന് സ്റ്റെപ്പിലേക്ക് നീണ്ടു കിടന്നു.അരക്ക് താഴോട്ട് നനയുന്നത് ഒരു സുഖമായി തോന്നി.
“അങ്കിളിന് ചായ എന്തേലും എടുക്കണോ…? ” ബെസ്റ്റ്!!.അവളുടെയൊരു ചോദ്യം!!ഒരു സദ്യകൂടെ വിളമ്പാമായിരുന്നു.കൈ കഴുകി ഇരിക്കല്ലേ ഇവിടെ.പുള്ളിയുടെ മുഖത്തേക്ക് ഇനിയും പാളി നോക്കുന്നത് ശെരിയല്ലെന്ന് തോന്നി.എന്താവും ആ ഭാവം?നേരത്തേ ഓടിയന്തിന്‍റേയും കിടന്ന് കരഞ്ഞതിന്‍റേയും കിതപ്പിതുവരെ വിട്ടിട്ടില്ല. എന്തൊരു അഭിനയമാണീ ജന്തുവിന്.ഞാൻ കാണിച്ചതോ?മോശമാണോ? എന്തേലും പറ്റി പോയിരുന്നെലോ?
