POV Shift
“ടീ… ഇങ്ങനെ, ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇരിക്കാനാണോ നീയെന്നെ വിളിച്ചോണ്ട് വന്നത്…”
ഞാൻ ചിന്തകളിൽ നിന്നുണർന്നു രമ്യയെ നോക്കി..
രമ്യ എന്റെ കൂടെ സ്കൂളിൽ പഠിച്ചതാണ്.. എന്റെ ചുരുക്കം ചില കൂട്ടുകാരിൽ ഒരാൾ.. ഇവളോട് മാത്രമാണ് ഞാനെന്റെ പേർസണൽ കാര്യങ്ങളൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളു…
ഓഫീസിൽ നിന്നിറങ്ങിയപ്പോളാണ് രമ്യയെ കണ്ടത്.. വല്ലപ്പോഴും ആണ് അവളെ കാണാൻ കിട്ടുന്നത്.. കണ്ടപാടെ ഞാൻ ചെന്നു അവളെയും കൂട്ടി ഞങ്ങൾ സ്ഥിരമായി വരുന്ന റെസ്റ്റോറന്റിൽ പ്രൈവറ്റ് ഏരിയയിൽ ചെന്നിരുന്നു..
“അല്ലേലും നീ പണ്ടേ അത്ര മിണ്ടുന്ന ടൈപ്പ് അല്ലല്ലോ.. ഞാനാണല്ലോ വായാടി… അപ്പൊ ഞാൻ തന്നെ ചോദിക്കാം… എന്തൊക്കെയാ വിശേഷം… അപ്പു എവിടെപ്പോയി…” ഞാനൊന്നും മിണ്ടാതെ നിന്നപ്പോൾ അവൾ തുടർന്നു..
“അ..അവൻ കോളേജിൽ… ”
“ടി… നീ ഓക്കെ അല്ലെ.. വന്നപ്പോ തൊട്ട് ഞാൻ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു.. നിനക്ക് എന്താ പറ്റിയേ..?”
“നിനക്ക് തോന്നുന്നതാ.. ഞാൻ ഓക്കെ ആണ്..”
മുഖത്തെ വിഷാദഭാവം മറയ്ക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അവളെ നോക്കി..
“മ്മ്… അത് ചുമ്മാ.. നീ ചോദിച്ചാൽ പറയില്ല എന്നെനിക്കറിയാം.. അതുകൊണ്ട് ഞാനൊന്നും ചോദിക്കുന്നില്ല..”
അതെനിക്കല്പം ആശ്വാസം പകർന്നു
“പിന്നെ.. രണ്ട് ദിവസം മുൻപ് ഞാൻ അഞ്ജുവിനെ കണ്ടിരുന്നു…”
ഞാനവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി…
“നീ ഇപ്പോഴും അവളോട് പിണക്കമാണോ…?”
എനിക്ക് വാക്കുകളില്ലായിരുന്നു
“നിന്നെ അവള് ഒരുപാട് മിസ്സ്‌ ചെയ്യുന്നുണ്ട് ട്ടോ… നിന്നെപ്പറ്റി.. നിങ്ങൾ ഒരുമിച്ചുണ്ടായിരുന്നപ്പോഴുള്ള ഒരുപാട് കാര്യങ്ങളൊക്കെ അവളെന്നോട് വാതോരാതെ പറഞ്ഞു…”
അഞ്ജുവിന്റെ ഓർമകൾ എന്റെ മനസ്സിലൂടെ കടന്നുപോയി… അവയെന്നെ ആഴത്തിൽ മുറിവേൽപ്പിക്കുന്ന പോലെ ഒരു തോന്നൽ…
“നീ എന്നോട് ദേഷ്യപ്പെടില്ലെങ്കിൽ ഒരു കാര്യം പറയാം…”
രണ്ടുനിമിഷത്തെ മൗനത്തിന് ശേഷം അവൾ എന്നെ നോക്കി.
“നീ എപ്പോഴെങ്കിലും ഓപ്പോസിറ്റ് സൈഡ് ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ..?”
ഞാനവളെ ഉറ്റുനോക്കി…
“ദേവേട്ടൻ അപ്പൂനെ മിസ്സ്‌ ചെയ്യുന്നുണ്ടാവില്ലേ എന്ന്.. ”
പെട്ടന്നെന്നിൽ ദേഷ്യം ഇരച്ചുകയറി…
ദേവൻ!… ഞാൻ മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന അയാളുടെ മുഖവും ഓർമകളും എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് വീണ്ടും വന്നു… രക്തയോട്ടം വർധിക്കുന്ന പോലെ… അയാളെ പിച്ചിച്ചീന്താനുള്ള വെറുപ്പിൽ ചെയറിൽ നിന്നും ഞാൻ ചാടിയെണീറ്റു… എന്റെ ചരുട്ടിപിടിച്ച കൈ ദേഷ്യത്തിൽ ചില്ല് മേശയിൽ അമർത്തി….
“ഇതാ ഞാൻ ആദ്യമേ പറഞ്ഞെ.. മൂക്കിന്റെ തുമ്പത്ത് ദേഷ്യവും അനാവശ്യമായ വാശിയും.. നീ അവിടെ ഇരുന്നേ..”
അവൾ സീറ്റിൽനിന്ന് എണീറ്റുവന്നു എന്നെ പിടിച്ചിരുത്തി….
“അയാളുടെ കാര്യം പോട്ടെ.. അഞ്ജുവിനെ നീ മിസ്സ്‌ ചെയ്യുന്നില്ലേ… ആർക്ക് വേണ്ടിയാടി നീ ഇങ്ങനെ വാശി പിടിക്കുന്നെ..”
അഞ്ജുവിനെ നീ മിസ്സ്‌ ചെയ്യുന്നില്ലേ!!…
അവളുടെ ആ വാക്കുകൾ എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ഒരു വിള്ളൽ വീഴ്ത്തി…
ഇല്ല… അവൾ സ്വന്തം ഇഷ്ടത്തിന് പോയതാണ്… അവളെ പറ്റി ഞാൻ എന്തിന് ഓർക്കണം… എന്നെപ്പറ്റി ഒരുനിമുഷം അവളപ്പോൾ ചിന്തിച്ചോ… എന്റെ മനസ്സിനെ ഞാൻ തിരുത്താൻ ശ്രമിച്ചു…
“അവള് കൊച്ചൊന്നും അല്ലല്ലോ.. എന്റെ വാക്ക് ധിക്കരിച്ചു അയാളുടെ കൂടെ അവൾ പോയില്ലേ..”
ഞാൻ അവളെ നോക്കി….
“ഇതാണ് നിന്റെ കുഴപ്പം… നീ ഒരു സൈഡ് മാത്രമേ ചിന്തിക്കുന്നുള്ളു….”
…
“അഞ്ജു അവളുടെ അച്ഛനെ നോക്കുമ്പോ പ്രതേകിച്ച് ഒരു കുഴപ്പവും തോന്നുന്നുണ്ടാവില്ല… അതിന് അവളെ കുറ്റം പറയാൻ പറ്റുമോ?..”
ഞാൻ തല കുനിച്ചു മേശയിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു…
“ദേവേട്ടൻ നിന്നോട് കാണിച്ചത് വളരെ മോശം കാര്യമാണ്… അതിനെ ഞാൻ ഒരിക്കലും ന്യായീകരിക്കില്ല… അങ്ങനെ മറ്റൊരാളോട് അടുപ്പം ഉണ്ടെകിൽ അത് ആദ്യം നിന്നോട് സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു അയാൾ ചെയ്യേണ്ടിരുന്നത്.”
അവൾ തുടർന്നു.
“പക്ഷെ ഒരു അച്ഛന്റെ പാർട്ട്‌ വളരെ ഭംഗിയായി അയാൾ കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടില്ലേ..?”
ഞാനോർത്തുനോക്കി…. അത് ശെരിയായിരുന്നില്ലേ? ഞാൻ എന്നോട്തന്നെ ചോദിച്ചു…
“ഞാൻ നിന്നെ വിഷമിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി പറഞ്ഞതല്ല… അപ്പുവിനെയും അഞ്ജുവിനെയും നിനക്ക് എപ്പോഴും അയാളുടെ അടുത്ത് നിന്ന് അകറ്റിനിർത്താൻ പറ്റില്ല.. അവരിപ്പോ വളർന്നു വലുതായി സ്വന്തമായി തീരുമാനം എടുക്കാനൊക്കെ ആയി.. നിനക്കയാളോട് ദേഷ്യമുള്ളതിന് കുട്ടികൾ എന്ത് പിഴച്ചു..”
…
“അയാൾ അവരുടെ അച്ഛൻ അല്ലെ.. അതൊരിക്കലും അല്ലാതാവില്ലല്ലോ…?”
എന്റെ തല മരവിക്കുന്നതുപോലെ…
“നീ ഇങ്ങനെ ആവശ്യമില്ലാത്ത കാര്യത്തിന് വാശി പിടിച്ചാൽ ഒരിക്കൽ അപ്പുവിനും തോന്നിയാലോ അഞ്ജുവിനെ പോലെ അവന്റെ അച്ഛന്റെ കൂടെ പോവാൻ…”
ആ വാക്കുകൾ എന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു വെള്ളിടി വെട്ടിയ പോലെ വിങ്ങലേൽപ്പിച്ചുകളഞ്ഞു….
പെട്ടന്ന് ചാടിയെണീറ്റ ഞാൻ അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോകി… എന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണുനീർ ധാരയായി ഒഴുഴുകിയിറങ്ങി… എന്റെ കൈകൾ അവളുടെ കയ്യിൽ മുറുകിയിരുന്നു….
“അപ്പു എന്നെ വിട്ട് പോവുമോ രമ്യാ?….”
അതൊരു അലർച്ചയായിരുന്നു…
അവളെന്നെ നിശ്ചലയായി നോക്കിനിന്നു… അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ ഭയം നിഴലിച്ചിരുന്നു… അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു….
“ഇല്ലെടി ഞാൻ… ഞാൻ വെറുതെ പറഞ്ഞതാ..”
ആവളെന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്…എന്നാൽ അതൊന്നും എന്റെ തലയിൽ കേറുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല…
“നീ പേടിക്കണ്ട.. നീയെന്ന് പറഞ്ഞാൽ അപ്പുവിന് ജീവനാ.. നിന്നെ ചതിച്ചത്കൊണ്ട് തന്നെ അവനും അയാളെ ഇഷ്ടമല്ല.. നിനക്ക് വിഷമമാവുന്നത് ഒന്നും അവൻ ചെയ്യില്ല.. അതിനവന് പറ്റില്ല..”
അവൾ കൂട്ടിച്ചേർത്തു…
കുറച്ചുനേരം ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ മൗനം തളം കെട്ടി നിന്നു….
“എടീ.. നീ ഇങ്ങനെ ഇമോഷണൽ ആവാതെ… നീ ഇങ്ങനെയൊന്നും ആയിരുന്നില്ലല്ലോ…”
…
നീ പണ്ടെത്ര പാവമായിരുന്നു… എന്ത് കൂൾ ആയിരുന്നു, എന്ത് ഹാപ്പി ആയിരുന്നു…
…
“നീ മനസ്സുതുറന്നൊന്ന് ചിരിച്ചിട്ട് എത്ര കാലമായി?”
…
നിനക്ക് ആ പഴയ ജിഷ ആയിക്കൂടെ…
രമ്യയുടെ വാക്കുകൾ എന്നെ വല്ലാതെ ഉലച്ചു…
അൽപനേരം കൂടെ അവിടെ ഇരുന്ന ശേഷം ഞങ്ങൾ പിരിഞ്ഞു….
റെസ്റ്റോറന്റിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങാൻ നേരം അപ്പുവിന് ഇഷ്ടപെട്ട ഭക്ഷണം വാങ്ങാൻ ഞാൻ മറന്നില്ല.. പുറത്തിറങ്ങി സ്കൂട്ടിയുമെടുത്തു ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക് കുതിച്ചു…
രമ്യയെ കണ്ടതുകൊണ്ട് വീട്ടിലെത്താൻ കുറച്ചു വൈകിയിരുന്നു.. അപ്പു ഇപ്പോ വന്നിട്ടുണ്ടാവും.. ഇനി അവനോട് മിണ്ടാതെ ഇരിക്കരുത് എന്നൊക്കെ ഓർത്ത് ഞാൻ വേഗം വണ്ടി വിട്ടു…
ഞാൻ ഗേറ്റ് തുറന്നു വണ്ടി മുറ്റത്തേക്ക് എടുത്തു.. ഹെൽമെറ്റ്‌ ബൂട്ടിൽ വെച്ചശേഷം അവന് കൊണ്ടുവന്ന പലഹാരവും എടുത്ത് ഞാൻ വരാന്തയിൽ കയറി ഡോർ തുറക്കാൻ നോക്കി.. ഡോർ ലോക്ക് ആണ്..