തുണ്ട് കഥകള് – കാദറിക്കാന്റെ മുട്ടമണി – 11
പിറ്റേ ദിവസം അശ്വതിക്കുട്ടി പതിവു പോലെ സ്കൂളിലെത്തി…
കാദറിനോട് വെറുതെ ഇനിയും പരിഭവം കാണിക്കേണ്ട..
ഇതിനു മുന്പിലത്തെ പാര്ട്ട് കള് വായിക്കാന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക
ഒരു പക്ഷെ താൻ മിണ്ടാതിരുന്നതു കൊണ്ട് കൂടിയാവണം അവൻ കഴിഞ്ഞ ദിവസം സ്കൂളിൽ വരാതിരുന്നത്..
അവൾ ചിന്തിച്ചു..
കൂട്ടത്തിൽ അവൾ ഒരു തീരുമാനം കൂടി എടുത്തിരുന്നു അവനോടുള്ള അകൽച്ച കുറയ്ക്കണമെന്ന്..
ക്ലാസിലെത്തിയപ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ ആദ്യം തിരഞ്ഞത് കാദറിനെയായിരുന്നു..
ഇല്ല അവൻ വന്നിട്ടില്ല..
താൻ ഇനി ദേഷ്യപ്പെടുമെന്ന് പേടിച്ചാണൊ അവൻ വരാതിരിക്കുന്നത് – അവൾ ആകുലപ്പെട്ടു..
അന്നേ ദിവസം അവൻ വന്നില്ല..
ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു..
അവൻ ഒരിക്കലും സ്കൂളിൽ എത്തിയതേയില്ല..
അവൻ വരാതിരിക്കുന്ന ദിവസങ്ങൾ ഏറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്..
അവൻ വരാതായതിന്റെ കൃത്യം അഞ്ചാം ദിവസം സ്കൂളിൽ പതിവില്ലാതെ ഒരു അസംബ്ലി വിളിച്ചു ചേർത്തു..
മറ്റു കുട്ടികളോടൊപ്പം അശ്വതിക്കുട്ടിയും അസംബ്ലി ഗ്രൗണ്ടിലേക്ക് നടന്നു..
എവിടെയായിരിക്കും അവൻ??
അവളുടെ ചിന്ത എപ്പോഴും അത് മാത്രമായിരുന്നു..
അസംബ്ലി ഗ്രൗണ്ടിൽ കുട്ടികളെല്ലാം ബഹളം കൂട്ടുന്നുണ്ട്..
സ്റ്റാഫ് റൂമിൽ നിന്ന് ടീച്ചർമാർ ഓരോരുത്തരും ഗ്രൗണ്ടിലെത്തിയതോടെ കുട്ടികളുടെ ബഹളം ഒന്ന് കുറഞ്ഞു..
പ്രഭാത പ്രാർത്ഥന കഴിഞ്ഞ ഉടനെ
ഹെഡ്മിസ്റ്റ്രസ് മാലതി ടീച്ചർ മൈക്ക് കൈയിലെടുത്തു..
“പ്രിയപ്പെട്ട കുഞ്ഞുങ്ങളെ…
നിങ്ങളൊട് എനിക്കൊരു കാര്യം അറിയിക്കാനുണ്ട്…
നമ്മുടെ സ്കൂളിൽ ഏഴാം തരത്തിൽ പഠിച്ചിരുന്ന അബ്ദുൾ ഖാദർ എന്ന വിദ്യാർത്ഥി കഴിഞ്ഞ കുറെ ദിവസങ്ങളായി സ്കൂളിലെത്തിയിട്ടില്ല..
ഞാൻ അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ വീട്ടിലും ചെന്നതായി അറിവില്ല..
കണക്കിന് ഞാൻ സ്വന്തമായി അവനു സ്പെഷ്യൽ ക്ലാസ് പോലും എടുത്ത് കൊടുത്തിരുന്നു..
പക്ഷെ കഴിഞ്ഞ ദിവസം അവൻ ഒരു കുറിപ്പും എഴുതു വച്ച് ഈ നാട് തന്നെ വിട്ടു എന്നാണ് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്..
അവന്റെ വല്യുമ്മയും ഗൾഫിലുള്ള അവന്റെ ഉപ്പയും വരെ സങ്കടത്തിലാണ്..
ജീവിതത്തിൽ നിങ്ങൾക്ക് പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടാകാം, നിങ്ങൾ തോറ്റ് പോയെന്ന് വരാം… അതിനു നിങ്ങൾ നാടു വിടുകയല്ല വേണ്ടത്..
നിങ്ങളുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ അധ്യാപകരെ അറിയിക്കുക.. അവരാണു നിങ്ങളുടെ മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശികൾ… അവർ കാട്ടുന്ന വഴി നിങ്ങളുടെ നന്മയ്ക്ക് വേണ്ടിയായിരിക്കും..
ലോകത്തെ കുറിച്ച് ഒന്നുമറിയാത്ത ഈ പ്രായത്തിൽ നിങ്ങൾ സ്വയമേവ തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കാതിരിക്കുക..
അബ്ദുൾ ഖാദറിനെ പോലെ ജീവിതം തന്നെ ഉപേക്ഷിച്ച് നിങ്ങളുടെ വീട്ടുകാരെ സങ്കടപ്പെടുത്താതിരിക്കുക..
നമുക്ക് ഒരു നിമിഷം അബ്ദുൾ കാദറിന്റെ തിരിച്ചു വരവിനായി അവന്റെ വീട്ടുകാർക്കൊപ്പം പ്രാർഥിക്കാം..”
സ്കൂൾ ഒരു നിമിഷം മൗനത്തിലാണ്ടു..
അശ്വതിക്കുട്ടിക്ക് ബോധം നഷ്ടപ്പെടുന്നതായി തോന്നി..
താൻ… തന്റെ മൗനം…തന്റെ ദേഷ്യം… അതു മാത്രമാണു അവനെ ഈ തീരുമാനത്തിലെത്തിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക..
ഈശ്വരാ അവനൊന്നും വരുത്തല്ലെ..
അവൾ നെഞ്ഞുരുകി പ്രാർത്ഥിച്ചു..
അസംബ്ലി കഴിഞ്ഞ് തിരികെ ക്ലാസിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്നുണ്ടായിരുന്നു..
ഒരിക്കലെങ്കിലും അവനോട് പറയാമായിരുന്നു..
“അവനെ ഒരിക്കൽ താൻ ഒരുപാട് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു എന്ന്..
അവനു വേണ്ടി തന്റെ ശരീരമോ ജീവനോ തന്നെ കൊടുക്കാൻ ഒരുക്കമായിരുന്നെന്ന്..
ക്ലാസിലെ ആ സ്ഥിരം തെമ്മാടിയെ താൻ ഒരുപാട് ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ചിരുന്നു എന്ന്… പിന്നെ കൂട്ടത്തിൽ അന്നാ കുന്നിൻന്മുകളിൽ അവൻ തന്ന സുഖവും വേദനയും വരെ താൻ ആസ്വദിച്ചിരുന്നു എന്ന്…”
അവൾ നിശ്വസിച്ചു..
ക്ലാസിലെത്തിയപ്പോൾ പല കൂട്ടുകാരികളും അവളോട് ചോദിച്ചു
എന്തിനാ കരയുന്നേന്ന്..??
അവൾ ആർക്കും മറുപടി കൊടുത്തില്ല..
ഉള്ളിന്റെ ഉള്ളിൽ അവൾ അറിയാവുന്ന ദൈവങ്ങളോടെല്ലാം അവന്റെ നന്മയ്ക്ക് വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിക്കുകയായിരുന്നു..
വൈകീട്ട് സ്കൂൾ വിട്ട് അവൾ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങുമ്പോഴും കവലയിൽ കൂടി നിന്നിരുന്നവർ സംസാരിച്ചിരുന്നത് കാദറിന്റെ നാടുവിടൽ തന്നെയായിരുന്നു..
വീട്ടിലേക്ക് നടക്കും വഴിയായിരുന്നു കാദറിന്റെ വീട്..
വീട്ടു മുറ്റത്ത് ഒരു വലിയ കാർ കിടപ്പുണ്ട്..
ഗൾഫിലുള്ള അവന്റെ ഉപ്പ വന്നതായിരിക്കണം..
ആകെക്കൂടി അവൾക്ക് സങ്കടം ഇരച്ചു കയറി..
വീട്ടിലെത്തിയപ്പോാ അവളുടെ അമ്മയും ചോദിച്ചു..
“നിങ്ങടെ സ്കൂളിലെ ഒരു കുട്ടി നാടു വിട്ടു ല്ലെ..”
“അമ്മയെങ്ങനെ അറിഞ്ഞു..??”
“ഇന്നത്തെ പത്രത്തിൽ കിടപ്പുണ്ടല്ലൊ..
പിള്ളെരായാ പത്രം വായിക്കണം.. അല്ലതെ എങ്ങനാ ലോക വിവരം കിട്ടുന്നത്..??”
അമ്മ കൂടുതലൊന്നും പറഞ്ഞില്ല..
അവൾക്ക് പത്രം നീട്ടിക്കൊണ്ട് അവർ വീണ്ടും അടുക്കളയിലെ ജോലിയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു..
അവൾ പത്രം നിവർത്തി..
മുൻപേജിൽ തന്നെ താഴെ ഒരു രണ്ട് കോളം വാർത്ത കണ്ടു..
“സ്കൂൾ വിദ്യാർത്ഥിയുടെ തിരോധാനം എന്ന പേരിൽ..”
കണ്ടു കിട്ടുന്നവർ അറിയിക്കുക എന്നും പത്രത്തിൽ അവന്റെ ചിത്രത്തോട് കൂടി തന്നെ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു..
അവളുടെ കണ്ണുകൾ പിന്നെയും തുളുമ്പി..
“ദൈവമേ നീ എന്നെ എന്തു വേണ്ടമെങ്കി ചെയ്തോ.. പക്ഷെ ഞാൻ കാരണം അവന്റെ ജീവിതത്തിന് ഒന്നും വരുത്തല്ലെ…”
അവൾ കതക് അടച്ച് കുറ്റിയിട്ടു.. ലിന്നെ ആ പത്രത്താൾ കത്രിക കൊണ്ട് മുറിച്ച് അവന്റെ പടം വെട്ടിയെടുത്തു..
ആ പടം തന്റെ നൊഞ്ഞോട് ചേർത്ത് തഴുകി ശെഷം തന്റെ രണ്ടു വര പുസ്തകത്തിനകത്ത് ഒളിച്ചു വച്ചു..
*******************”
നാട് പ്രാർത്ഥനയാൽ തന്നെ കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ, കാദർ മാത്രം ഒരോ ദിനങ്ങളുമെണ്ണി ആ ബംഗ്ലാവിൽ കഴിച്ചു കൂട്ടി..
ഒരോ ദിവസവും ബംഗ്ലാവിനടുത്ത ചായത്തോട്ടത്തിലെ കുഞ്ഞു അരുവിക്കരുകിലേക്ക് സുഭദ്ര മാഡവും പെൺകൂട്ടങ്ങളും അവനെയും കൃഷ്ണനുണ്ണിയെയും കൊണ്ട് പ്രഭാത സവാരിക്കിറങ്ങും..
അരുവിക്കരികെയുള്ള അരളിമരത്തിലാവും പലപ്പോഴും പകൽ മുഴുവൻ അവരെ കെട്ടിയിട്ടിട്ടുണ്ടാവുക..
ഒരോ പകലും ഒരോ രാത്രിയും സ്ത്രീകളുടെ മലത്തിലും മൂത്രത്തിലുമായി അവർ ജീവിതം കഴിച്ചു കൂട്ടി..
പല ദിവസങ്ങളിലും പച്ച മണ്ണിൽ, സമൂഹത്തിലെ ആ ആഡ്യവനിതകൾ വിസർജിക്കുന്ന മലം മാത്രമായിരുന്നു അവരുടെ ഭക്ഷ്ണം..
ദാഹിക്കും നേരം വെള്ളം ചോദിച്ചലയാൻ നേരം മൂത്രത്തുളയിൽ നിന്നും കുടുകുടെ ചാടിയ ചുടു മൂത്രം മാത്രം അവരുടെ തൊണ്ടകളെ നനച്ചു..
ഒരോ സ്ത്രീയുടെയും രോമ രാജികൾ അവരുടെ നാവുകൾ വൃത്തിയാക്കി..
രാത്രികൾ അവസാനികുമ്പോൾ ചിലപ്പോൾ ഒരു കൗണ്ട് ഡൗൺ പോലെ അവർ മുതുകത്ത് ചാട്ടവാറടിയും നടത്തി പോന്നു..
മുപ്പതിൽ തുടങ്ങിയ കൗണ്ട് ഡൗൺ പതിയെ ഇരുപതായി പത്തായി..
ഒടുവിൽ ആ നാൾ വന്നെത്തി..
“The great Femdom Fest”
ഇന്ത്യയിലെ ഡൊമിനേഷൻ സെക്സിൽ താത്പര്യമുള്ളവർക്കായി നടത്തപ്പെടുന്ന ഏറ്റവും വലിയ ഫെസ്റ്റ്..
അക്കൊല്ലം നിർഭാഗ്യവശാലോ ഭാഗ്യവശാലോ ഹോസ്റ്റ് ചെയ്തത് കേരളത്തിന് തൊട്ടരികിലെ കർണ്ണാടകയിൽ.. അതും സിലിക്കോൺ സിറ്റിയായ ബാംഗ്ലൂരിൽ…
സ്ത്രീകളെല്ലാവരും ത്രില്ലിലായിരുന്നു..
എന്നാൽ അവരുടെ അവേശം കാണും തോറും കാദറിനും കൃഷ്ണനുണ്ണിക്കും ഉള്ളിനുള്ളിൽ ഒരു ഭീകരത അനുഭവപ്പെട്ടു..
കൂട്ടത്തിൽ മാലതി മാഡത്തിനായിരുന്നു കൂടുതൽ ത്രില്ല്.. സുഭദ്ര മാഡം എപ്പോഴും ആ ക്രൂര മുഖഭാവം നിലനിർത്തിക്കൊണ്ടു പോയി..
ഫെസ്റ്റിനു ആഴ്ച്ചകൾ മുന്നേ തന്നെ പദ്ധതികൾ ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു എന്നാണു സത്യം..