തുണ്ട് കഥകള്‍ – നസീമ
ഞാന്‍ മനാഫ് യഥാര്‍ത്ഥ പേര് അല്ല . എൻറെ ചെറുപ്പത്തിൽ എൻറെ ബാപ്പ മരിച്ചു പോയതാണ്. ഒന്നാം ക്ലാസ് മാത്രം എൻറെ ഉമ്മ സുഹറ എന്നെ വീട്ടിൽ നിർത്തി തന്നെ പഠിപ്പിച്ചു. പിന്നെ വെറും പോള കമ്പനിയിൽ പോള വാരാൻ പോയിരുന്ന ഉമ്മക്ക് എൻറെ പടുത്തം നടത്താൻ സാമ്പത്തിക ശേഷി ഇല്ലാത്ത അവസ്ഥയായി. തുച്ചമായ വരുമാനം കൊണ്ട് അന്നന്നത്തെ ചിലവ് മാത്രം നോക്കാനെ ഉമ്മയെ കൊണ്ട് സാധിച്ചുള്ളൂ.
അങ്ങനെ ഞങ്ങളുടെ വീടിനടുത്തുള്ള ഞാൻ പഠിച്ച മദ്രസയിലെ മമ്മദ് ഉസ്താത് പറഞ്ഞതനുസരിച്ച് എന്നെ മലപ്പുറത്തുള്ള ഒരു സ്വകാര്യ സ്ഥാപനമായ യത്തീം ഖാനയിൽ [ഓർഫനേജ് ] കൊണ്ടാക്കാൻ ഉമ്മ തീരുമാനിച്ചു. ഉമ്മയുടേയും ബാപ്പയുടേയും പ്രണയ വിവാഹമായ കാരണം ഞങ്ങൾക്ക് കുടുംബക്കാർ ആരും തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നതുമില്ല.
ആ ഓർഫനേജ് അന്ന് അതായത് 1990 കാല ഘട്ടത്തിൽ അതായത് എൻറെ ചെറുപ്പത്തിൽ വളരെ ഫെയ്മസ് ആയിരുന്നു. കുട്ടികളെ സ്വന്തം മക്കളെ പോലെ സ്നേഹിക്കുകയും പരിപാലിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന നസീമ എന്ന ഒരു ഇത്തയായിരുന്നു അവിടത്തെ ഉസ്താദായി ജോലി ചെയ്തിരുന്നത്. ആ ഓർഫനേജിൽ എൽപ്പി ക്ലാസ് വരെയുള്ള ആൺകുട്ടികളെ മാത്രമായിരുന്നു എടുത്തിരുന്നത്. യു.പി സ്കുളിലേക്ക് ആയ കുട്ടികളെ ആ ഓർഫനേജിൻറെ തന്നെ അതീനതയിൽ ഉള്ള വേറെ ഓർഫനേജിൽ ആക്കലായിരുന്നു പതിവ്. വലിയ ഓർഫനേജ് എന്ന് കുട്ടികൾ പേര് വിളിച്ചിരുന്ന അവിടെ +2 വരെ കുട്ടികളെ പടിപ്പിക്കുമായിരുന്നു.
അങ്ങനെ ഉമ്മ എന്നെയും കൂട്ടി ആ ഓർഫനേജിലേക്ക് പോയി. ഞാൻ കുറെ കരഞ്ഞെങ്കിലും മോൻ നന്നായി പടിച്ച് വലിയ ആളാവാൻ വേണ്ടി ആണെന്ന് ഉമ്മ എന്നെ സമാധാനിപ്പിച്ചു. ഓർഫനേജിൽ എത്തിയതും ഓഫീസ് റൂമിൽ ഞാനും ഉമ്മയും ചെന്നിരുന്നു. ഒരു പത്തു മിനിട്ട് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു തടിച്ച പൊക്കമുള്ള കറുത്ത ഒരു സ്ത്രീ കറുത്ത പർദയും ധരിച്ച് ഓഫിസിലേക്ക് കയറി വന്നു. ഏകദേശം 47 വയസിനടുത്ത് പ്രായം വരുന്ന മുഖത്ത് നിറയെ മുഖക്കുരുവും പാടുകളും ഉള്ള ഒരു ഭീമാകാരിയായ ഒരു താത്ത എന്നു വേണേൽ പറയാം. അതായിരുന്നു ആ ഓർഫനേജിലെ മേൽ നോട്ടം വഹിച്ചിരുന്ന ടീച്ചർ നസീമ. കുട്ടികൾ എല്ലാം വിളിച്ചിരുന്നത് നസിയുമ്മ എന്നായിരുന്നു.
കണ്ടാൽ തന്നെ പേടിച്ചു പോകുന്ന ഒരു പരുക്കൻ രൂപമായിരുന്നു ഇത്തയുടേത്.
ആ ഇതാണല്ലെ ഇങ്ങടെ മോൻ…
ഇത്ത ഉമ്മയോട് ചോദിച്ചു.
അതെ ടീച്ചറെ…
എന്ന് ഉമ്മ പറഞ്ഞു.
ഇബിടെപ്പോ പുള്ളോള് അധികാണല്ലോ മോളെ…
അങ്ങനെ പറയരുത് ടീച്ചറെ… എനിക്ക് നിവർത്തി ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടാ ഞാൻ എൻറെ പൊന്നുമോനെ ഇവിടെ ചേർക്കുന്നത്.
ഉം… സാരമില്ല മോളെ… ഞാൻ നോക്കിക്കോളാം അൻറെ മോനെ. മോള് ധൈര്യമായി പൊക്കോളൂ.
എന്ന് പറഞ്ഞ് ഇത്ത ഉമ്മയെ സമാധാനിപ്പിച്ചു.
ഒരു ചെറിയ ബാഗിൽ എൻറെ വസ്ത്രങ്ങളും തന്ന് ഉമ്മ വിതുമ്പിക്കൊണ്ട് എൻറെ കവിളിൽ ഉമ്മയും വെച്ച് വീട്ടിലേക്ക് യാത്ര തിരിച്ചു. ഉമ്മ പോയ കാരണം ഒറ്റപ്പെട ഞാൻ കുറെ കരഞ്ഞു. നസീമ്മ ടീച്ചർ എന്നെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
ഇച്ച് പഠിച്ച് ബല്യ ആളാവാൻ വേണ്ടിയാ മോനെ… മോൻ കരയണ്ട.
എന്നും പറഞ്ഞ് ടീച്ചർ ഒരു കുട്ടിയുടെയൊപ്പം എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്താൻ വിട്ടു.
അങ്ങനെ ഒരാഴ്ച്ച കഴിഞ്ഞ് പുതിയ കൂട്ടുകാരെ എല്ലാം കിട്ടിയ ഞാൻ എല്ലാം മറന്ന് ഹാപ്പിയായി. ഉമ്മ ഇടക്കൊക്കെ എന്നെ വന്നു കാണുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു. ആകെ ഉള്ള ഒരു പേടി നസീമ ടീച്ചറുടെ ചൂരൽ കശായമാണ്. പഠിക്കാത്ത കുസൃതി കാണിക്കുന്ന കുട്ടികളെ ടീച്ചർ അടിക്കുമായിരുന്നു. എല്ലാ കുട്ടികൾക്കും ടീച്ചറെ വലിയ പേടിയായിരുന്നു. എനിക്കും അതുപോലെ തന്നെ…
വൈകിട്ട് സ്കൂൾ വിട്ട് വന്നാൽ ഒരു ആറ് മണി സമയം വരെ അവിടത്തെ കൊച്ചു മൈതാനത്ത് ഞങ്ങൾ എല്ലാം കളിച്ചു രസിക്കുമായിരുന്നു. ഞാൻ കളിക്കാൻ പോകുമ്പോഴും കുളിച്ചിട്ട് തോർത്തു മാത്രം ഉടുത്തു വരുന്നതൊക്കെ ടീച്ചർ നോക്കി വെള്ളമിറക്കുന്നത് ഞാൻ പലപ്പോഴും കണ്ടിട്ടുണ്ട്. കാരണം ആ ഓർഫനേജിലെ എറ്റവും സൗന്ദര്യമുള്ള ബാലൻ ഞാൻ ആയിരുന്നു.
അങ്ങനെ വർഷങ്ങൾ കടന്നു പോയി. ഒരു ദിവസം ഞാൻ ഉറങ്ങാൻ നേരം രാത്രി എൻറെ തുടയിലൂടെ ആരോ തഴുകുന്നതു പോലെ തോന്നിയ ഞാൻ ഞെട്ടി ഉണർന്ന് നോക്കിയപ്പോൾ മുന്നിൽ നസീമ ടീച്ചർ ആയിരുന്നു. ഞാൻ കണ്ണു തുറന്നതും ടീച്ചർ മോൻ ഉറക്കായോ എന്നറിയാൻ വന്നതാണെന്നും പറഞ്ഞ് ഒരു ചിരിയോടെ ടീച്ചറുടെ റൂമിലേക്ക് പോയി.
ഒരു ദിവസം വൈകുന്നേരം ഞാൻ കളിക്കാൻ വേണ്ടി മൈതാനത്തേക്ക് ഇറങ്ങുന്നതിലും മുന്നേ മനാഫേ ദാ നിന്നെ നസിയുമ്മ വിളിക്കണുണ്ട്. എന്ന് ഒരു കുട്ടി വന്ന് പറഞ്ഞു. പടച്ചോനെ എന്താണാവോ കാര്യം. എനിക്കാകെ വല്ലാതെ പേടിയായി. ടീച്ചർ ടീച്ചറുടെ മുറിയിൽ ഉണ്ട് എന്ന് ആ കുട്ടി പറയുകയും ചെയ്തു. ഞാൻ തെല്ലു പരിഭവത്തോടെ മുകളിലത്തെ നിലയിലെ ടീച്ചറുടെ മുറിയിൽ ചെന്ന് കോണിങ് ബെൽ അടിച്ചു.
ഇച്ച് ഇങ്ങട് കയറി ബാടാ പഹയാ…
എന്ന് ടീച്ചർ അകത്തു നിന്നും പറഞ്ഞു.
ഞാൻ റൂമിന്റ വാതിൽ പതിയെ തളളിയതും ചാരിയിട്ടിരുന്ന വാതിൽ മെല്ലെ തുറന്നു വന്നു. ടീച്ചർ ടീച്ചറുടെ കട്ടിലിൽ കാലുകൾ കവച്ച് ഒരു കറുത്ത പർദയും ഇട്ട് തലയിൽ ഹിജാബ് ഇടാതെ അങ്ങനെ കിടക്കുകയായിരുന്നു. മറ്റു കുട്ടികൾ എല്ലാം മൈതാനത്ത് ക്രിക്കറ്റ് കളി ആരംഭിച്ചിരുന്നു. ഞാൻ ഒരു ചമ്മലോടെ ടീച്ചറുടെ കട്ടിലിനരികിൽ പിടിച്ചു തല താഴ്ത്തി നിന്നു.
ഇയ്യ് ഇങ്ങടു ബന്ന് കട്ടിമ്മേൽ കുത്തി ഇരിക്ക് മനാഫേ…
എന്ന് ടീച്ചർ പറഞ്ഞതനുസരിച്ച് ഞാൻ പതിയെ ടീച്ചർ കടന്ന കട്ടിലിൻറെ സൈഡിൽ ചെന്നിരുന്നു.
ആട്ടെ അനക്ക് ഇബടെന്നു പോകണ്ടേ…
വേണ്ട.
അത് ശരിയാവില്ല മനാഫേ… അനക്ക് വയസ്സ് കുറെ ആയില്ലേ… ഇനി അനക്ക് ഇവിടെ നിൽക്കാൻ പറ്റില്ല. ഉമ്മയോട് ഞാൻ പറഞ്ഞേക്കണ്. ഉമ്മ രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞാ വരും. നിന്നെ കൊണ്ടോവാൻ…
അനക്ക് എന്ത് സഹായം വേണെങ്കിലും ഞമ്മളോട് പറയാം.
ഉം… ഞാൻ മൂളി കേട്ടു. പക്ഷെ എനിക്ക് നല്ല സങ്കടം ഉണ്ടായിരുന്നു. എനിക്ക് കരച്ചിൽ വന്നു. ഞാൻ ഏങ്ങലടിച്ച് ശബ്ദം താഴ്ത്തി കരഞ്ഞു.
അയ്യേ ന്താ മോനെ ഇത്. ഇച്ച് കരയെ… കരയണ്ട മോൻ… മോന് ഈ നസിയുമ്മ ഇല്ലെ… വിശ്രമിക്കണ്ട കേട്ടോ…
എന്നും പറഞ്ഞ് താത്ത കിടന്നു കൊണ്ട് തന്നെ എൻറെ കണ്ണുനീർ തുടച്ചു. എൻറെ ഏങ്ങൽ വിട്ടു മാറിയില്ല. എക്കിൾ വരുന്ന പോലെ ഞാൻ എങ്ങിയതും മോൻ ഇവിടെ എൻറെ നെഞ്ചിൽ കിടന്നോ എന്നും പറഞ്ഞ് താത്ത എന്നെ തൻറെ വീർത്ത വലിയ വോളിബോൾ പോലത്തെ മുലയിലേക്ക് കിടത്തി. ഞാൻ മനസ്സില്ല മനസോടെ എൻറെ തല മാത്രം താത്തയുടെ മുലകളിൽ ചായ്ച്ച് ഏങ്ങിക്കൊണ്ട് കിടന്നു.
താത്ത എൻറെ തലയും നിക്കറിനു വെളിയിൽ കാണുന്ന തുട ഭാഗവും സ്നേഹത്തോടെ തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഞാൻ അപ്പോഴും താത്തയുടെ വോളിബോൾ പോലത്തെ പതു പതുത്ത മുലയിൽ ചാരി അങ്ങനെ കിടന്നു. താത്ത പതിയെ എൻറെ നിക്കറിൻറെ കൊളുത്തഴിച്ചു. ഞാൻ ചെറുതായി ഒന്നു പേടിച്ചു. എൻറെ ജെട്ടി ഇടാത്ത സുന്നത്ത് ചെയ്ത ചെറു പഴത്തിൽ താത്ത കടന്നു പിടിച്ചു.
