കൊറോണ ദിനങ്ങൾ 11

Corona Dinangal Part 11 | Author : Akhil George

[ Previous Part ] [ www.kambi.pw ]

കഥ ആസ്വദിക്കാൻ ഇതുവരെ ഉള്ള ഭാഗങ്ങൾ വായിച്ചതിനു ശേഷം ഇതിലേക്ക് വരണം എന്നു അഭ്യർത്ഥിക്കുന്നു….

ഓരോ വിയർപ്പ് കണങ്ങൾ പൊടിഞ്ഞു അവളുടെ ദേഹത്തേക്ക് വീണു കൊണ്ടിരുന്നു, കണ്ണുകൾ ഇറുക്കി അടച്ച് അതെല്ലാം പനിനീർ തുള്ളികൾ പോലെ നഗ്നമായ ശരീരത്തിൽ അവള് അതു ഏറ്റു വാങ്ങി.

എൻ്റെ അരക്കെട്ടിൻ്റെ ചലനത്തിൻ്റെ വേഗത അനുസരിച്ച് അവളുടെ തുളുമ്പി നിൽക്കുന്ന മുലകളുടെ ഇളക്കം കൂടിയും കുറഞ്ഞും ഇരുന്നു. കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചു ചായം പൂശിയ കീഴുചുണ്ട് സ്വയം കടിച്ചു പിടിച്ചു എൻ്റെ കുണ്ണയുടെ മുഴുപ്പും നീളവും അവളുടെ യോനി ഭിത്തി കൊണ്ട് പിഴിഞ്ഞ് അളന്നു കൊണ്ടിരുന്നു.

പ്രസീത: ഓഹ്.. it’s too hard yaar… ആഹ്… മമ്മി… ഫക്ക് മീ ഹാർഡ് അഖിൽ.. ഓഹ്..

അവളുടെ ശീൽക്കരങ്ങൾ ഉച്ചത്തിൽ ആയി തുടങ്ങി, അതു എന്നെ കൂടുതൽ ഉത്തേജിപ്പിച്ചു.

🤔 ആരാണ് ഈ പ്രസീത..??!!

കഥ ഒരല്പം മുൻപോട്ടു പോയി ല്ലെ..!!??? എങ്കിൽ പിന്നെ നിർത്തിയിടത്ത് നിന്നും തുടങ്ങാം.

ഫരീദ വേഗം റെഡി ആയി ഇറങ്ങി. ഞാൻ കളിയുടെ ആലസ്യത്തിൽ ഒന്ന് കിടന്നു ഉറങ്ങി. ആരേലെം കളിച്ചാൽ പിന്നെ അന്ന് കവിതയുടെ അടുത്തേക്ക് പോകാൻ ഒരു മടി ആണ്, എന്തോ ഒരു കുറ്റബോധം പോലെ ആണ്. അങ്ങനെ ഉള്ള ദിവസങ്ങളിൽ ഞാൻ ജസ്റ്റ് കവിതയെ ഒന്ന് വിളിച്ചു സംസാരിച്ചു എൻ്റെ വീട്ടിൽ തന്നെ കിടക്കാറ് ആണ് പതിവ്.

അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ ഡ്യൂട്ടിക്ക് എത്തിയപ്പോൾ ജോസ്‌ന ഓടി എൻ്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നു.

ജോസ്‌ന: ഏട്ടാ. ടീം എല്ലാം പിരിച്ചു വിടുന്നു. അങ്കിത ഡോക്ടറേ പിരിച്ചു വിട്ടു, രമ്യ resignation കൊടുക്കാൻ പൊവ്വാണ് എന്ന കേട്ടത്. കവിത ഡോക്ടർ ഒരേ കരച്ചിൽ ആണ്. നമ്മൾ ഒന്നും ഒരുമിച്ച് കാണില്ല അധിക നാൾ.

ഉള്ളിൽ ഒരു പൊട്ടിതെറി ഉണ്ടായെങ്കിലും ഒന്നും പുറത്ത് കാണിക്കാതെ ഞാൻ ഒന്ന് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവളുടെ തോളിൽ തട്ടി ഒന്ന് സമാധാനിപ്പിച്ചു, കൂടെ ഒപ്പം സിനിമയിലെ ലാലേട്ടൻ്റെ ഡയലോഗും കാച്ചി വിട്ടു.

ഞാൻ: ഒരു ദിവസം നമുക്ക് ഉണ്ടെന്ന് കരുതുന്ന എല്ലാവരും നമ്മളെ വിട്ടു പോകും. പിന്നെയും നമ്മള് ജീവിക്കേണ്ടി വരും. ചിലപ്പോ ആർക്കെന്നോ എന്തിന് വേണ്ടി എന്നോ എന്ന് പോലും അറിയാതെ. ഒന്നും നമ്മളെ തളർത്തരുത്. That’s Life. What Ever Happens, Life Has to Go On.

സംഗതി സിനിമ ഡയലോഗ് ആണേലും ജോസ്‌നയുടെ കണ്ണുകൾ നിറയാൻ അതു തന്നെ ധാരാളം ആയിരുന്നു. ഞാൻ അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് കവിതയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. കൊറോണ ഡ്യൂട്ടിക്ക് അനുവദിച്ചിരുന്ന റൂമിൽ ഒരു കസേരയിൽ ഇരുന്നു കൊണ്ട് മുഖം പൊത്തി കരയുന്ന കവിതയെ ഞാൻ കണ്ടു.

ഞാൻ: ഹെയ്. എന്താടോ ഇതൊക്കെ. കൊറോണ കാരണം നമ്മൾ എല്ലാവരും അറ്റ്ലീസ്റ്റ് ഒന്ന് പരിജയപ്പെടുകയെങ്കിലും ചെയ്തല്ലോ, ലോകം മുഴുവൻ ലോക്ക് ചെയ്ത് ഇരുന്നപ്പോൾ നമ്മൾ എൻജോയ് ചെയ്തു ജോലി ചെയ്തില്ലേ. അതു കൊണ്ട് ദൈവം അനുഗ്രഹിച്ചാൽ നമ്മൾ തീരുമാനിക്കും വരെ ഒരുമിച്ച് ഉണ്ടാവാം. വിഷമിക്കേണ്ട.

കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുമായി കവിത എന്നെ നോക്കി. ജോസ്‌നയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പിയിരുന്നു.

ഞാൻ: ഇരിക്കാൻ സമയം ഇല്ല, റെഡി ആകാൻ നോക്ക്. ജോസ്‌ന പോയി സിറിഞ്ച് 💉 എല്ലാം എടുത്ത് വാ, നമുക്ക് പോണം. പത്തു മുന്നൂറ് മുകളിൽ ആളുകൾ ഉണ്ട് ഇന്ന് വാക്സിൻ എടുക്കാൻ.

ഇത് പറയുമ്പോൾ എൻ്റെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞിരുന്നു, തൊണ്ട ഇടറിയിരുന്നു. ഞാൻ സീൻ ഉണ്ടാകാതെ വേഗം പുറത്തേക്കു ഇറങ്ങി കാറിൽ വന്നു ഇരുന്നു. അല്പം കഴിഞ്ഞ് ജോസ്‌നയും കവിതയും എത്തി, ഞങൾ വാക്സിൻ ക്യാമ്പ് നടക്കുന്നിടത്തേക്കു പുറപ്പെട്ടു.

ഉച്ചക്ക് ലഞ്ച് കഴിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ കവിതയുടെ ഫോണിൽ അങ്കിതയുടെ കോൾ വന്നു, ലൗഡ് ഇട്ടു കൊണ്ട് കവിത കോൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു.

അങ്കിത: ഹായ് സ്വീറ്റ് ഹാർട്ട് ❤️, എന്തുണ്ടടാ വിശേഷം. ? സാലറി എല്ലാം സെറ്റിൽ ചെയ്തു എനിക്ക് ലെറ്റർ കിട്ടി. ജോലി ചെയ്യാതെ അങ്ങനെ ഏഴ് മാസം സാലറി വാങ്ങി. താങ്ക്സ് ഡിയർ.

കവിത: ഹെയ്, അങ്ങനെ ഫോർമാലിറ്റീസ് ഒന്നും വേണ്ടടാ. എന്നെ കൊണ്ട് പറ്റുന്നത് ചെയ്തു തന്നു എന്ന് മാത്രം. എന്തോ തനിച്ചായി എന്ന് ഒരു ഫീൽ ഇപ്പോള്. (കവിതയുടെ കണ്ണുകൾ നിറയാൻ തുടങ്ങി)

അങ്കിത: ഡാ, നീ ചുമ്മാ ഡിപ്പ്രസ്സ്ഡ് ആകണ്ട. ഇതൊക്കെ ലൈഫിൽ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതല്ലേ, ബി പ്രാക്ടിക്കൽ മാൻ. ഒരു കാര്യത്തിൽ എനിക്ക് നിന്നോട് അസൂയ ആണ്, അഖിലിൻ്റെ കൂടെ ആണല്ലോ ഇപ്പോളും. അവൻ ഉള്ളപ്പോൾ ഫുൾ പോസിറ്റീവ് വൈബ് ആണ്.

കവിത: (ഒന്ന് ചിരിച്ചു) സത്യം ഡാ. അഖിൽ കൂടി പോയിരുന്നേൽ ഞാൻ റിസൈൻ ചെയ്തു പോയേനെ.

അങ്കിത: ഒരു കാര്യം പറഞ്ഞോട്ടെ. എൻ്റെ കല്യാണം ആണ് അടുത്ത് മാസം, നിങൾ വരണം. Stroke വന്നതോട് കൂടി ഡാഡി ഭയങ്കര ടെൻഷൻ ആയി, എൻ്റെ മുറച്ചെറുക്കൻ തന്നെയാ ആൾ, പുള്ളി സ്റ്റേറ്റ്സിൽ ആണ്. May Be കല്യാണം കഴിഞ്ഞു ഞാനും ഫ്ളൈ ചെയ്യും. എല്ലാവരെയും ഞാൻ separate വിളിക്കുന്നുണ്ട്, നീ ഒന്ന് കോർഡിനേറ്റ് ചെയ്തു എല്ലാവരെയും കൂട്ടി വരണം, ചിലപ്പോൾ ഒരു last get-together.

കവിത: ഉറപ്പായും എത്തും ഡാ. ഞാൻ എല്ലാവരെയും കൂട്ടി വരാം.

അങ്കിത: ഓകെ ഡാ. എങ്കിൽ ഞാൻ പിന്നെ വിളിക്കാം, ആരോ വന്നു. Bye

Bye പറഞ്ഞു കവിത കോൾ കട്ട് ചെയ്തു. ജോസ്‌നയും കവിതയും എന്നെ നോക്കി.

ജോസ്‌ന: ഞാനും വരും. ഒരു മുംബൈ ട്രിപ്പ് അല്ലെ. നമുക്ക് അടിച്ചു പൊളിച്ചു പോകാം. രമ്യയെ വിളിക്കണം, ഈ ജോലി തീരുന്നതിനു മുൻപ് ഒരു ഔട്ടിംഗ്.

കവിത ഒന്ന് ചിരിച്ചു.

ഞാൻ: നമുക്ക് കാറിൽ പോകാം. ഞാൻ ഒരു ഇന്നോവ സംഘടിപ്പിക്കാം. അടിപൊളി ആയി പോയി വരാം. ഒരു റോഡ് ട്രിപ്പ് to Mumbai.

ജോസ്ന: അടിപൊളി. Expenses എല്ലാം നമുക്ക് ഷെയര് ചെയ്യാം. അടിപൊളി ആയിരിക്കും, അമ്മേ അലോജിക്കാൻ വയ്യ (അവളുടെ മുഖത്ത് എന്തെന്നില്ലാത്ത സന്തോഷം തെളിഞ്ഞു)

ഞങൾ വാക്സിൻ ക്യാമ്പ് കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു എത്തി. ഹോസ്പിറ്റലിൽ രമ്യ നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു, കവിത അവളെ കണ്ട ഭാവം നടിച്ചില്ല. ബാക്കി വാക്സിൻ എല്ലാം ഫ്രീസറിൽ വെച്ച് കവിത വീട്ടിലേക്ക് പോയി. രമ്യ അവളെ നോക്കി നിൽക്കുക ആണ്. എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ രമ്യ എൻ്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നു, ജോസ്‌ന എൻ്റെ അടുത്ത് ഇരുന്നു ബിസ്കറ്റ് കഴിക്കുക ആയിരുന്നു.