“അവളെ ഒന്നും ചെയ്യരുത്, ആണാണെങ്കിൽ നേരെ നേരെ വാ,”
“യുദ്ധത്തിൽ ഒരു നിയമമേ എനിക്കൊള്ളു, എതിരാളിയെ കീഴടക്കുക, അതിനുഞാൻ എന്തും ചെയ്യും ”
വിഹിയാസ് അവന്റെ അടുത്തേക്ക് പോയതും അവന് പിന്നിൽ നിന്നും കുത്തേറ്റു.അവൻ അവിടെ മുട്ടിലിരുന്നു. സൈനികർ അവനെ ബന്ധിച്ചു.കൊട്ടാരത്തിൽ കൊണ്ടുപോയി. അവിടെ ഒരു മുറിയിൽ വിഹിയാസിനെ ബന്ധിച്ചു.കുറച്ചപ്പുറത്ത് മിഹിതയെയും.
“എന്റെ മകനോട് നീ ചെയ്തതിനുള്ള ശിക്ഷ ഞാൻ നിനക്ക് നൽകിയിരിക്കും ”
അതും പറഞ് അയാൾ മിഹിതയുടെ ഉടുവസ്ത്രം അഴിച്ചെടുത്തു.വിഹിയാസ് മാത്രം കണ്ടിട്ടുള്ള ആ സുന്ദരിയുടെ ഉൾരൂപം ഇതാ മറ്റൊരാൾക്കുമുന്നിൽ അനാവൃതമായിരിക്കുന്നു.അവളെ കണ്ടതും കിഴവനായ നിസിഹാറിന്റെ കുണ്ണവരെ മുൻപെങ്ങും ഇല്ലാത്ത വിധം ഉയർന്നു നിന്നു. കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും കണ്ണുനീർ ധാരയായി താഴേക്ക് വീഴുന്നു. ഒട്ടും ഉടയാത്ത ആ മുഴുത്ത മുലകൾക്കിടയിലൂടെ ആ തുള്ളികൾ അവളുടെ പൊക്കിളിൽ ചെന്ന് നിറഞ്ഞു. അതിനടിയിൽ അല്പം രോമാവൃതമായ പൂറിടം. പാൽ കടഞ്ഞെടുത്തുണ്ടാക്കിയ വിശ്വസുന്ദരി.നിസിഹാർ തന്റെ വസ്ത്രമെല്ലാം ഊരി.
“അരുത്, അവളെ ഒന്നും ചെയ്യരുത്, നിന്റെ പക എന്നോടല്ലേ, എന്നെ എന്തുവേണമെങ്കിലും ചെയ്തോ, അവളെ വെറുതെ വിട്ടേക്ക് ”
“ഇവൾക്കുവേണ്ടിയല്ലേ നീ എന്റെ മകനെ നഗ്നനാക്കി പ്രദർശിപ്പിച് കൊന്നത്, അന്നെന്റെ മകൻ അനുഭവിച്ചതിനേക്കാൾ ദുഃഖം നിനക്ക് ഞാൻ തരും “. ഇതും പറഞ് അയാൾ ആ കുണ്ണ അവളുടെ പൂറിലേക്ക് കയറ്റിയടിക്കാൻ തുടങ്ങി.അവളുടെ മുലകളെ അയാൾ ശക്തിയിൽ പിടിച്ചു കശക്കി. അവൾ വിഷമത്താൽ ഉറക്കെ കരയാൻ തുടങ്ങി. കശക്കികൊണ്ടിരുന്ന മുലകളെ വിട്ടപ്പോൾ അത് ചുവന്നിരുന്നു. അയാൾ ശക്തിയിൽ ആ പൂറ്റിലടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അധികനേരമൊന്നും പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ ശേഷിയില്ലാത്തതിനാൽ അയാളുടെ 2തുള്ളി കുണ്ണപ്പാൽ ആ പൂറ്റിലേക്കൊഴിച്ചു. ഇതെല്ലാം കണ്ടു കൊണ്ട് വിഷമത്തോടെയും കലിയിളകിയും വിഹിയാസ് അലറി. എന്നാൽ മിഹിതയുടെ മനസ്സിൽ തന്റെ കുഞ്ഞായിരുന്നു. അവൾ മെല്ലെ കരയാൻ തുടങ്ങി.
“ഇവളെ ഞാൻ കൊണ്ടുപോകുന്നു, എന്റെ മകൻ പറഞ്ഞതുപോലെ ഇവളെ ഞാൻ വേശ്യായാക്കും. “ശേഷം അയാൾ വാളെടുത്ത് വിഹിയാസിനെ കൊന്നുകളഞ്ഞു. നിറഞ്ഞ കണ്ണീരോടെ നിന്ന അവളെ അയാൾ തന്റെ രാജ്യമായ നിമാലിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി…………….
ആർത്തിരമ്പുന്ന കടലിൽ,അധികഠിനമായ മഴ, അതിനു കൂട്ടായി മിന്നൽ പിണരുകൾ അലറികൊണ്ടിരുന്നു,കൊടുംകാറ്റിന്റെ വേഗതക്കൊപ്പം ഭീകരമാം വിധം തിരമാലയിൽ പെട്ട് ആടിയുലയുന്ന ഒരു കുഞ്ഞുവഞ്ചി.അതിന്റെ അറ്റത്തായി ഒരു വലിയ പരുന്ത് നിൽക്കുന്നു.ആ വഞ്ചിക്കുള്ളിൽ നിസിയാസ് കരയുന്നു. പക്ഷെ മഴപോലും അവനെ സ്പർശിക്കുന്നില്ല, ഏതോ ഒരു ശക്തി അവനെ സംരക്ഷിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
പിറ്റേന്ന് നേരം വെളുത്തു. മഴയെല്ലാം തോർന്നു.കടലിലേക്ക് മത്സ്യബന്ധനത്തിനായി പോകാൻ വന്ന അൽഫാരയിലെ ആളുകളുടെ കണ്ണുകൾ ഒരു വഞ്ചിയിൽ പതിഞ്ഞു. അവർ അതിനടുത്തേക്ക് ചെന്നു.അതിനുമുന്നിൽ ഇരുന്നിരുന്ന പരുന്ത് വേഗത്തിൽ പറന്നുപോയി. അവർ അതിനകത്ത് എന്താണെന്നു നോക്കിയപ്പോൾ ഒരു കൈകുഞ്.” ഇന്നാണ് നിപ്ലീസ് പൂത്തതിന്റെ 7ആം ദിനം.” ഇവനാണ് നമുക്ക് സന്തോഷം കൊണ്ടുവരാൻ വന്നവൻ. അവരിലൊരാൾ പറഞ്ഞു.അവർ അവനെ എടുത്ത് കൊട്ടാരത്തിൽ കൊണ്ടുപോയി.വെള്ളപുതപ്പിൽ തിളങ്ങുന്ന രത്നം പോലൊരു പൈതൽ.
“ഇവനെ കടൽത്തീരത്തടിഞ്ഞ കുഞ്ഞു വഞ്ചിയിൽ നിന്നാണ് ലഭിച്ചത് “.
സിമാനും ഹൃകയും ആ രാജ്യക്കാർ മുഴുവനും സന്തോഷത്തിലാറാടി.സിമാന്റെ മനസ്സിൽ എന്തോ സംശയം തോന്നി ,സിമാൻ തനിച്ച് ആ വഞ്ചിക്കടുത്തേക്ക് പോയി. അതുകണ്ട് അയാൾ ഞെട്ടിനിന്നു..
തുടരും.
