മൂന്നാമതൊരാൾ
Moonnamathoraal | Author : Wick
വായനക്കാരേ… വീണ്ടും പുതിയൊരു കഥയുമായി നിങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നതാണ്… തുടർച്ചയില്ലാതെ ഒറ്റ പാർട്ടിൽ തീർക്കണം എന്ന് കരുതി തുടങ്ങിയതാ… പക്ഷേ ഇത് ഞാൻ എഴുതി കഴിയുമ്പോഴേക്കും ഒരു മാസത്തിനു മേലെയാവും… അത്രക്കും റിസ്ക് എടുക്കാൻ തയ്യാറല്ലാത്തതു കൊണ്ട് ആദ്യത്തെ പാർട്ട്‌ ഇടുന്നു…..പിന്നെ ഈ കഥയുടെ കാറ്റഗറി തീരുമാനിക്കാൻ അഡ്മിൻ തന്നെ ശരണം…. എന്റെ എഴുത്തിൽ ഇത് ഇൻസെസ്റ്റ് ആയി തോന്നിയിട്ടില്ല… എന്നാലും അച്ഛൻ, അമ്മ എന്നീ വാക്കുകൾ ഇടയ്ക്ക് വരുന്നുണ്ട്… എന്തായാലും എല്ലാവരും വായിച്ച് അഭിപ്രായം പറയണേ …ബാക്കി അടുത്ത ശനിയ്ക്ക് മുന്നേ തരാം…. (വീണ്ടും ഒരു ചെറിയ സഹായത്തിന് ANI BRO യ്ക്ക് താങ്ക്സ് )
വില്ലൻ പറഞ്ഞ കഥ….. അഥവാ….
——–
അട്ടയെ പിടിച്ചു മെത്തയിൽ കിടത്തിയാൽ എങ്ങനെ ഉണ്ടാവും… വരും വരായ്കകൾ ഓർക്കാതെ രണ്ട് പേര് ചേർന്ന് ഒരട്ടയെ പിടിച്ചു അവരുടെ മെത്തയിൽ കിടത്തി… മൂന്നാമത്തെ ആളായ ആ അട്ട മെത്തയിൽ കിടന്നു കൊണ്ട് അവരുടെ ചോര കുടിക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ചു…. അങ്ങനെ അവരുടെ ജീവിതത്തിൽ വില്ലനായി മാറിയ ആ അട്ടയുടെ കഥയാണിത്…
——————–
ആമുഖം
——–
നേരം വെളുത്തതും ചായക്കടയിലെ സംസാര വിഷയം കേറിയങ്ങു കൊളുത്തി..
അറിഞ്ഞില്ലേ…. തെക്കെപ്പാട്ടെ ദേവകി ടീച്ചർ ഗർഭിണി ആയെന്ന്‌…
പത്രക്കാരൻ സജീവനാണ് ചർച്ചക്ക് തുടക്കമിട്ടത്…
നീയെങ്ങനെ അറിഞ്ഞു സജീവാ… കേട്ടിരുന്ന ആരോ ചോദിച്ചു…
ദേ എന്നെ വെറുമങ്ങു ലവനാക്കരുത്…. സത്യമല്ലാത്ത എന്തേലും കാര്യം ഞാൻ നിങ്ങളോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ… ഇതും അങ്ങനെ തന്നെയാ… വേണേൽ വിശ്വസിക്ക്….അതും പറഞ്ഞു സജീവൻ സൈക്കിളും ചവിട്ടി പോയി…
കടയിൽ ഇരുന്നവരൊക്കെ പിറുപിറുക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു..
എന്നാലും അത് വല്ലാത്തൊരു അത്ഭുതം തന്നെയാ കേട്ടോ…
എന്താത്ഭുതം… ടീച്ചറിന് അതിനും വേണ്ടി പ്രായമൊന്നും ആയിട്ടില്ലല്ലോ… നേരത്തെ റിട്ടയേർ ചെയ്‌തെന്നല്ലേ ഉള്ളൂ…
താൻ എന്ത് വാർത്താനാടോ ഈ പറയുന്നേ വറീതേ…. പത്തു നാൽപ്പത്തൊൻപതു വയസ്സ് കാണും അവർക്ക്… അതൊരു പ്രായമല്ലേ…. ഈ പ്രായത്തിൽ കുഞ്ഞാവുക എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാൽ…
ഒരെന്നാലുമില്ല രാജേന്ദ്രാ…. അവർക്ക് ഇപ്പോഴാവും ദൈവം കുഞ്ഞിനെ കൊടുത്തത്… പക്ഷേ നാണക്കേട് മുഴുവൻ കരുണാകരനായിരിക്കും.. എങ്ങനെ നമ്മുടെ മുഖത്തു നോക്കും….
ഈ വയസാം കാലത്തും വല്ലാത്തൊരു കഴിവ് തന്നെ അല്ലേ…. പുള്ളിക്ക് എത്ര വയസ്സ് കാണും എന്നാലും…
അറുപത്തഞ്ചിൽ കുറയില്ല ഉത്തമാ… എന്റെ മൂത്ത ചേച്ചിയുടെ കൂടെ പഠിച്ചതാ അവരൊക്കെ…. എന്നാലും വല്ലാത്തൊരു കാര്യം തന്നെയല്ലേ….. കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഉണ്ടാവില്ലെന്ന് എല്ലാരും വിധി എഴുതിയതല്ലേ…..
അജുവിന്റെ കാര്യം ഇനി എങ്ങനെ ആണോ എന്തോ…
അവനെന്താ… അവൻ ഇപ്പോ നല്ലൊരു ഡോക്ടർ അല്ലേ…. ഈ കിടക്കുന്ന ഭൂമിയും സ്വത്തും ഒന്നും ഇല്ലേലും അവൻ ജീവിക്കും…
അതും ശെരിയാ…. പാവം ചെറുക്കൻ…. മക്കളില്ലാത്ത അവർക്ക് അന്ന് അവനെ എടുത്തു വളർത്താൻ തോന്നിയത് നല്ലൊരു കാര്യം തന്നെയായിരുന്നു അല്ലെ …..
നല്ല പയ്യനാ… എല്ലാരോടും എന്തൊരു സ്നേഹമാ….
ചായക്കടയിൽ ചർച്ച ചൂട് പിടിച്ചു തുടങ്ങി…
സംഭവം മനസ്സിലായല്ലോ….. എന്നാലും ഒന്നുടെ പറഞ്ഞു തരാം… ഭർത്താവ് കരുണാകരൻ എക്സ് എയർഫോഴ്‌സ്‌ ഉദ്യോഗസ്ഥൻ.. 65 വയസ്സ് പ്രായം (എന്നാലൂം പ്രായം തളർത്താത്ത പോരാളി )
ഭാര്യ ദേവകി, റിട്ടയേർഡ് ടീച്ചർ…48 വയസ്സ് പ്രായം.. എന്നാലും നാൽപതു വയസ്സിൽ കൂടുതൽ പറയില്ല…. എല്ലാം ആവശ്യത്തിനുണ്ടെന്നു കരുതിക്കോ… എന്നാലൂം ആയ കാലത്ത് പിള്ളേരുടെ വാണ റാണിയൊന്നും ആയിരുന്നില്ല… അടക്കവും ഒതുക്കവുമുള്ള വരവും പോക്കും സ്നേഹത്തോടെയുള്ള പെരുമാറ്റവും ടീച്ചർക്ക് നാട്ടിലും സ്‌കൂളിലും നല്ല പേരു മാത്രമേ വാങ്ങി കൊടുത്തുള്ളൂ….
ചർച്ചയായ സംഭവം ഇതാണ്…ഒരിക്കലും അമ്മയാവാൻ കഴിയില്ല എന്ന് എല്ലാരും വിധിയെഴുതിയ ദേവകി ടീച്ചർ പ്രെഗ്നന്റായി…. വീട്ടിൽ വേറെ ആരുമില്ല… ടീച്ചറും ഭർത്താവും വല്ലപ്പോഴും വന്നു പോകുന്ന മകനും മാത്രം… ചുറു ചുറുക്കോടെ ഇപ്പോഴും പറമ്പിലെ ജോലികൾ ഓടി നടന്നു ചെയ്യുന്ന കരുണാകരൻ ചേട്ടന് ദൈവം വൈകി കൊടുത്ത ഭാഗ്യം എന്നല്ലാതെ എന്ത് പറയാൻ…..
…….
ക്യാമറ വീണ്ടും ചലിച്ചു തുടങ്ങി…ബാംഗ്ലൂരിന്റെ തിരക്ക് നിറഞ്ഞ തെരുവീഥികളിലൂടെ അവസാനം 23 നിലയുള്ള ഒരു ഫ്ലാറ്റ് സമുച്ഛയത്തിന്റെ ഗേറ്റിങ്കൽ വന്നു നിന്നു… അവിടെ നിന്നും മുകളിലേക്ക് നോക്കിയാൽ കാണുന്ന പതിനാലാം നിലയിലെ 13C എന്ന മുറിയിലാണ് ഞാനിപ്പോ കിടന്നുറങ്ങുന്നത്… നൈറ്റ്‌ ഡ്യൂട്ടി ആരുന്നു…. അതുകൊണ്ട് തന്നെ കുറച്ചു കഷ്ടപ്പാടും….. ഈ ഞാൻ ആരാണെന്ന് ചോദിച്ചാൽ നേരത്തെ ചായക്കടയിലെ അണ്ണന്മാർ പറഞ്ഞില്ലേ ഒരു നല്ല കുട്ടിയെ പറ്റി…. അത് എന്നെ കുറിച്ചാ….
പേര് അജിത് എല്ലാരും അജുവെന്നു വിളിക്കും…. കരുണാകരന്റെയും ദേവകിയുടെയും മൂത്ത സന്താനം…. സത്യത്തിൽ സ്വന്തം മോനല്ല… എന്നെ ദത്തെടുത്തതാണ്… അതുമെന്റെ പന്ത്രണ്ടാമത്തെ വയസ്സിൽ… ഇത്രേം വല്ല്യ കുട്ടി ആയ എന്നെ എന്തിനാ ദത്തെടുത്തെ എന്ന് ഞാനാ ദേവുവിനോട് ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്…… അപ്പോഴെല്ലാം മറുപടി ഒരു ചിരിയിൽ ഒതുക്കും…ആഹ് പറയാൻ മറന്നു…. ഞാൻ ടീച്ചറിനെ ജീവിതത്തിൽ ഇതുവരെ അമ്മേ ന്ന്‌ വിളിച്ചിട്ടില്ല കേട്ടോ…. ദേവൂന്നു വിളിക്കാനാ എനിക്കിഷ്ടം.. പക്ഷേ അച്ഛൻ ദേവി എന്നാ വിളിക്കുന്നെ….
അങ്ങനെ വിളിച്ചാലും തെറ്റൊന്നുമില്ല… അമ്മാതിരി സൗന്ദര്യമല്ലേ എന്റെ ദേവുവിന്…. വെള്ളം വെച്ച പ്രായത്തിൽ തന്നെ എന്നെ ഏറ്റെടുത്തത് കൊണ്ട് എല്ലാം എനിക്ക് അപരിചിതമായൊന്നും തോന്നിയില്ല…സ്കൂളിൽ പോകുമ്പോഴൊക്കെ കൂട്ടുകാർ പറഞ്ഞു കളിയാക്കാറുണ്ട്… അപ്പോഴാണ് എനിക്ക് മനസ്സിലായത് അച്ഛനും അമ്മയും എന്ന രണ്ട് പേര് എനിക്കൊഴികെ എല്ലാവർക്കുമുണ്ടെന്ന്…. എന്നാലും ഞാൻ ആരെയും കാത്തിരുന്നിട്ടില്ല കേട്ടോ…..ആരോ എന്നെ എവിടെയോ പ്രസവിച്ചു ഇവിടെ കൊണ്ട് കളഞ്ഞെങ്കിലും ഞാൻ അടിച്ചു പൊളിച്ചു തന്നെയാ അവിടെ ജീവിച്ചത്… അവസാനം അച്ഛനും ദേവുവും വന്ന് എന്നെ വീട്ടിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വന്നപ്പോൾ ചെറിയൊരു ശങ്ക ഉണ്ടായെങ്കിലും രണ്ടു ദിവസം കൊണ്ട് ഞാൻ എല്ലാം പഠിച്ചെടുത്തു….
ആദ്യമൊക്കെ അവർ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചാരുന്നു അമ്മയും അച്ഛനും ആണെന്നൊക്കെ… പക്ഷേ അച്ഛനെ മാത്രമേ ഞാൻ ആദ്യ ദിവസം മുതൽ അങ്ങനെ വിളിച്ചുള്ളൂ…. അമ്മ എപ്പോഴും എനിക്ക് ദേവു മാത്രമായിരുന്നു…. അതിപ്പോഴും അങ്ങനെ തന്നെ….
