“ കണക്കായിപ്പോയി… വേണ്ട പോലെ കാണാമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് ദിവസമെത്രയായി… ചേച്ചി ഒന്നു ഗൗനിക്കുന്നുപോലുമില്ലല്ലോ… അപ്പൊ ഇതൊക്കെ സഹിക്കേണ്ടിവരും.” ഞാൻ ചിറികോട്ടി.
അവർ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പിന്നിലേക്ക് കൈയ്യിട്ട് ലുങ്കിക്ക് മീതെ എന്റെ കുണ്ണയിൽ തഴുകി. കൈയോടിച്ച് എന്നെ സമാധാനിപ്പിച്ചു.
“ ജാന്വേച്ചിയ്ക്കും ആഗ്രഹമില്ലാഞ്ഞിട്ടാണോ കുഞ്ഞേ… നന്നായൊന്ന് കളിച്ചിട്ട് മാസമൊന്ന് കഴിഞ്ഞു. എന്നാലും സമയോം സന്ദർഭോം നോക്കാണ്ട് ഇത്ര ക്ഷമയില്ലാതായാലേ ചിലപ്പൊ നളിനി നമ്മളെ രണ്ടിനേം കൊന്ന് കൊല വിളിക്കും.” അവർ പകുതി കളിയായും കാര്യമായും പറഞ്ഞു. അത് ശരിയുമായിരുന്നു. അമ്മയറിഞ്ഞാൽ അപ്പോള്‍ തന്നെ എല്ലാത്തിനും തീരുമാനമാവും. അച്ഛനറിഞ്ഞാൽപ്പിന്നെ പറയുകയേ വേണ്ട, മുരടൻ വീട്ടീന്ന് എന്നെ പുറത്താക്കും. അതുകൊണ്ട് ജാന്വേച്ചി വീട്ടില്‍ അന്തിയുറങ്ങുന്ന ചുരുക്കം ദിവസങ്ങളിലൊന്നിനായി ഞാന്‍ കാത്തിരുന്നു.
ആ ദിവസങ്ങൾ ചുരുക്കമെന്ന് പറയാന്‍ കാരണം, പണ്ട് അച്ഛനില്ലാത്ത ദിവസങ്ങളില്‍ മാത്രമേ ജ്വാനേച്ചി അമ്മയ്ക്കും എനിക്കും കൂട്ടുകിടക്കാൻ വരുമായിരുന്നുള്ളൂ. അച്ഛന് ചെന്നൈയിലാണ് ജോലി. അവിടെയൊരു ടയർ കമ്പനിയിൽ മാനേജറാണ്. രണ്ടാഴ്ചയിൽ ഒരിക്കലേ വരാറുള്ളൂ. ബാക്കി ദിവസങ്ങളില്‍ മുഴുവന്‍ ജാന്വേച്ചി ഞങ്ങള്‍ക്ക് കൂട്ടുകിടക്കും. പക്ഷേ കഴിഞ്ഞ മൂന്ന് വർഷമായി നേരെ തിരിച്ചാണ്…. അച്ഛൻ വീട്ടിലുള്ളപ്പോൾ മാത്രം ജാന്വേച്ചി കിടക്കാൻ വരും. അതിന്റെ ഗുട്ടന്‍സ് എനിക്ക് ഇതുവരെ പിടികിട്ടിയിട്ടില്ല. ആദ്യമൊക്കെ ഞാൻ വളർന്നില്ലേ ഇനി ജാന്വേച്ചി വരണ്ടെന്ന് ഞാന്‍ പറയുമായിരുന്നു. പക്ഷേ അവർ കൂട്ടാക്കിയില്ല. എന്നാലും അച്ഛന്റെ വരവ് വിരളമായതിനാൽ അവർ വീട്ടില്‍ കിടക്കുന്ന സന്ദർഭങ്ങളും കുറഞ്ഞു.
എന്റെ ക്ഷമ നശിച്ച് തുടങ്ങിയിരുന്നു. രണ്ടാഴ്ച കൂടുമ്പോൾ വന്നുകൊണ്ടിരുന്ന അച്ഛൻ ഒന്നരമാസമായിട്ടും വീട്ടില്‍ വരുന്നില്ല. കമ്പനിയിൽ നല്ല തിരക്കുള്ള സമയമാണത്രേ. അമ്മയില്ലാത്ത തക്കം നോക്കി അല്പം റിസ്ക്ക് എടുത്തിട്ടാണേലും ജാന്വേച്ചിയുമായി കളി നടത്താമെന്ന് കരുതി വശംകെട്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് ആ സന്തോഷവാർത്തയെത്തിയത്. അച്ഛന് വരുന്നു! അതും പതിവുപോലെ ആഴ്ചാവസാനമല്ല, ഈ വ്യാഴാഴ്ച തന്നെ! സന്തോഷം കൊണ്ട് ഞാന്‍ തുള്ളിച്ചാടി. അമ്മ കണ്ട് പുച്ഛിച്ചു.
“ എന്താടാ അങ്ങേര് വരുന്നെന്ന് കേട്ടപ്പോൾ പതിവില്ലാതൊരു ഒരു സന്തോഷം?! പിടിച്ച് ഉമ്മ വയ്ക്കുമെന്ന് കരുതിയാണല്ലോ… കൊട്ടക്കണക്കിന് മാർക്കാണല്ലോ ഇപ്പൊ മേടിച്ച് വച്ചേക്കണത്!” അമ്മ ചിറി കോട്ടി.
“ അച്ഛൻ വരുന്നതിന് മക്കള്‍ക്ക് സന്തോഷിക്കാൻ പാടില്ലേ?” ഞാനൊന്ന് ചമ്മിയെങ്കിലും പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.
അമ്മ എന്നെ രൂക്ഷമായി നോക്കി. “ എന്തായാലും അങ്ങേരൊന്ന് വരട്ടെ.. മക്കളെ ഇങ്ങനെ വിടാനാണോ ഭാവമെന്ന് ചോദിക്കുന്നുണ്ട്.”
എന്റെ മനസ്സിൽ ആ ഭീഷണി തെല്ലും ഭയം വിതച്ചില്ല. എന്റെ മനസ്സ് മുഴുവന്‍ വേലക്കാരിയൂടെ പൂറിന്റെ കുത്തിത്തുളയ്ക്കുന്ന ആവേശത്തിലായിരുന്നു. പക്ഷേ വന്നയുടൻ അച്ഛനെന്നെ വിളിച്ചു.
“ നീയിങ്ങ് വന്നേടാ വിനോദേ..” ഞാൻ അടുത്തോട്ടു ചെന്നു.
“ എടാ… പഠിക്കാന്‍ വയ്യെങ്കിൽ വല്ലെടത്തും കെളയ്ക്കാൻ പോടാ… ഇപ്രാവശ്യത്തെയും കൂടി കൂട്ടി ഇത് എത്രാമത്തെ പേപ്പറാ ഇത്! നിനക്കൊക്കെ വേണ്ടി വല്ല നാട്ടിലും കിടന്ന് കഷ്ടപ്പെടുന്ന എന്നെ പറഞ്ഞാൽ മതിയല്ലോ… ചെകിട് നോക്കിയൊന്ന് പൊട്ടിക്കുവാ വേണ്ടത്!” അച്ഛൻ ഒച്ചയുയർന്നതോടെ വീട് നിശബ്ദമായി. അമ്മയും ജാന്വേച്ചിയും മിഴിച്ചുനിന്നു.
“ വല്ല നാട്ടിലും പോയി കഷ്ടപ്പെടാൻ ഞാന്‍ പറഞ്ഞോ?” തല താഴ്ത്തി പതുക്കെയാണ് ഞാനത് പറഞ്ഞതെങ്കിലും അച്ഛൻ അത് കേട്ടു.
“ തർക്കുത്തരം പറയുന്നോടാ…” അച്ഛൻ കയ്യോങ്ങിയതും ഞാന്‍ പേടിച്ച് പിന്നിലേക്ക് പതുങ്ങി.
“ മര്യാദക്ക് പോയ പേപ്പറൊക്കെ എഴുതിയെടുത്തോണം… കേട്ടോടാ” അച്ഛന്റെ ശബ്ദം വീണ്ടും കനത്തു.
“ അതൊക്കെ കുഞ്ഞ് നോക്കിക്കോളും സാറേ… പഠിച്ചാലേ പറ്റുള്ളൂന്ന് അവനറിയാം. അല്ലേ മോനേ?” എനിക്ക് മറുപടി പറയാന്‍ കഴിയുന്നതിനുമുന്നേ ജാന്വേച്ചി വാതിക്കൽനിന്ന് പറഞ്ഞു.
“ ങ്ഹാ… ഇപ്പൊ എന്തൊക്കെയോ എടുത്തു വായിക്കുന്നുണ്ട് ചേട്ടാ” അമ്മയും എന്നെ പിന്താങ്ങി.
“ ഹും… പഠിച്ചാൽ അവനു തന്നെ കൊള്ളാം” അച്ഛൻ മെല്ലെ അടങ്ങി.
ഞാൻ പയ്യെ അകത്തേക്ക് വലിഞ്ഞു. അച്ഛൻ മുന്നിൽ ചെന്നു ചാടിക്കൊടുത്താൽ വീണ്ടും ടെമ്പറ് തെറ്റിയാലോന്ന് പേടിച്ച് അമ്മയെയും ജാന്വേച്ചിയേയും ചുറ്റിപ്പറ്റി തന്നെ നിന്നു. എന്നാല്‍ അപ്പോഴും ആ പകൽ മുഴുവനും അന്ന് രാത്രിയിലേക്കുള്ള പദ്ധതികൾ ആസൂത്രണം ചെയ്യുകയായിരുന്നു ഞാന്‍. നേരത്തെ തന്നെ ഏകദേശരൂപം മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നതിനാൽ ധൈര്യം സംഭരിക്കുകയായിരുന്നു പ്രധാനം.
അന്നുരാത്രി ഒമ്പര കഴിഞ്ഞ് പുളിശ്ശേരിയും അച്ഛൻ കൊണ്ടുവന്ന ചിക്കനും കൂട്ടിയുള്ള തെറ്റില്ലാത്ത ഊണ് കഴിഞ്ഞ് അച്ഛനും അമ്മയും ഞാനും അവരവരുടെ മുറികളിലേക്ക് കിടക്കാൻ പോയി. ജ്വാനേച്ചിക്ക് ചില്ലറ പണി കൂടിയുണ്ടായിരുന്നു. അവർ പാത്രം കഴുകലും മറ്റും പൂർത്തിയാക്കി ഒരു പത്തരയോടെ അടുക്കളയോട് ചേർന്നുള്ള അവരുടെ കുടുസുമുറിയിൽ കേറി കുറ്റിയിടുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് ഞാന്‍ നിരാശനായി. ശ്ശെ…. ഇവർക്ക് കുറ്റിയിടാൻ കണ്ട നേരം! ഇനി മുട്ടി വിളിക്കുമ്പൊ അച്ഛനോ അമ്മയോ ഉണർന്നെണ്ണീറ്റ് വരാനും മതി. ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ ശപിച്ചു. സാരമില്ല, ഒരു 12 മണിയാവുമ്പോൾ ചെന്ന് മുട്ടാം. അപ്പോഴേക്കും അവരൊക്കെ നല്ല ഉറക്കം പിടിക്കും. മുട്ടുകേട്ടാലും അറിയില്ല.
നോക്കിക്കാത്തിരുന്ന് 12 മണിയായി. ഞാന്‍ ഒച്ചയുണ്ടാക്കാതെ ഇടനാഴിയിലൂടെ അടുക്കളപ്പുറ്റത്തെ മുറിലേക്ക് ചെന്നു. ചേച്ചിയുടെ മുറി അവിടെ തുറന്നു കിടക്കുന്നു. ഹാളിനോട് ചേർന്നുള്ള കുളിമുറിയിൽ ലൈറ്റുമുണ്ട്. അപ്പൊ ജാന്വേച്ചി പെടുക്കാൻ വല്ലതും പോയതായിരിക്കും. ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ കരുതി. അതെന്തായാലും നന്നായി. ഈ തക്കത്തിന് അകത്തുകടന്ന് കട്ടിലിൻകീഴിലോ മറ്റോ ഒളിച്ചിരിക്കാം. എന്നിട്ട് ജാന്വേച്ചി കിടക്കുമ്പോൾ പതിയെ സമാധാനമായിട്ട് ഉണർത്തി കാര്യം സാധിക്കാം. വെറുതെ മുട്ടി മറ്റുള്ളവരെ ഉണർത്തുന്നതിലും നല്ലത് അതാ. ഞാന്‍ അകത്തുകടന്ന് കട്ടിലിന് കീഴെ കേറാൻ നോക്കിപ്പോൾ അവിടെ എന്തൊക്കെയോ ചാക്കുക്കെട്ടുകൾ കുത്തികേറ്റിവച്ചിരിക്കുന്നു. നെല്ലിടപോലും കിടക്കാൻ സ്ഥലമില്ല. ശ്ശെ… എന്തുചെയ്യണമെന്ന് ആലോചിച്ച് നിരാശപ്പെട്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ ഞങ്ങളുടെ പഴയ അലമാര, ജാന്വേച്ചിക്ക് ഉപയോഗിക്കാൻ കൊടുത്തത് ഒരു മൂലയ്ക്ക് ഇരിക്കുന്നത് കണ്ണിൽപ്പെട്ടത്. തുറന്നുനോക്കിയപ്പോൾ കഷ്ടിച്ച് ഒരാൾക്ക് കേറിയിരിക്കാനുള്ള സ്ഥലമുണ്ട്. കേറിയൊന്ന് ഇരുന്നുനോക്കി. ഒത്തു. ആശ്വാസമായി. അലമാരയുടെ വാതിൽ അകത്തുനിന്ന് അടച്ചു. മുറിലെ സിറോ വാട്ട് ബൾബിന്റെ വെട്ടം എന്നിട്ടും ഉള്ളിലേക്ക് അരിച്ചെത്തി. വാതിൽ പ്ലാവിന്റേതാണെങ്കിലും കാലപ്പഴക്കത്താൽ അതിന്റെ നടുഭാഗത്ത് ഒരു വിള്ളൽ വീണ് അതിന്റെ കുറച്ചുഭാഗം കേരളത്തിന്റെ ഭൂപടത്തിന്റെ ആകൃതിയിൽ അടർന്നുപോയിരുന്നു. സാമാന്യം വലിയ ആ ഓട്ടയിലൂടെ നോക്കിയാൽ മുറിക്കകവും കട്ടിലുമൊക്കെ ശരിക്ക് കാണാം. അതെന്തായാലും നന്നായി. ജാന്വേച്ചി വരുന്നതും കാത്ത് ശ്വാസമടക്കിപ്പിടിച്ച് അലമാരക്കുള്ളിൽ ഇരുന്നു.
കുറച്ച് സമയത്തിന് ശേഷം ജാന്വേച്ചി മുറിയിലേക്ക് മന്ദം മന്ദം കടന്നുവന്നു. നീല ബ്ലൗസും മുണ്ടുമായിരുന്നു വേഷം. ഒരു മൂളിപ്പാട്ടും മൂളി മുടിയഴിച്ച് കെട്ടുകയായിരുന്നു അവർ. പെട്ടെന്ന് കതകിലൊരു മുട്ട് കേട്ടു. അവർ തുറക്കാൻ കട്ടിലിനരികിൽ നിന്ന് മാറിയപ്പോൾ എന്റെ കാഴ്ചയിൽനിന്ന് മറഞ്ഞു.
