ഞാൻ : ദാ… എല്ലാം ok യാണ്…
മിഥുൻ : എന്നാ ചെന്ന് വിശ്രമിക്കു… യാത്രാക്ഷീണമുണ്ടാകും… ഞാൻ ചെല്ലട്ടെ..
മിഥുൻ പതിയെ അവിടെ നിന്നു എന്റെ മുറിയിലേക്ക് വലിഞ്ഞു. ഞാനും ദേവകിയും നളിനിയും കൂടി അവരുടെ മുറിയിലേക്ക് പോയി.
ഞാൻ : ചെറിയമ്മക്ക് വേണ്ടി എല്ലാം ഒരുക്കി വെച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്തെങ്കിലും കുറവുണ്ടെങ്കിൽ എന്നെ അറിയിക്കണം…
ദേവകി : നീ പേടിക്കണ്ട, ഞാനും ശ്രീലേഖ ചേച്ചിയും തൊട്ടടുത്ത മുറിയിൽ ഉണ്ട്. ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു കുറവും വരാതെ ഇവൻ നോക്കുന്നുണ്ട്.
കരയുന്ന കുഞ്ഞിനെ തോളിൽ കിടത്തി മൂളികൊണ്ടു നളിനി പറഞ്ഞു.
നളിനി : ഒരു കുറവുണ്ട്,
ഞാൻ : എന്താ ചെറിയമ്മേ ?
നളിനി : എനിക്ക് ഇവിടെ ഒരു തോട്ടിൽ കെട്ടിത്തന്നാൽ നന്നായിരുന്നു. മോൻ തൊട്ടിലിലെ കിടക്കൂ…
ഞാൻ : അതിന് ഞാൻ ഏർപ്പാടുണ്ടാകാം… കുഞ്ഞിന് വേറെ എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമുണ്ടോ ?? അവൻ വല്ലാതെ കരയുന്നുണ്ട്…
നളിനി : ഓ അതോ… കാറിൽ ഒരു ഇരിപ്പായിരുന്നില്ലേ…. അവനു വീട്ടിൽ നിന്നു പാൽ കൊടുത്തതാ… വിശന്നിട്ടാകും…
ഞാൻ : ഓഹ് അതെയോ..
ഞാൻ അവിടെ തന്നെ അവരെ നോക്കി നിന്നു. ആരും ഒന്നും പറയുന്നില്ല… നളിനി ചെറിയമ്മ എന്നെ തന്നെ നോക്കുന്നുണ്ട്.. എന്തോ പന്തികേട്… അപ്പോഴാണ് മനസിലായത് ഞാനവിടെ നിന്നാൽ എങ്ങനെ കുഞ്ഞിന് മുല കൊടുക്കും എന്നാ ചിന്തയിൽ നിന്നതാണെന്നു..
ഞാൻ : ഓഹ്… പാലു കൊടുക്കാനാകും അല്ലെ… ഞാൻ പോകാം…
ദേവകി : നീ ഇവിടെ നിന്നോടാ… ഇവളും നിനക്ക് അമ്മയെ പോലെയല്ലേ…
ദേവകിക്കു എനിക്ക് നളിനിയോടുള്ള ആശ അറിയുന്നത് കൊണ്ട് സപ്പോർട്ട് ചെയ്തു.
ഞാൻ : കണ്ടാൽ അമ്മയാണെന്ന് തോന്നില്ലെങ്കിലും, മൂത്ത പെങ്ങളാണെന്നു പറയാം.. ഇനി ഞാൻ നിൽക്കുന്നില്ല… പാവം കുഞ്ഞ്..
ഞാൻ ആ പറഞ്ഞത് നളിനിക്ക് നന്നായി ബോധിച്ചു. കണ്ടാൽ പ്രായം തോന്നില്ല എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവരുടെ കണ്ണൊന്നു തിളങ്ങിയത് ഞാൻ കണ്ടു. ഞാനാ റൂമിന്റെ വാതിൽ ചാരി പുറത്തേക്കിറങ്ങി…
ഞാൻ നേരെ താഴെ ചെന്ന് കുറച്ച് പ്ലാസ്റ്റിക് കയർ ഒപ്പിച്ചു. പിന്നെ എന്നോ അനിതയുടെ കുഞ്ഞിന് വേണ്ടി വാങ്ങിയിരുന്ന തൊട്ടിൽ അവിടെയെവിടെയോ ഉണ്ടായിരുന്നു അത് തപ്പിയെടുക്കാൻ കുറച്ച് സമയമെടുത്തു. പിന്നെ എന്റെ പഴയ മുണ്ടും എടുത്ത് നേരെ നളിനിയുടെ മുറിയിലേക്ക് പോയി. ഞാൻ വാതിലിന്റെ ഒരു പൊളി തുറന്ന് അകത്തേക്ക് നോക്കി അവിടെ ദേവകിയും കുഞ്ഞും മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. കുഞ്ഞ് പാലുകുടിച്ചു ഉറക്കമായിരുന്നു. വാതിൽ തുറന്നത് കണ്ട് ദേവകിയെന്നെ നോക്കി. ഞാൻ ഒച്ചയുണ്ടാക്കാതെ നളിനിയെവിടെയെന്നു ആഗ്യത്തിൽ ചോദിച്ചു.
ദേവകി കുളിമുറിയിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി. നളിനി ചെറിയമ്മ കുളിക്കുകയാണ് അകത്തു നിന്ന് വെള്ളം വീഴുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കുന്നുണ്ട്. ഞാൻ മുറിയിൽ കയറി ഒരു കസേര എടുത്തിട്ടു അതിൽ കയറി മാച്ചിന് മുകളിലെ കൊളുത്തിൽ കയർ കോർത്തു. എന്നിട്ട്‌ താഴെയിറങ്ങി തൊട്ടിൽ ബലത്തിൽ കെട്ടിയുറപ്പിച്ചു.
ഞാൻ വാതിലിന്റെ അടുത്തുപോയി ഉള്ളിലേക്ക് നോക്കാൻ വല്ല പഴുതും ഉണ്ടോ നോക്കി, ഒന്നും തന്നെയില്ല. എന്റെ ചേഷ്ടകൾ കണ്ട് ദേവകിക്കു ചിരി വന്നു. ഞാൻ നോക്കുമ്പോൾ നളിനിക്ക് മാറിയുടുക്കാനുള്ളത് മുഴുവൻ അവിടെ തന്നെയിരുന്നു. ഞാൻ അത് ദേവകിക്കു കാണിച്ചു കൊടുത്തു. ഞാൻ ദേവകിയോടു സ്വകാര്യത്തിൽ ചോദിച്ചു.
ഞാൻ : നളിനി ചെറിയമ്മ ഇനി തുണിയെടുക്കാതെ എങ്ങാനും ഇറങ്ങി വരുമോ. ഞാൻ നിക്കണോ… ?
ദേവകി : ചിലപ്പോ വരും. എന്തായാലും നീ ഇപ്പൊ പോ… അവള് വന്നു കേറിയല്ലേ ഉള്ളൂ.. പയ്യെ മതി..
ഞാൻ : ശെരി, എന്നാ ഞാൻ പോണു…
ഞാൻ അവിടെ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി എന്റെ
മുറിയിലേക്ക് നടന്നു. ദേവകി നളിനിയുടെ കൂടെ തന്നെയുണ്ട്. എനിക്ക് വേണ്ടി വിവരങ്ങൾ അറിയാനുള്ള ഇരിപ്പാവും. മുറിയിൽ കയറിയതും
മിഥുൻ : നീ ഈ കിടന്നു ചുറ്റിത്തിരിയുന്നതു എന്തിനാ എന്ന് എനിക്ക് മനസിലാകുന്നുണ്ട്.
ഞാൻ : ഒന്ന് പോടാ ചുമ്മാ ഓരോന്ന് പറയാതെ.
മിഥുൻ : ഈ സുഖം ഒരിക്കൽ അറിഞ്ഞാൽ അത് പിന്നേം പിന്നേം വേണമെന്ന് തോന്നും. അത് അങ്ങനെയാ…
ഞാൻ : ഒരിക്കൽ നീയും അറിഞ്ഞതല്ലേ… നീ വെറുതെ ഇരിക്കുവാണല്ലോ… നിനക്ക് വേണമെന്ന് തോന്നുന്നൊന്നും ഇല്ലല്ലോ
മിഥുൻ : നിന്നോട് പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല…
ഞാൻ : നീ എന്തിനാ മനഃപൂർവം ഈ കാര്യങ്ങൾ തന്നെ എന്നോട് സംസാരിച്ചിരുന്നത്… നിനക്ക് വേറൊന്നും പറയാനില്ലേ…
മിഥുൻ : എന്നാ ഇനി ഞാനൊന്നും പറയുന്നില്ല.
പെട്ടന്നാണ് എന്റെ മുറിയിലേക്ക് ശ്രീലേഖ ഇളയമ്മ കേറിവന്നത്.
ശ്രീലേഖ : ഡാ അജീ….
ഇളയമ്മ മിഥുനെ കണ്ടതും.
ശ്രീലേഖ : ആഹ് നീ ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നോ ?.. മിഥുൻ നീയെന്താ ആരോടും മിണ്ടാതെ ഇവിടെ തന്നെ ഒറ്റക്കിരിക്കുന്നതു… നിനക്ക് അജിടെ കൂടെ നിന്ന് അവനെ സഹായിച്ചൂടെ..
മിഥുൻ : ഞാൻ സഹായിക്കുന്നത് ഒന്നും അജിക്ക്‌ ഇഷ്ടമല്ല. എല്ലാം അവനു ഒറ്റയ്ക്ക് ചെയ്യണം.
ഇളയമ്മ എന്നെ നോക്കി.
ശ്രീലേഖ : ഡാ… നീയൊന്നു താഴോട്ട് വന്നേ… അവിടെ കുറച്ച് പണിയുണ്ട്…
ഞാൻ : ദാ വരുന്നു…
ശ്രീലേഖ ഇളയമ്മ ആദ്യം നടന്നു പിന്നാലെ ഞാനും നടന്നു. താഴോട്ടുള്ള ഗോവണിയിൽ ഞങ്ങൾ നിന്നു.
ശ്രീലേഖ : ഡാ പിന്നെ, ഞാൻ ഉച്ചക്ക് ഊണ് കഴിഞ്ഞ് സീതയെ കൂട്ടി ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോകും. നീ അങ്ങോട്ട്‌ വരണം.
ഞാൻ : എന്താ ഇളയമ്മേ പരിപാടി ?
ശ്രീലേഖ : ഞാൻ സീതയെ ഡിൽഡോ കൊണ്ട് ചെയ്യും. നീ അത് ജനലിലൂടെ കാണും. നീ അവിടെ നിന്നു എന്തെങ്കിലും ഒച്ചയോ മറ്റോ ഉണ്ടാക്കി അത് കണ്ടു എന്ന് സീത ചേച്ചിയെ ബോധ്യപ്പെടുത്തണം. എന്നാൽ ജനലിലൂടെ നിനക്ക് കാണാത്ത വിധത്തിൽ നിന്നു ഞാൻ അവരെ ചെയ്തോളാം.
ഞാൻ : അതെന്തിനാ ?
അതാണ്‌ ഞാൻ ആദ്യമേ പറഞ്ഞത്, സീതയെ ഇക്കാര്യത്തിൽ ഞാൻ നിർബന്ധിക്കില്ല. അവളെ നീ വേണം നിന്റെ വരുതിയിലാക്കാൻ.
ഞാൻ : എനിക്ക് ഒന്നും മനസിലാക്കുന്നില്ല..
ശ്രീലേഖ : എല്ലാം ഞാൻ മനസിലാക്കി തരാം. ശ്രദ്ധിച്ചു കേള്ക്കു… ജന്നലിനുള്ളിലൂടെ സീതയെ ആരോ ചെയ്യുന്നതായാണ് നീ കാണുന്നത്. എന്നെ നീ കാണുന്നില്ല. അക്കാര്യം ഞാൻ സീതയെ ബോധ്യപ്പെടുത്തും ” അവൻ എന്നെ കണ്ടിട്ടില്ല എന്നാണ് തോന്നുന്നത് ചേച്ചിയായിട്ടു എന്നെ കാണിച്ചു കൊടുക്കരുത്, കാണിച്ചു കൊടുത്താൽ പിന്നെ ഞാൻ ജീവിച്ചിരിക്കില്ല ” ഇത്രയും പറഞ്ഞാൽ അവൾ പിന്നെ എന്നോട് സ്നേഹമുണ്ടെങ്കിൽ എന്റെ പേര് പറയില്ല.
ഞാൻ : ഇതെല്ലാം എന്തിനാണ് ?
ശ്രീലേഖ : പിന്നെയാണ് നിന്റെ കളി, നീ അവളെ ഒറ്റയ്ക്ക് കിട്ടിയാൽ ചോദിക്കണം അതാരാണെന്ന് . ആളെ വ്യക്താമായി കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ഒരു പുരുഷനാണെന്ന് മനസിലായി എന്ന് പറയണം. അവിടെ സീത കുടുങ്ങും. വെറുതെ ഒരു പുരുഷന്റെ പേര് പറയാൻ അവൾക്ക് കഴിയില്ല എന്റെ പേരും അവൾ പറയില്ല. ഈ സമയം അവളെ നീ നിന്റെ വരുതിയിലാക്കണം.
ഞാൻ : മറിച്ചു സീത ചെറിയമ്മ ശക്തമായി പ്രതികരിച്ചാലോ ?
