പക്ഷേ അതിൽ ഈ പറഞ്ഞ നിഷ്കളങ്കതയോ, ദുരുദ്വേശമോ ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നു എന്നതാണ് യാഥാർഥ്യം. ചിരിയിലും നിറഞ്ഞ് നിന്നത് അഹങ്കാരം ആയിരുന്നു.
മിസ്റ്റർ മരുമകനിലെ നായികയെ കൊണ്ട് കഷ്ടപ്പെട്ട് അഹങ്കാരം അഭിനയിപ്പിക്കാൻ നോക്കിയപ്പോളത്തെ അഹങ്കാരം നിറഞ്ഞ ചിരി അല്ല. നല്ല 916, pure അഹങ്കാരം. ഒന്ന് അങ്ങോട്ട് നോക്കിയാൽ ഒന്നുകൂടി നോക്കാൻ പേടി തോന്നുന്ന ലെവൽ അഹങ്കാരം നിറഞ്ഞ ഭാവം.
എങ്ങനെ ആണ്, ഒട്ടും ജാഡ കൈവിടാതെ, ഇങ്ങനെ ചിരിക്കാൻ പറ്റുന്നത്? എനിക്ക് ബഹുമാനം തോന്നി. മാത്രമല്ല, ഏത് ചിരിയേക്കാളും ഭംഗി അതിന് ഉണ്ട്. അഹങ്കാരം നിറഞ്ഞ, പേടി തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ചിരി.
അത് കണ്ടപ്പോൾ എൻ്റെ ചിരി തിയറി മുഴുവൻ എടുത്ത് തോട്ടിൽ കളയാനും തോന്നി. (പക്ഷേ കളയണ്ട, അതാണല്ലോ സത്യത്തിൽ ഇവിടെ വരെ എങ്കിലും എത്തിച്ചത്.)
ആ ചിരിയും അനുബന്ധ സംഭവങ്ങളും ഒരു സെക്കന്റിനുള്ളിൽ അവസാനിച്ചെങ്കിലും, അതിൻ്റെ പ്രതിഫലനം ഉണ്ടായി വന്നത് ഒരു പത്ത് സെക്കന്റ് കഴിഞ്ഞാണ്.
ജീൻസിന്റെ ഉള്ളിൽ കുണ്ണ കമ്പിയായി എന്നു മാത്രം പറഞ്ഞാൽ പോര, ജീവിതത്തിൽ ഇതു വരെ ഇത്രയും കമ്പി ആയതായി എൻ്റെ അറിവിൽ ഇല്ല എന്നു കൂടി പറയണം! അതും വെറും ഒരു ചിരി കൊണ്ട്.
അവർക്ക് എന്തൊക്കെയോ പ്രത്യേകത ഉണ്ട്. വെറും സൗന്ദര്യം അല്ല. ഞാൻ ജീവിതത്തിൽ മിണ്ടിയിട്ടും ചിരിച്ചിട്ടും ഉള്ള ഏറ്റവും സൗന്ദര്യമുള്ള പെണ്ണൊന്നും അല്ല അവർ. പക്ഷേ എന്തോ..അവർക്ക് ഉള്ള ആ ലുക്ക് ആണ് ശരിക്കും കമ്പി ആക്കുന്നത്. അത് വെറും സൗന്ദര്യമല്ല.
അവിടെ ഇങ്ങനെ ഇത്രയും ഭീകര കമ്പി അടിച്ച് ഇരിക്കാൻ പറ്റാതെ..എനിക്ക് എന്തൊക്കെയോ സ്റ്റിമുലേഷനും, ഹോർമോണും ഒക്കെ കൂടി കൈവിട്ട് പോകും എന്ന അവസ്ഥ വന്നപ്പോൾ, അവിടുന്ന എഴുന്നേറ്റ് കുറച്ച് നേരം മാറി നിൽക്കാൻ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചു.
സീറ്റിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് പോയി ഡോറിൻ്റെ അടുത്ത്, വിക്രമാദിത്യനിലെ ട്രെയിനിൽ നിന്ന് ചാടാൻ നിൽക്കുന്ന ആദിത്യൻ സ്റ്റൈലിൽ നിന്നു. (ചാടാനൊന്നുമല്ല. കാറ്റ് കൊള്ളാൻ അതാണ് ബെസ്റ്റ്. NB: വീണാൽ കമ്പനിക്ക് ഉത്തരവാദിത്വം ഉണ്ടായിരിക്കുന്നതല്ല.)
അങ്ങനെ നിന്ന് പതിയെ ഹോർമോൺ ലെവൽ ഒക്കെ നോർമൽ ആയി. കമ്പിയൊക്കെ താഴ്ന്ന്, കാറ്റൊക്കെ കൊണ്ട് ഒരു അഞ്ച് മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞപ്പൊ, പുറകിൽ നിന്ന് ഒരു ശബ്ദം. “ഹിന്ദി അറിയാമായിരുന്നു അല്ലേ…”
