പുറത്തു മഴ ചാറുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ഞങ്ങള്‍ രണ്ടുപേരും കുടയുടെ ഉള്ളില്‍ ചേര്‍ന്ന് നടന്നു. എനിക്ക് വേച്ചുവേച്ചേ നടക്കാന്‍ പറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ പൂറിനകത്തൊരു പഴവുംവച്ച് ഏതു പെണ്ണിനാണ് നടക്കാന്‍പറ്റുക. ഗോപിയേട്ടന്റെ കയ്യില്‍ പിടിച്ചുതൂങ്ങി എങ്ങിനെയോ അടികള്‍ വച്ചു.
ഞാന്‍ ആവുന്നത് മുക്കി നോക്കി, പുറത്തേക്കു ചാടിക്കാന്‍ – ഒരു രക്ഷയും ഇല്ല. ഒരു കുണ്ണയും ഇതുവരെ പൂര്‍ണ്ണമായി കടന്ന് വികസിപ്പിച്ചെടുക്കാത്ത ആ അരുമപൂറിന്റെ ഇറുകിയ ഭിത്തികളെ വകഞ്ഞു പുറത്തേയ്ക്കുവരാന്‍ ആ പഴത്തിനായില്ല. മദജലം കൊണ്ട് കുതിര്‍ന്ന എന്റെ പുത്തന്‍ ഷഡിയുടെ ഇറുക്കം അത്തരത്തിലുള്ള എല്ലാ സാധ്യതകളെയും ഇല്ലാതാക്കുകയും ചെയ്തു. ഭാഗ്യം, മഴയും ഇരുട്ടും ആയത്. നാട്ടുവഴി പൂര്‍ണമായും വിജനമാണ്.
“നീയെന്താ സന്ധ്യേ വല്ലാതെ നടക്കുന്നത്, വയ്യായ്ക വലതും ഉണ്ടോ?”
ഞാനൊന്ന് ഞെട്ടി. എന്റെ നവവരനോട് എന്ത് മറുപടി പറയും. ബസ്സില്‍ വച്ച് ഏതോ കിളവന്‍ തന്റെ നവവധുവിന്റെ പൂറ്റില്‍ പഴം കയറ്റി വിട്ടിരിക്കുകയാണെന്നോ? ഗോപിയേട്ടന് അറിഞ്ഞാല്‍ ഉണ്ടായേക്കാവുന്ന പ്രതികരണമോര്‍ത്ത്‌ എന്റെ മനസ്സിലൂടെ ഒരു വെള്ളിടി പാഞ്ഞു.
“എനിക്ക് മുള്ളാന്‍ മുട്ടിയിട്ടു വയ്യ ഗോപിയേട്ടാ…”
തളര്‍ച്ചയോടെ ഗോപിയേട്ടന്റെ തോളിലേക്ക് ചാഞ്ഞു കൊണ്ട് ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. പെട്ടെന്ന് അങ്ങിനെ ഒരു കള്ളം എങ്ങിനെയോ നാവിന്‍ തുമ്പില്‍ വന്നത് രക്ഷയായി എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ മതിയല്ലോ.
ഗോപിയേട്ടന് ചിരിച്ചു;
“ഹാ, അതിനാണോ ഈ വിമ്മിഷ്ടം. ഇപ്പോ ഈ ഇടവഴിയില്‍ ആരാ ഉള്ളത്. വാ, അങ്ങോട്ട്‌ ആ സൈഡിലോട്ടു നിന്നിട്ട് മുള്ളിക്കോ”
“അയ്യേ, എനിക്ക് വയ്യാ…”
“സാരമില്ല പെണ്ണെ. ഇത് വഴി ആരും വരില്ല. നീ വാ…”
“വേണ്ട വേണ്ട, എങ്കില്‍ ഗോപിയേട്ടന് ഇവിടെ നില്‍ക്ക്. ഞാന്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് പൊയ്ക്കോളാം…”
“ഹ, മഴ പെയ്യല്ലേ. ഞാനും വരാം. ഇഴജന്തുക്കളും കാണും”
“വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞില്ലേ. ഗോപിയേട്ടന് ഇവിടെ നിലക്ക്. ആരേലും വരാണെങ്കില്‍ പറയണേ. നാണംകെടുത്തല്ലേ…”
ഞാന്‍ ചാറ്റമഴയിലൂടെ നാട്ടുവഴിയുടെ വശത്തുള്ള വാഴത്തോട്ടത്തിലെ പൊന്തയുടെ ഇരുട്ടിലേക്ക് പയ്യെ ഇറങ്ങി.
“അധികം ഉള്ളിലേക്ക് പോകേണ്ട കേട്ടോ…” പിന്നില്‍ നിന്നും ഗോപിയേട്ടന് വിളിച്ചുപറഞ്ഞു.
ചേര്‍ന്നുനില്‍ക്കുന്ന രണ്ടു വാഴകളുടെ ചാഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ഇലകളുടെ മറവില്‍, പൂര്‍ണ്ണമായ ഇരുട്ടില്‍, ഗോപിയേട്ടന് ഒട്ടും കാണില്ലെന്ന് ഉറപ്പായ ഇടത്ത് ഞാന്‍ നിന്നു. ചുരിദാര്‍ ബോട്ടത്തിന്റെ കെട്ടഴിച്ച് അതും ഷഡിയും തുടയിലൂടെ മുട്ടിലേക്ക് ഉരിഞ്ഞു വച്ചു. പിന്നെ ടോപ്പിന്റെ പിന്‍ഭാഗവും തറയിലെ മഴനനഞ്ഞ മണ്ണില്‍ വീഴാതെ മുന്നിലേക്കെടുത്ത് പിടിച്ചതിനു ശേഷം കാലുകള്‍ വിടര്‍ത്തി കുന്തിച്ചിരുന്നു. തുടയിടുക്ക് വിടരുമ്പോള്‍ പഴം താനേ പുറത്തേയ്ക്ക് വരും എന്ന് കരുതിയ എനിക്ക് തെറ്റി. ഇറുകിയ പൂര്‍ഭിത്തികള്‍ അതിനെ സുരക്ഷിതമായി ഉള്ളില്‍ തന്നെ പരിരക്ഷിച്ചു. ഞാന്‍ എന്റെ ഇടതു കൈ താഴേക്ക്‌ കൊണ്ട് പോയി. മുറുകിയിരിക്കുന്ന പൂര്‍ദളങ്ങളുടെ നേര്‍ത്ത വിടവിലൂടെ തിങ്ങിഞെരുങ്ങി പഴത്തിന്റെ കടയ്ക്കലെ തണ്ട് മാത്രം അല്‍പ്പം പുറത്തേക്ക് തള്ളിനില്‍ക്കുന്നതില്‍ ഞാന്‍ സ്പര്‍ശിച്ചു. തൊട്ടപ്പോള്‍ ഉള്ളിലെ പഴം ഒന്ന് ഇളകി.
“ആഹ്..” സുഖത്തിന്റെ ഒരു വീചി സിരകളിലൂടെ വീണ്ടും പാഞ്ഞു.
എനിക്കായി കാത്തു നില്‍ക്കുന്ന ഗോപിയേട്ടനെ ഒരല്‍പ്പനേരത്തേയ്ക്ക് മറന്ന് കണ്ണുകളടച്ചു ഞാന്‍ ആ തണ്ടില്‍ പിടിച്ചുകുലുക്കി ആ പഴം നല്‍കുന്ന കാമസുഖത്തിന്റെ അപൂര്‍വ്വലഹരി ഒന്നുകൂടി അനുഭവിച്ചു. ബസ്സിലെ ഇരുട്ടില്‍ അക്ഷോഭ്യനായിരുന്നു എന്നെ അവാച്യമായ രതിസുഖത്തിന്റെ കൊടുമുടി കയറ്റിയ അപരിചിതനായ ആ വൃദ്ധന്റെ മുഖം ഒരു നിമഷം മനോമുകുരത്തില്‍ തെളിഞ്ഞു. പിന്നെ പതുക്കെ പഴം പുറത്തേക്കു വലിച്ചു. പൂറിന്റെ പകുതിയോളം എത്തിയപ്പോള്‍ കൈ മാറ്റിയതിനു ശേഷം ഞാന്‍ മുക്കി മുക്കി പഴം പുറത്തേക്കു ചാടിച്ചു.
മഴനനഞ്ഞ് കുതിര്‍ന്ന ചെമ്മണല്‍ പ്രതലത്തിലേക്ക് ആ പഴം ഞെട്ടറ്റു വീണു. അതുള്ളില്‍നിന്നും പോയപ്പോള്‍ അമൂല്യമായ എന്തോ നഷ്ടപ്പെട്ടതുപോലെ തോന്നി.
എന്തായാലും ഗോപിയേട്ടനോട് പറഞ്ഞത് നിവര്‍ത്തിക്കാന്‍ അതിനു ശേഷം ഞാന്‍ “ശൂ….” എന്ന് നീട്ടി മുള്ളി. താഴെവീണ പഴത്തിനു മുകളിലേക്ക് ചൂടുള്ള സ്വര്‍ണ്ണജലം ചീറ്റിതെറിച്ച് ചിതറി.
അന്ന് രാത്രി ഗോപിയേട്ടന്റെ കുണ്ണ ആദ്യമായി എന്റെ പൂറിന്റെ ഉള്ളറകളിലേക്ക് പൂര്‍ണ്ണമായി പ്രവേശിക്കുകയും എന്റെ ഗര്‍ഭപാത്രത്തില്‍ ആദ്യത്തെ പാലഭിഷേകം നടത്തുകയും ചെയ്തു.
പിറ്റേന്ന് രാവിലത്തെ ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍, പാത്രങ്ങള്‍ പിറക്കുകയായിരുന്ന അമ്മയോടായി ഗോപിയേട്ടന് പറഞ്ഞു;
“ഇന്നലെ രാത്രി പാലിന്റെ കൂടെ തന്ന ആ രസകദളിയുടെ ബാക്കിയുണ്ടെങ്കില്‍ ഒന്നുരണ്ടെണ്ണം എടുത്തേ. നല്ല രുചിയായിരുന്നു…”
എന്റെ ശരീരത്തിലൂടെ ഒരു മിന്നല്‍പിണര്‍ പാഞ്ഞു. കൃഷ്ണാ ചതിച്ചോ…!
“പഴമോ? നിനക്കെന്താ വട്ടായോ
