മലയാളം കമ്പികഥ – തിരുമേനിയുടെ മകള്‍ – 5
ഈ സമയത്തെല്ലാം എന്റെ പൂറു വിങ്ങുകയായിരുന്നു. അതു മനസിലാക്കിയിട്ടോ എന്തോ, അദ്ദേഹം എന്നെ പിടിച്ചെഴുന്നേൽപ്പിച്ചു. എന്റെ വസ്ത്രങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായി ഊരിയെറിഞ്ഞു. എന്നെ കൂനിച്ചു നിർത്തി എന്റെ വിങ്ങുന്ന പുറ്റിലേക്ക് ആ ആനക്കുണ്ണ ഇടിച്ചു കയറ്റി. പിന്നെ തകർത്തുള്ള അടിയായിരുന്നു. എപ്പോഴോ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആനക്കുണ്ണ എന്റെ പൂറ്റിലേക്കു പാൽ ചീറ്റുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു. അതിനകം ഞാൻ എത്ര തവണ രതിമൂർച്ഛയനുഭവിച്ചു എന്ന് എനിക്കു തന്നെ അറിയില്ല. ഞാൻ തളർന്ന് അവളുടെ അടുത്ത് നൂൽബന്ധമില്ലാതെ മയങ്ങിക്കിടന്നു.
ഇതിനു മുന്‍പിലത്തെ പാര്‍ട്ട്‌ കള്‍ വായിക്കാന്‍ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക
പിന്നീടെപ്പോഴോ മുറി തുക്കുമ്പോൾ ഞാനും അവളും മാത്രമേ പൂജാമുറിയിലുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഞാൻ വളരെ ആയാസപ്പെട്ട എഴുന്നേറ്റ് വസ്ത്രങ്ങളണിഞ്ഞു. അവളേയും പിടിച്ചെഴുനേൽപ്പിച്ച് വസ്ത്രങ്ങളണിയിച്ചു. ഈ സമയത്താണ് തനിക്ക് എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് ആ കൂട്ടിക്ക് മനസിലായതു തന്നെ. അവൾ വാവിട്ട് നിലവിളിക്കാൻ തുടങ്ങി. എന്നാലാവും വിധം ഞാൻ അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
ഈ സമയത്ത് അദ്ദേഹം വീണ്ടും അവിടേക്കു വന്നു. ഉ, എന്താ, അവളോടായി ചോദിച്ചു. അവൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ പേടിച്ചു വിച്ചു നിന്നു. ഉം, ഇവിടെ നടന്നതൊന്നും ആരും അറിയരുത്. അറിഞ്ഞാൽ പിന്നെ നിന്റെ അച്ചന്നും അമ്മയും ഈ ഭൂമിയിലുണ്ടാവില്ല. അദ്ദേഹം അവളെ താക്കീതു ചെയ്യു. രണ്ടു ദിവസം നീ ഈ പൂജാമുറി വിട്ട് പൂത്തിറങ്ങരൂതു , കൽപിച്ചിട്ട് അദ്ദേഹം പോയി പുറകേ ഞാനും. ഈ സമയത്ത് അദ്ദേഹം അവളുടെ അച്ചനോടു പറയുന്നത് ഞാൻ കേട്ടു. കൂട്ടിക്ക പ്രശ്നമൊന്നുമില്ല. ഇത്തിരി കൂടിയ ഇനമാണ്. രണ്ടു ദിവസം അവൾ ഭജനമിരിക്കട്ടെ. അതു കഴിഞ്ഞു മതി നിങ്ങൾ അവളെ കാണുന്നത്. അതിനുശേഷം നിങ്ങൾക്കു പോകാം. മതി. അവിടൂന്നു പറയുന്നതുപോലെ, പിന്നീടുള്ള രണ്ടു ദിവസം ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല. രണ്ടു ദിവസം കൊണ്ട് അവൾക്ക് ഒരു വിധം നടക്കാറായപ്പോൾ അവളെ അച്ചനമ്മമാരോടൊപ്പം അദ്ദേഹം അവളെ യാത്രയാക്കി. മകളുടെ അസുഖം ഭേദമായ സന്തോഷത്തിൽ മറ്റൊന്നുമറിയാതെ അവർ യാത്രയായി
ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. അന്നത്തെ ആ സംഭവത്തിനുശേഷം ഞങ്ങൾ പരസ്പരം സംസാരിച്ചിട്ടില്ല. എന്തെങ്കിലും കാര്യങ്ങൾ പറയുന്നതു തന്നെ കൂട്ടികളിലൂടെയായി. ഇതിനിടയിൽ പലരും പൂജകൾക്കും മന്ത്രവാദങ്ങൾക്കുമായി മനയിലെത്തിയെങ്കിലും ആ ഭാഗത്തേക്കു പോകാൻ എനിക്കൂ ധൈര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതു കൊണ്ടു തന്നെ വലിയ കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലാതെ ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോയി. ഞാൻ മനയുടെ അകത്തളങ്ങളിൽ നിന്നും അധികം പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയതേയില്ല.
അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം, അസ്തമയത്തോടടുത്ത സമയം. മനയുടെ മുറ്റത്തുകൂടി നടന്ന് ഏതോ പുസ്തകം വായിക്കുകയായിരുന്നു മകൾ ഇന്ദുലേഖ. അവളുടെ അഴിച്ചിട്ട് കാർകൂത്തൽ നിതംബം മറച്ചു കിടക്കുന്നു. അസ്തമയ സൂര്യന്റെ പൊൻ കിരണങ്ങൾ സ്വർണ്ണ വർണ്ണാങ്കിതമായ അവളുടെ സൗന്ദര്യത്തിന് മാറ്റുകൂട്ടി. എന്തിനോ വേണ്ടി നടുത്തളത്തിലേക്കിറങ്ങിയ ഞാൻ കണ്ടത് ഉമ്മത്തെ ചാരുകസേരയിൽ മകളുടെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിച്ച് സ്വന്തം കുണ്ണയിൽ തഴുകി പരിസരം മറന്നിരിക്കുന്ന അദ്ദേഹത്തെയാണ്.
ഞാൻ നടുങ്ങിപ്പോയ നിമിഷമായിരുന്നു അത്. സ്വന്തം മകളെ അദ്ദേഹം നോട്ടമിട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ് ഞാൻ കോപാകുലയായി. ഞാൻ നടുമുറ്റത്തേക്ക് ഓടി
തിസന്ധ്യ നേരമായില്ലേ. മതി വായിച്ചത്. ഉള്ളിലേക്കു പോകൂ. ഞാൻ അവളോടു പറഞ്ഞു. ഈ അമ്മക്കിതെന്താ. ഞാൻ കൂറച്ചു കൂടി വായിക്കട്ടെ.
ഇന്ദു പറഞ്ഞതനുസരിക്കി. ഇന്ന് വായിച്ചത് മതി. അവൾ എന്റെ മുഖത്തേക്കു സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. എന്റെ കണ്ണുകളിലെരിയുന്ന കോപാഗ്നി കണ്ടിട്ടാണെന്നു തോന്നുന്നു അവൾ പിന്നീട് ഒന്നും സംസാരിക്കാതെ മനക്കുള്ളിലേക്കു കയറിപ്പോയി. ഞാൻ മകളെക്കുറിച്ചാലോചിച്ച് കുറേ നേരം അവിടെത്തന്നെ നിന്നുപോയി. അദ്ദേഹം അവരേയും നോട്ടമിട്ടു എന്നെനിക്കു മനസിലായി സ്വന്തം മകളായ എന്നെ പ്രാപിക്കുകയും രണ്ടു മക്കൾക്ക് ജന്മം നൽകുകയും ചെയ്യ അദ്ദേഹത്തിന് ഇത് നിസാരകാര്യമാണ് എന്നെനിക്കറിയാമായിരുന്നു. പക്ഷെ ഒരമ്മക്ക് സ്വന്തം മക്കളെക്കുറിച്ച് അങ്ങനെ കരുതാനാകുമോ.
അൽപ സമയത്തിനു ശേഷം തിരിഞ്ഞു നടക്കാനാരംഭിച്ച ഞാൻ കണ്ടത് കോപാകുലനായി എിയുന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്റെ മൂന്നിൽ നിൽക്കുന്ന അദ്ദേഹത്തെയാണ്. കുറച്ചു നേരം ഞങ്ങൾ പരസ്പരം നോക്കി നിന്നു. ആരും ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല. അവസാനം അദ്ദേഹം തന്നെ മൗനത്തിന് വിരാമമിട്ടു.
നീ എന്തിനാണ് മകളോട് ദേഷ്യപ്പെടുന്നത്. നിന്നോട് ആരു പറഞ്ഞു അവളെ പറഞ്ഞയക്കാൻ. ഉ, ഞാൻ കണ്ടു. അങ്ങ് അവളെ ഉറ്റു നോക്കിക്കൊണ്ട് എന്താണ് ചെയ്തിരുന്നതെന്ന്. നീ എന്തു കണ്ടു. സ്വന്തം മകളെ പ്രാപിക്കുകയും അവളിൽ രണ്ടു മക്കൾക്ക് ജന്മം കൊടുക്കുകയും ചെയ്യ നിങ്ങൾക്ക് അവരെ പ്രാപിക്കാനും മടിയുണ്ടാവില്ല എന്നെനിക്കറിയാം. പക്ഷെ ഞാൻ ജീവിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ അത് നടക്കില്ല. ഓർത്തോളൂ. ഇത്രയും പറഞ്ഞ് ഞാൻ വെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു നടക്കാനാരംഭിച്ചു.
നിൽക്കടീ അവിടെ. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശബ്ദം മനയുടെ ഭിത്തികളിൽ തട്ടി പ്രതിധ്വനിച്ചു. ഞാൻ നടുങ്ങിപ്പോയി.
നിനക്ക് കാണണാ നിന്റെ മൂന്നിലിട്ട് നോം അവരെ പ്രാപിക്കുന്നത്. എന്താ.
അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണുകളിലെരിയുന്ന ക്രൂരത കണ്ട ഞാൻ ഭയന്നു പോയി. ഒന്നും മിണ്ടാനാവാതെ ഞാൻ വിറച്ചു. എന്റെ ശരീരം വിയർപ്പിൽ മുങ്ങി
ഉ. നമെ അനുസരിച്ച് കഴിയാമെങ്കിൽ നിനക്ക് ഇവിടെ കഴിയാം. ഇല്ലെങ്കിൽ കൊന്നു കളയും നാം. നിനക്കറിയാമല്ലോ നമെ നമ്മുടെ ഒരു കാര്യത്തിലും നീ ഇടപെടരുത്. നിന്നെ ഇനി നമ്മുടെ മൂന്നിൽ കണ്ടു പോകരുത്. ഇത്രയും പറഞ്ഞു അദ്ദേഹം വിറഞ്ഞു തുള്ളി മനക്കുള്ളിലേക്കു കയറിപ്പോയി.
അനങ്ങാനുള്ള ശക്തി പോലും നഷ്ടപ്പെട്ട് ഞാൻ അവിടെ നിന്നു വിങ്ങിക്കരഞ്ഞു. എന്റെ മക്കളുടെ ഭാവിയും അയാൾ നശിപ്പിക്കുമെന്ന് എനിക്കുറപ്പായി. പക്ഷെ എന്തു ചെയ്യാൻ. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണിൽ പെടാതെ മക്കളേയും കൊണ്ട് എവിടേക്കെങ്കിലും ഓടിപ്പോകണമെന്ന് ആഗ്രഹമുണ്ട്. പക്ഷെ എങ്ങോട്ട. ഇവിടെ വന്ന അന്നുമുതൽ പുറം ലോകം ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. പടിപ്പൂരക്ക് പുറഞ്ഞു കടക്കാൻ അനുവാദവുമില്ല. നിസഹായായി നിന്നു കരയാൻ മാത്രമേ എനിക്കു കഴിഞ്ഞുള്ളൂ. ഓരോ ദിവസവും ഭയപ്പാടോടെയാണ് ഞാൻ കഴിഞ്ഞത്.
അവസാനം ഭയപ്പെട്ടതുപോലെ തന്നെ സംഭവിച്ചു.
വൃൾ്ചികമാസത്തിലെ പൗർണ്ണമി നാൾ നേരം അസ്തമയത്തോടടുക്കുന്നു. കുളക്കടവിൽ നിന്നും കൂളികഴിഞ്ഞ് ഈറനായി ഇന്ദുലേഖ കയറി വരികയായിരുന്നു. നീണ്ട കാർകൂത്തുൽ കുടുമ കണക്കെ ഉച്ചിയിൽ കെട്ടി വെച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരു ഒറ്റ മൂണ്ടു മാത്രമാണ് അവൾ ഉടുത്തിരിക്കുന്നൽ. മേൽമുണ്ട് പുതച്ച് അരക്കു മേൽഭാഗം മച്ചിരിക്കുന്നു. ഈ സമയത്താണ് അദ്ദേഹം കുളക്കടവിലേക്ക് ഇറങ്ങിചെല്ലുന്നത്.
കൂളിച്ചീറനൂടൂത്തു വരുന്ന മകളുടെ ശരീരത്തിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കണ്ണുകളുടക്കി. അവളുടെ കൊഴുത്ത മേനിയിലൂടെ അയാളുടെ കണ്ണുകൾ പരതി നടന്നു. നീർത്തുള്ളികൾ ഇറ്റിറ്റു വീഴുന്ന അവളുടെ സ്വർണ്ണ വർണ്ണാങ്കിതമായ ദേഹം അസ്തമയ സൂര്യന്റെ പൊൻ കിരങ്ങങ്ങളേറ്റു തിളങ്ങി. സൂര്യരശ്നമികളുടെ ശോഭയും കൂടി ആയപ്പൊൾ അവളുടെ സൗന്ദര്യത്തിന് പതിന്മടങ്ങ് മാറ്റു കൂടി അച്ചന്റെ ചുഴിഞ്ഞുള്ള നോട്ടത്തെ നേരിടാനാവാതെ അവൾ മുഖം കുനിച്ചു നിന്നു. ഇതിനകം തന്നെ കോണകത്തിനുള്ളിൽ അയാളുടെ കുണ്ണ് എഴുന്നേറ്റു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അയാൾ സാവധാനം അവളുടെ അരികിലേക്കു നീങ്ങി മോളൂടെ കുളി കഴിഞ്ഞുവോ?
