ഞാൻ സ്വരം താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു “ഇന്നലെ രാത്രി നീ വല്ലാതെ കൂടിച്ചിരുന്നു. തീരെ ബോധമില്ലായിരുന്നു. ഞാൻ കുറെ തടയാൻ നോക്കി പക്ഷെ നിന്നെയും.എന്നെയും. തടയാനെനിക്കായില്ല.” ഷാഹിൻ, കരയാൻ തുടങ്ങി.
വിതുമ്പിക്കൊണ്ടവൻ പറഞ്ഞു. “ദൈവമേ ഞാനെന്താണു ചെയ്തത്. എൻറെ മമ്മിയെ.റേപ്പു ചെയ്തല്ലോ ഞാൻ.”
എനിക്കുവൻറെ കരച്ചിൽ കണ്ടു സഹിക്കാനായില്ല. ഞാനെഴുന്നേറ്റു വസ്ത്രം ധരിച്ചു അവനെ എൻറെയരികിൽ പിടിച്ചിരുത്തി.
മാപ്പില്ലാത്ത തെറ്റാണെന്നു പറഞ്ഞു അവൻ കരയുകയായിരുന്നു. ഞാനവനെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
“അങ്ങനെയൊന്നും പറയദി മോനേ. എനിക്കു നിന്നോടു ദേഷ്യമൊന്നുമില്ല. ആദ്യമെനിക്കു വല്ലാത്ത വിഷമമായി നിന്നെ തടയാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷെ പിന്നെ എനിക്കെന്തു സംഭവിച്ചെന്നറിയില്ല. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എനിക്കതു ഇഷ്ടമായി. നല്ല ബോധത്തിലായിരുന്നിട്ടു കൂടി ഞാൻ എതിർക്കാതെ നിനക്കു വഴങ്ങിത്തരികയായിരുന്നു. നീയെന്നെ റേപ്പു ചെയ്തതൊന്നുമല്ല. അതോർത്തു വിഷമിക്കേണ്ട. നമ്മുടെ രണ്ടുപേരുടെയും വസ്ത്രമെല്ലാം ഞാനാ അഴിച്ചു മാറ്റിയത്.”
വിശ്വസിക്കാനാവാതെ അവനെന്നെ നോക്കി
“മമ്മി എന്താ പറയുന്നേ. നമ്മൾ അമ്മയും മകനുമാണ്. ഇതെത്ര വലിയ തെറ്റാണെന്നു എനിക്കറിയാം. മറ്റുള്ളവരുടെ മുമ്പിൽ…” അവൻ പറയാനാവാത്തെ കുഴങ്ങി.
“എനിക്കറിയാഞ്ഞിട്ടല്ല ഷാഹിൻ, പക്ഷെ നടന്നുകഴിഞ്ഞതു നമുക്കിനി തിരുത്താനാവില്ലല്ലോ. ആ സമയത്തു നമുക്കു മറ്റെന്തോ സംഭവിച്ചിരുന്നു. ഒന്നും ഓർമ്മയുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഏതായാലും ഇക്കാര്യം നമ്മൾ രണ്ടുപേർക്കല്ലാതെ ആർക്കുമറിയില്ല. ആരും അറിയാനും പാടില്ല. നീ സ്വയം കുറ്റക്കാരനാണെന്നു കരുതി വിഷമിക്കണ്ട ”…..തുടരും