മനം മയക്കും രാത്രികൾ 1

Manam Mayakkum Raathrikal Part 1 | Ashiqi

“Ladies and gentlemen, we are now approaching Calicut International Airport. Please fasten your seatbelts, return your seats and tray tables to their upright positions, and ensure all electronic devices are switched off. Thank you for choosing Air India, and we hope you have a pleasant stay in Calicut.”

കോഴിക്കോട് വിമാനത്താവളത്തിൽ ലാൻഡിംഗ് സൂചന നൽകി കാബിൻ സ്പീക്കറുകളിൽ പൈലെറ്റിന്റെ അറിയിപ്പ് എത്തിയതോടെ എനിക്ക് തെല്ലോന്ന് ആശ്വാസമായി, കഴിഞ്ഞ നാല് മണിക്കൂർ വിമാനത്തിലിരുന്നത് നാല്പതു മണിക്കൂർ ഇരിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നുന്നു. എത്ര നിയന്ത്രിച്ചിട്ടും മനസ് നീറിപ്പുകയുകയാണ്. ഉമ്മാക്ക് സുഖമില്ല, അത്യാസന നിലയിലാണ് എന്തും സംഭവിക്കാം. എന്റെ ലോകം ഇവിടെ പാതി മുറിയുകയാണോ… പടച്ചോനെ ഒന്നും സംഭവിക്കല്ലേ… ഞാൻ ഉള്ളുരുകി പ്രാർത്ഥിച്ചു.

“ഉമ്മ നമ്മളെ വിട്ട് പോയി ഇക്കാ…”

ഫ്ലൈറ്റ് മോഡിൽ നിന്നും നോർമൽ മോഡിലേക്ക് മാറ്റിയ ഉടനെ എനിക്ക് കിട്ടിയ ആദ്യ മെസ്സേജ് കമറുവിന്റേതാണ്. എന്റെ കാലുകൾ വിറയ്ക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി. തൊണ്ടയിൽ വെള്ളമില്ല.. കണ്ണുകളിൽ ഇരുട്ട് കയറിയിട്ട് ഒന്നും വെക്തമായി കാണാനും കഴിയുന്നില്ല. ശ്വാസം എടുക്കാൻ പോലും ഞാൻ ദുർബലാനായി. സീറ്റിൽ തന്നെ കുത്തിയിരുന്നു. എന്റെ അസാധാരണമായ പെരുമാറ്റം ചുറ്റും കൂടിയ യാത്രക്കാർ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട്. അവർ എയർ ഹോസ്റ്റിനെ വിളിച്ചു.

“Are you ok Sir…” ചുമലിൽ തട്ടിക്കൊണ്ടുള്ള എയർഹോസ്റ്റിന്റെ വിളി എന്നെ വീണ്ടും സ്വബോധത്തിലേക്ക് കൊണ്ട് വന്നു.

“ഇച്ചിരി വെള്ളം…. ” ഞാൻ പിറുപിറുത്തു..

ഒരു കുപ്പി വെള്ളം അകത്തെത്തിയപ്പോഴാണ് നോർമലായത്. ആം റെസ്റ്റിൽ കൈ അമർത്തി ഞാൻ ഉയർന്നു പൊങ്ങി. യാത്രക്കാർ എനിക്ക് വഴി നൽകി… പിന്നിൽ നിന്നും ഒരു പാസഞ്ചർ മറ്റൊരാളോടായ് എന്താ പറ്റിയതെന്ന് ചോദിക്കുന്നത് ഞാൻ കേട്ടു

“അറിയില്ല ആരോ മരണപ്പെട്ടതാണെന്ന് തോന്നുന്നു…”

പുറത്ത് സുഹൃത്ത് സമീർ എന്നെയും കാത്ത് നിൽക്കുന്നുണ്ട്. അവനാണ് എന്നും എന്നെ കൂട്ടാൻ എയർപോർട്ടിൽ വരാറുള്ളത്. അപ്പോഴൊക്കെ അവനിൽ തിളങ്ങുന്ന മുഖകാന്തി ഇന്നില്ല.. അവന്റെയും കൂടെ ഉമ്മയാണല്ലോ…

“പോയല്ലേ…?” ഞാൻ അവന്റെ തോളിലേക്ക് ചെരിഞ്ഞു വീണുകൊണ്ട് കാറാൻ തുടങ്ങി… അവനും എന്നെ പിടിച്ചമർത്തി ഒന്നും പറയാനാവാതെ നിൽക്കുകയാണ്.. കുറച്ചു സമയത്തിന് ശേഷം അവൻ എന്നെയും വലിച്ചു വണ്ടിയിൽ കേറ്റി ഇരുത്തി ഡ്രൈവിങ് സീറ്റിലേക്ക് നീങ്ങി…

“ഞാൻ അവിടെ ഉണ്ടാവണമായിരുന്നു സമീറേ . എനിക്ക് വല്ലാത്ത നിസ്സഹായത തോന്നുന്നു.”

“നീ അതോർത്തു വിഷമിക്കാതെ ബഷീറേ… അറിഞ്ഞ ഉടനെ നീ ഓടിയെത്തിയില്ലേ. എല്ലാം പടച്ചവന്റെ വിധി ആണെന്ന് കരുതിയാൽ മതി.. ഒന്നും നമ്മളെ കയ്യില്ലല്ലോ…”

“കുടുംബത്തെ എങ്ങനെ നേരിടണമെന്ന് എനിക്കറിയില്ല സമീറേ… ഞാൻ തകർന്നുപോവുകയാണ്.”

“ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും നിന്റെ കൂടിയില്ലേ ബഷീറേ… നീ മനസിന് ധൈര്യം നൽകൂ… എല്ലാം ശെരിയാവും… ” സമീർ എനിക്ക് നൽകുന്ന പിന്തുണ എനിക്ക് അത്രമേൽ ആശ്വാസമായി തോന്നുകയാണ്.. ഞാൻ കമറുവിനെ കുറിച്ചോർത്തു.. അവൾ ഒറ്റക്കായിപ്പോയോ…? എല്ലാം നോക്കി വേണ്ടത് പോലെ ചെയ്യാൻ ആരാ ഉണ്ടാവുക… മക്കൾ എന്തെടുക്കുകയാവും…?? എന്റെ ചിന്തകൾ കാടുകയറി… വീണ്ടും വീണ്ടും പൊട്ടിക്കരയാൻ തോന്നി…

മറ്റാരും ഉമ്മയെ പരിപാലിച്ചതിനേക്കാളും നന്നായി നീ നോക്കി, അവർക്ക് വേണ്ടതെല്ലാം കൊടുത്തു. പിന്നെ എല്ലാവരും മരിക്കില്ലേ ബഷീറേ… ഒരു മകനെന്ന നിലയിൽ നീ നൂറ് ശതമാനം അവരോട് നീതുപുലർത്തിയിട്ടുണ്ട്… അതും ഇതും ആലോചിച്ചു മനസ് വേദനിപ്പിക്കാതെ ധൈര്യമായി ഇരിക്കൂ… നമുക്ക് ഉമ്മാനെ നല്ല രീതിയിൽ പറഞ്ഞു വിടാനുള്ള കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാം… അവന്റെ വാക്കുകൾ പിന്നെയും എനിക്ക് ആശ്വാസം നൽകി..

“ഈ വേദനയും നമ്മൾ ഒരുമിച്ച് തരണം ചെയ്യും,”

ഒന്നര മണിക്കൂർ യാത്രക്ക് ശേഷം ഞങളുടെ വണ്ടി എന്റെ വീടിന്റെ അടുത്തെത്തി… മുൻപൊന്നും തോന്നിയിട്ടില്ലാത്ത ഒരു അപരിചിതം എന്നിൽ ഉടലെടുത്തു.

മുറ്റത്തും ചുറ്റിലും ആൾക്കാർ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു.. വീട്ടിൽ കയറിയപ്പോഴേക്കും എനിക്ക് പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ ആയില്ല.. എല്ലാവരും നോക്കി നിൽക്കതന്നെ ഞാൻ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞുപോയി… സമീറും മറ്റും കുടുംബക്കാരും എന്നെ തോളിലേക്ക് ചേർത്ത് വച്ചു സമാധാനിപ്പിച്ചു…

ബഷീറേ നമുക്ക് പെട്ടെന്ന് ചടങ്ങുകൾ നോക്കണം.. ഇപ്പോ തന്നെ താമസിച്ചു… പള്ളിക്കലെ ഉസ്താദ് ഓർമിപ്പിച്ചു.. ഞാൻ സമ്മതം മൂളി… ഹാളിൽ ഉമ്മയുടെ മയ്യത്തിന് തൊട്ടാരികിൽ ഞാൻ ഇരിക്കുകയാണ്… അവിടെയകമുള്ള ആൾക്കൂട്ടത്തിലും ഞാൻ കമറുവിനെ തിരയുകായായിരുന്നു.. അവൾ മറ്റൊരു മുറിയിൽ കിടന്ന് കരയുകയാണ്… മക്കൾ എന്നിലേക്ക് വന്നെങ്കിലും അവരെ നോക്കാനൊന്നും എനിക്ക് പറ്റിയില്ല… ഒടുവിൽ ഉമ്മയെ എടുക്കാൻ ആയപ്പോൾ കമറുവും ഹാളിലേക്ക് വന്നു… കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ.. ചുണ്ടുകൾ വീർത്തിരിക്കുന്നു… ഞാൻ അവളെയും അവളെന്നെയും ദൂരെ നിന്നും നോക്കി… കണ്ണീർ വീണ്ടും ധാരയായി ഒഴുകി… ഉമ്മാക് അവസാന മുത്തം കൊടുത്ത്, ഷാൾ കടിച്ചു പിടിച്ചു കരഞ്ഞു കൊണ്ട് വീണ്ടും റൂമിലേക്ക് പോയി…

പള്ളിയിലെത്തി വേഗം തന്നെ ചടങ്ങുകൾ ഒക്കെ നടത്തി… ഇനി ഉമ്മയില്ല… അറ്റം കിട്ടാത്ത ചിന്തയിൽ ലയിച്ചു പോയ ഞാൻ വന്നവരെയും നിന്നവരെയുമൊന്നും കണ്ടില്ല… വേണ്ട എല്ലാ ഏർപ്പാടും സമീറിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ നടക്കുന്നുണ്ട്… ഒടുവിൽ ഉമ്മയോട് സലാം പറഞ്ഞു ഞാൻ പള്ളിക്കാട്ടിൽ നിന്നും വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു…

രാത്രി.

മരണത്തിൽ അനുശോചനം രേഖപ്പെടുത്തി വീട്ടിൽ വന്നവരൊക്കെ പോയി തുടങ്ങി. എന്റെ അടുത്ത ബന്ധുക്കൾ മാത്രമാണ് ഇപ്പോൾ വീട്ടിൽ ഉള്ളത്. മക്കളെ കമറുവിന്റെ വാപ്പ കൂട്ടി കൊണ്ട് പോയിരുന്നു.

കലങ്ങിയ കണ്ണുകളുമായി ഞാൻ റൂമിൽ കയറി ബെഡിൽ മലർന്നു കിടന്നു.. കുറെ എന്തൊക്കെയോ ആലോചിച്ചു കൂട്ടി… ഉമ്മ ഇല്ലാത്തത് ശരിക്കും ഒരു ശൂന്യതയാണെന്ന് തിരിച്ചറിയുന്ന നിമിഷങ്ങൾ… പാതി ജീവൻ എന്നെ വിട്ട് പോയി… ഇനി കമറു മാത്രമാണ് എനിക്കഭയം… അവളെന്നെ ഒരു കുഞ്ഞിനെ പോലെ നോക്കും എനിക്കറിയാം… ഞാൻ സ്വയം ആശ്വസിച്ചു..

സമയം 12 കഴിഞ്ഞു. അവൾ ഇടക്ക് വന്നു എന്നോട് കുളിച്ചു ഡ്രസ്സ് മാറി കിടക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. അല്പം ഫുഡും എത്തിച്ചു തന്നിരുന്നു. ഞാൻ അതിൽ നിന്നും അല്പം കഴിച്ചു ബാത്‌റൂമിൽ കയറി വാതിലടച്ചു. കുറെ നേരം ഷവറിന്റെ അടിയിൽ നിന്ന് കുളിച്ചു. തലമുതൽ പാദം വരെ നന്നായി തണുപ്പിച്ചു.. ശരീരത്തെക്കാൾ ഉപരി മനസാണ് ചുട്ടു പൊള്ളുന്നത്, അത് തണുപ്പിക്കാൻ അവൾക്കേ കഴിയൂ.. റൂമിൽ വന്നു കിടന്നതും കമറു വന്നിരുന്നു. കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ പാട് അവളുടെ മുഖത്ത് തളം കെട്ടി നിൽപ്പുണ്ട്… അവൾ എന്റെ അടുത്ത് വന്നു എന്നെ വട്ടം പിടിച്ചു. ഏഴ് മാസമായി അവളെ പിരിഞ്ഞിട്ട്, നേരത്തെ കണ്ടതൊക്കെ റൂമിന് വെളിയിൽ വെച്ചിട്ടാണ്, ഞങ്ങളുടെ സ്വകാര്യ നിമിഷങ്ങൾക്ക് ഇപ്പോഴാണ് തുടക്കം കുറിക്കുന്നത് .. ഞാൻ ബെഡിൽ ഇരുന്നിട്ടാണുള്ളത്, അവൾ തറയിൽ നിന്നിട്ടും. ചേർത്ത് പിടിച്ചപ്പോൾ എന്റെ തല അവളുടെ വയറിന്റെ മുകളിലായി അമർന്നു… അവളുടെ കൈകൾ എന്റെ തലയെ വലയം വെക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു… എനിക്ക് വല്ലാത്തൊരു സുരക്ഷിതത്വം അനുഭവപ്പെട്ടു… ഞാൻ അവളിലേക്ക് അലിയാൻ അതിയായി കൊതിച്ചു…