ഞാൻ : എനിക്ക് അങ്ങോട്ട് മനസ്സിലായില്ല….
അദ്ദേഹം : ഈ നാട്ടിൽ അന്നുമിന്നും ഉള്ള പ്രെശ്നം മനുഷ്യരെ മനുഷരായിട്ട് കാണാൻ ഇവിടുത്തെ ജന്മി സംസ്‍കാരം അനുവദിക്കുന്നില്ല… പ്രത്യകിച്ചും സ്ത്രീകളെ… അവരെ ഉപഭോഗവസ്തുവായിട്ട് മാത്രമേ കണ്ടിട്ടുള്ളു….
അപ്പോ ശിക്ഷയും അതുപോലെയാകണം… എല്ലാ മനയിൽ നിന്നും അവർ അവരുടെ ആദ്യ ജാത ആയ പെണ്മണിയെ 16 വയസാകുമ്പോ നിനക്ക് സമർപ്പിക്കും ദേവദാസിയായി….
എല്ലാവർഷവും ചിങ്ങം 11 ഈ ചടങ്ങ് ഉണ്ടാവും…
അത് കൂടാതെ നിന്നെ തേടി വരുന്നവരെയും കൈവിടാതിരിക്കുക…
ഞാൻ: അങ്ങനെ എത്ര കുടുംബം കാണും …
അദ്ദേഹം : ഏതാണ്ട് 100 120 കുടുംബങ്ങളോളം ബാധിക്ക പെട്ടിട്ടുണ്ട്…
ഞാൻ : സബാഷ്…. ഇത്രയും പെൺപിള്ളാരെയും സമർപ്പിച്ചാൽ അവരുടെ ചെല്ലും ചെലവും ആര് നോക്കും…
അദ്ദേഹം : അത്… എല്ലാം ഏർപ്പാടാക്കിട്ടുണ്ട്… എല്ലാമാസവും അവശ്യ വസ്തുക്കൾ ഈ കുടുംബങ്ങൾ നിനക്കെത്തിച്ചു തരും…
നിങ്ങൾക്കുള്ള മനയുടെ പണിയുടനെ തുടങ്ങും.. എല്ലാ കുടുംബങ്ങളും അതിനു വേണ്ടിയുള്ള പണിക്കാരായും, ചിലവും വഹിക്കാമെന്നേറ്റിട്ടുണ്ട്… അതു വരെ നിങ്ങൾക്ക് മനക്കൽ താമസിക്കാം.. അവിടെയുള്ളവർ ഇല്ലത്തെ അതിഥി മന്ദിരം ശെരിയാക്കി അങ്ങോട്ട് മാറിക്കോളും…
ഞാൻ മനസ്സിൽ കരുതി… അറുത്ത കൈയ്ക്ക് ഉപ്പു തേക്കാത്തവരാണ് ഇവിടുത്തെ ജന്മിമാർ… അവരുടെ ആസനം വരെ കുളം തോണ്ടുന്ന പണിയാണ് അവന്മാർക്ക് കിട്ടിരിക്കുന്നത്…. ഞാനായിട്ട് എന്തിന് വേണ്ടന്ന് പറയണം…
ഞാൻ : എല്ലാം അങ്ങ് പറയുന്നത് പോലെ ആകട്ടെ…
അപ്പോഴാണ് അവിടെയുള്ളവരുടെ മുഖത്തെല്ലാം ഒരു സന്ധോഷം വന്നത്.. ഞാൻ എന്തേലും എതിർ പറഞ്ഞാൽ അവരാണ് അനുഭവിക്കുന്നത്… അങ്ങനെയാണല്ലോ സംഭവിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്…
എല്ലാവരും സന്ധോഷത്തോട് തിരികെ പോയി…
അവർ പോയി കഴിഞ്ഞ… വാനര പട എന്റെ അടുക്കൽ വന്നു.. എല്ലാവരുടെയും മുഖത്തു ഒരു മ്ലാനത.. എന്തോ വലിയ തെറ്റ് ചെയ്തത് പോലെ…
ഞാൻ അവരോട് : എന്താ എന്ത് പറ്റി ..
ആതിര : ഇനി നിന്നോട് കൂടെ ഇങ്ങനെയൊന്നും ഇരിക്കാൻ പറ്റില്ലാലോ എന്നോർത്തു….
ഞാൻ : ആര് പറഞ്ഞു….
ധന്യ : നീ ഇപ്പൊ നാടിൻറെ പൊതു സ്വത്തല്ല…
ഞാൻ : അതിന്…
ആതിര : അല്ല… ഇനിയും നീയും നിനക്ക് വേണ്ടി സമർപ്പിക്കുന്നവരും മാത്രമല്ലെ നിന്റെ കൂടെ കാണു… ഞങ്ങൾക്ക് ഇനിയും നിന്റെ കൂടെ ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്യാൻ പറ്റുമോ…
ഞാൻ : നിങ്ങളില്ലാതെ ഞാൻ എങ്ങോട്ടും ഇനിയും പോകുന്നില്ല… ഞാൻ പോകുന്നുണ്ടേൽ നിങ്ങളും എന്റെ കൂടെ കാണും…
ലക്ഷ്മി : എടാ… അതല്ല…
ഞാൻ : എടി നീ അദ്ദേഹം അവസാനം പറഞ്ഞത് കേട്ടതല്ലേ…. എന്നെ തേടി വരുന്നവരെ കൈവിടരുതേ എന്ന്… അത് നിങ്ങളെ ഉദ്ദേശിച്ച പറഞ്ഞത്… കഴുതകളെ …
ലക്ഷ്മി സന്ധോഷത്തോടെ.. ഉള്ളതാണോടാ…
ഞാൻ : അതേടി മരകഴുതെ…..
അവൾ എന്നെ കെട്ടി പിടിച്ചു സന്തോഷത്തോടെ ഒരു ചുംബനം തന്നു.. എല്ലാവരുടെയും കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു…
ലക്ഷ്മി : എടാ ഞങ്ങൾക്കും നിന്റെ കൂടെ മനക്കൽ താമസിക്കാൻ പറ്റുമോ…
എടി പറ്റും… എന്നാലേ ഇനി ഞാൻ അങ്ങോട്ട് പോകു…പോരെ…
അവൾ എന്നെ വീണ്ടും കെട്ടി പിടിച്ചു… ബാക്കിയുള്ളവരും ചുറ്റും കുടി എന്നെ കെട്ടി പിടിച്ചു… അങ്ങനെ തന്നെ ഞങൾ എല്ലാവരും കുറച്ചു നേരം നിന്ന്.. എല്ലാവരുടെയും കണ്ണിൽ നിന്ന് ദാരാ ദാരയായി കണ്ണുനീർ ഒഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു…