“എനിക്ക് എക്സാമിന് പോകണം”
“എടാ എടുത്ത് തന്നിട്ട് പോ”
“അങ്ങിനെ ചുമ്മാ തരില്ല” ഞാൻ അവളുടെ ചെവിയിൽ പറഞ്ഞു.
“പിന്നെ?”
“നീയിപ്പോൾ ഇട്ടിരിക്കുന്നത് ഊരി തന്നാൽ അത് തരാം”
“അയ്യോ പോടാ”
“എന്നാ വേണ്ട”
ഞാൻ എക്സാമിന് പോയി.
വൈകിട്ട് ആശ വരുന്നതിന് മുന്നേ ഞാൻ വീട്ടിലെത്തിയിരുന്നു. ആശ എനിക്ക് പിന്നാലേ വരുന്നുണ്ട് എന്നതും എനിക്കറിയാമയിരുന്നു. എന്നാൽ ആശയും ഗായത്രിയും ക്വസ്റ്റ്യൻ പേപ്പർ പരിശോദനയും ഒക്കെയായി ഗായത്രിയുടെ വീട്ടിൽ കയറും എന്നത് ഞാൻ തലേദിവസം മനസിലാക്കിയിരുന്നു. കുറച്ച് സമയം കിട്ടും അർച്ചനയെ ‘പീഡിപ്പിക്കാൻ’.
“നീയത് എവിടെയാ വച്ചിരിക്കുന്നത്. കളിക്കല്ലേ ശ്യാമേ?”
“ങേ എന്താ?”
“ഞാൻ പുകപ്പുരയിൽ പോയി നോക്കി. അവിടൊന്നുമില്ല.”
“പിന്നെ ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ കാണാവുന്നതു പോലല്ലേ ഞാൻ വയ്ക്കുന്നത്?”
സത്യത്തിൽ അവിടൊരു മരുതുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ കിടക്കുന്ന മുറിയുടെ ജന്നലിലൂടെ നോക്കിയാൽ ദൂരെ ഈ മരുത് കാണാം. പല ദിവസങ്ങളിലും ഈ മരുതിന്റെ മുകളിൽ ഒരു മൂങ്ങാ വന്നിരുന്ന്‌ കരയും.
തേനീച്ചയെ നോക്കി മരമെല്ലാം കയറി നടക്കുന്നതിനാൽ എനിക്ക് ആ മരുതിന്റെ പൊത്തുകളും, പോടുകളും നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു. അതിനുള്ളിലാണ് ഞാൻ വച്ചിരുന്നത്. കുറെ കരിയിലകളിൽ പൊതിഞ്ഞ്. എനിക്ക് കയറാൻ പറ്റുന്ന മരമായതിനാലാണ് അത് തിരഞ്ഞെടുത്തത്.
“ശ്യാമേ അതിങ്ങ് താ”
“ഞാൻ പറഞ്ഞത് തരുമോ?”
“അപ്പോൾ പിന്നെ എനിക്കെന്താ ഗുണം?”
“ഉം”
“പിന്നേയും ഒരെണ്ണം നിന്റെ കൈയ്യിൽ ആയില്ലേ?”
“മറ്റൊരെണ്ണം തരുമ്പോൾ അത് താരാം”
“നീ കൊണ്ടുപോയി തിന്ന്‌”
ഞാൻ ചിരച്ചുകൊണ്ട് അടുത്ത് ചേർന്നു നിന്ന്‌ പറഞ്ഞു.
“നല്ല മണമായിരുന്നു”
അവളുടെ മുഖം വിളറി..
“സാരമില്ല, എനിക്കിഷ്ടമാണത്”
“അയ്യേ”
“ഞാൻ താഴെ നക്കിയതല്ലേ? അതിൽ കൂടുതലൊന്നുമില്ലല്ലോ?”
“പോ ഒന്ന്‌”
“ഇനിയും നക്കണോ?”
“ശ്യാമേ നീ അത് തിരിച്ചു തരാമോ?”
“ഞാൻ പറഞ്ഞതിന് മറുപടി പറയ്”
“എനിക്കൊന്നും അറിയില്ല, തിരിച്ചത് തന്നില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ നിന്നോടിനി മിണ്ടില്ല.”
“തന്നേക്കാം പിണങ്ങേണ്ട”
“എന്നാൽ ഇപ്പോൾ താ”
“ഇപ്പോഴോ?, ആ മൂങ്ങാ മരുതിന്റെ മുകളിലാ”
“എന്റെ ദേവീ!!”
“ഉം”
“അതേൽ വല്ല ജീവിയോ മറ്റോ കയറിക്കാണുമോ?”
“എങ്കിലത് ചത്തിട്ടും കാണും”
“പോടാ പട്ടീ, എടുത്തു കൊണ്ടുവന്ന്‌ താ”
“ഇപ്പോ നേരമില്ല, വിശക്കുന്നു വല്ലതും പോയി കഴിക്കട്ടെ”
“കുറച്ച്കഴിഞ്ഞ് ഞാൻ മരത്തിനടുത്ത് വരട്ടെ?”
“എപ്പോ?”
“ഒരു പത്ത് മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞ്?”
“ങാ”
എനിക്ക് വലിയ മനസൊന്നുമില്ലായിരുന്നു അത് തിരിച്ചു കൊടുക്കാൻ. പക്ഷേ അതിന് ബലം പിടിച്ചാൽ നേരിട്ടുള്ളതൊന്നും നടക്കില്ല എന്നെനിക്ക് തോന്നി. അപ്പോൾ നഷ്ടക്കച്ചവടമാകും. പിന്നെ ഇങ്ങിനൊരു സാധനം നമ്മുടെ ഉത്തരവാദിത്ത്വത്തിൽ ഇരിക്കുന്നത് റിസ്ക്കുമാണ്. ഇരട്ടവാലനോ മറ്റോ വെട്ടിയാൽ പുതിയത് മേടിച്ചു കൊടുക്കേണ്ടിവരും. പൈസാ ഉണ്ടെങ്കിൽ പോലും പാന്റീസ് പോയി മേടിക്കുന്നതൊന്നും അക്കാലത്ത് ചിന്തിക്കാൻ വയ്യ.
അങ്ങിനെ ടെഡ് ബണ്ടി സംഭവം കൈയ്യൊഴിയാൻ തീരുമാനിച്ചു. സൈക്കോകൾ സാദാരണ സോവനീറുകൾ തിരിച്ചു കൊടുക്കാറുള്ളതല്ല.!! പോട്ടെ അവളെ സങ്കടപ്പെടുത്തേണ്ട. പാവത്തിന് എന്നെ വലിയ ഇഷ്ടവുമാണ്. അർച്ചന കരയുന്നത് ഒരിക്കലും ആരും കണ്ടിട്ടില്ല. അത്രയ്ക്ക ചങ്കുറപ്പാണ്. അവൾ കരയുന്ന പരുവമെത്തി പലപ്പോഴും. അതും ഒരു കാരണമായിരുന്നു.
കാപ്പി ഗ്ലാസ് കൈയ്യിലെടുത്ത് ഞാനെന്റെ മുറിയിലെ ജനാലയിലൂടെ ദൂരേയ്ക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
“എടാ കടയിൽ പോകണം.”
“അമ്മയ്ക്കെന്നും ഇതേ ഉള്ളോ?”
പിന്നെ എന്തൊക്കെയോ അമ്മ കിടന്ന്‌ പറഞ്ഞു.
പാതി കുടിച്ച ഗ്ലാസ് ജനൽ പടിയിൽ വച്ച് ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ അവൾ വരുന്നതു ദൂരെ നിന്നും കണ്ടു.
അവൾ എത്തുന്നതിന് മുന്നേ ഞാൻ മരത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ എത്തിയിരുന്നു. എന്നെ കണ്ടിട്ടും ചിരിച്ചു കാണിച്ച് അവൾ മുന്നോട്ട് തന്നെ നടന്നു പോയി. ഒപ്പം പതിയെ പറഞ്ഞു.
“ആ മരച്ചുവട്ടിലിട്ടേക്ക് ഞാൻ എടുത്തോളാം.”
ഒരു ഗോപ്യമായ ചിരിയോടെ മരത്തിലേയ്ക്ക് ഒന്ന്‌ ഉയർന്ന്‌ പൊങ്ങി, ദ്വാരത്തിൽ കൈ ഇട്ട് കരിയിലകളോടൊപ്പം സംഭവം എടുത്ത് നിലത്തിട്ടിട്ട് ഒന്നുമറിയാത്ത പോലെ ഞാൻ വീട്ടിലേയ്ക്ക് പോയി.
അവൾ അത് എടുത്തതൊന്നും ഞാൻ കണ്ടില്ല.
ബാക്കി കാപ്പി വന്ന്‌ കുടിക്കുമ്പോൾ അവൾ വീട്ടിലേയ്ക്ക് പോകുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു.
====================================================================
ഈ കാലഘട്ടത്തിലാണ്. “എന്റെ കസിൻ കവിത” എന്ന കഥയിൽ പറയുന്ന കവിതയുമായുള്ള ചില സംഭവങ്ങൾ നടക്കുന്നത്.
അർച്ചനയേക്കാളും നിറവും, പരിഷ്ക്കാരവും കൂടിയ കവിതയുമായി അവരുടെ വീട്ടിൽ ഞാൻ ചെല്ലുകയും, വളരെ സന്തോഷത്തോടെ ഇടപെടുകയും ചെയ്തു പോന്നു. ഈ മൂന്ന്‌ പെൺകുട്ടികൾക്കും ഏത് രീതിയിൽ നോക്കിയാലും കവിതയിൽ അസൂയ ജനിപ്പിച്ചിരുന്നിരിക്കാം.
ഇരു കൂട്ടരും ബന്ധുക്കളാണെങ്കിലും കവിത എന്നെ വിളിച്ചുകൊണ്ട് നടക്കുന്നതും, ചാമ്പങ്ങായും മൾബറിയും പറിപ്പിക്കുന്നതും, ഞാൻ അവരുടെ വീട്ടിൽ പോകുന്നതും എല്ലാം ഇവർക്ക് എന്നോട് അത്രയും നാളും ഉണ്ടായിരുന്ന ബന്ധത്തിൽ പെട്ടെന്ന്‌ ഒരു മുറിപ്പാടുണ്ടാക്കി.
അവർക്ക് മാത്രം സ്വന്തമായിരുന്ന എനിക്ക് മറ്റൊരു അവകാശി വന്നത് മൂന്നുപേർക്കും സുഖിച്ചിട്ടില്ലാ എന്ന്‌ മുഖത്തു നിന്നും മനസിലാകുമായിരുന്നു.
ആര്യ ചേച്ചി തമാശ രൂപേണ അത് പറയുകയും ചെയ്തു, എന്തെന്നാൽ പ്രായത്തിൽ മൂത്തതായതിനാൽ ആര്യചേച്ചി പറയുന്നതിൽ ആരും തെറ്റിദ്ധരിക്കുകയില്ലായിരുന്നു.
“നിനക്കിപ്പോൾ ഞങ്ങളെ ഒന്നു വേണ്ടല്ലോ? വല്യ ആളായി പോയില്ലേ?”
“പിന്നെ ഒന്ന്‌ പോ ചേച്ചി – ചുമ്മാ”
“ഹും വന്നവരൊക്കെ വന്നതു പോലെ പോകും. ഞങ്ങളെ ഇവിടുള്ളൂ കെട്ടോ”
“കവിത പാവമാ”
“ഓ പിന്നെ ഒരു പാവം, നീയൊരു മണ്ടനാ”
“അതെ സമ്മതിച്ചു”
“നീ സമ്മതിക്കേണ്ട കാര്യമൊന്നുമില്ല, ഞങ്ങൾക്കറിയാം” അതും പറഞ്ഞ് ചേച്ചിയും, അർച്ചനയും കിടന്ന്‌ ചിരിച്ചു.
ആശ എന്റെ മുന്നിലേയ്ക്ക് പിന്നെ വന്നുമില്ല.
കവിതയെ പറയുന്നത് എനിക്കത്ര രുചിക്കുന്നൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു. എങ്കിലും ഞാൻ അത് കാര്യമാക്കിയില്ല. കവിതയേക്കാളും, അർച്ചനയേക്കാളും എനിക്ക് പ്രാണൻ ചേച്ചിയായിരുന്നു. എന്നാൽ പഴയതു പോലെ അടുക്കാൻ ചെറിയൊരു ഭയവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ചേച്ചി എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ ഗ്രാഫ് ശരിയായി മനസിലാക്കിയിട്ടുണ്ട് എന്നത് എനിക്ക് പിടികിട്ടിയതായിരുന്നു അതിന് കാരണം. എന്നാൽ എന്നോടുള്ള ചേച്ചിയുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ ഒരു വ്യത്യാസവും കാണാനും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
ഒരു ദിവസം ആരുമില്ലാത്ത സമയത്ത് ഞാൻ അവരുടെ അടുക്കള വഴി കയറിയപ്പോൾ അർച്ചന പാലോ മറ്റോ തിളപ്പിക്കുകയായിരുന്നു. ഞാൻ വീടിന്റെ മുൻവശത്ത് പോയി പരിസരം എല്ലാം നിരീക്ഷിച്ചു. ഇല്ല. ആരുമില്ല. തിരികെ ചെന്ന്‌ അർച്ചനയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
