വെള്ളിപ്പാത്രങ്ങൾ 14

രാവിലെ അമ്മയെ അഭിമുഖീകരിക്കാനുള്ള മടിയോർത്ത് അമ്മ കിടക്കുന്ന മുറിയിൽ പോയില്ല. ഞായറാഴ്ച്ചയായതിനാൽ അല്ലി ഉച്ചയാകുമ്പോഴേ എത്താറുള്ളു എന്നതിനാൽ അടുക്കളയിലെ ജോലികൾ പതിയെ തീർത്തു കുളി കഴിഞ്ഞ് ഈറൻ മുടിയോടെ കുളിമുറിക്ക് പുറത്തിറങ്ങുമ്പോൾ വാതിൽക്കൽ കള്ളച്ചിരിയോടെ അച്ഛൻ നിൽക്കുന്നു. വർഷങ്ങളായി കെട്ടിക്കിടന്നവയെല്ലാം ഒലിച്ചു പോയതിൻെറ ആഹ്ലാദം അച്ഛനെ വീണ്ടും ചുറുചുറുക്കുള്ള ചെറുപ്പക്കാരനാക്കിയിരിക്കുന്നതായി തോന്നി. എന്താണ് കാര്യമെന്ന് ഞാൻ കണ്ണുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു. ഒന്നുമില്ലെന്ന് കണ്ണടച്ച് അച്ഛൻ കാണിച്ചു. അടുത്ത നിമിഷം എന്നെ ബലിഷ്‌ഠമായ കൈകളിൽ കോരിയെടുത്ത് അച്ഛൻ നേരെ അമ്മയുടെ മുറിയിൽ കൊണ്ടുപോയി നിർത്തി ഞാനാകെ ചൂളിപ്പോയി.

“മീനു.. ദേ മണവാട്ടി നിന്നെ കാണാനുള്ള നാണം കൊണ്ട് ഒളിച്ചു കളിക്കുകയാ..”

“ഓഹ്.. മണവാട്ടിപ്പെണ്ണൊന്ന് അടുത്ത് വന്നേ, ഞാനൊന്ന് കാണട്ടെ.”

മടിച്ചുമടിച്ച് അമ്മയുടെ അരികിലേക്ക് ഞാൻ നീങ്ങി നിന്നു. എന്നെ ആപാദചൂഡം ഉഴിഞ്ഞ് നോക്കിയ ശേഷം അമ്മ കവിളിലും കഴുത്തിലും ചെവിയിലുമെല്ലാം തടവി നോക്കി.

“എൻ്റെ മോൾ മിടുക്കി തന്നെ. നിൻ്റെ അച്ഛൻ ഇത്ര സന്തോഷത്തോടെ തുള്ളിച്ചാടണമെങ്കിൽ നീ അറിഞ്ഞ് സഹകരിച്ചു കാണും. മിടുക്കി തന്നെ. മിടുമിടുക്കി.”

അമ്മയുടെ കണ്ണിൽ നിന്ന് ആഹ്ളാദക്കണ്ണീർ വരുന്നത് കണ്ട് ഞാനും അച്ഛനും ചെന്ന് അമ്മയുടെ ഇരുകവിളിലും ഉമ്മവെച്ചു. അമ്മ ഇരുകൈകൾ കൊണ്ടും ഞങ്ങളിരുവരെയും ചേർത്തണച്ചു.

(ശുഭം)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *