റംല : ശെരി ഉപ്പ എന്ന അങ്ങനെ ഇറങ്ങാം…
ഹജ്യാർ : മോൾ ഡ്രസ്സ്‌ ഒക്കെ എടുത്ത് വെച്ചോ, ചോർ കഴിച്ചാൽ ഉടൻ നമുക്കു ഇറങ്ങാം, ഉമ്മയോട് ഞാൻ പറഞ്ഞോളാം…
റംല : ശെരി, ഉപ്പ
ഇതും പറഞ് റംല അകത്തേക്ക് തിരിച്ചു നടന്നു, നടക്കുമ്പോൾ ചുരിദാറിനുള്ളിൽ അവളുടെ ചന്ദി 2 കുടം കമിഴ്ത്തി വെച്ചതുപോലെ മുകളിലോട്ടു താഴ്രോട്ടും ആടികളിക്കുന്നത് ഹജ്യാർ കണ്ണടക്കാതെ നോക്കി നിന്നും.. റംല കണ്ണ് മുന്നിന്ന് മറഞ്ഞപ്പോൾ ഹജ്യാർ പതിയെ താഴക്ക് പോയി…..
ഹജ്യാർ നേരെ പോയത് കാർ പോർച്ചിലെക് ആയിരുന്നു, ഹാളിൽ തൂക്കിയിട്ട കീ യും കൈയിൽ പിടിച് ആ പോർച്ചിന് മുന്നിൽ എത്തി നിൽകുമ്പോൾ തന്റെ മക്കളെ പോലെ ഹജ്യാർ സ്നേഹിച്ച അവൻ, അല്ല ഹജ്യാരുടെ നാലാമത്തെ മകൻ എന്ന് തന്നെ പറയാം, അവൻ പോർച്ചിൽ നെഞ്ചും വിരിച്ചു തലയും പൊക്കി പിടിച്ചു നില്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു 2010 Model “Mitsubishi Pajero”….. കുറച്ച് നാളുകൾ ആയി ഇവനെ ഒന്ന് മെരുകിയിട്ട്, കോലായിപള്ളിയിലെ മഴ അല്ല, രാജസ്ഥാൻ മരുഭൂമി പോലും കീഴ്ടക്കാൻ ശക്തിയുള്ളവൻ, ആ നാട്ടിലെ വയസ്സന്മാർ മുതൽ കൊച്ചു കുഞ്ഞുങ്ങൾ വരെ “Pajero” പോവുന്നത് കാണുമ്പോ പറയും “ഹജ്യാർ” എന്ന്….. ഹലാല വീടിന്റെ തലയിടുപ് ഹജ്യാർ ആണെങ്കിൽ ഹജ്യാരുടെ ചങ്കിടിപ് ആ “pajero” ആണ്…. Off-road ഉം On-road ഉം ഒരു പോലെ അടക്കി ഭരിച്ചിരുന്ന പുലി……..
ഹജ്യാർ അവന്റെ മുന്നിൽ എത്തി അവനെ ഒന്ന് നോക്കി, എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു “ഇന്ന് നിനക്കൊരു ഓട്ടം ഉണ്ട്, കുറച്ച് ദൂരത്താ “….
അതേ, കുറച്ച് ദൂരം എന്ന് വെച്ചാൽ ഒരു 3, 3:30 മണിക്കൂർ… റംല മലയാളി ആണെങ്കിലും കുടുംബം താമസം കർണാടകയിൽ ഹോള്ളിയാർ എന്ന പ്രദേശത്താന്ന്, ഒരു കൊടും കാട്, വഴിയും അതുപോലൊക്കെ തന്നെ, ഹജ്യാരുടെ വീട്ടീന്ന് 3:30 മണിക്കൂർ ദൂരം ഉണ്ട്, ആദ്യത്തെ 45 മിനുട്ട് നല്ല ടൌൺ ആണെങ്കിലും പിനീടങ്ങോട്ട് കൊടും കാട് ആണ്..
അങ്ങനെ സമയം ഉച്ചയായി, ചോർ കഴിച്ചു ഹജ്യാർ ഡ്രസ്സ്‌ ഒക്കെ ചെയ്യ്തു സിറ്റ് ഔട്ടിൽ വന്നിരുന്നു, നഫീസ ബീവിയും കൊച്ചു വാർത്തനങ്ങൾ ഒക്കെ പറഞ്ഞു ഹജ്യാരുടെ അടുത്ത് തന്നെ ഇരുന്ന്, ഒരു 15 മിനുട്ട് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ റംല ഒരു ബാഗും തൂകി സിറ്റ് ഔട്ടിലേക് വന്നു…. റംലയെ കണ്ടതും ഹജ്യാർ ഒന്ന് അന്താളിച്ചു, തന്റെ 57 വർഷത്തെ ജീവിതത്തിന്റെ ഇടയിൽ ഇതുപോലൊരു സുന്ദരിയെ കണ്ടിട്ടില്ല, കഴിഞ്ഞ 4 വർഷം ആയി ഇവൾ ഈ വീട്ടിൽ ഉണ്ട് തന്റെ മകന്റെ ഭാര്യ ആയി, അപ്പോള്ളൊന്നും തോന്നാത്ത ഒരു ആകർഷണം ഇപ്പോൾ തനിക് അവളോട് തോനുന്നു…
പുറത്ത് മഴയുടെ ശക്തി കൂടി, “മഴ ഒന്ന് അടങ്ങട്ടെ എന്നിട്ട് ഇറങ്ങാം ” പറഞ്ഞത് നഫീസ ബീവി…. ഹജ്യരും, റംലയും ഒന്നും മിണ്ടാതെ മഴയും നോക്കി ഇരുന്നു… കാത്തിരുന്നു കാത്തിരുന്നു അവസാനം മഴ ചെറിയൊരു ശമനം തന്നപ്പോൾ സമയം 3:45……”ഇനി വയിക്കിക്കേണ്ട, ഉറങ്ങിക്കോ ” പറഞ്ഞത് നഫീസ ബീവി….. അത് കേട്ടതും ഹജ്യാർ തന്റെ പുലികുട്ടിയുടെ ഡോർ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി ഇരുന്നു… ഉമ്മയോട് “ഇറങ്ങട്ടെ” എന്ന് സമതവും വാങ്ങി പുറകിലെ ഡോർ തുറന്ന് അവിടെ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന ബാഗും വെച്ചു, മുന്നിൽ കയറി ഇരുന്ന്….. വണ്ടി മുൻപോട്ട് നീങ്ങുന്നത് നഫീസ ബീവി നോക്കി നിന്നും….
ചാവടകിയുടെ വെള്ളം കൊണ്ട് മൂടി പോയ റോഡിലെ വഴിയെ നടുവിലെ പിളർത്തികൊണ്ട് വണ്ടി മുൻപോട്ട് ഓടി, വെള്ളം മറിയുന്ന ഒച്ച കെട്ട ചുറ്റുമുള്ള വീട്ടുകാർ റോഡിലെക് നോക്കി, കുറേ നാളുകൾക്ക് ശേഷം ഒരു വണ്ടി, വണ്ടി കണ്ടവർ അത്ഭുതപെട്ടില്ല കാരണം കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ അവർക്ക് മനസിലായി “ഹജ്യാർ”, അതേ “ഹജ്യാർ ” എവിടേക്കോ പോവുന്നതാണ്… എലാവരും തിരിച്ചു വീണ്ടിന്റ അകത്തു കയറി വാതിൽ അടച്ചു…. വണ്ടി മുന്പോട്ട് നീങ്ങി… ഹജ്യരോ റംലയോ പരസ്പരം ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല, റംല പുറത്തെ മഴയും നോക്കി ഇരിപ്പാണ്… മൗനം മുറിച്ചുകൊണ്ട് ഹജ്യാർ ആണ് ആദ്യം മിണ്ടിയത്…
ഹജ്യാർ : മോൾ ഏന്താ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇരിക്കുന്നത്???
റംല : ഒന്നുല്ല ഉപ്പ
വണ്ടി നീങ്ങി തുടങ്ങിയിട്ട് ഒരു 35 മിനിറ്റ് ആയി, ഇനി ഒരു 15 മിനുട്ട് കൂടി കഴിഞ്ഞാൽ കാട് തുടങ്ങും…
ഹജ്യാർ : മോളെ, കാട്ടിലേക് കയറലായി, മോൾക് കുടിക്കാൻ വല്ലതും വേണമെങ്കിൽ ഇപ്പോ വാങ്ങാം, കുറച്ച് ദൂരം യാത്ര ഉള്ളതല്ലെ..
റംല : വേണ്ട ഉപ്പ, എനിക്കൊന്നും വേണ്ട…
ഹജ്യാർ വീണ്ടും വണ്ടി മുന്നോട്ട് നീക്കി… കുറച്ച് മുന്പോട്ട് നീങ്ങിയപ്പോൾ ആണ് ഹജ്യാർ റംലയുടെ കൈകൾ ശ്രദ്ധിച്ചത്, ഒരു പൂച്ചക്കുട്ടി കൈ കുത്തി ഇരുന്ന പോലെ രണ്ട് കൈകളും മടിയിൽ വെച്ചു മുന്പോട്ട് നോക്കി ഇരിക്കുന്നു, ഹജ്യാർ പതുകെ ഗിയറിന് മുകളിൽ വെച്ചിരുന്ന തന്റെ ഇടത് കൈ എടുത്ത് റംലയുടെ വലതു കൈക് മുകളിൽ വെച്ചു, റംല ഒന്ന് വിറച്ചെങ്കിലും കൈ തട്ടി മാറ്റുകയോ പിൻവലികുകയോ ചെയ്തില്ല, ഒരു പ്രാവിശ്യം ഹജ്യർക് നേരെ തിരിഞ്ഞു അവൾ വീണ്ടും മുന്പോട്ട് നോക്കി ഇരുന്നു, ഹജ്യാർ പതിയെ അവളുടെ കൈ എടുത്ത് ഗിയറിന്റെ മുകളിൽ പിടിപ്പിച്ചു, മുകളിൽ ഹജ്യാരുടെ കൈ… ഒന്ന് പതുങ്ങിയ ശേഷം…
റംല : വേണ്ട ഉപ്പ ആരെങ്കിലും കാണും…
ഹജ്യാർ : ഈ കൊടുമഴയത് ആര് കാണാനാ മോളെ…
ചുറ്റും കടകൾ ഉണ്ടെങ്കിലും റോഡില്ലോന്നും മഴ കാരണം ഒരു മനുഷ്യൻ പോലും ഇല്ല…. വണ്ടിയുടെ വൈപ്പർ ഫുൾ സ്പീഡിൽ ഓടിയിട്ട് പോലും വെള്ളം തുടച്ചു നീക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല, അത്രക്കും ശക്തിയിൽ ആണ് മഴ പെയ്യുന്നത്… ആ ടൗൺണിലൂടെ പരസ്പരം കൈകൾ കോർത്തു പിടിച് ഹജ്യാരും മരുമകളും ഒരു വണ്ടിക്കുള്ളിൽ യാത്ര തുടർന്നു…. കുറച്ച് ദൂരം എത്തിയപ്പോൾ അവർ ആ ബോർഡ്‌ കണ്ടു “Karnataka Forest Department warns you of Animals crossing the road, please drive carefully”…. കർണ്ണാട്ടക ഫോറെസ്റ്റ് ഡിപ്പാർട്മെന്റിന്റെ മുന്നറിയിപ് ബോർഡ്‌ ആണ്, ബോർഡ്‌ കണ്ടാൽ ഉറപ്പിച്ചോണം മുൻപിൽ കൊടും കാട് തുടങ്ങൽ ആയെന്ന്…
അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ കാട് വഴി ഇരുൾ മൂടിയതാണ് മഴ കൂടി ആയപ്പോൾ പിന്നെ പറയുകയും വേണ്ട, സമയം 5:30 ആയിരിക്കുന്നു…. വണ്ടിയിൽ ചെറിയ രീതിയിൽ ഹീറ്റർ on ആണ് അതുകൊണ്ട് പുറത്തെ തണുപ് അകത്തുള്ളവർക് ബാധകം അല്ല…
കുറച്ചൂടെ മുന്പോട്ട് ഓടിയപ്പോൾ, ഹജ്യാർ രണ്ടും കൽപ്പിച്ചു റംലയുടെ കൈയിലേക്ക് ഒരു ചുംബനം കൊടുത്തു..
ഹജ്യാരുടെ മുഖത്തേക് ദയനീയ ഭാവത്തോടെ നോക്കിയ ശേഷം….
റംല : ഉപ്പ, എനിക്ക് പേടിയാവുന്നു, ആരെങ്കിലും വന്നാൽ??
റംലയുടെ പേടി മനസിലാക്കിയ ഹജ്യാർ മേല്ലേ അവളുടെ കൈ വിട്ടു, വണ്ടി മുന്പോട്ട് എടുത്തുകൊണ്ടു ചുറ്റും ഒന്ന് നോക്കി, ആകാശം മുട്ടെ നിൽക്കുന്ന മരങ്ങൾക് മാത്രം, റോഡിൽ മേഖങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ നേരിയ വെളിച്ചം കാണാം, ചുറ്റും അന്തകാരം… കുറച്ച് മുൻപോട്ട് എത്തിയപ്പോൾ ഒരു കുഞ്ഞു മല കാണാം റോഡിൽ നിന്നും ഒരു 40,50 മീറ്റർ ഉയരത്തിൽ അതിന്റെ മുകളിൽ നിന്നും വെള്ളം ചെറിയൊരു കാനാൽ പോലെ താഴ്ക്ക് ഒഴുകുന്നുണ്ട്, മുകളിൽ ഒരു ചെറിയ സിറ്റ് ഔട്ടിന്റെ അത്രെയും സ്ഥലം മരങ്ങൾ ഇല്ലാതെ മൊട്ട ആണെന്ന് ഹജ്യാർക് മനസിലായി… റോഡിൽ നിന്നും വണ്ടി തെന്നി മാറുമ്പോൾ സൈഡിൽ ഒതുക്കാൻ ആയിരിക്കും എന്ന് കരുതിയ റംലയുടെ പ്രതീക്ഷയെ തകിടം മറിച്ചുകൊണ്ട് ഹജ്യാർ വണ്ടി ആ കുന്നിൻ മുകളിലേക്കു ചവിട്ടി കയറ്റി, യുദ്ധത്തിൽ പട നയിക്കാൻ പോവുന്ന പടകുതിരയെ പോലെ വണ്ടി ആ കുന്ന് പാഞ്ഞു കയറി, 45 ഡിഗ്രി ആങ്കിൾ, അതേ സാധാരണ ഒരു മനുഷ്യനെ കൊണ്ടോ, ഒരു വണ്ടിയെ കൊണ്ടോ അത്രയും തെന്നി വഴുതുന്ന കുന്ന് കയറ്റാൻ പറ്റില്ല, ഹജ്യാരും ഹജ്യാരുടെ പുലി കുട്ടിയും കാറ്റ് കയറുന്ന പോലെ ആ കുന്ന് പാഞ്ഞു കയറി… മുകളിൽ എത്തിയ ഹജ്യാർ വണ്ടി ഒന്ന് വട്ടം കറക്കി റോഡിന് അഭിമുഖം ആയി നിന്നും, റോഡിൽ നിന്നും 50 മീറ്റർ ഉയരത്തിൽ ആണ് ഇപ്പോൾ വണ്ടി, കയറാനും ഉറങ്ങാനും ഒരു സൈഡ് മാത്രം, ചുറ്റും കാട്… റോഡിലൂടെ ആരെങ്കിലും പോയാൽ വണ്ടിക്ക് ആകതിരിക്കുന്നവർക് കണ്ണാം, എന്നാൽ താഴെ കൂടി പോവുന്നവർക് മുകളിൽ ഉള്ള വണ്ടി കാണാൻ പറ്റില്ല…