Related Posts
വീട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ ലക്ഷ്മിക്ക് അതിശയം ആയിരുന്നു.
“ആഹാ എന്ന് നേരത്തെ എത്തിയോ?”
നന്ദുട്ടി ഓടിച്ചെന്നു മമ്മിയെ കെട്ടിപിടിച്ചു ഒരു ഉമ്മയും കൊടുത്തു. ഉമ്മ കൊടുക്കുമ്പോൾ നന്ദുട്ടി ഇടകണ്ണിട്ടു എന്നെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കൈയ്യിലെ പാർസൽ ലക്ഷ്മിക് കൊടുത്തു,അവൾ റൂമിലേക്ക് കേറിപോയി.
“ഇതെക്കെ മേടിച്ചോ? മോളെ എവിടുന്നു കുട്ടി?” ലക്ഷ്മി എന്നോട് ചോദിച്ചു
“നേരത്തെ ഇറങ്ങിയപ്പോൾ ഞാൻ അവളെ പിക്ക് ചെയ്തു. നീ കഴിച്ചോ. ഞങ്ങൾ കഴിച്ചതാ.” എന്നും പറഞ്ഞു ഞാനും റൂമിലേക്ക് പോയി.
ഒന്നും ഫ്രഷായി ബത്തൂമിന്റെ കണ്ണാടിയിൽ ഞാൻ എന്നെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു. പാവം ലക്ഷ്മി. ഇന്ന് ഞാൻ അവളെ അവോയ്ഡ് ചെയ്തുവോ എന്ന് ഒരു തോന്നൽ. തോന്നൽ അല്ല ചെയ്തു. ഞാൻ ടാപ്പിൽ നിന്നും തണുത്ത വെള്ളം കോരി മുഖം നനച്ചു.
അതുപാടില്ല, ലക്ഷ്മി അവോയ്ഡ് ചെയ്യാൻ തോന്നിയത് ശെരിയല്ല. എന്റെ ചിന്ത പിന്നെയും നന്ദുട്ടിയിലെ പോയി. അവളുടെ പെരുമാറ്റത്തിലും ഏതൊക്കെയോ മാറ്റങ്ങൾ ഉണ്ട്. അതോ, അതൊക്കെ എനിക്ക് വെറുതെ തോന്നുന്നതാണോ? മക്കളോടുള്ള സമീപനത്തിൽ മാറ്റം വന്നതുകാരണം ഞാൻ ഇതെക്കെ വെറുതെ മെനെഞ്ഞെടുക്കുന്നതാണോ?
“let it take its own course. who knows where the road could lead us”
ഞാൻ താഴേക്ക് ചെന്ന് പതിവുപോലെ ലെക്ഷ്മിയുമായി സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് സെയ്ഫ്‌യിൽ ഇരുന്നു. എന്റെ കണ്ണുകൾ നന്ദുട്ടിയെ തിരയുന്നുടായിരുന്നു. അവൾ റൂമിൽ ആണ്. എനിക്ക് അധികം നേരം കാത്തിരിക്കേണ്ടി വന്നില്ല. നന്ദുട്ടി ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരു കുളിർമഴയായി പെയ്തിറങ്ങി. അവൾ എന്റെ അരികിൽ സോഫയിൽ വന്നിരുന്നു. അതാണ് അവളുടെ എപ്പോഴെത്തെയും സ്‌ഥാനം. നന്ദുട്ടി എന്റെ അരികിൽ വന്നിരുന്നപ്പോൾ “A feeling of well being”, ഒരു വല്ലാത്ത സുഹകരമായ അവസ്ത എനിക്ക് അനുഭവപെട്ടു.
“പപ്പ ഒരു ട്രെയിനിങ് വർക്ഷോപ്പ് വരുന്നുണ്ട്. ബാംഗ്ലൂർ iisc യിൽ. Quantum mechanics and super computing. അഞ്ചു ദിവസത്തെ വർക്ഷോപ്പ് ആണ്. ഞാൻ അപ്ലൈ ചെയ്യട്ടെ.”
“പിന്നെന്താ. എല്ലാരും പോകുന്നുടോ ക്ലാസ്സിൽ നിന്നും”
“എവിടുന്നു ആരും ഇല്ല” ദേ ഡോണ്ട് ലൈക് quantam mechanics”
“പിന്നെ എന്തിനാ കൊച്ചേ നീ പോകുന്നെ” ലക്ഷ്മി ചോദിച്ചു.
“because she likes it” ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു.
“അതാ മൈ പപ്പ. ലൗ യു പപ്പ” നന്ദുട്ടിയുടെ മറുപടികെട്ടു ലക്ഷ്മി എന്തേലും ആയിക്കോ എന്ന് തലയാട്ടി ഞങ്ങളെ നനോക്കി ചോദിച്ചു.
“അപ്പോൾ നീ ഒറ്റക്കാണോ ബാംഗ്ലൂർ പോകുന്നേ?”.
“ഐ ഡോണ്ട് മൈൻഡ്. ബട്ട് എനിക്കരെലും കൂടെ വരണം എന്നാ. അല്ലെ രണ്ടാളും വാ”. നന്ദുട്ടി പറഞ്ഞു
“അതൊക്കെ അപ്പോൾ നോക്കാം മോളെ. നീ എന്തായാലും അപ്ലൈ ചെയ്യൂ” എന്റെ മറുപടികെട്ടു നന്ദുട്ടി “താങ്ക്സ് പപ്പ” എന്ന് പറഞ്ഞു.
പതിവ് പോലെ പിന്നെയും തമാശകളും വർത്തമാനങ്ങളും ആയി ഞങ്ങൾ മൂന്നാളും അവിടെ തന്നെ കുറച്ചു നേരം ഇരുന്നു.
“ദൈവമേ സമയം പോയതറിഞ്ഞില്ല. കഴിക്കണ്ടേ എന്തെലും. ഞാൻ അടുക്കളയിൽ കേറട്ടെ”. എന്നും പറഞ്ഞു ലക്ഷ്മി അടുക്കളയിലേക്കു പോയി.
അതുവരെ തികച്ചു സ്വാഭാവികം പോലെ ഇരുന്ന അന്തരീക്ഷം പെട്ടന്നു മാറി. ഞാനും നന്ദുട്ടിയും മാത്രം അവിടെ ഒറ്റക്കായപ്പോൾ ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ എന്തൊക്കെയോ സംഭവിക്കുന്നതുപോലെ എനിക്ക് അനുഭവപെട്ടു. നന്ദുട്ടിയുടെ മുഖത്തു നിന്നും ചിരി മാഞ്ഞു. അവൾ ടി വി യിൽ തന്നെ കണ്ണ് നാട്ടു ഇരിക്കുവായിരുന്നു. ഞാൻ നന്ദുട്ടിയെ നോക്കുന്നത് പരമാവധി ഒഴിവാക്കി, ഒന്നും മിണ്ടാതെ ടി വി നോക്കി ഇരുന്നു. ഞങ്ങള്കിടയിൽ ഒരു കൈയെത്തും ദൂരം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുനുള്ള അപ്പോൾ.
എന്റെ കണ്ണുകൾ മെല്ലെ സോഫയിലേക്ക് പരാതി നടന്നു. നന്ദുട്ടി ഞാൻ ഇരിക്കുന്നതിന്റെ മറുവശം ചരിഞ്ഞു വലത്തേ കൈ സോഫയിൽ വെച്ചിരിക്കുന്നു. അത് എന്റെ അടുത്തേക്ക് അല്പം നീങ്ങി ഇരിക്കുകയാണോ? ആ മനോഹരമായ വിരലുകളും അതിലെ അറ്റത്തു മാത്രം മൈലാഞ്ചി യാൽ ചുമന്നിരിക്കുന്ന നഖങ്ങളും, പിന്നെ മോതിരവിരലിൽ കിടക്കുന്ന മോതിരത്തിലും എന്റെ നോട്ടം പതിഞ്ഞു. നന്ദുട്ടി നെയിൽപോളിഷ് ഇടുന്നതും ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നു. ഒരുപാടു നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ അന്ന് കസിന്റെ കല്യാണത്തിന് മൈലാഞ്ചി ഇട്ടതു. അത് എപ്പോൾ ഏകേദശം പോയിത്തുടങ്ങി. സാദാരണ സ്ത്രീകളിൽ നിന്നും വി ഭിന്നമായി നന്ദുട്ടി വലതു കൈയ്യിൽ അന്ന് മോതിരം ധരിച്ചിരുന്നത്.
ഞാൻ എന്റെ കൈകൾ കൂടി എടുത്തു സോഫയിൽ വെച്ച്. എപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ രണ്ടാളുടെയും കൈകൾ അടുത്തടുത്താണ്. രണ്ടും തമ്മിൽ ഏകദേശം ഒരു 10 സെന്റിമീറ്റർ അകൽച്ചയെ ഉള്ളു. എന്റെ കൈലകൾ യാന്ത്രികമായി നന്ദുട്ടിയുടെ വിരലുകൾ കരികിലേക്കു ഞാൻ പോലും അറിയാതെ ചലിച്ചു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു. ഒടുവിൽ ഞങ്ങളുടെ ചെറുവിരലുകൾ തൊട്ടു തൊട്ടില്ല എന്ന രീതിയിൽ അരികെ എത്തി. എന്റെ നെച്ചിടിപ്പു അപ്പോൾ വല്ലാതെ വർധിച്ചു. ഞാൻ കൈകൾ അനക്കാതെ അങ്ങെനെ തന്നെ ഇരുന്ന്. സമയം നിശ്ചലമായി നിൽക്കുന്നതായി എനിക്ക് അനുഭവപെട്ടു.
ചുറ്റും നടക്കുന്നതൊന്നും ഞാൻ കേൾക്കുകയോ കാണുകയോ ചെയുന്നില്ലായിരുന്നു. എങ്ങും നിശബ്ധമായി തോന്നിയ നിമിഷങ്ങൾ. പെട്ടന്നു ഒരു നിമിഷത്തിൽ എന്റെ ചെറുവിരൽ നന്ദുട്ടിയുടെ ചെറുവിരലുമായി മുട്ടി. പെടുന്നനെ നന്ദുട്ടിയുടെ വിരൽ ഒന്ന് ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് മാറി വീടും പഴയതുപോലെ എന്റെ ചെറുവിരൽ മുട്ടി ഇരുന്നു. നിശബ്ദമായ നിത്യതപോലെ എനിക്ക് അപ്പോൾ അനുഭവപെട്ടു. ക്ലോക്കിലെ സൂചികൾ ഒന്നും ചലിക്കുന്നില്ല. ടി. വി നിശ്ചലമായതു പോലെ.
എത്രനേരം അങ്ങെനെ കടന്നുപോയി എന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ല. ഒടുവിൽ ഞാൻ നോക്കുമ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ ചെറുവിരൽ പരസ്പരം പിണഞ്ഞിരിക്കുവായിരുന്നു. നന്ദുട്ടി അപ്പോൾ ടി വി നിന്നും കണ്ണെടുക്കാതെ അതുതന്നെ നോക്കി ഇരിക്കുവായിരുന്നു. അവളുടെ മുഖത്തു ആർക്കും വായിച്ചെടുക്കാൻ കഴിയാത്ത, ഒരു സൂചനയും തരാത്ത ഒരു ഭാവം ആയിരുന്നു അപ്പോൾ. ഞാൻ ഞങ്ങളുടെ പിണഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഞങ്ങളുടെ ചെറുവിരൽ നോക്കി ഇരുന്നു. പണ്ട് കുഞ്ഞുനാളിലെ നന്ദുട്ടി എന്റെ കൈകൾ ഇങ്ങെനെ പിടിച്ചു നടക്കുമായിരുന്നു. അതൊക്കെ ഒരു ഓർമ്മപോലെ പെട്ടന്ന് എന്നിൽ മിന്നി മറിഞ്ഞു.
ഞങ്ങൾ അങ്ങെനെ തെന്നെ ആ സോഫയിൽ ഇരുന്നു. രണ്ടാളും അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല, നോക്കിയതും ഇല്ല. ഇതു പുതിയ ഒരു ബന്ധത്തിന്റെ തുടക്കമാണോ? അതോ ഉള്ള ബന്ധം ദൃഡമാക്കാൻ പോകുന്നതാണോ? ഞാൻ എന്നോട് തന്നെയായി ചോദിച്ചു.അപ്പോൾ ആ നിമിഷം എനിക്ക് തോന്നി ഞാൻ ഒരിക്കലും ആ വിരലുകൾ എന്നിൽ നിന്നും അക്കത്തില്ല എന്ന്. അകലാൻ സമ്മതിക്കില്ല എന്ന്.
