🥀നീ ഒരാൾ മാത്രം🥀

Nee Oraal Maathram | Author : Nila Mizhi

🫰പ്രിയരെ…,

ആദ്യമേ പറയട്ടെ … ഇത് ഒരു ഇൻസെസ്റ്റ്‌ ഫാന്റസി രചനയാണ്… രതിയുടെ എല്ലാ വൈകൃതങ്ങളുടെയും ചൂണ്ടി കാട്ടുന്ന ഒരു തുറന്ന പുസ്തകം… താല്പര്യമുള്ളവർ വായിക്കുക… അല്ലാത്തവർ കടന്നു പോവുക….

തുടങ്ങട്ടെ…..

നിലാ മിഴി എഴുതുന്നു….

🌼നീ ഒരാൾ മാത്രം 🌼

=================================

🦋ദളം : ഒന്ന്… 🦋

നീണ്ട ചൂളം വിളിയുടെ ആരവത്തോടെ മംഗലാപുരത്തു നിന്നും ചെന്നൈ വരെ പോകുന്ന ഏറനാട് എക്സ്പ്രസ്സ്‌ പയ്യന്നുർ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിന്റെ മൂന്നാമത്തെ പ്ലാറ്റ്ഫോമിലേക്ക്…

കുത്തി നിറഞ്ഞ യാത്രക്കാർക്ക് ഇടയിൽ നിന്നും ആരോ വലിച്ചെറിഞ്ഞ ചെമ്പനീർ പൂവ് പോലെ ആരൊക്കെയോ ചേർന്നെന്നെ പ്ലാറ്റ് ഫോമിലേക്ക് തള്ളിയിട്ടു… പിന്നാലെ കുറച്ച് ബാഗുകളും…

പണി നടന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പ്ലാറ്റ്ഫോം… ചുറ്റിലും കുത്തി പൊളിച്ചു വച്ച കൽ ചുവരുകളും കോൺഗ്രീറ്റ് കട്ടകളും…

ഞാൻ ചുറ്റിലും ഒന്ന് നോക്കി… ട്രെയിൻ കയറുവാനും ഇറങ്ങുവാനുമായി യാത്രക്കാർ തിരക്ക് കൂട്ടുകയാണ്… ഞാൻ വീണ്ടും തിരിഞ്ഞു നോക്കി..

ഇല്ല.. ഞാൻ തിരഞ്ഞ മുഖം അതവിടെ എവിടെയുമില്ല… അവസാനമായി ഒരു നോക്ക് കാണാൻ… എന്തോ മനസ്സും മിഴികളും വല്ലാതെ കൊതിച്ചിരുന്നു…

പക്ഷെ…..

ചൂളം വിളിയുടെ അവസാന ആരവവും മുഴങ്ങി കഴിഞ്ഞിരുന്നു…

നിമിഷങ്ങൾക്കകം ട്രെയിൻ വീണ്ടും മുന്നോട്ട്….

ഇല്ല.. പിന്നീട് ഞാൻ അവനെ കണ്ടതില്ല…

എന്റെ മിഴികൾ കലങ്ങി തുടങ്ങിയിരുന്നു… ഞാൻ പോലുമറിയാതെ നിറഞ്ഞു തുടങ്ങി കഴിഞ്ഞിരുന്നു…

ആത്മാർത്ഥ പ്രണയത്തിന്റെ ബാക്കിപത്രമെന്നോണം….

ഞാൻ എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ സങ്കടപ്പെടുന്നത്… കരയുന്നത്…

ചുരുങ്ങിയ കാലത്തെ പരിചയമുള്ള.. അതെ.. വെറും നാല് മാസത്തെ മാത്രം പരിചയമുള്ള ആരോ ഒരാൾ..

അല്ല.. അങ്ങനെയല്ല…

നാല് മാസത്തെ പരിചയം… അത് ഒരുപക്ഷെ നാലായിരം ജന്മങ്ങളിലേക്കെന്ന പോലെ അടുത്തറിഞ്ഞ നിമിഷങ്ങൾ…

ഞാൻ അവനും.. അവൻ എനിക്കും ആരൊക്കെയോ ആയിത്തീർന്ന നിമിഷങ്ങൾ…

അതെ..

അവൻ ഇന്നെനിക്ക് എന്തെല്ലാമോ ആണ്… ആരൊക്കെയോ ആണ്…

നല്ല സുഹൃത്ത്.. കാമുകൻ.. ഭർത്താവ്.. സഹോദരൻ.. മകൻ..

അങ്ങനെ അങ്ങനെ പലതും….

അതിരുകളില്ലാത്ത ആത്‍മബന്ധം..

നിമിഷ നേരത്തെ ആലോചന…

” ഹാ.. നീയിത് എന്താ പെട്ടെന്ന് ഓ.. വേനൽ അവധി തുടങ്ങി കാണും അല്ലെ.. ”

സ്റ്റേഷൻ പ്ലാറ്റ് ഫോമിൽ എന്തോ ആലോചനയിൽ മുഴുകിയിരുന്ന ഞാൻ പെട്ടെന്ന് ആ ശബ്ദം മുഴങ്ങി കേട്ടു..

ഞെട്ടലോടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി…

” ആഹ്.. പ്രസാദേട്ടനോ.. ഉം… അവധി തുടങ്ങി… ഇനി ഒരു രണ്ട് മാസം നാട്ടിൽ ഉണ്ടാകും.. ”

ഞാൻ അയാളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ബാഗും തൂക്കി തിരിഞ്ഞു നടന്നു…

ഏകാന്തതയിൽ എന്നോണം….

എന്റെ നാട്ടു കാരൻ ആണ് പ്രസാദേട്ടൻ… ഒരു പാവം മധ്യ വയസ്ക്കൻ…

അല്പദൂരം നടന്നു…. പിന്നെ മൊബൈൽ എടുത്തു ആരെയോ വിളിക്കാൻ ഒരുങ്ങി.. ..

വേണ്ട.. ഇത്തവണ നടന്നു തന്നെ പോകാം..

എന്തോ തീരുമാനിച്ച മട്ടിൽ ഞാൻ പതിയെ ബാഗുമായി മുന്നോട്ട് നടന്നു….

ഇടയ്ക്ക് ഫോൺ ഓൺ ചെയ്ത് വാട്സാപ്പ് കോൺടാക്ട്ടിൽ ആരുടെയോ പേര് തിരഞ്ഞു….

” കൊച്ചു…. ”

അതെ…

എന്റെ കൊച്ചു….

” കൊച്ചു.. മനസ്സ് വല്ലാതിരിക്കുന്നെടാ… അവസാനമായി ഒന്ന് കാണണോ മിണ്ടാനോ പറ്റിയില്ലല്ലോ.. അതാ സങ്കടം… ”

അത്രയും ടൈപ്പ് ചെയ്ത് കഴിയുമ്പോഴേക്കും കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു..

പിന്നെ ഒന്നും കാണാൻ കഴിയാത്ത അവസ്ഥ…

ഫോൺ ലോക്ക് ചെയ്ത് പോക്കറ്റിലേക്ക് ഇട്ട് വീണ്ടും മുന്നോട്ട്….

ഭാരമുള്ള ബാഗുകൾ… മനസ്സിന്റെ വേദനയ്ക്ക് ഇടയിൽ അതിന്റെ ഭാരം ഒന്നും ഒന്നുമല്ലാതായ പോലെ എനിക്ക് തോന്നി..

ഞാൻ വീണ്ടും മുന്നോട്ട് നടന്നു..

ദീർഘ നിശ്വാസത്തോടെ… നിറഞ്ഞ മിഴികൾ തുടച്ചു കൊണ്ട്…

എന്റെ മനസ്സ് ഒരു നിമിഷം… മുൻകാലങ്ങളിലേക്ക് സഞ്ചരിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു…

അതെ. ഞാനും അവനും മാത്രമുള്ള നമ്മുടെ ലോകത്തേക്ക്.. ആ സുന്ദര നിമിഷങ്ങളിലേക്ക്…..

( തുടർന്നു വായിക്കുക….

അഭിയുടെയും കൊച്ചുവിന്റെയും ജീവിതത്തിലേക്ക് ഒരു തിരിഞ്ഞു നോട്ടം….