🦚🦚പീലി വിടർത്തിയാടുന്ന മയിലുകൾ🦚🦚 – 4 21അടിപൊളി  

ബെന്നി സ്വന്തം തലക്കടിച്ച് പറഞ്ഞു.

“നേരത്തേ .. അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ…?”

“അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ എന്നേ ഉടുതുണിയില്ലാതെ നീയെൻ്റെ നെഞ്ചിൽ കിടന്നേനേ…”

“അതിനിയും ആവാം…”

ഷീബ പതിയെ പിറു പിറുത്തു.

“എന്താ… കേട്ടില്ല…”

“ അതിനിയും ആവാമെന്ന്..!”

അവൾ ഉറക്കെ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് കൈ നീട്ടി കുലച്ച് നിൽക്കുന്ന അവൻ്റെ കുണ്ണ മുണ്ടിന് മേലേക്കൂടി നീട്ടിയൊന്നുഴിഞ്ഞു.

“ഹൂ…ൻ്റെ ഇച്ചായാ… എന്താ പൊന്നേ ഇത്..എന്തിനാ ഇതിങ്ങിനെ നിർത്തിയത്… ഞാനിപ്പ കളഞ്ഞു തരാം ഇച്ചായാ… ഹൗ… എന്തൊരു ചൂടിതിന്…”

ഷീബക്ക്, ബെന്നിയുടെ കൊഴുത്ത ശുക്ലം വായിലോ, പൂറ്റിലോ കിട്ടാഞ്ഞിട്ട് ഇരിക്കപ്പൊറുതിയുണ്ടായില്ല.

“അതവിടെ അങ്ങിനെ നിൽക്കട്ടെടീ… നീ ഇപ്പ കളഞ്ഞ് തന്നാലും അതങ്ങിനെത്തന്നെ നിൽക്കും… അങ്ങനത്തെ ഒരു പീസല്ലേ..എൻ്റടുത്തിരിക്കുന്നത്…!”

“ഇച്ചായാ…! എന്നെ പീസെന്നൊന്നും വിളിക്കണ്ട…”

ആ വിളിയിൽ ശരിക്കും സുഖിച്ച് കൊണ്ട് ഷീബ ചിണുങ്ങി.

“ ഞാൻ പീസെന്നും, പൂറിയെന്നും ഒക്കെ വിളിക്കും…”

“വേണ്ട… വിളിക്കണ്ട..”

മുണ്ടിനുളളിലൂടെ കിയ്യിട്ട് കുണ്ണയിൽ നീട്ടി ഉഴിഞ്ഞു കൊണ്ട് ഷീബ കൊഞ്ചി.

ഇനിയും തോർന്നിട്ടില്ലാത്ത മഴയിലൂടെ, നനഞ്ഞ് കുതിർന്ന വഴിയിലൂടെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ സന്തോഷം അനുഭവിച്ച് കൊണ്ട് അവരങ്ങനെ യാത്ര തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.

“മോളേ… ഒരു കാര്യം ചോദിച്ചോട്ടെ… മോൾക്ക് വിഷമമൊന്നും തോന്നരുത്… നമ്മുടെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും പരസ്പരം അറിയാം എന്ന് കരുതി ചോദിക്കുകയാ…”

“ഇച്ചായൻ ചോദിച്ചോ… എന്ത് വേണേലും ചോദിച്ചോ… എങ്ങനെ വേണേലും ചോദിച്ചോ… എനിക്കൊരു വിഷമവും ഇല്ല…”

“ശരി… നീ സത്യനുമായിട്ടെങ്ങിയാ…നല്ല ബന്ധത്തിൽ തന്നെയായിരുന്നോ… നിൻ്റെ വീട്ടിൽ വന്നപ്പോൾ ചില പെരുമാറ്റത്തിൽ എനിക്കങ്ങിനെ തോന്നിയില്ല… അത് കൊണ്ട് ഞാൻ ചോദിച്ചതാ…”

ഷീബ കുറച്ച് സമയം ബെന്നിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു. അവളുടെ പ്രസന്നമായ മുഖഭാവം പതിയെ മാറുന്നതും പകരം അവിടെ കടുത്ത കോപവും, സഹിക്കാനാവാത്ത സങ്കടവും മാറി മാറി വരുന്നതും ബെന്നി കണ്ടു. അവസാനം കണ്ണിൽ നിന്നും രണ്ട് തുള്ളി കണ്ണുനീർ ഇറ്റിവീഴുന്നതും അവൻ കണ്ടു.

“ഇച്ചായാ…ഞാനത് പറയണോ… എൻ്റെജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വേദന നിറഞ്ഞ കാര്യങ്ങളാണത്… അത് പറഞ്ഞാൽ… പറഞ്ഞാൽ..ഞാൻ.. ഞാൻ..കരഞ്ഞു പോകും… സത്യമായിട്ടും കരഞ്ഞു പോകും…വേണോ ഇച്ചായാ…ഞാനത് പറയണോ…?”

സഹിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഹൃദയവേദനയോടെ, നിറഞ്ഞ് തുളുമ്പുന്ന കണ്ണുകളോടെ, വിതുമ്പുന്ന ചുണ്ടുകളോടെ, ഷീബ ചോദിച്ചു.

അവളനുഭവിച്ച വേദനയുടെ അഴം ആ ചോദ്യത്തിലുണ്ടായിരുന്നു.ബെന്നിക്കത് ശരിക്കും മനസിലായി. പെട്ടെന്നവൻ വണ്ടി ഓരം ചേർത്ത് നിർത്തി. പിന്നെ ഷീബയുടെ കൈ പിടിച്ച് വലിച്ച് തൻ്റെ നെഞ്ചിലേക്കിട്ട് വാരിപ്പുണർന്നു. അതോടെ ഷീബ ഹൃദയം പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. ഒരുപാട് കാലം നെഞ്ചിലടക്കി വെച്ച എല്ലാ സങ്കടങ്ങളും അവൾ കരഞ്ഞു തീർത്തു. ബെന്നി ഒന്നും മിണ്ടാതെ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ അവളെ തലോടി ആശ്വസിപ്പിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നു.
എത്ര കരഞ്ഞിട്ടും ഷീബക്ക് മതിയായില്ല.
അവൾ വാവിട്ട് നിലവിളിച്ചും, ഏങ്ങലിടിച്ച് കരഞ്ഞും അവൻ്റെ നെഞ്ചിൽ മുഖംപൂഴ്തി.
ബെന്നി അവളെ ശല്യപ്പെടുത്തിയുമില്ല. അവളെ മാറോടണച്ചു പിടിച്ചു. അവളും ഇനിയൊരാൾക്കും ബെന്നിയെ വിട്ടുകൊടുക്കില്ലെന്ന പോലെ മുറുകെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചിരുന്നു.
പതിയെപ്പതിയെ അവളുടെ കരച്ചിൽ ഒരു തേങ്ങലായി മാറി. കുറച്ച് നേരം കൂടി തേങ്ങിക്കൊണ്ട് അവൻ്റ നെഞ്ചിൽ കിടന്നു.
പിന്നെ പതിയെ മുഖമുയർത്തി നിറഞ്ഞ് ചുവന്ന കണ്ണുകളോടെ ബെന്നിയെ നോക്കി മനോഹരമായൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഭംഗിയുള്ള പുഞ്ചിരി ഇതാണെന്ന് ബെന്നിക്ക് തോന്നി.
അപ്പോഴാണ് ഷീബ ശ്രദ്ധിച്ചത്. ഇച്ചായൻ്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞ് കവിളിലൂടെ കണ്ണീർ ഒഴുകിയിറങ്ങുന്നു. അതവൾക്ക് സഹിക്കാനായില്ല.
നനഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ അവൾ ചോദിച്ചു.

“ ഇച്ചായൻ..എൻ്റെ ഇച്ചായൻ കരഞ്ഞോ…?
എന്തിനാ പൊന്നേ എൻ്റിച്ചായൻ കരഞ്ഞത്..? എൻ്റിച്ചായനെ ഞാൻ കരയിച്ചു…”

അവൾ സീറ്റിൽ നിന്നുയർന്ന് മുഖമുയർത്തി അവൻ്റെ കണ്ണിൽ നിന്ന് ഒലിച്ചിറങ്ങിയ കണ്ണീർ നാവ് കൊണ്ട് നക്കിയെടുത്തു. പിന്നെ സീറ്റിലേക്കിരുന്നു. ബെന്നിയുടെ മുഖത്ത് തന്നെയായിരുന്നു അവളുടെ കണ്ണുകൾ.
വിറക്കുന്ന ചുണ്ടുകളോടെ അവൾ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.

“ഇച്ചായാ… എന്തിനാ ഇച്ചായൻ കരഞ്ഞത്… എനിക്കത് സഹിക്കാൻ കഴിയില്ല ഇച്ചായാ…”

“ഞാൻ കരഞ്ഞിട്ടൊന്നുമില്ലെടീ…
എൻ്റെ കണ്ണൊന്ന് നിറഞ്ഞു. അത്രയേയുള്ളൂ…നീ കരയുമ്പോൾ പിന്നെ എനിക്ക് സങ്കടം വരില്ലേ..?”

അത് കേട്ട ഷീബയുടെ ഹൃദയം ആർദ്രമായി.

“ഇച്ചായാ… എനിക്ക് ഇച്ചായനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കുറേ നേരം കിടക്കണം ഇച്ചായാ… ഇച്ചായൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി…കണ്ണിലേക്ക് നോക്കി ഒരുപാട് നേരം. എനിക്ക് കൊതിയാവാഇച്ചായാ…”

“അതൊക്കെ നമുക്ക് നടത്താടീ കൊതിച്ചീ… ഇപ്പൊ നീ ഡോർ തുറന്ന് മുഖമൊന്ന് കഴുക്… ഇന്നാ വെള്ളം…”

അവൾ ബെന്നി കൊടുത്ത വെള്ളക്കുപ്പി വാങ്ങി ഡോർ തുറന്നു. അപ്പോഴാണ് മഴ തോർന്നത് അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചത്. സീറ്റിലിരുന്ന്തന്നെ അവൾ മുഖം കഴുകി. പിന്നെ ഡോറടച്ച് കുറച്ച് വെള്ളം കുടിച്ചു. കുപ്പി ബെന്നിക്ക് കൊടുത്തപ്പോഴാണ് അവൻ്റെ ഷർട്ടാകെ നനഞ്ഞ് കുതിർന്നിരിക്കുന്നത് ഷീബ കണ്ടത്. രണ്ടാമത്തെ തവണയാണ് താനിത് നനക്കുന്നത്. ഇപ്പോൾ കണ്ണീര് വീണാണ് നനഞ്ഞത്. പക്ഷേ..ആദ്യം നനഞ്ഞത്…? ശൊ… പാവം.. ഈ നനഞ്ഞ ഷർട്ടുമിട്ട്… എന്ത് തോന്നുമോ ഇച്ചായന്…?

“ഇച്ചായാ… ഇച്ചായൻ്റെ ഷർട്ടാകെ നനഞ്ഞു. ഇനി എന്താ ചെയ്യ ഇച്ചായാ… മാറ്റാൻ വേറെ ഷർട്ടില്ലല്ലോ…?”

“അത് സാരമില്ലെടീ… നമുക്ക് ഒരു കട കണ്ടാൽ നിർത്തി വേറൊരു ഷർട്ട് വാങ്ങാം… അത് പോട്ടെ… മോളുടെ സങ്കടമെല്ലാം മാറിയല്ലോ..? എല്ലാം കരഞ്ഞ് തീർക്കാനാണ് ഞാനൊരവസരം തന്നത്… ഞാൻ നിന്നോട് ഇന്നലെ പറഞ്ഞില്ലേ… എൻ്റെ നെഞ്ചിൽ കിടന്ന് നിനക്ക് കരയാമെന്ന്… പക്ഷേ ഇത് നിൻ്റെ അവസാനത്തെ കരച്ചിലായിരിക്കണം. ഇനിയീ കണ്ണുകൾ നിറയരുത്. സങ്കടം എന്തെങ്കിലും തോന്നുകയാണെങ്കിൽ എന്നോട് പറയുക… അത് പങ്കിടാൻ ഞാനുണ്ടാവും നിൻ്റെ കൂടെ.. അത് പോരേടീ നിനക്ക്…?”

ബെന്നി അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു..

“ ഇല്ലിച്ചായാ… ഇനി ഈ ഷീബ കരയില്ല… ഇനി കരയേണ്ട കാര്യവും എനിക്കില്ലല്ലോ…
എന്റെ കൂടെ എൻ്റിച്ചായനില്ലേ…?”

അത് കേട്ട് ബെന്നി അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് കുസൃതിയോടെ ഒന്ന് നോക്കി.

“ പക്ഷേ…ഒരു തവണ കൂടി നീയൊന്ന് കരയേണ്ടി വരും… ഇച്ചായാ…നിർത്തിച്ചായാ…എനിക്കിനി വയ്യാ… എന്നും പറഞ്ഞ് നീ ആർത്തു കരയും…”