എന്താ നീ ഇൗ കാണിച്ചുവെച്ചിരിക്കുന്നത്..എന്താടാ നിന്റെ നാവിറങ്ങിപ്പോയോ.. നിനക്ക് അമ്മേം പെങ്ങളെയും തിരിച്ചറിയാതായോ……
അമ്മ ദേഷ്യത്തോടെ പിന്നെയും പലതും പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു പക്ഷേ..ഒന്നും ഞാൻ കേൾക്കുന്നില്ലായിരുന്നു എന്റെ മനസ്സ് ഏതോ ലോകത്തിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുകയായിരുന്നു, ഒരു നിമിഷം മരിക്കുന്നതിനെ കുറിച്ചും പോലും ഞാൻ ആലോചിച്ചു. ഇതെല്ലാം ആരെങ്കിലും അറിഞ്ഞാൽ ഉള്ള അവസ്ഥ….ഹൊ ചിന്തിക്കാൻ കൂടി വയ്യ…
എടാ ഞാൻ നിന്നോടാ ചോദിക്കുന്നത്….അമ്മ അലറുകയായിരുന്നു…
എനിക്ക് മറുപടി ഇല്ലായിരുന്നു, ഞാൻ മുഖം കുനിച്ച് നിന്നു.
നിനക്ക് എങ്ങനെ കഴിഞ്ഞെടാ…. ഞാൻ നിൻറെ അമ്മയല്ലേ….
അമ്മയുടെ സ്വരം പതിയെ കരച്ചിലിലേക്ക്‌ മാറുന്നത് എനിക്ക് മനസ്സിലായി… എൻറെ കണ്ണും നിറഞ്ഞു തുടങ്ങി. അപ്പോഴും മറുപടിയൊന്നും പറയാനാകാതെ ഞാൻ മുഖം കുനിച്ചു തന്നെ നിന്നു.
“ദൈവമേ ഇതൊക്കെ ആരെങ്കിലും അറിഞ്ഞാൽ ഉള്ള അവസ്ഥ ഒന്നാലോചിച്ചു നോക്കിയേ… എന്തിന്.. ഇവൻറെ അച്ഛൻ അറിഞ്ഞാലോ…. “
അമ്മ കരയുന്നത് എനിക്ക് വ്യക്തമായി മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മുഖമുയർത്തി അമ്മയെ നോക്കാനുള്ള ശേഷി എനിക്കില്ലായിരുന്നു. ഇതൊക്കെ അച്ഛനോ അനിയത്തിയോ അറിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ജീവിച്ചിരുന്നിട്ട് കാര്യമില്ല. എൻറെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞു കവിയാൻ തുടങ്ങി.
എന്താ നീ ഈ കാണിച്ചതെന്ന് നിനക്കറിയുമോ, എത്ര വലിയ തെറ്റാണ് നീചെയ്തതെന്ന് നിനക്കറിയുമോ..? അമ്മയുടെ സ്വരം മയപ്പെടുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു. പതിയെ മുഖമുയർത്തി അമ്മയെ നോക്കി. അമ്മ എൻറെ കട്ടിലിന്റെ കാൽക്കീഴിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. കണ്ണിൽനിന്നു കണ്ണുനീർ ധാരയായി ഒഴുകിക്കോണ്ടിരുന്നു. നിന്നിടത്തുനിന്ന് ഒന്നനങ്ങാൻ പോലുമാവാതെ ഞാൻ അമ്മയെ നോക്കി. അമ്മ ദൈന്യതയോടെ എൻറെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
.. എന്തൊക്കെയായിരുന്നെടാ നിൻറെ മനസ്സിൽ… നീ ഇതൊക്കെ എവിടുന്നു പഠിച്ചു.. എന്തു പറ്റിയെടാ നിനക്ക്..
…
നിനക്കൊന്നും പറയാനില്ലേ… അതോ ഞാൻ അച്ഛനോട് പറയണോ..?
ഞാൻ ഒന്നു ഞെട്ടി..അമ്മയെ നോക്കി….
അത്…അമ്മേ….
അവസാനം ഞാൻ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി..
എനിക്കറിയില്ല അമ്മേ… എന്താണ് എനിക്ക് പറ്റിയതെന്ന്… കുറെ കാലങ്ങളായി എൻറെ മനസ്സിൽ….മനസ്സിൽ….
….
ഇങ്ങനെയുള്ള ചിന്തകൾ ആയിരുന്നു.. എല്ലാം… സത്യമായിട്ടും എനിക്ക് അറിയില്ല എപ്പോഴാണ് ഞാൻ ഇങ്ങനെ ആയതെന്ന്….പക്ഷേ… എനിക്ക്…എനിക്ക് എന്തോ…. അമ്മയെ…. അമ്മയെ…..എനിക്ക്….. ഇഷ്ടമായിരുന്നു ഒരുപാട്…. ഒരുപാട്….
ഞാൻ എന്താണ് പറയുന്നത് എന്ന് മനസ്സിലാകാതെ അമ്മ അസ്ത്രപ്രജ്ഞയായി എന്നെ നോക്കി നിന്നു.
മറ്റു പെൺകുട്ടികൾ ഒന്നും എൻറെ മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, ഇത്രയും കാലം എൻറെ ജീവിതത്തിലെ ഓരോ നിമിഷവും അമ്മയെ……അമ്മയെ കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ മാത്രമായിരുന്നു…
എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും ഞാൻ അമ്മയെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു….. ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു.. എനിക്കറിയില്ല ഞാൻ എങ്ങനെയാണ് ഇങ്ങനെയായതെന്ന്…
ഞാൻ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
അമ്മ ഇപ്പോഴും അമ്പരന്നു നോക്കുകയാണ് എന്നെ. കണ്ണീർ ഇപ്പോഴും നിലച്ചിരുന്നില്ല. താൻ ജന്മം നൽകിയ തന്റെ മകൻ തന്നെത്തന്നെ കാമപൂർത്തീകരണത്തിന് ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്നറിഞ്ഞാൽ ഏതെ മാതാവാണ് തകർന്നുപോകാത്തത്.
..തെറ്റാണെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടും ഞാൻ വല്ലാതെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു പോയി ആഗ്രഹിച്ചുപോയി…ഞാൻ തുടർന്നു..
ലോകത്തൊരു അമ്മയും അനുവദിക്കില്ല എന്ന് അറിയാമായിരുന്നു…എങ്കിലും….
എന്റെ വാക്കുകൾ മുറിഞ്ഞു…
എന്താണ് കേൾക്കുന്നത് എന്നറിയാതെ എന്തുപറയണമെന്നറിയാതെ അമ്മ നിർവികാര യായി എന്നെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു. ഇതിനിടയിൽ ഒരിക്കലെങ്കിലും അമ്മ ചിന്തിച്ചു കാണും താൻ ജന്മം നൽകിയ തൻറെ മകൻ തന്നെയാണോ ഇവൻ എന്ന്.
അമ്മ എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം ഞാൻ ശ്രമിക്കാം എൻറെ മനസ്സിനെ മാറ്റിയെടുക്കാം പക്ഷേ…..
… എനിക്കറിയില്ല എന്താകുമെന്ന്… ചിലപ്പോ എനിക്ക് ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുന്നു പോലെയാകും.. അമ്മേ…
ഞാൻ ശ്രമിക്കാം…അമ്മേ…ഞാൻ ശ്രമിക്കാം…. എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാൻ കട്ടിലിൽ തല ഭാഗത്ത് ഇരുന്നു.
സങ്കടവും നിരാശയും എല്ലാം എൻറെ വാക്കുകളിൽ നിഴലിച്ചിരുന്നു..
പിന്നെ കുറേ നേരത്തേക്ക് ആരും ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല. ഒരു നേർത്ത കരച്ചിലിന്റെ ശബ്ദം പോലും കേൾക്കാൻ ഇല്ലായിരുന്നു. എത്രനേരം ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും അങ്ങനെ ഇരുന്നു എന്നറിയില്ല,
അപ്പോ നീ കാണിച്ച സ്നേഹം എല്ലാം ഇൗ ഉദ്ദേശത്തോടെ ആയിരുന്നല്ലേ….എന്നും പറഞ്ഞ് അമ്മ ഒരു നെടുവീർപ്പിട്ടു.
അമ്മ പറഞ്ഞതുകേട്ട്‌ എന്തോ..എന്റെ ഉള്ളം ഒന്നു പിടഞ്ഞു…
കുറച്ചുസമയം കൂടെ ഇരുന്നശേഷം അമ്മ സാവധാനം കട്ടിലിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് പുറത്തേക്ക് നടക്കാൻ തുടങ്ങി. കുറച്ചു നടന്ന ശേഷം തിരിഞ്ഞ് എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
“കഴിഞ്ഞതെല്ലാം മറന്നേക്കുക നാളെ മുതൽ ഒരു പുതിയ മനുഷ്യനായി മാറാൻ ശ്രമിക്കണം,….. അല്ല മാറിയിരിക്കണം. എനിക്കറിയില്ല നിന്നെ ഇനി എൻറെ പഴയ മകനായി കാണാൻ എനിക്ക് കഴിയുമോ എന്ന്… ഞാനും ശ്രമിക്കാം. ആരും ഒന്നും അറിയണ്ട… നമുക്കിടയിൽ മാത്രമായി അവസാനിക്കട്ടെ എല്ലാം.”
ഇത്രയും പറഞ്ഞു പോകാൻ തുടങ്ങിയ അമ്മ പെട്ടെന്ന് നിന്നിട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
വേണ്ടാത്ത ആഗ്രഹങ്ങളും മനസ്സിൽ വച്ചുകൊണ്ട് നീ ഇനി ഒന്നും ചെയ്യേണ്ട. നിൻറെ ആഗ്രഹങ്ങൾക്ക് വഴങ്ങി തരാൻ ഉള്ളവൾ അല്ല നിൻറെ അമ്മ…..കേട്ടല്ലോ… ഇതോടെ എല്ലാം നിർത്തിക്കോണം. എൻറെ വാക്കുകളെ ധിക്കരിച്ച് നീ വീണ്ടും വൃത്തികേടുകൾ ചെയ്യുകയാണെങ്കിൽ…. ഒന്നെങ്കിൽ നീ അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ….. രണ്ടിലൊരാൾ മാത്രമേ പിന്നെ ഇൗ വീട്ടിൽ ഉണ്ടാവുകയുള്ളൂ….
ഇത്രയും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അമ്മ തിരിഞ്ഞുനടന്നു.. അമ്മയുടെ വാക്കുകളുടെ ശക്തിയും ദൃഢതയും എനിക്ക് വ്യക്തമായി മനസ്സിലായി..
വർഷങ്ങളായുള്ള എൻറെ ആഗ്രഹങ്ങളും സ്വപ്നങ്ങളും ഞെരിച്ചമർത്തി കൊണ്ട്, എല്ലാ പരിശ്രമങ്ങളും വൃഥാവിൽ ആക്കികൊണ്ട് അമ്മ വാതിൽപ്പടി കടന്നുപോകുന്നത് നിരാശയോടെ ഞാൻ നോക്കിയിരുന്നു…
എല്ലാം അവസാനിച്ചു നാണംകെടാവുന്നതിന്റെ പരമാവധി നാണംകെട്ടു ഇനി മുന്നോട്ട് ഒന്നും ഇല്ല എന്ന ചിന്ത എന്നെ വല്ലാതെ അലട്ടി തുടങ്ങി. മരിച്ചാലോ എന്ന് പോലും ഞാൻ ചിന്തിച്ചുപോയി മറ്റുള്ളവരുടെ മുന്നിൽ നാണം കെട്ട ജീവിക്കുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലത് മരണമാണ്. പക്ഷേ…….. മരിക്കാൻ ഉള്ള ധൈര്യം എനിക്കില്ലായിരുന്നു.
