വൈകുന്നേരമായപ്പോഴേക്കും അച്ഛനും അനിയത്തിയും എത്തി.എങ്ങിനെയൊക്കെയോ അന്നത്തെ ദിവസം കഴിച്ചുകൂട്ടി. രാത്രിയിൽ പേരിന് ഭക്ഷണം കഴിച്ചെന്നു വരുത്തി ഞാൻ റൂമിലേക്ക് ഓടി വാതിൽ അടച്ചിരുന്നു….
അമ്മ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞാൽ….. ആ ചിന്ത എന്നെ വല്ലാതെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അച്ഛൻ അറിഞ്ഞാൽ മറ്റുള്ളവർ അറിയും വീട്ടുകാരും നാട്ടുകാരും അറിയും.. എൻറെ ദൈവമേ ഒന്നും വേണ്ടായിരുന്നു…..ഇനി എന്ത് ചെയ്യും…..
എൻറെ ചിന്തകൾക്ക് അതിരില്ലായിരുന്നു. ഞാൻ അന്ന് രാത്രി എങ്ങനെ ഉറങ്ങി എന്ന് എനിക്കറിയില്ല. രാവിലെ കണ്ണുതുറന്നപ്പോൾ വെട്ടം വീണിരുന്നു. ഇന്നലെ സംഭവിച്ചതെല്ലാം ഒരു നിമിഷാർദ്ധം കൊണ്ട് എൻറെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിയെത്തി.
അമ്മ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവുമോ…?എന്ന ചിന്ത എൻറെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിയെത്തി. കുളിച്ചു ഡ്രസ്സ് മാറി വേഗം കോളേജിൽ പോയാൽ അമ്മയെ ഫേസ് ചെയ്യുന്നത് ഒഴിവാക്കാം, പക്ഷേ റൂമിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങാൻ ധൈര്യമില്ല… എന്തു ചെയ്യും.. എന്തും വരട്ടെ എന്ന് കരുതി പുറത്തിറങ്ങുക… പുറത്തിറങ്ങിയാൽ….. അച്ഛൻ അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ…..
കുറെ നേരത്തെ ആലോചനയ്ക്ക്‌ ഒടുവിൽ ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങി. താഴെയെത്തിയപ്പോൾ നേരെ മുൻപിൽ അച്ഛൻ… ദൈവമേ…. അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ ആവോ…! അച്ഛൻ എന്നെ ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് പുറത്തേക്കു നടന്നു.. ഇല്ല..ഒന്നും അറിഞ്ഞതായി തോന്നുന്നില്ല…. അമ്മ ഒന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു.. അനിയത്തിയെ അവിടെയെങ്ങും കാണാനില്ല ചിലപ്പോൾ റൂമിൽ ആയിരിക്കും. അമ്മ അടുക്കളയിൽ ഉണ്ട് പക്ഷേ പോയി ഫേസ് ചെയ്യാൻ ഞാൻ മടി.
പെട്ടെന്നുതന്നെ പല്ലുതേപ്പും കുളിയും എല്ലാം കഴിച്ചു ഞാൻ കോളേജിൽ പോകാൻ റെഡിയായി ഇറങ്ങി. ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ നിന്നാൽ അമ്മയെ ഫെയ്സ് ചെയ്യേണ്ടിവരും എന്നതുകൊണ്ട് ഞാൻ ഞാൻ ഭക്ഷണം കഴിക്കാതെ ഇറങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ.അച്ഛൻ..
എടാ നീ ഇത്ര നേരത്തെ എങ്ങോട്ടാ… ഭക്ഷണം പോലും കഴിക്കാതെ…അല്ലേൽ തള്ളി വിട്ടാലും കോളേജിൽ പോകാത്തവനാ…. ഇന്നിതെന്തുപറ്റി.. എന്തേലും കഴിച്ചിട്ടു…പോ..
എടീ അനിതെ ഇവന് എന്തെങ്കിലും കഴിക്കാൻ കൊടുക്ക്… ദാണ്ടെ കോളേജിൽ പോകാനിറങ്ങിയേക്കുന്നു… അച്ഛൻ അടുക്കളയിലേക്ക് നോക്കി വിളിച്ചുപറഞ്ഞു…
ചോദ്യവും പറച്ചിലുകളും ഒഴിവാക്കാനും.., രാത്രി ഭക്ഷണം കുറച്ചു മാത്രം കഴിച്ചതിനാലും നല്ല വിശപ്പും ഉണ്ടായിരുന്നു, അതുകൊണ്ട് കഴിച്ചിട്ട് പോകാം എന്ന് ഞാൻ വിചാരിച്ചു..
ഞാൻ ബാഗ്‌ വെച്ചിട്ട് ഡൈനിംഗ് ടേബിളിൽ പോയിരുന്നു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അമ്മ ഭക്ഷണം കൊണ്ടുവന്നു.എല്ലാ കള്ളത്തരവും അമ്മ കണ്ടുപിടിച്ചതിന്റെ ജാള്യതയും നാണക്കേടും, വർഷങ്ങളായി മനസ്സിൽ കൊണ്ടുനടന്ന മോഹങ്ങൾ ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് ഇല്ലാതായതിന്റെ നിരാശയും സങ്കടവും എല്ലാം എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു.അമ്മയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല, ഭക്ഷണം കഴിച്ചെന്നു വരുത്തി ഞാൻ വേഗം കോളേജിലേക്ക് പോയി.
വൈകിട്ട് തിരിച്ചെത്തിയ അപ്പോഴും അവസ്ഥ സമാനമായിരുന്നു അമ്മയെ മുഖം കൊടുക്കാതെ ഞാൻ പലപ്പോഴും ഒഴിഞ്ഞു നടന്നു അമ്മയും എന്നെ ഒഴിവാക്കി.ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നത് വരെ ഞാൻ എൻറെ റൂമിൽ തന്നെ കഴിച്ചുകൂട്ടി അച്ഛൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ എഴുതാനുണ്ട് എന്ന് കള്ളം പറഞ്ഞു. രാത്രിയിൽ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു വീണ്ടും തിരിച്ച് റൂമിൽ എത്തി ഞാൻ കട്ടിലിൽ കിടന്നു, വളരെ വൈകിയാണെങ്കിലും ഉറക്കം എന്നെ എന്നെ തഴുകി.
പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങൾ എല്ലാം ഇതിൻറെ തനിയാവർത്തനം തന്നെയായിരുന്നു. അമ്മയുടെ മുൻപിൽ എത്താനുള്ള എല്ലാ സാഹചര്യങ്ങളും ഞാൻ മനപ്പൂർവ്വം ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അമ്മയും എന്നോട് സമാന രീതിയിൽ തന്നെയാണ് പെരുമാറിയത്. ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ സംസാരിച്ചിട്ട് ദിവസങ്ങൾ കുറെയായി. അമ്മ എന്നോട് സംസാരിക്കാൻ ശ്രമിക്കാത്തത് ഒരു തരത്തിൽ എനിക്ക് അനുഗ്രഹമായി. ദിവസങ്ങൾ മുന്നോട്ട് പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു അച്ഛനും അനിയത്തിയ്ക്കും ഇതുവരെ സംശയമൊന്നും തോന്നിയില്ല.
ഏകദേശം ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും മറ്റുള്ളവരുടെ മുൻപിൽ വെച്ച് ആവശ്യമുണ്ടെങ്കിൽ അമ്മ എന്നോട് സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി. മറുപടി പറയാതിരിക്കാൻ ഞാൻ പരമാവധി ശ്രമിച്ചു. അമ്മയുടെ ചോദ്യങ്ങളെല്ലാം പരമാവധി ഒഴിവാക്കി കൊണ്ടിരുന്നു. പക്ഷേ ആരും ഇല്ലാത്തപ്പോൾ അമ്മ എന്നിൽ നിന്ന് ഒരു അകലം പാലിച്ചു തന്നെയാണ് നിന്നത്. ഒരു രണ്ടാഴ്ച കൂടെ കാര്യങ്ങൾ ഇങ്ങനെ തന്നെയാണ് പോയത്.
രണ്ടു മൂന്ന് ആഴ്ചകൾക്ക് ശേഷം അമ്മ എന്നോട് സാധാരണ രീതിയിൽ തന്നെ പെരുമാറാൻ തുടങ്ങി പക്ഷേ അപ്പോഴും ഞാൻ പരമാവധി അമ്മയെ ഒഴിവാക്കി കൊണ്ടിരുന്നു ആവശ്യമെങ്കിൽ മാത്രം അമ്മയോട് സംസാരിക്കുന്നു. എല്ലാം അമ്മ അറിഞ്ഞതിൽ ഉള്ള ജാള്യതയെക്കാൾ എൻറെ ഇഷ്ടങ്ങളും ആഗ്രഹങ്ങളും തള്ളിക്കളഞ്ഞത്തിലുള്ള അമർഷം ആയിരുന്നു എൻറെ മനസ്സിൽ കൂടുതലും. പക്ഷേ അതൊന്നും അമ്മ കാര്യമാക്കിയിരുന്നില്ല, സാധാരണ എന്നപോലെതന്നെ എന്നോട് പെരുമാറി കൊണ്ടേയിരുന്നു, മറ്റുള്ളവർ ഉള്ളപ്പോഴും ഇല്ലാത്തപ്പോഴും.
ദിവസങ്ങളും ആഴ്ചകളും കടന്നുപോയി പോയി എൻറെ മനസ്സിലെ ദേഷ്യവും അമർഷവും എല്ലാം ഇല്ലാതായെങ്കിലും അമ്മയെ ഞാൻ ഒഴിവാക്കുന്നത് തുടരാൻ തീരുമാനിച്ചു. എൻറെ മനസ്സിലിരിപ്പ് എല്ലാം അമ്മയ്ക്ക് അറിയാവുന്നതു കൊണ്ട് ഞാൻ എന്തിനാണ് ഒഴിവാക്കുന്നത് എന്ന് അമ്മയ്ക്ക് വ്യക്തമായി മനസ്സിലാകും. ആ ഒഴിവാക്കലുകൾ ഒരുപക്ഷേ എൻറെ ആഗ്രഹങ്ങൾ നടത്തിത്തന്നാലോ…?ഒരു സഹനസമര മുറ. ഒന്നും നടന്നില്ല എന്നുള്ളത് മാത്രം സത്യം.
അന്നത്തെ ആ സംഭവത്തിന് ശേഷം മൂന്നു മാസത്തോളം കടന്നുപോയി. ഞാൻ അമ്മയോട് സംസാരിക്കുന്നത് ഒഴിവാക്കി എന്നതൊഴിച്ചാൽ ബാക്കിയെല്ലാം സാധാരണ നിലയിലായി. സംഭവിച്ചതെല്ലാം ഒരു വെറും ഓർമ്മയായി അവശേഷിച്ചു. അച്ഛനോ അനിത്തിയോ ഒന്നുമറിഞ്ഞില്ല. ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല എന്ന മട്ടിലായിരുന്നു അമ്മയുടെ പെരുമാറ്റങ്ങളെല്ലാം. ആശിച്ചതും ആഗ്രഹിച്ചതുമെല്ലാം ഒരു നേർത്ത സങ്കടമായി എന്നിൽ മാത്രം നിലനിന്നു. ഇക്കാലയളവിൽ അമ്മയെ ഓർത്തു സ്വയംഭോഗം ചെയ്തില്ല എന്നുപറഞ്ഞാൽ എന്നാൽ അതൊരു തെറ്റായിരിക്കും, ഇടയ്ക്കൊക്കെ ചെയ്തിരുന്നു എന്നതാണ് വാസ്തവം.
അന്നൊരു വെള്ളിയാഴ്ച, ഞാൻ രാവിലെ കുളികഴിഞ്ഞ് ഭക്ഷണം കഴിക്കാനായി ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് ചെന്നു. അച്ഛൻ അവിടെ ഇരുന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ഞാൻ ഇതിനു സമീപത്തായി അടുക്കളയിലേക്ക് നോക്കുന്ന രീതിയിൽ ഇരുന്നു.
അനിതേ ദേ ഇവന് ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ കൊടുക്ക്… അച്ഛൻ അടുക്കളയിലേക്ക് നോക്കി വിളിച്ചുപറഞ്ഞു.
