പാലക്കാടെത്തുമ്പോൾ
സന്ധ്യയോടടുത്തിരുന്നു.ഗേറ്റിനോട് ചേർന്ന് കറുത്ത ഗ്രാനൈറ്റിൽ സ്വര്ണനിറത്തിൽ ‘പാർവതീ നിലയം’ എന്നെഴുതി വെച്ചിരിക്കുന്നത് കാണാൻ നല്ല ഭംഗിയുണ്ട്. കണ്ടിട്ട് മൊത്തത്തിലൊരു ഭാർഗ്ഗവി നിലയമാണെന്ന് തോന്നുന്നു… രാവണൻ കോട്ട കണക്കെയുള്ള മതിലും കടന്ന് കാർ കൊട്ടാര സമാനമായ ആ വീടിന്റെ മുന്നിൽ എത്തിയപ്പോൾ തന്നെ എന്റെ പകുതി ബോധം പോയിരുന്നു. എന്തിനാണാവോ മൂന്ന് മനുഷ്യാത്മാക്കൾക്ക് താമസിക്കാൻ ഇത്രേം വലിയ വീടും മുറ്റവുമൊക്കെ… പണത്തിന്റെ ഹുങ്ക് അല്ലാതെന്ത്…
“ഇത്രേം ദൂരം ഡ്രൈവ് ചെയ്യേണ്ട വല്ല കാര്യവുമുണ്ടായിരുന്നോ കുട്ടാ.. സതീശനെ അങ്ങോട്ട് അയക്കാന്ന് പറഞ്ഞതല്ലേ….” ഞങ്ങളെ സ്വീകരിക്കാൻ പുറത്തേക്ക് വന്ന ബാലൻ മാമൻ പുറത്ത് നിർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന കാറിൽ ചാരി വെളുക്കനെ ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഡ്രൈവറെ ചൂണ്ടി അരവിന്ദേട്ടനെ സൗമ്യമായി ശാസിച്ചു. ഉള്ളിലേക്ക് കയറിചെന്നപ്പോൾ സ്വീകരണ മുറിയിൽ തന്നെ പാറു ആന്റിയും സിത്താരയും ഉണ്ടായിരുന്നു… ആന്റിയെ കാണാൻ കൊള്ളാം.. നാല്പത്തഞ്ചിനടുത്ത് പ്രായം എന്തായാലും ഉണ്ടാവും
എന്നിട്ടും ചുരിദാർ ഇട്ട് കാണാൻ എന്ത് രസാ..ഇത്രേം തൊലിവെളുപ്പുളള ഈ പെണ്ണുമ്പിള്ള എന്തിനാണാവോ കറുത്ത് കരിവീട്ടി പോലുള്ള ബാലൻ മാമനെ കല്യാണം കഴിച്ചത്. സിത്താരയും മോശമല്ല..വെളുത്ത വട്ടമുഖത്തിന് കണ്ണട നല്ലോണം ചേരുന്നുണ്ട്. ഇത്തിരി തടികൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ കാവ്യാ മാധവനെപ്പോലെ തോന്നിച്ചേനെ.
എന്നെപോലെ തന്നെ ആന്റിയും സിത്താരയും സംസാരിക്കാൻ താല്പര്യമുള്ള കൂട്ടത്തിലാണ്.. ഞാൻ എന്തെങ്കിലും തമാശപറയുമ്പോഴും ഉച്ചത്തിൽ ചിരിക്കുമ്പോളൊക്കെ ഈ അമ്മ എന്തിനാണാവോ കണ്ണുരുട്ടി കാണിക്കുന്നേ… ജാഡ തള്ള…. എത്രപെട്ടെന്നാ സമയം പോവുന്നെ… നല്ല ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ് പൊങ്ങച്ചക്കാരാണെന്നതൊഴിച്ചാൽ നല്ല അമ്മയും മോളും. അത്രയും ദൂരം ഡ്രൈവ് ചെയ്തതിന്റെ ക്ഷീണം കൊണ്ടാണോ അതോ ബാലൻമാമൻ ഒഴിച്ച് നൽകിയ മദ്യത്തിന്റെ വീര്യം കൊണ്ടാണോ എന്നറിയില്ല രണ്ടാമത്തെ ഗ്ലാസ് കഴിക്കുമ്പോൾ തന്നെ അരവിന്ദേട്ടന്റെ നാവു കുഴയുന്നതും കാലുകൾ ഇടറുന്നതും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. ഈശ്വരാ ഒരു വിധമാണ് ഇതുവരെ ഈ പത്രാസുകാരികളുടെ ഇടയിൽ പിടിച്ചു നിന്നത് ഇയാളിനി അടിച്ചു വീലായി
മൊത്തം നാറ്റിക്കുമോ… സ്വീകരണ മുറിയിൽ അല്പം മാറിയിരുന്ന് ഞങ്ങൾ പെണ്ണുങ്ങൾ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കെ ഇടക്കിടെ ഇടംകണ്ണിട്ട് ഞാൻ അരവിന്ദേട്ടൻ ഇരിക്കുന്ന ഭാഗത്തേക്ക് അല്പം പേടിയോടെ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. അവിടെനിന്ന് ബാലൻ മാമന്റെയും അരവിന്ദേട്ടന്റെയും പൊട്ടിച്ചിരികളും നാവുകുഴഞ്ഞുള്ള ഉച്ചത്തിലുള്ള സംസാരവും കേൾക്കാം. അതിനിടയിൽ ഇതൊന്നും മൈന്റ് ചെയ്യാതെ കശുവണ്ടിയും കൊറിച്ച് ടിവിയുടെ ഭീമൻ സ്ക്രീനിലേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരിക്കുന്ന അരുണും.. അവനാരും ഡ്രിങ്ക്‌സൊന്നും കൊടുത്തില്ലേ…? ഒടുക്കം പേടിച്ചത് പോലെ തന്നെ സംഭവിച്ചു… മൂന്നാമത്തെ ഗ്ലാസ് മദ്യം അരവിന്ദേട്ടൻ ചുണ്ടോടടുപ്പിച്ചതും ഒരിറക്കിറക്കിയതും ടേബിളിലേക്ക് മുഖംപൊത്തി വീണതും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു. അരവിന്ദേട്ടനെയും താങ്ങിപ്പിടിച്ച് അരുണും ബാലൻ മാമനും സ്റ്റെയർകേസ് കേറുമ്പോൾ പാറുആന്റിയുടെയും സിത്താരയുടെയും മുഖത്തൊരു പരിഹാസം നിഴലിക്കുന്നത് കാണാമായിരുന്നു. മുകളിലേക്ക് പോവാൻ എന്നോട് കണ്ണുകൊണ്ട് കാണിക്കുമ്പോൾ അമ്മയുടെ മുഖം ചുവന്നിരിക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദിച്ചു. തള്ള
ഇനി മോൻ അടിച്ചു കോൺതെറ്റിയതിന്റെ കുറ്റവും എങ്ങനേലും എന്റെ തലയിൽ തന്നെ ചാർത്തും.
ഞാൻ മുകളിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ ബാലൻ മാമൻ സ്റ്റെയർകേസ് ഇറങ്ങി വരുകയായിരുന്നു…
“കുഴപ്പമില്ല. രണ്ട് മൂന്ന് മണിക്കൂർ വണ്ടിയോടിച്ചതല്ലേ .. അതിന്റെ ക്ഷീണാവും. ദാ അങ്ങേ മൂലയ്ക്കുള്ളതാണ് നിങ്ങളുടെ മുറി. എന്തേലും ആവശ്യമുണ്ടേൽ വിളിച്ചുണർത്താൻ സൗകര്യത്തിന് അരുണിനോട് ഇപ്പുറത്തെ മുറിയിൽ കിടന്നോളാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.” മാമന്റെ സംസാരത്തിനും ശരീര ചേഷ്ടക്കുമൊക്കെ പഴയ സിനിമയിലെ നെടുമുടി വേണുവിന്റെ ഒരു സാദൃശ്യമുള്ളത് പോലെ. ഒന്ന് ചിരിച്ചെന്നു വരുത്തി ഞാൻ മാമൻ കാണിച്ചു തന്ന മുറിയെ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു. നടന്നുനീങ്ങുമ്പോൾ ലെഗ്ഗിൻസിനുള്ളിൽ വെട്ടിയാടുന്ന എന്റെ നിതംബഗോളങ്ങളെ മാമന്റെ കണ്ണുകൾ പിന്തുടരുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി…
ഞാൻ ചെല്ലുമ്പോൾ അരുൺ അരവിന്ദേട്ടന്റെ ഷർട്ടും സോക്സുമൊക്കെ ഊരിമാറ്റുകയായിരുന്നു. അരവിന്ദേട്ടനിതെന്താ ഇങ്ങനെ വിയർക്കുന്നെ…? അരണ്ട നീലവെളിച്ചം നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ആ മുറി സിനിമയിലൊക്കെ കാണുന്ന പഞ്ചനക്ഷത്ര ബാറുകളെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു.
റോസാപ്പൂവിതളുകൾ വിതറി അലങ്കരിച്ചിരിക്കുന്ന ഭീമൻ മെത്തയിൽ അരവിന്ദേട്ടൻ ബോധമറ്റ് കൂർക്കം വലിച്ചുറങ്ങുന്നു. വലിയൊരു ഹാളിന്റെ വലുപ്പമുള്ള ശീതികരിച്ച ആ മുറിയുടെ കോണിലെ ഒരു വിളക്കിൽ നിന്ന് എന്തോ സുഗന്ധദ്രവ്യം പുകയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതിന്റെ തൊട്ടടുത്തുള്ള ചില്ലലമാരയിൽ കറുത്തതും ചുവന്നതുമൊക്കെയായ കുറെ മദ്യക്കുപ്പികൾ… എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ അരുൺ തലതാഴ്ത്തി പതിയെ അവിടെനിന്നും പോവാനൊരുങ്ങി.
“അയ്യട…അങ്ങനിപ്പോ നീ മുങ്ങാൻ നോക്കേണ്ട.. തുടങ്ങിയ ജോലി തീർത്തിട്ട് പോയാൽ മതി” വാതിലിൽ വിലങ്ങനെ നിന്നുകൊണ്ട് ഞാൻ ഗൗരവത്തിൽ പറഞ്ഞു. എന്തോ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് ആയാസപ്പെട്ട് അവൻ അരവിന്ദേട്ടന്റെ ഷർട്ടും ബനിയനുമഴിക്കുന്നത് ഞാനൊരു ചിരിയോടെ നോക്കിനിന്നു. ഇതിപ്പോ അഖിലായിരുന്നെങ്കിൽ “ഒന്ന് പോടീന്നും” പറഞ്ഞ് അവന്റെ പാട്ടിന് പോയേനെ… ഇവനെ ആരാണാവോ ഇത്രേം അനുസരണ പഠിപ്പിച്ചത്…? എന്തായാലും ദേഷ്യം വരുമ്പോൾ ചെക്കന്റെ മുഖം ചുവന്ന് തുടുക്കുന്നത് കാണാൻ നല്ലരസമുണ്ട്. ശ്രീജ പറഞ്ഞത് പോലെ ശരിക്കുമൊരു അമുൽ ബേബി തന്നെ…
അരവിന്ദേട്ടന്റെ ഷർട്ടും
സോക്‌സും അഴിച്ച് മാറ്റിയതിനു ശേഷം അവനെന്റെ മുന്നിൽ വന്ന് നിന്നു.. ഇവനെന്തിനാ എന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാൻ ഇത്ര നാണിക്കുന്നേ…
“ചേച്ചി മാറുന്നുണ്ടോ.. എനിക്ക് പോണം” കുത്തോട്ട് നോക്കിയുള്ള സംസാരം കേട്ടപ്പോൾ അവനൊരു പെണ്ണായി ജനിക്കേണ്ടതായിരുന്നെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി
“മാറിയില്ലെങ്കിലോ…?” വാതിലിന് ചാരി നിന്നുകൊണ്ട് അങ്ങനെ ചോദിക്കുമ്പോൾ പണ്ടേപ്പോഴോ ശ്രീജയുടെ വീട്ടിൽ വെച്ച് കണ്ട ഒരു പാതിരപ്പടത്തിലെ വെളുത്ത് തടിച്ച മുഖത്തെപ്പോഴും ഗൗരവഭാവമുള്ള മാദകത്തിടമ്പിനെ ആയിരുന്നു എനിക്ക് ഓർമ്മ വന്നത്. എന്താണാവോ അവരുടെ പേര്…
“മാറിക്കോ ഇല്ലേൽ ഞാൻ തള്ളിമാറ്റും…” അവന്റെ ശബ്ദത്തിൽ ഭീഷണി.
