ചേച്ചിയെ വിടാൻ പറഞ്ഞു ഡോറിൽ തല്ലിക്കരഞ്ഞു. പിന്നെയെല്ലാം പെട്ടെന്നായിരുന്നു. വീട്ടിലെങ്ങും ലൈറ്റ് തെളിഞ്ഞു, അച്ഛനും അമ്മയും ഓടിയെത്തി. അതിനിടയിൽ ഒരുതുണിപോലും ഉടുക്കാതെ അവൻ എന്നെയും അമ്മയെയും തള്ളി വീഴ്ത്തിക്കൊണ്ട് ചേച്ചിയുടെ മുറിയിൽനിന്നും ഇറങ്ങിയോടുകയും ചെയ്തു.
എന്നാൽ അന്നെന്തിനാണ് ചേച്ചിയ്ക്കെന്തെങ്കിലും പറ്റിയോന്നറിയാൻ മുറിയിലേയ്ക്ക് ഓടിക്കയറിയ എന്നെ അമ്മ പുറത്തേയ്ക്ക് വലിച്ചുകൊണ്ട് പോയതെന്നോ..
അവനിൽനിന്നും രക്ഷപെട്ട് മുറിയുടെ മൂലയിൽ പാത്തിരുന്ന തനുവിനെ അച്ഛൻ പൊതിരെ തല്ലിയതെന്നോ.. അമ്മ തലയിൽ കൈവെച്ചു പ്രാകിയതെന്നോ എനിയ്ക്ക് മനസ്സിലായിരുന്നില്ല.
എന്നാൽ മറ്റൊന്നെനിയ്ക്കു മനസ്സിലായി. ചേച്ചി വളർന്നൂന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞത് എന്തായിരുന്നെന്ന്.
അമ്മ പുറത്തേയ്ക്കു വിളിച്ചുകൊണ്ടു പോകുമ്പോൾ ചേച്ചിയ്ക്കൊന്നും പറ്റിക്കാണല്ലേന്ന പ്രാർത്ഥനയോടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ ഞാൻ കണ്ടത് ചേച്ചിയുടെയാ വളർച്ചയായിരുന്നു.
പണ്ട് കുളിയ്ക്കാൻ പോകുമ്പോഴൊന്നുമില്ലായിരുന്ന രണ്ടമ്മിഞ്ഞകൾ ചേച്ചിയ്ക്കപ്പോഴുണ്ടായിരുന്നു. ബംബ്ലൂസ് നാരങ്ങപോലെ ഉരുണ്ടുകൊഴുത്ത രണ്ടമ്മിഞ്ഞകൾ! അവയ്ക്കും ബംബ്ലൂസിനുള്ളിലെപ്പോലെ തന്നെ ചുവന്ന നിറമായിരുന്നു.
അതവിടെ വെച്ചുപിടിപ്പിച്ചത് ഞാൻ കണ്ടില്ലല്ലോയെന്ന സംശയമായിരുന്നു എന്റെ മനസ്സിലപ്പോൾ നിറഞ്ഞുനിന്നത്. ഒരുപക്ഷേ അത് വെച്ചു പിടിപ്പിയ്ക്കുന്നതു കൊണ്ടായിരിയ്ക്കാം എന്നെ മാറ്റിക്കിടത്തിയത്. എന്നാൽ ആക്കാര്യം അമ്മയോട് ചോദിച്ചുറപ്പാക്കുംമുമ്പേ അവളെയെനിയ്ക്കു നഷ്ടമായി.
ഒരുദിവസം കുറേപ്പേർ വീട്ടിലേയ്ക്കു വന്നു. എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചു. പിന്നൊരു ദിവസം ആ വന്നവരിൽ ഒരാളുടെ കൂടെ അവളെ കെട്ടിച്ചുവിടുകയും ചെയ്തു. അന്നു ഞാൻ കുറേ കരഞ്ഞു. എന്നാൽ അതൊന്നും കേൾക്കാൻകൂടി നിൽക്കാതെയാണ് അവളന്ന് ഇറങ്ങിപ്പോയത്.
പിന്നീട് വീട്ടിലേയ്ക്കു വന്നാലും അവളെന്നോട് മിണ്ടാതെയായി. ആദ്യമാദ്യം എനിയ്ക്കൊന്നും മനസ്സിലായിരുന്നില്ല. പിന്നീട് കാലങ്ങൾ പോയപ്പോൾ, പ്രായം കടന്നപ്പോൾ എനിയ്ക്കും കാര്യങ്ങൾ മനസ്സിലായിത്തുടങ്ങി.
കോളേജിൽ പോയ സമയത്ത്; എന്നും പോകുന്ന ബസിലെ കിളിയുമായി പ്രേമത്തിലായ, കള്ളും കഞ്ചാവും പെണ്ണുമായി നടന്ന അവനെപ്പോലൊരു ചെറ്റയെ ആരുമറിയാതെ വീട്ടിൽ വിളിച്ചുകയറ്റി പണ്ണാൻകൊടുത്ത എന്റെ പെങ്ങളുടെ കഥ!
കോളേജിലേയ്ക്കെന്നു പറഞ്ഞ് അവന്റെ കൂടെ പാർക്കിലും കുറ്റിക്കാട്ടിലും പോയിരുന്ന് അവന് തന്റെ മുലയും പൂറുമെല്ലാം തിന്നാൻ കൊടുത്ത.. അവന്റെ കുണ്ണയൂമ്പിക്കുടിച്ച എന്റെ തനുച്ചേച്ചിയുടെ കഥകൾ ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും പലയിടങ്ങളിൽ നിന്നായി ഞാൻ പലവട്ടം കേട്ടു. കൂട്ടത്തിൽ ചേച്ചിയുടെ സൗന്ദര്യംകണ്ട് മതിമറന്നൊരു എഞ്ചിനീയർ ചെക്കന്റെ തലയിൽ അവളെ കെട്ടിവെച്ചൊഴിവാക്കിയ എന്റച്ഛന്റെ കഥകളും!
എങ്കിലും അന്നുമിന്നും എനിയ്ക്കു മനസ്സിലാകാത്തത് ഒന്നുമാത്രമാണ്. കള്ളും കഞ്ചാവും വലിച്ചുകയറ്റിനടന്ന അവനേപ്പോലൊരു നാറിയിൽനിന്ന് രക്ഷിച്ചിട്ടും അവളെന്തിനാണ് ഇപ്പോഴും എന്നോടിങ്ങനെ അകൽച്ച കാണിയ്ക്കുന്നത്? ഇന്നേവരെ അവളെന്നോടു മിണ്ടാത്തത്? ഒരുപക്ഷേ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടേയുമൊക്കെ മുമ്പിൽ അവളൊരു മോശക്കാരിയാവാൻ കാരണം ഞാനാണല്ലോയെന്ന ചിന്തകൊണ്ടാണോ?
എന്നാൽ എനിയ്ക്കെത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും പിടികിട്ടാത്തത്, അവളെന്തിനാ ഇപ്പോൾ വരാമെന്നു സമ്മതിച്ചതെന്നാണ്. ഇനി ഉണ്ടാക്കിത്തരുന്ന ഭക്ഷണത്തിൽ വിഷം വെയ്ക്കാനുള്ള പ്ലാൻ വല്ലതുമാണോ?
അങ്ങനെ പലവിധ ചിന്തകളുമായി ഞാനാ ദിവസം കഴിച്ചുകൂട്ടി…
പിറ്റേന്നു രാവിലേതന്നെ തനു വീട്ടിലെത്തി. പണ്ടുള്ളതിൽ നിന്നും അവൾ കുറച്ചുകൂടി തടിച്ചതായിട്ടെനിക്കു തോന്നി. മിണ്ടാൻ തോന്നിയെങ്കിലും എനിയ്ക്കു മുഖം തരാൻപോലും അവൾക്കു താല്പര്യമില്ലായിരുന്നു.
പലവട്ടം ചോദിച്ചു മറുപടി കിട്ടാതെ നാണംകെട്ടിട്ടുള്ളതിനാൽ ഇനിയും ഞാൻ ചെയ്ത കുറ്റമെന്തെന്നു ചോദിക്കാൻ എന്റെ ആത്മാഭിമാനം എന്നെ സമ്മതിച്ചുമില്ല. മനസ്സറിയാതെ ചെയ്തതാണെങ്കിൽക്കൂടിയും അതൊരു തെറ്റായെനിക്കു തോന്നുന്നുമില്ല.
കുറച്ചുകഴിഞ്ഞ് അമ്മയും അച്ഛനും തറവാട്ടിലേയ്ക്കു തിരിച്ചതോടെ ഞാനുമവളും മാത്രമായി വീട്ടിൽ. ഒരുവീട്ടിൽ പരസ്പരം കാണാൻപോലുമിഷ്ടമില്ലാത്ത രണ്ടു ജീവനുകൾ മാത്രം. അതിന്റെ ഭീകരത അനുഭവിച്ചുതന്നെ അറിയണം. അവൾ ടീവിയിലും മൊബൈലിലുമായി സമയം കളഞ്ഞപ്പോൾ ഞാനെന്റെ ലാപ്പിലും ഫോണിലുമായി ഒതുങ്ങിക്കൂടി. പരസ്പരം മുഖാമുഖം കാണാതിരിക്കാൻ ഞാനെന്റെ മുറിയിൽനിന്നോ അവളാ ഹാളിൽനിന്നോ മറ്റൊരിടത്തേക്കും മാറിയതേയില്ല.
ഹാളിലെ ടീവി ഓഫാകുമ്പോഴും അടുക്കളയിൽ തട്ടുമുട്ടും കേൾക്കുമ്പോഴും മാത്രം അവളുടെ സാമീപ്യം ഹാളിലില്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കി ഞാനൊന്നിറങ്ങി നടക്കും. ആ കോലാഹലങ്ങൾ നിലയ്ക്കുമ്പോൾ മുറിയിലേക്ക് മടങ്ങും. ഭക്ഷണം കഴിയ്ക്കാൻപോലും അവൾ വിളിയ്ക്കാൻ വരില്ല. ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ എടുത്തു വെയ്ക്കും.
വിശക്കുമ്പോൾ ചെന്നെടുത്തു തിന്നോണം. എത്ര വിശന്നാലും ഭക്ഷണം റെഡിയായോന്ന് ചോദിയ്ക്കാനോ അവളവിടുള്ളപ്പോൾ ചെന്നെടുത്തു കഴിയ്ക്കാനോ ആത്മാഭിമാനം സമ്മതിച്ചില്ല. കടിച്ചുപിടിച്ചു കാത്തിരുന്നു.. അവൾ റൂമിൽ കയറിയെന്നുറപ്പാകുമ്പോൾ മാത്രം ചെന്നെടുത്തു കഴിച്ചു.
അതിനിടയിൽ മറ്റൊന്നു ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചുതുടങ്ങി. ഓരോ തവണയും തയ്യാറാക്കിവെയ്ക്കുന്ന കറികളുടെ എണ്ണവും ഉണ്ടാക്കുന്ന അളവുമെല്ലാം കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞാണ് വരുന്നത്.
അമ്മ പോയ ദിവസം മൂന്നോ നാലോ കറിയുണ്ടായിരുന്നത് പിറ്റേന്ന് വൈകിട്ടായപ്പോഴേയ്ക്കും വെറും കാളനിൽ മാത്രമായൊതുങ്ങി.
കൂട്ടത്തിൽ അവൾ മുറിച്ചെടുത്തിട്ടു ബാക്കി വെച്ചതുപോലൊരു ഓംലെറ്റിന്റെ പാതിയും. അതോടൊപ്പം തണുത്തുറഞ്ഞ ചോറുകൂടി കണ്ടതും മനസ്സുമടുത്തു. കഴിയ്ക്കാൻ തോന്നിയില്ല. എഴുന്നേറ്റു റൂമിലേയ്ക്കു വന്നുകിടന്നു.
അരമണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും. വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്നവൾ റൂമിലേയ്ക്ക്‌ കയറിവന്നു.
“നിനക്കെന്താടാ തീറ്റ വേണ്ടേ?”
“വേണ്ട!”
“പിന്നെ ഇതാർക്കുവേണ്ടിയാ ഉണ്ടാക്കി വെച്ചിരിയ്ക്കുന്നത്? നിനക്കു വേണ്ടെങ്കിൽ ഉണ്ടാക്കുന്നതിന് മുമ്പ് പറഞ്ഞൂടെ?”
ഞാനതിനു മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. ഉച്ചയ്ക്കുണ്ടാക്കിയതിന്റെ ബാക്കി വേറൊരു പ്ലെയ്റ്റിലെടുത്തു വെച്ചിട്ടുനിന്ന് ന്യായം പറയുന്നവളോട് വേറെന്തു പറയാൻ?
“എണീറ്റുവന്ന് തിന്നെടാ… ഇല്ലെങ്കിൽ നാളെമുതൽ പച്ചവെള്ളം തരില്ല ഞാൻ!”
“നീ തന്നില്ലേൽ എനിയ്ക്കു മൈരാടീ… നീയിങ്ങോട്ടു കെട്ടിയെടുത്തപ്പോഴേ എനിയ്ക്ക് അറിയാമായിരുന്നെടീ അതുതന്നാ നിന്റെ ഉദ്ദേശമെന്ന്… പട്ടിണി കിടന്നാലും നീയുണ്ടാക്കുന്ന മൈരെനിയ്ക്ക് വേണ്ടെടീ… അവളുണ്ടാക്കിയ ന്യായം പറയുന്നു… പട്ടിയ്ക്കു കൊടുക്കുന്നപോലെ അല്ലേടീ നീയെനിയ്ക്ക് തിന്നാൻ തന്നോണ്ടിരുന്നെ?”