ഓരോ ചലനങ്ങളിലും മായയോടുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെ ആഴം. താൻ സമ്മാനിച്ച വേദനയിൽ ഒരു ലജ്ജ, എന്നാൽ ആ വേദന നൽകാനായതിന്റെ അഭിമാനവും. അവളെ തന്റെ ഭാഗമാക്കാനായതിന്റെ ഗർവ്വും ആശ്വാസവും.
പതുക്കെ, റോഹിത്തിന്റെ നിശ്ചലതയിൽ, തന്റെ ഭാഗത്തു നിന്നും ചലനങ്ങൾക്കായി മായ കൊതിച്ചു. ശരീരത്തിനുള്ളിലെ വേദന അസ്തമിച്ചിരിക്കുന്നു, എന്നാൽ ഉള്ളിൽ എവിടെയോ ഒരു ശൂന്യത. അത് നികത്തണമെന്ന ആരാധന, അവനോട് കൂടുതലടുക്കണമെന്ന ആഗ്രഹം. പതുക്കെ അവളുടെ കാൽക്കുഴകൾ അവന്റെ നടുവിലേക്ക് വലിഞ്ഞു കയറി, പിന്നെ ചെറുതായി മുന്നോട്ടും പിന്നോട്ടും ഉന്തി മുട്ടി.
ആ സ്പർശനം ഒരു സ്ഫുലിംഗം പോലെ അവനിലെ അടങ്ങിയിരുന്ന വന്യതയെ ഉണർത്തി. മായയെ ഉപരിതലത്തിൽ നിന്നും പൊക്കിയെടുത്തു, പിന്നെ ചലനങ്ങൾ കുറച്ചുകൂടി തീവ്രമാക്കി. ഇടയ്ക്കൊക്കെ നീണ്ടു നിന്ന ചുംബനങ്ങൾ, കടിച്ചു പറിക്കാനുള്ള ആർത്തി നിറഞ്ഞ ചുണ്ടുകളുടെ പോരാട്ടങ്ങൾ.
ഇരുണ്ട മുറിയിൽ, ഇരുണ്ട കട്ടിലിൽ, രണ്ടു ശരീരങ്ങൾ ഒരു പുതിയ ഏകത്വത്തിലേക്ക് പൂർണ്ണമായി അലിഞ്ഞു ചേരുകയായിരുന്നു. ശ്വാസം നിലച്ചിരുന്നില്ല, എന്നാൽ ഇരുവർക്കും ഊർജ്ജം ഇരട്ടിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി. സ്വന്തമെന്ന തിരിച്ചറിവോ, സ്വയം വെട്ടിപ്പിടിക്കാനായതിന്റെ അഭിമാനമോ, അതോ ആ നിമിഷങ്ങളുടെ ഭൗതികസുഖമോ എന്താണ് ഈ ഊർജ്ജം നൽകുന്നതെന്ന് ഇരുവർക്കും വ്യക്തമല്ലായിരുന്നു.
അവസാനം, നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന സമുദ്രം പോലെ ചുറ്റുമുള്ള ലോകത്തെ മറന്ന്, മായ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു. ഉള്ളിൽ നിന്നും വരുന്ന ആഹ്ലാദത്തിന്റെ ആ നാദങ്ങള്‍ അവളെ ഒരു ഉന്മാദത്തിന്റെ ഉച്ചസ്ഥായിലെത്തിച്ചു.
ശേഷം, അല്പനേരത്തെ സ്തബ്ധത.
പിന്നെ, റോഹിത്തിന്റെ മെല്ലെയുള്ള ചലനങ്ങൾ, ഒപ്പം മായയുടെ പിടച്ചിലിന്റെ നിലയ്ക്കാത്ത അലകള്‍ – ആ അവസാനത്തെ അഗ്നിശകലങ്ങളെ പൂർണ്ണമായും കെടുത്തുമ്പോഴത്തെ പ്രണയത്തിന്റെ പൊടിപടലങ്ങൾ.
ഒടുവിൽ, നിശ്ചലത. മുറിയുടെ ഇരുളിനോട് പൂർണ്ണമായും ഇഴുകിച്ചേർന്ന, ഒന്നായി മാറിയ രണ്ടു ഹൃദയങ്ങള്‍, ശരീരങ്ങൾ തമ്മിൽ പുതഞ്ഞു, സുഖകരമായ ആ തളർച്ചയുടെ നനവുമായി.
എപ്പോഴോ, ഉറക്കം അവരെ തഴുകിത്തുടങ്ങി. ഈ പുതിയ പ്രഭാതത്തിന് മുന്നേ അത്രയധികം സംഭവങ്ങൾ കാത്തുകിടക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അവർ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല…
കട്ടിലിന്റെ ചൂടില്‍, ഉറക്കം തൊട്ടു തൊട്ടില്ലാത്ത പോലെ അവൾ അവനെ സ്വന്തത്തോട് ചേർത്തുപിടിച്ചിരിക്കുന്നു. മായയെ ഒരു കുഞ്ഞിനെ പോലെ ആ മാറോട് ചേർത്ത് നിർത്തി റോഹിത്തും ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീഴാൻ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു. എന്നിട്ടും, എവിടെയോ മനസ്സിലൊരു ഉൽക്കണ്ഠ, ഒരു സംഘർഷം…
“ഏട്ടാ…” – ആ മന്ത്രണം പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിലായിരുന്നു, എന്നാൽ അതിൽ അടങ്ങാത്ത ഒരു തിരതള്ളൽ.
റോഹിത്ത് കണ്ണു തുറന്നു. മുറിയിൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ഇരുട്ടിൽ, അവളുടെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങുന്നത് അവന് കാണാമായിരുന്നു.
“Can we talk? Just for a bit? ” അവളുടെ ചോദ്യത്തിൽ പ്രതീക്ഷയും ആധിയും ഇഴപിരിഞ്ഞു കിടന്നു.
“Sure.” റോഹിത്ത് അൽപം എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. പക്ഷേ, അവളെ വിട്ടുകൊടുത്തില്ല. പകരം, ചെറുതായി പിന്നിലേക്ക് ചാഞ്ഞു, അങ്ങനെ മായ അവന്റെ നെഞ്ചിനോട് കൂടുതലടുത്തു.
“Thank you,” അവൾ മന്ത്രിച്ചു. പിന്നെ, ഇരുണ്ട മുറിയിലെ നിശബ്ദതയിൽ അൽപനേരത്തെ മൗനം.
ഒടുവിൽ, മായ തന്നെ തുടക്കമിട്ടു. “ഇത്രയും ദിവസം ഞാൻ കാത്തിരുന്നത് ഇതിനു വേണ്ടിയായിരുന്നെന്ന് ഇപ്പോൾ തോന്നുന്നു…” കുറച്ചു നാണം തോന്നിയെങ്കിലും, അതോടൊപ്പം അവൾക്ക് ഒരു സ്വാതന്ത്ര്യബോധവും തോന്നി.
“ഇതിനു വേണ്ടിയല്ലെങ്കിലും…” – റോഹിത്തിന്റെ മറുപടി തുടങ്ങണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ, ഇടയിൽ വെച്ച് നിർത്തി.
എന്താണ് പറയേണ്ടതെന്ന് അവനും അറിയില്ലായിരുന്നു. നടന്നത് ഇപ്പോൾ അംഗീകരിക്കപ്പെടില്ലെന്നും, ഇത്‌ വെറും മോഹഭംഗമോ തെറ്റായ വഴിയിലേക്കുള്ള വഴുതലോ ആണെന്നും പറഞ്ഞു മായയെ വേദനിപ്പിക്കാൻ അവൻ ആഗ്രഹിച്ചില്ല.
“…ഇതിനു വേണ്ടിയല്ലെങ്കിലും, സന്തോഷമുണ്ട്…” – അവസാനം പറഞ്ഞു തീർക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
അവളുടെ മറുപടി വരാൻ താമസിച്ചു. അവന്റെ നെഞ്ചിൽ പടരുന്ന ആ വിരലുകൾ അൽപം മാത്രം മുറുകിയത് റോഹിത്ത് അറിഞ്ഞു. പിന്നെ, ആ മന്ത്രണം:
“I want more…tonight.”
പറയാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ അവളുടെ ശബ്ദത്തിൽ സംശയവും, കുറച്ചു നാണവും ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ, അവസാനിച്ചത് ഒരു പ്രഖ്യാപനം പോലെയാണ് – ഇടർച്ചയില്ലാത്ത, ഉറപ്പുള്ള സ്വരം.
പറയാനുള്ളത് പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, മായയ്ക്ക് അല്പം ഭാരം കുറഞ്ഞതുപോലെ തോന്നി. ഒപ്പം സ്വന്തത്തെക്കുറിച്ച് കുറച്ചുകൂടി അഭിമാനവും – ജീവിതത്തിൽ, പലപ്പോഴും ഒരു നിസ്സഹായ ബാലികയാണെന്ന തോന്നലുണ്ടായിരുന്ന അവള്‍ ഇപ്പോള്‍ തന്റെ സ്വത്വത്തെ കൂടുതൽ കൃത്യമായി മനസ്സിലാക്കുകയാണ്.
“We shouldn’t,” റോഹിത്തിന്റെ മറുപടിയിൽ എതിർപ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ, നിഷേധിക്കാൻ ഇഷ്ടമില്ലെന്ന് തോന്നുന്ന ഒരു സംഘർഷം ആ ശബ്ദത്തിലും.
“Why?” അവൾ ചോദിച്ചു. “We love each other.”
“Maya… It’s complicated.”
“Why is it complicated?” ശബ്ദത്തിൽ പ്രകടമായ വാശി. അതോടൊപ്പം, മറ്റൊരു വികാരം ആ ശബ്ദങ്ങള്‍ക്കിടയിലെ വിറയലില്‍ കേള്‍ക്കാമായിരുന്നു – ഇഷ്ടം നിഷേധിക്കപ്പെടാനുള്ള ഭയം.
റോഹിത്തിനും ഉത്തരം നൽകാനായില്ല. സമൂഹം, വീട്ടുകാർ, വല്ല്യമ്മ, കോളേജ്, ജീവിതം…കണ്ണടച്ചാൽ ഒരുപിടി പ്രശ്നങ്ങൾ. ഇതൊരു പാപമല്ലെന്ന് സ്വയം പറയാനാണ് ശ്രമിക്കുന്നത്, എന്നാൽ ആധിയും കുറ്റബോധവുമാണ് മനസ്സിനെ ഭരിക്കുന്നത്.
“ഏട്ടാ പ്ലീസ്…” മായയുടെ അപേക്ഷയിൽ നേരിയ നിലവിളിയുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ, അവന്റെ കാതിലോതി – “I love you ഏട്ടാ…only you…forever…”
റോഹിത്തിന് സ്വന്തം ശരീരത്തിനുള്ളിൽ പ്രക്ഷുബ്ധമാകുന്ന എന്തൊക്കെയോ അനുഭവിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. പിന്നെ, എല്ലാം തകർത്തുകൊണ്ട് മുന്നേറുന്ന ഒരു അലകടൽ പോലെ, ഉള്ളിലെ പോരാട്ടങ്ങൾ എവിടെയൊക്കെയോ തകർന്നു വീണു.
“അത് മാത്രമല്ലേ പ്രധാനം?” അവസാനമായി അവൻ ചോദിച്ചത് സ്വയം ഉറപ്പു വരുത്താനായിരുന്നു – സ്നേഹം മാത്രമല്ലേ എല്ലാം ന്യായീകരിക്കുന്നത് ?
ഉത്തരമൊന്നും പറയാനില്ലായിരുന്നു. കണ്ണുകൾ ഇറുകെ അടച്ചിട്ടും തേങ്ങലുകള്‍ പുറത്തേക്കു വരാൻ ശ്രമിക്കുന്ന പോലെ മായയുടെ മാറിടം ഉയർന്നും താഴ്ന്നും കൊണ്ടിരുന്നു.
റോഹിത്തിന് തീരുമാനമെടുക്കേണ്ടി വന്നു. പറയാൻ പോകുന്നതൊന്നും പൂർണ്ണമായും ശരിയാകില്ല എന്ന് അറിഞ്ഞുകൊണ്ടുതന്നെ, അവൻ അവളേയും തന്നെയും ആ തിരഞ്ഞെടുപ്പിന്റെ പാതയിൽ തള്ളിവിട്ടു…
കവിളുകൾക്ക് താഴെ വീഴുന്ന കണ്ണുനീരുകളിൽ വലിയ നാണമൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു. പരാജയം അംഗീകരിച്ചതിന്റെ ഒരലച്ച തന്നെയാണ് ഈ മൗനവും, ദുഃഖത്താൽ ഊറിപ്പോയതുപോലുള്ള ശ്വാസവും. എന്തിന് വിധി ഇങ്ങനെ വേർതിരിക്കണമെന്ന ചോദ്യം ആവർത്തിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു.