ഈ നിരാശയുടെ തീരത്ത് കിടക്കുമ്പോഴാണ് പിന്നില്‍, തന്റെ നഗ്നമായ ശരീരത്തിൽ അവന്റെ വിരലുകൾ അനുവാദം ചോദിക്കാതെ നടത്തിയ ആ പര്യവേഷണം അവളെ ഒരു പുതിയ വേവലാതിയിലേക്ക് തള്ളിയിട്ടത്. എത്രയും പെട്ടെന്ന് മായ ഉരുണ്ട് അവനെ നേരിട്ടു.
“വേണ്ട ഏട്ടാ…” – അപ്പോഴും, അവളുടെ കണ്ണിൽ വേദനയുടെ കണ്ണുനീർ.
എന്നാൽ, റോഹിത്തിന്റെ മുഖത്തെ നിശ്ചയദാർഢ്യം അവളെ അമ്പരപ്പിച്ചു. ചില നിമിഷങ്ങളിൽ അവൻ തന്നെ അല്ലാതായി മാറുന്നതുപോലെ അവൾക്കു തോന്നി – ജീവിതത്തിലെ തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുമ്പോൾ കാണിക്കുന്ന സ്വതസിദ്ധമായ ആധിപത്യം, അതോടൊപ്പം തീവ്രവും എന്നാൽ പൂര്‍ണ്ണമായും നിയന്ത്രിക്കപ്പെട്ടതുമായ ഒരു അഭിനിവേശത്തിന്റെ ലാഞ്ചന.
കണ്ണുകൾക്ക് മുകളിൽ വന്നിരുന്ന മുടിയിഴകൾ തട്ടിയകറ്റി അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കവേ, അവൻ അടുത്ത കൽപ്പന പുറപ്പെടുവിച്ചു:
“Remove everything from you…”
ശബ്ദം പാറമേൽ തട്ടിത്തെറിക്കുന്ന തിരമാലകൾ പോലെ അവളുടെ ചെവിയിൽ അലയടിച്ചു. പിന്നെ, ഇടറലോടെ – മായ പതുക്കെ കട്ടിലിൽ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. പുതപ്പിനെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട്, പതിയെ ശരീരം മറയ്ക്കാനുള്ള അവസാന വസ്ത്രവും ഊരി മാറ്റി.
ഇരുട്ടിൽ, കണ്ണുനീരിന്റെ തിളക്കം അവളുടെ ഇടം കവിളിൽ കണ്ട് റോഹിത്തിന്റെ ഹൃദയം ഒന്നു പിടഞ്ഞു. അവന്റെ ആ കൈകൾ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നീണ്ടു. കവിളുകൾ തലോടിയ ശേഷം റോഹിത്തൻ് കണ്ണുനീർ തുടച്ചുനീക്കി, എന്നിട്ട് അവളെ തന്നിലേക്ക് ചേർത്തുപിടിച്ചുകൊണ്ട് മന്ത്രിച്ചു:
“It’s okay. I won’t let you feel sad anymore.”
അവന്റെ നെഞ്ചിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തി, അടക്കിപ്പിടിച്ച ഒരു തേങ്ങലോടെയാണ് മായ മറുപടി നൽകിയത്:
“I know… I trust you…”
പിന്നെ, മൗനത്തിന്റെ ഭാഷയിൽ, അവർ വീണ്ടും ചേർന്നു. ഇപ്പോൾ, ഇരുവരുടെയും മനസ്സിലുള്ളത് പാപബോധമോ സംഘർഷങ്ങളോ അല്ല. പ്രണയത്തിന്റെ ഊർജ്ജം, ഒന്നാകാനുള്ള അടക്കാനാവാത്ത വാഞ്ച – അവർ ആഗ്രഹിച്ചതുപോലെ സമൂഹത്തിന്റെ നിയമങ്ങൾ നിസ്സാരമായ, സ്വയം കെട്ടിയാടിയ അതിർവരമ്പുകൾ തകർന്നു പോകുന്ന – ഈ രാത്രിയിൽ, ഇത് അവരുടെ മാത്രം ലോകമാണ്.
മായ പൂർണ്ണമായും കീഴടങ്ങിയ ഒരു നവവധുவை പോലെയാണ് മുന്നിൽ കിടന്നത്. പുതപ്പിനെ മാറ്റിവെച്ച്, ഇരുട്ടിൽ തിളങ്ങുന്ന നഗ്നമായ ശരീരം. തലമുടി പിന്നിലേക്ക് ഒതുക്കപ്പെട്ടതു കൊണ്ട് പുറകിലെ കോമള ചർമ്മം തെളിയുന്നു. പതിഞ്ഞ ചലനങ്ങളോടെ റോഹിത്തൻ് കൈകൾ അതിലൂടെ അലസമായി നടന്നു. ചൂടുള്ള സ്പർശനങ്ങളിൽ അവളുടെ ശരീരം വിറച്ചു.
“Relax…” അവന്റെ ഉത്തരവ് കാറ്റിലലിഞ്ഞു ചെന്നെങ്കിലും, അതൊരു നിർദ്ദേശമെന്നതിലുപരി ഒരു ആശ്വാസമായിരുന്നു. ശരീരമിങ്ങനെ അവൻ കാണുന്നുവെന്നോർത്തുള്ള ലജ്ജയും, എന്തുകൊണ്ടോ ഉള്ളിലെവിടെയോ തുടിക്കുന്ന ഒരു ആഹ്ലാദവും…അത് മായയെ ഇരുട്ടിൽ വിറപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
തുടയ്ക്ക് ഇടയിൽ കൈവിരലുകൾ പമ്മിക്കൊണ്ട്, അവയെ പതിയെയകറ്റി റോഹിത്ത് അങ്ങോട്ടേക്ക് നോക്കി. അവളുടെ ശരീരം ഏട്ടന്റെ കണ്ണുകളിൽ എങ്ങനെ തെളിയുന്നുണ്ടാവുമെന്ന് ഓർക്കുമ്പോൾ മായ പിടഞ്ഞു.
“Beautiful…so beautiful…” മന്ത്രിക്കാതെയായിരുന്നു ആ വാക്കുകൾ. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, കൂടുതൽ ഹൃദ്യമായി അത് ചെവികളിൽ പതിഞ്ഞു. പിന്നെ, ഇരുട്ടിനോട് ഇണങ്ങി, അവൻ താഴേക്ക് കുനിഞ്ഞു. ആ നിമിഷം, എന്താണ് സംഭവിക്കുമെന്ന ഭയത്താൽ, മായയുടെ ശ്വാസം നിന്നുപോയി.
എന്നാൽ, ഭയന്നതു പോലെയൊന്നുമല്ല സംഭവിച്ചത്. പകരം, ഒരു നനുത്ത സ്പർശനം മാത്രം.
പിന്നെ, അവന്റെ നാവ്…അവളുടെ ശരീരത്തിൽ ചിത്രമെഴുതുമ്പോലെ മെല്ലെ നീങ്ങുന്നു.
അവൾ ഞെട്ടി വിറച്ചു, കൈപ്പത്തി കടിച്ചു. ചെറിയ വേദന, വെള്ളം പോലെ കവിഞ്ഞൊഴുകുന്ന ആഹ്ലാദവികാരത്തിന് ഒരു നിയന്ത്രണമിടാൻ വേണ്ടിയായിരുന്നു.
കൈവിരലുകൾ ഇളകി റോഹിത്ത് പിന്നിലേക്ക് പിൻവലിഞ്ഞു. പകരം, അവന്റെ ഊഷ്മളമായ ശ്വാസം മായ കേട്ടു. കൈമുട്ടുകളിൽ ഊന്നിയുള്ള ആ കിടപ്പ് കാരണം അൽപം പൊങ്ങി നിൽക്കുന്ന പൃഷ്ഠഭാഗങ്ങളിൽ…
പിന്നെ, മറ്റൊരു മന്ത്രണം:
“Lift it a bit more…”
ഒരു നാണത്താൽ മായയുടെ കവിളുകൾ ചുവന്നു. എന്നിട്ടും, ഇഷ്ടമാകാതെ തന്നെ അവളുടെ നിതംബം പിരിഞ്ഞുയർന്നു.
ഇപ്പോൾ റോഹിത്തിന്റെ നാവിന് യാതൊരു വിലക്കുകളും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ, പൂര്‍ണ്ണമായ ആസ്വാദനത്തോടെ, രഹസ്യങ്ങള്‍ തേടി അത് അലയുകയായിരുന്നു. ഓരോ സ്പര്‍ശനത്തിലും തോന്നിയ വൈദ്യുതി മായയെയാകെ ഉലച്ചു.
കിടക്കയിൽ പിടയുമ്പോൾ, ഇടയ്ക്കൊക്കെ അറിയാതെ, അവളുടെ അധരങ്ങളിൽ നിന്നും ചെറിയ ഞരക്കങ്ങള്‍ പുറപ്പെട്ടു. അതൊന്നും റോഹിത്തിനെ തടഞ്ഞില്ല. സ്നേഹം തുളുമ്പുന്ന ആ ചുംബനങ്ങളും, കൂടെ ഒരു തീവ്രതയും ഒന്നിച്ചു ചേർന്നപ്പോൾ, പിന്നീടങ്ങോട്ട് പൂർണ്ണമായും കീഴടങ്ങുകയല്ലാതെ മായയ്ക്ക് വേറെ നിവൃത്തിയില്ലായിരുന്നു.
ആ നിമിഷങ്ങളുടെ ഭ്രാന്തിൽ ഉള്ളിലെ പോരാട്ടങ്ങൾ മറന്ന് രണ്ടു ഹൃദയങ്ങളും പൂർണ്ണമായും അന്യോന്യം സ്വന്തമായി കീഴടക്കുന്നതിന്റെ ലഹരിയായിരുന്നു. ഓരോ സ്പർശനത്തിലും, ഓരോ നെടുവീർപ്പിലും ഒഴുകുന്നത് പ്രണയത്തിന്റെ പൂർണ്ണത. പുറംലോകമില്ലാത്ത, നിയമങ്ങളില്ലാത്ത, സ്വന്തമെന്ന് അവകാശപ്പെടാനും സ്വയമർപ്പിക്കാനുമുള്ള ഒരു രഹസ്യ സ്വർഗ്ഗം.
പൂർണ്ണമായും കീഴടങ്ങിക്കിടന്നിട്ടും, മായയ്ക്ക് സ്വന്തം ശബ്ദത്തിന്റെ കരുത്ത് കണ്ടെത്താനായി. അത് ഒരു മന്ത്രണം പോലെയായിരുന്നു, ഇരുട്ടിൽ ഏട്ടന്റെ കാതുകളിൽ മാത്രം മുഴങ്ങുന്ന ഒരു പ്രതിജ്ഞ:
“Rohith etta…I won’t let anyone take you from me…”
നേരിയ ചിരിയോടെ റോഹിത്തിന്റെ കൈകൾ അവളുടെ പൃഷ്ഠഭാഗങ്ങളിൽ മുറുകി. മൃദുവായി, കുസൃതിയോടെ അവൻ ഞെരിക്കുകയും ചെയ്തു.
“I won’t let anyone have this…this is all mine…”
മായയുടെ മറുപടി ഒരു ചെറിയ ചിരി മാത്രമായിരുന്നു. സന്തോഷത്തിന്റെ, വിജയത്തിന്റെ, അല്പം ആകാംക്ഷയുടെയും സമ്മിശ്ര വികാരങ്ങൾ ഒളിപ്പിച്ച ചിരി. പിന്നെ നെടുവീർപ്പോടെ അവൾക്കു തോന്നി, ശരീരം ഏട്ടന്റെ ചൂടും ഗന്ധവുമേറ്റു തീച്ചൂള പോലെയാവുകയാണ്…
എത്ര സമയമായി, മണിക്കൂറുകൾ പോലെ തോന്നുന്നു. എന്നിട്ടും, അകലാനോ ശ്വാസം കിട്ടാതെ കിതയ്ക്കാനോ തോന്നുന്നില്ല. ഉള്ളിൽ നിറയുന്നത് ആ നിമിഷങ്ങൾ അനന്തതയിലേക്ക് നീളാനുള്ള പ്രാർത്ഥന.
വീണ്ടും റോഹിത്തിന്റെ വാക്കുകൾ. കണ്ണുകൾ തുറക്കാതെ തന്നെ അവന്റെ മുഖഭാവം അവൾക്ക് മനസ്സിൽ തെളിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു – സംതൃപ്തിയുടെ ഒരു ചെറുചിരി, അല്പം നിഗൂഢവും:
“We’ll keep it like this, always…just you and me…okay?”
മായയുടെ മറുപടി ഉടൻ വന്നു: “Okay ഏട്ടാ…” – കുറച്ചു നാണം, കുറച്ചു സന്തോഷം, എന്നാൽ അതിനെല്ലാം ഉപരിയായി തീരുമാനത്തിന്റെ ഉറപ്പ്.