പതുക്കെ റോഹിത്ത് അൽപം പിന്നോട്ട് മാറി. എഴുന്നേറ്റ് കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു. മായയും എഴുന്നേറ്റ്, അവന്റെ അരികിലായി ചാരി ഇരുന്നു. അടുത്ത ഘട്ടമെന്താകുമെന്ന ഉൽക്കണ്ഠയും അല്പം പേടിയും അവളെ നിശ്ചലയാക്കിയിരുന്നു. എന്നാൽ, ഇത്തവണ റോഹിത്തിനു തിടുക്കമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
പകരം, സ്നേഹത്തോടെ അവൻ അവളുടെ മുഖത്തെ ചിതറിക്കിടന്ന മുടിയിഴകൾ തഴുകി നീക്കി. പിന്നെ, പതുക്കെ അവളെ മുന്നിലേക്ക് തിരിഞ്ഞിരുത്തി, അവളുടെ കവിളിൽ തുടുത്ത കണ്ണുകളിലേക്ക് റോഹിത്ത് നോക്കി.
ഒരുനിമിഷത്തെ മയക്കം ആ കണ്ണുകളിൽ. എന്നിട്ടു, “It’s late, you must be tired. Let’s sleep” (ഒരുപാട് വൈകിപ്പോയി, നീ തളർന്നിരിക്കുമല്ലോ, നമുക്ക് ഉറങ്ങാം) . ഒരു നിർദ്ദേശമെന്നതിലുപരി, അതൊരു ശാസന പോലെയാണ് മായയുടെ കാതിൽ വീണത്.
ചുണ്ടുകടിച്ചു പിടിച്ചുകൊണ്ട്, നിറകണ്ണുകളോടെ അവൾ എഴുന്നേറ്റ് കിടക്കയിൽ പുറം തിരിഞ്ഞു കിടന്നു. ഏട്ടൻ സംതൃപ്തനാണെന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി. ഇന്നത്തെ രാത്രിയിൽ ഇനി കൂടുതലൊന്നും പ്രതീക്ഷിക്കേണ്ട.
എവിടെയോ അല്പം നിരാശ തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ, ഏറെ താമസിയാതെ, അവൾ ഉറങ്ങിപ്പോയി. ചെറിയൊരു സ്വപ്നത്തിൽ, ഒരു ചൂടുള്ള കൈ തന്നെ ഉള്ളം കൈയ്യിലെടുത്ത് സംരക്ഷിക്കുന്നതായി അവൾക്കു തോന്നി.
കിതപ്പുകൾ അടങ്ങി, ശരീരത്തെ ചൂടുവിട്ടു തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഒരു പുതപ്പെടുത്ത് രണ്ടുപേരും കുറച്ചു നേരം കിടന്നു. പുറത്ത്, പാതിരാവിന്റെ നിശബ്ദതയിൽ പതുക്കെ മഴത്തുള്ളികൾ വീഴാൻ തുടങ്ങിയ ശബ്ദം.
പിന്നെ, പതുക്കെ റോഹിത്ത് എഴുന്നേറ്റു. ചുറ്റും നോക്കുന്ന പ്രതീതിയില്ലായിരുന്നു, എന്നിട്ടും ഒരു പുതപ്പ് എടുത്ത് മായയ്ക്ക്‌ പുതച്ചുകൊടുത്തു. പിന്നെ, വാതിലിനരികിലെ പഴയ ഷർട്ടും ബനിയനും ഒരെടുപ്പിൽ അണിഞ്ഞു. പിന്നെ, ഇരുട്ടിൽ തപ്പിത്തടഞ്ഞ് പാന്റ്സുമിട്ടു. അതെല്ലാം നോക്കി മായയും ചെറിയൊരു ചിരിയോടെ എഴുന്നേറ്റു.
ഏട്ടൻ വെറും ബനിയനിലുള്ള കാഴ്ച കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ ആ മിനുസമുള്ള നെഞ്ചിലേക്ക് അറിയാതെ വീണു.
“Don’t look like that…” റോഹിത്തിന്റെ മുന്നറിയിപ്പിൽ ഒരു ചെറിയ ശാസനയുണ്ടായിരുന്നു. കുറച്ചു നാണം അവളുടെ കവിളിൽ ചുവപ്പണിയിച്ചു.
പഴയ ട്രൗസറിനിട്ടു ഷർട്ടുമെടുത്തു മായ അണിഞ്ഞു. എന്നിട്ടും ബെഡ്‌ഷീറ്റ് എടുത്ത് സ്വയം ചുറ്റിയ ശേഷമാണ് അവൾ റോഹിത്ത് നിൽക്കുന്നിടത്തേക്ക് ചെന്നത്.
“Come…” അവളുടെ കൈയിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് റോഹിത്ത് അവളെ മുറിക്ക് പുറത്തേക്ക് നയിച്ചു. നേരെ ബാൽക്കണിയിലേക്കാണ് അവൻ പോയത്. പാതിമയക്കത്തിലും കുറച്ചു വിവശയായുമുള്ള അവൾ അതൊന്നും ചോദ്യം ചെയ്യാൻ നിന്നില്ല.
അവർ എത്തുമ്പോൾ അവിടെ പഴയൊരു ബക്കറ്റിൽ കുറച്ചു വെള്ളം നിറച്ചു വെച്ചിട്ടുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് റോഹിത്ത് മുഖം കഴുകി, പിന്നെ മായയ്ക്കും വെള്ളം കോരി കൊടുത്തു.
“ബാൽക്കണിയിൽ അധികം വരാറില്ലേ?” കൈയിലെ ഈർപ്പം തുടച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ചോദിച്ചു. മഴയും തുടങ്ങിയെന്നത് കൊണ്ട് ഉത്തരത്തിനായി മായ കാത്തിരുന്നില്ല. സ്വന്തമായി കുനിഞ്ഞുനിന്ന് മുഖമൊന്നു കഴുകി തുടച്ചു.
നേർത്ത നിലാവും ചെറിയ മഴത്തുള്ളികളും തണുത്ത കാറ്റും ചേർന്ന് അവരെ പൊതിഞ്ഞു. എവിടെയോ ഒരു പൂവിന്റെ മണം. പിന്നെ കുറേ നേരത്തെ നിശബ്ദത.
ഒരു വശത്ത് ഇരുന്നു കാൽനീട്ടി മായ റേലിങ്ങിൽ ചാരി നിന്നു. അവളുടെ തൊട്ടടുത്തായി റോഹിത്ത് ചെന്നു നിന്നു.
“കുളിരുകൊള്ളുന്നുണ്ടോ?” അവൻ ചോദിച്ചു. സത്യത്തിൽ അവളുടെയുള്ളിൽ ചൂടേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളു.
ശിരസ്സ് അനക്കി മായ ‘ഇല്ല’ എന്നർത്ഥത്തിൽ മറുപടി നൽകി. അടുത്ത നിമിഷം, ഏട്ടന്റെ കൈകൾ അവളുടെ നെറ്റിയിൽ ചേർന്നു. “Fever check” എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ചെറിയൊരു കള്ളച്ചിരി അവൾക്കു നേരെ നീട്ടി.
“Come and sit on my lap…” മഴയുടെ ശബ്ദത്തിനു മുകളിൽ ഉയർന്നു കേൾക്കും വിധം പറഞ്ഞ ആदेशം.
ഒരു നിമിഷം അവൾ പതറി. പുറത്തുനിൽക്കുന്ന ഈ വേളയിൽ ഇങ്ങനെ?…
പിന്നെ, സംശയിച്ചു നിൽക്കുന്നില്ലെന്ന് കണ്ടപ്പോൾ അവന്റെ ശബ്ദത്തിലെ കർക്കശഭാവം കൂടി. മായ മെല്ലെ അവനടുത്തേക്ക്‌ ചെന്നു. പാന്റ്സിൽ കയറി ഇരുന്ന് സുഖമായി അവന്റെ മടിത്തട്ടിലേക്കമർന്നു. അപ്പോഴും പഴയ പുതപ്പ് ചുറ്റിയാണിരിപ്പ്.
“ഇങ്ങനെ ഇരിക്കുന്നതിന് ഏട്ടന് സുഖമാണോ?” മഴ നനഞ്ഞ തലമുടി ഏട്ടന്റെ ചുമലിൽ ചാ靠യ ചാരിയിരുന്ന് മായ ചോദിച്ചു.
“Hmmm…” അവൻ എന്തോ മൂളി. പക്ഷേ, അവളുടെ ശരീരത്തെ തന്നോട് അമർത്തി പിടിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ആ ആലിംഗനം ആശ്വാസത്തിന്റെതായിരുന്നു.
ഒരു നെടുവീർപ്പോടെ മായ കണ്ണുകളടച്ചു. ഏട്ടന്റെ സ്പർശനം, ശരീരത്തിന്റെ ചൂട്, പുറത്ത് ചാറിയിറങ്ങുന്ന മഴയുടെ തണുപ്പ് – ആ നേരത്തെ ആലോചനകളെല്ലാം മായയെ വിട്ടുപോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
“Thank you…” അവളുടെ മന്ത്രണം പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിലായിരുന്നു. ഏത് നന്ദിയെന്ന് വ്യക്തമാക്കേണ്ടതില്ലല്ലോ.
“For what?” റോഹിത്തിന്റെ ചോദ്യം നിഷ്കളങ്കമായിരുന്നില്ല.
മായ ഉത്തരം പറയാൻ ഒരുങ്ങിയില്ല. പകരം, സ്വന്തം കൈകൾകൊണ്ട് അവന്റെ കഴുത്തിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു.
ആ സ്പർശനം മാത്രം മതിയായിരുന്നു. സ്വന്തം ഇഷ്ടം വേണ്ടെന്നു വെച്ചൊരാളെ, അതിലേതോ മധുരവും വേദനയും കണ്ടെത്താൻ അവൾ ഇപ്പോൾ ശ്രമിക്കുന്നതുപോലെ റോഹിത്തിനു തോന്നി.
ഇരുട്ടിൽ, മഴത്തുള്ളികൾക്കിടയിൽ, വല്ല്യമ്മയറിയാതെ, അവർ രണ്ടുപേരും ഒരു കൊച്ചുലോകം പണിയുകയായിരുന്നു. കുറച്ചു സമയം കഴിഞ്ഞ്, മയക്കം തൂങ്ങിയ മായയെ വാരിയെടുത്ത് റോഹിത്ത് അകത്തേക്ക്‌ കൊണ്ടുപോയി. കിടക്കയിൽ കിടത്തിയശേഷം പുതപ്പ് ശരിയായി പുതച്ചുകൊടുത്തു. അവസാനമായി ഒരു ചെറുചുംബനം നെറ്റിയിൽ. മടി നின்றെങ്കിലും അവസാനം, സാവധാനത്തിൽ അവൻ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി.