ഉണ്ണി അവളുടെ അരികിൽ തന്നെ ഇരുന്നു. നേർത്ത വിരലുകൾകൊണ്ട് മെല്ലെ അവളുടെ തോളിൽ തട്ടി. എന്തു പറഞ്ഞാലും ഇപ്പോൾ സമാധാനം കിട്ടില്ലെന്ന് അവന് അറിയാമായിരുന്നു. കരച്ചിൽ ശബ്ദം താഴ്ന്നുവന്ന്, നെടുവീർപ്പുകൾ മാത്രമായപ്പോൾ അവൾ ഉറങ്ങിപ്പോയിരിക്കുന്നു എന്ന് ഉണ്ണിക്ക് മനസ്സിലായി.
മുറിയുടെ പടിയിറങ്ങി, തന്റെ മുറിയിൽ ചെന്ന് കിടന്ന ഉണ്ണിയെ ഉറക്കം തഴുകിയില്ല. അപ്പോഴും അവൻ ചിന്തിച്ചത്, ഈ വലിയവീട്ടിന്റെയും, വിധി എന്ന വിചിത്രശക്തിയുടെയും മുന്നിൽ തങ്ങളെല്ലാം നിസ്സഹായരാണെന്ന സത്യത്തെക്കുറിച്ചായിരുന്നു.
തലമുറകളുടെ പാരമ്പര്യമുള്ള തറവാടിന്റെ പ്രതാപം ഇല്ലാതാകുമ്പോൾ തിരിച്ചു പിടിക്കാനുള്ള കഴിവ് അവനില്ല. അച്ഛൻ നേരത്തെ മരിച്ചുപോയി. അമ്മായിയമ്മ പ്രായത്തിന്റെ ഭാരമേറ്റി തളർന്നിരിക്കുന്നു. അപ്പോൾ ബാക്കിയുള്ളത്, താനും പെങ്ങൾമാരുമാണ്.
ഒരു വശത്ത്, ജീവിതം രണ്ടറ്റം കൂട്ടിമുട്ടിക്കാൻ നെട്ടോട്ടമോടുന്ന സാവിത്രി. കല്യാണ പ്രായം കഴിഞ്ഞുപോകുന്നതിന്റെ വേവലാതി അവളെ ഉള്ളിൽ നിന്നും തിന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. വിവാഹം എന്ന സാമൂഹിക നിർബന്ധത്തിന് വഴങ്ങാതെ നിൽക്കാനാവില്ല അവൾക്ക്. സ്വപ്നങ്ങളും പ്രതീക്ഷകളും ബലിയർപ്പിച്ച് ജീവിതം മുന്നോട്ടു നീങ്ങും. അങ്ങനെയാണ് മിക്ക സ്ത്രീകളുടെയും വിധി.
മറുവശത്ത്, പ്രണയവും പ്രതീക്ഷകളുമായി നിൽക്കുന്ന ലക്ഷ്മിക്കുട്ടി. ദില്ലിയിലെ പുതിയ ജീവിതം അവൾക്കു മുന്നിൽ വലിയ വാഗ്ദാനങ്ങളാണ് തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്നത്. സ്നേഹിക്കുന്ന ഭർത്താവ്, ആധുനിക നഗരം, സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങൾക്കായി ജീവിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം. ഇനി, പഴയ തറവാടിൻറെ ഇടുങ്ങിയ ചിന്താഗതികൾ അവളെ ബന്ധിക്കില്ല.
ആണെങ്കിലോ, തനിക്ക് എന്ത് പ്രതീക്ഷിക്കാന്‍ കഴിയും?
നഗരത്തിലൊരു ജോലി, അത് മാത്രമായിരുന്നു ഉണ്ണിയുടെ സ്വപ്നം. പഠിപ്പിലെ മിടുക്ക് കാരണം, അതൊന്നും വലിയ കാര്യമല്ലെന്ന് അവനറിയാം. അങ്ങനെയൊരു ജോലി കിട്ടിയാൽ, ചേച്ചിക്ക് ആശ്വാസമാകും. മുപ്പതുകളിലെത്തി നിൽക്കുന്ന ഒരു പെണ്ണിന് എളുപ്പം വിവാഹം കഴിക്കാൻ, കുടുംബത്തിന് സാമ്പത്തിക ഭദ്രത ഉണ്ടാവണം. മണ്ണും പുല്ലും விറ്റാൽ പോലും, ചേച്ചിയുടെ ജീവിതം ഭദ്രമാക്കണം എന്ന് ഉണ്ണിക്ക് നിർബന്ധമുണ്ടായിരുന്നു. തറവാടിൻറെ ദുർവിധി, തന്റെ പ്രതീക്ഷകളെയും ബാധിക്കുമെന്ന ഭയം അവന്റെ മനസ്സിൽ ആഴത്തിൽ പതിഞ്ഞിരുന്നു.
സാവിത്രിയുടെ നിലവിളിയുടേയും, സ്വന്തം ഉറക്കമില്ലാത്ത രാത്രിയുടേയും ബാക്കിപത്രം അടുത്ത ദിവസങ്ങളിലും ഉണ്ണിയുടെ മനസ്സിനെ അലട്ടി. നഷ്ടപ്പെടുന്ന കുടുംബമഹിമ, നാളേയെക്കുറിച്ചുള്ള അനിശ്ചിതത്വം, പെങ്ങൾമാരുടെ ഭാവി എന്നിവയെല്ലാം അവനെ വല്ലാതെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പക്ഷേ, ഇനിയെന്തിന് കാത്തിരിക്കണം എന്ന ചോദ്യം അവന്റെ ഉള്ളിൽ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു.
ബാഗ് പാക്ക് ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ അമ്മായിയമ്മയുടെ കോപാകുലമായ ശബ്ദം ഉണ്ണിയുടെ ചെവിയിലടിച്ചു. സാവിത്രിയോടായിരുന്നു അവരുടെ തട്ടിക്കയറ്റം. ജീവിതത്തിന്റെ ഏതോ മൂലയിൽ മറന്നുവച്ച പ്രതീക്ഷകൾക്ക് തീകൊളുത്തപ്പെട്ടതിന്റെ വേദനയാവാം, ജേഷ്ഠത്തിയുടെ വാക്കുകളിൽ പ്രതിഫലിച്ചത്. നാവുകൾ കൊണ്ട് ഉണ്ടാക്കുന്ന മുറിവുകളുടെ ആഴം ഉണ്ണിക്ക് നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു.
പെട്ടെന്ന് ഉണ്ണി തന്റെ തീരുമാനത്തിൽ പതറി. പാക്ക് ചെയ്ത ബാഗ് മാറ്റിവെച്ചു. തന്റെ യാത്ര ഈ വീടിനെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്ന രണ്ടുപേരെ കൂടുതൽ ദുരിതത്തിലാക്കില്ലേ? ബന്ധുക്കളുടെ നാവുകൾ അവരുടെ അവസാനത്തെ പ്രതീക്ഷകളും കവർന്നെടുക്കും. പുരുഷാധികാരത്തിൽ ഊന്നിനിൽക്കുന്ന സമൂഹത്തിൽ, ജീവിത പങ്കാളിയില്ലാത്ത ഒരു സ്ത്രീയെ കാത്തിരിക്കുന്നത് കുറ്റപ്പെടുത്തലുകളുടെയും പരിഹാസത്തിന്റെയും നാളുകളാണ്.
ഇല്ല, ഇപ്പോൾ പോകാൻ പറ്റില്ല. ഈ വീടാണ് തന്റെ ലോകം. ജീവിതം പടുത്തുയർത്തേണ്ടത് ഇവിടെത്തന്നെയാണ്, മറ്റെവിടെയുമല്ല.
ആലോചനകൾക്കൊടുവിൽ ഉണ്ണി ഒരു തീരുമാനത്തിലെത്തി. നിശ്ചയദാർഢ്യത്തോടെ, അവൻ അടുക്കിവെച്ച ബാഗ് തുറന്ന് അലമാരയിലേക്ക് തിരികെ വെച്ചു. മനസ്സിലെ ഭാരം ഒരു പരിധി വരെ ഇറക്കിവയ്ക്കാൻ കഴിഞ്ഞുവെന്ന ആശ്വാസത്തോടെ, അവൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. ഒരു നടത്തം നല്ലതാണ്; മനസ്സിലെ കലുഷിതമായ ചിന്തകളെ ഒഴുക്കിക്കളയാൻ…
കാൽച്ചുവടുകൾ താളം തെറ്റാതെ മുന്നോട്ടുവെച്ചപ്പോൾ, ഉണ്ണിയുടെ മുൻപിൽ തെളിഞ്ഞത് ഒരു ചോദ്യമായിരുന്നു – എന്തു ചെയ്യണം? പഴയ പ്രതാപം നഷ്ടപ്പെട്ടെങ്കിലും, തനിക്കും പെങ്ങൾമാർക്കും സ്വന്തമായൊരു തറവാടെന്ന സ്വപ്നത്തിന് വിരാമമിടേണ്ട കാര്യമില്ല.
ഈ മണ്ണിനോട് ചേർന്ന് നിന്ന്, താൻ തന്നെ മാറ്റങ്ങൾക്ക് തുടക്കം കുറിക്കണം. നഗരത്തിലെ തിരക്കിനിടയിൽ മുങ്ങിപ്പോകുന്നതിലല്ല; ഈ നാട്ടിൽ, ഒരു പുതിയ ജീവിതം നിർമിക്കുന്നതിലാണ് പോരാട്ടമെന്ന തിരിച്ചറിവ് ഉണ്ണിയുടെ ഉള്ളിൽ ശക്തിയായി വേരോടി. അമ്മായിയമ്മയുടെ കുത്തുവാക്കുകളെയും, നാളെയെ പറ്റിയുള്ള അനിശ്ചിതത്വത്തെയും, തോളിലേറ്റി, പുതിയൊരു കാലത്തിലേക്കുള്ള പ്രതീക്ഷയുടെ ചുവടുകൾ അവൻ വെച്ചു.
വലിയവീട്ടിലെ പ്രഭാതങ്ങൾ നിശബ്ദതയുടെ പുതപ്പണിഞ്ഞു കിടന്നു. മുറ്റത്തെ തുളസിത്തറയിൽ തിരിതെളിച്ചു കഴിഞ്ഞ വിളക്ക്, ക്ഷീണിതമായ പ്രകാശം പരത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ശീലാവതിയുടെ മുറിയിൽ നിന്നും മെല്ലെ, ഭക്തിനിർഭരമായ ഒരു കീർത്തനത്തിന്റെ ഈണം ഒഴുകിവന്നു.
സാവിത്രി, അപ്പോഴും കിടക്കയിൽ തന്നെയായിരുന്നു. കണ്ണുകൾക്ക് ചുറ്റും കറുപ്പിന്റെ വലയങ്ങൾ. മുപ്പതുകളിലേക്ക് ചുവടുവെച്ച ശരീരത്തിന് മേലെ, യൗവനത്തിന്റെ അവസാനത്തെ അടയാളങ്ങളും മാഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു. കണ്ണാടിയിൽ നോക്കുമ്പോൾ, തന്റെ മെലിഞ്ഞ ശരീരത്തെ, പ്രത്യേകിച്ച് അല്പം വളവുതിങ്ങിയ അരക്കെട്ടിനെ അവൾക്കിഷ്ടമായിരുന്നു. പക്ഷേ, ആരും ആ മെലിവും വളവുകളും ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ലെന്ന സങ്കടം അവളെ നിരാശയുടെ കയത്തിലേക്ക് വലിച്ചിഴച്ചു.
കല്യാണം കഴിയാതെ പോകുന്നതിന്റെ, ആരും തന്നെ സ്നേഹിക്കാതെ പോകുന്നതിന്റെ, വിധിയുടെ ക്രൂരമായ ഒരു തമാശയായി തീർന്നുപോകുന്നതിന്റെ സാധ്യതകൾ അവളെ ഭയപ്പെടുത്തി. ഇനിയും കാത്തുനിൽക്കാനില്ലെന്ന തോന്നൽ മനസ്സിൽ ഇടയ്ക്കിടെ മുളപൊട്ടുമായിരുന്നു. ആണുങ്ങളുടെ നോട്ടങ്ങളിൽ നിന്നും ഒരുതരം അകൽച്ച അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അവിവാഹിതയായ ഒരു സ്ത്രീയെന്ന പരിഹാസം ആ നോട്ടങ്ങളിലുണ്ടായിരുന്നു. പ്രതീക്ഷകൾ മങ്ങിത്തുടങ്ങുന്നുവെന്ന തിരിച്ചറിവ് അവളെ ആശങ്കപ്പെടുത്തി. ഏതോ അദൃശ്യമായ ഒരു വര താനും കടന്നുപോയിരിക്കുന്നു. അതോടെയാണ്, സാവിത്രിയിൽ ഒരുതരം കടുത്ത നിരാശ വന്നുമൂടിയത്.