“നന്ദുട്ടി ഒന്ന് വന്നു സഹായിചേ ടീ മമ്മിയെ” ലക്ഷ്മി നന്ദുട്ടിയെ നോക്കി പറഞ്ഞു അടുക്കളയിലേക്കു കേറി പോയി.
നന്ദുട്ടി ഉടൻതന്നെ എഴുനേറ്റു അടുക്കളയിലേക്കു പോകാൻ ഒരുങ്ങി. അവൾ എഴുന്നേറ്റത് ഒരു മിന്നായം പോലെ ആ അരക്കെട്ടും അതിന്നെ ചുറ്റി കിടക്കുന്ന സ്വർണ അരഞ്ഞാണവും ഞാൻ കണ്ടു. അപ്പോഴേക്കും നന്ദുട്ടി ഞാൻ ഉയർത്തിയ ടി ഷിർട്ടിനെ പുറകിലെ ഭാഗം നേരെ ഇട്ടു. എന്നെ ഒന്ന് നോക്കുകകൂടി ചെയ്യാണ്ട്‌ അവൾ അടുക്കളയിലേക്കു പോയി. അവൾക്കു ഞാൻ ചെയ്തത് ഇഷ്ടപ്പെടാഞ്ഞിട്ടാണോ എന്ന് ഞാൻ ശങ്കിച്ചിരിക്കെ നന്ദുട്ടി ഓടി വന്നു എന്റെ കവിളിൽ ഒരു ഉമ്മ തന്നു തിരിച്ചു പോകാൻ ഒരുങ്ങി. ഞാൻ അവളുടെ കൈയിൽ പിടിച്ചു എന്റെ മടിയിലേക്കു പിടിച്ചു ഇരുത്താൻ ശ്രെമിച്ചു.
“പപ്പാ മമ്മി കാണും. വിട് ഞാൻ പോട്ടെ”
അവൾ എന്നെ കണ്ണിറുക്കി കാണിച്ചു വീണ്ടും അടുക്കളയിലേക്കു പോയി.
ജീവിതത്തില്‍ പുതിയ ഒരു വസന്തം വന്നത് പോലെ ഉള്ള അനുഭൂതിയായിരുന്നു പിന്നീടങ്ങോട്ട്. ഇടക്ക് ഇടക്ക് നന്ദുട്ടിയുമായി കിട്ടുന്ന മനോഹര നിമിഷങ്ങള്‍ സമ്മാനിച്ച് ജീവിതം അങ്ങെനെ മുന്നോട്ടു പോയി. ആ അസുലഭനിമിഷങ്ങൾ ചെറിയ ചെറിയ മുട്ടലിലും ഉരുമ്മലിലുംമായി മാത്രം ഒതുങ്ങി കൂടി. മിക്ക ദിവസവും ഞാൻ ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകാൻ ഇറങ്ങുമ്പോൾ നന്ദുട്ടിയും കൂടെ പോരും. ബ്രേക്ക് കിട്ടുന്ന അവസരങ്ങള്‍ എല്ലാം ഞാൻ അവൾക്കു മെസ്സേജ് അയക്കുകയോ, വിളിക്കുകയോ ചെയ്യും. അവളുടെ ഒച്ച കേൾക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് വല്ലാത്ത ഊർജം കിട്ടുന്നതു പോലെ. അവളും അവസരം കിട്ടുമ്പോള്‍ എക്കെ എന്നെ വിളിക്കുകയോ മെസ്സേജ് അയക്കുകയോ ചെയ്യും. തികച്ചു ഒരു അച്ഛന്റെ വാത്സല്യവും സ്നേഹവും നിറഞ്ഞ സല്ലാപം മാത്രം. നന്ദുട്ടിയും അതുപോലെ തന്നെ ഒരു മകളുടെ സ്നേഹം നിറഞ്ഞ വാക്കുകൾ മാത്രം. ഞങ്ങൾ കൂടുതൽ കൂടുതൽ അടുക്കുകയായിരുന്നു. എന്റെ മനസ് എന്റെ മകൾക്കും, അവളുടെ മനസ് എനിക്കും ഇപ്പോൾ നല്ലപോലെ വ്യക്തമാണ്. ചില അവസരങ്ങളിലെങ്കിലും അവ മറ നീക്കി പുറത്തു വരാറുണ്ട്. ഞാനും നന്ദുട്ടിയും മാത്രം ആകുന്ന ആ നിമിഷങ്ങൾ. എന്ത് കൊണ്ടെന്നറിയില്ല ആ അവസരങ്ങള്‍ ആദ്യമെക്കെ പരമാവധി ഒഴിവാക്കാന്‍ ഞങ്ങൾ ശ്രെമിച്ചു. ഞങ്ങൾ ഒരിക്കൽ പോലും മനഃപൂർവമായി അവസരങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കിയിരുന്നില്ല. അവസരങ്ങള്‍ൾ എല്ലാം ഞങ്ങളെ തേടി വരുകയായിരുന്നു.
