🍁വേനൽപ്പൂവ്🍁

Venalppoovu | Author : Nilamizhi

നിലാ മിഴി എഴുതുന്നു…

—- ദളം : ഒന്ന്..

സമയം വൈകിട്ട് ഏതാണ്ട് അഞ്ചരയോടടുത്തിരുന്നു… പതിവിലും വിപരീതമായി സക്കറിയ മാഷിന്റെ സ്പെഷ്യൽ ക്ലാസ്സ് കഴിഞ്ഞു ഞാൻ കോളേജ് വിട്ടിറങ്ങി…

വെയിലോ മഴയോ ഇല്ല…

മൂകമായ അന്തരീക്ഷം…

ഇളം തെന്നൽ വീശിയടിക്കുന്നു…

കോളേജ് ഗേറ്റും കടന്ന് കട്ട് റോഡിലേക്കിറങ്ങുമ്പോഴും എന്റെ മനസ്സ് നിറയെ പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒരു വിങ്ങലായിരുന്നു…

അതെ നാളെ.. നാളെ അവർ നാട്ടിലെത്തുകയാണ്… എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളെയും മോഹങ്ങളെയും തകർത്തെറിയുവാൻ… എന്റെ സിസ്റ്റർ മാർക്കരികിൽ നിന്നും എന്നെ എന്നെന്നേക്കുമായി പറിച്ചെറിയുവാൻ…

എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാത്ത ഒരു അവസ്ഥ… മനസ്സ് ഇപ്പോഴും ശൂന്യമാണ്.. ഒരു എത്തും പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല…

പെട്ടെന്ന്… പെട്ടെന്നതാ ഒരു ഇടിമുഴക്കം.. ഒരു നിമിഷം ഞാൻ ഒന്ന് ഞെട്ടി.. സ്വപ്നാടനത്തിൽ നിന്നുണർന്നപോലെ ചുറ്റിലും ഒന്ന് നോക്കി.. പിന്നെ പതിയെ ആകാശത്തേക്കും…

ആകാശം മഴയ്ക്കു വട്ടം കൂട്ടുകയാണോ…?

ചിന്തകളിൽ നിന്നുണർന്ന

മനസ്സോടെ ഞാൻ പെട്ടെന്ന് മുന്നോട്ട് നടന്നു…

” ജിയോ…

ആരുടെയോ പിൻവിളി… ഞെട്ടലോടെ ഞാൻ ഒന്നു തിരിഞ്ഞുനോക്കി…

” അജു…

സ്കൂളിലെ എന്റെ കൂട്ടുകാരൻ…

” നീ… നീ നാളെ പോകുവാണല്ലേ…”

അജുവിന്റെ ശബ്ദം വല്ലാതിടറിയിരിക്കുന്നു.. സങ്കടം കൊണ്ടാവാം അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു…

” അച്ചന്റെ കല്പനയാണ്… നിക്ക് പോയില്ലേ പറ്റൂ അജു…

ഒരു നിമിഷത്തെ മൗനത്തെ ഭേദിച്ചുകൊണ്ട് അല്പം കലങ്ങിയ മിഴികളോടെ ഞാൻ അജുവിനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു…

” നീ.. കൂടി പോയാൽ എനിക്ക് ആരാ ഒരു കൂട്ട്.. പിള്ള സാറിന്റെ കണക്കു പുസ്തകത്തിലെ മനസ്സിലാകാത്ത ഭാഗങ്ങൾ എനിക്ക് ആര് പറഞ്ഞു തരും… പി. ടി പിരിയഡ് ഞാൻ ആർക്കൊപ്പം കൂട്ടുകൂടും…

എണ്ണിയെണ്ണിയുള്ള അജുവിന്റെ ചോദ്യം… എന്റെ മിഴികൾ വല്ലാതെ നിറഞ്ഞുപോയി.. ഞാൻ അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കി… ഒന്നും മിണ്ടാതെ..

ഒരു നിമിഷം… അവന്റെ കവിളിൽ പതിയെ തലോടിക്കൊണ്ട്… നിറകണ്ണുകൾ കൈത്തലത്താൽ അമർത്തിതുടച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ വീണ്ടും തിരിഞ്ഞുനടന്നു…

അതെ… അജു മാത്രമല്ല… നാളെതൊട്ട് ചിലപ്പോൾ ഞാനും തനിച്ചാകും… പള്ളിക്കൂടത്തിൽ എന്റെ കൈപിടിച്ചു നടന്ന ഉറ്റ ചങ്ങാതി., അജു…പള്ളിമേടയിലെ ജോസഫ് അച്ചൻ… കുന്നോളം സ്നേഹം എനിക്ക് വാരിക്കോരി തന്ന ഓർഫനേജിലെ എന്റെ സിസ്റ്റർമാർ.. എല്ലാം … എല്ലാം നാളെ മുതൽ എനിക്ക് അന്യമാവുകയാണ്…

ചിന്തിച്ചുതുടങ്ങവേ ഞാൻ പോലും അറിയാതെ എന്റെമിഴികൾ നിറയുകയാണ്.. ചുറ്റുമുള്ളതൊന്നും കാണാൻ കഴിയാത്ത അവസ്ഥ…

മിഴികൾക്കൊപ്പം മനസ്സും വിങ്ങിപൊട്ടുന്ന പോലെ…

🦋🦋🦋

വളവുകളും തിരിവുകളും കടന്ന്.., വാകമരങ്ങൾ പൂത്തുലഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന വഴിത്താരകളും ഇടവഴികളും താണ്ടി.., ഞാൻ പള്ളിമേട യിലേക്കുള്ള കൂറ്റൻ ഗേറ്റ് തള്ളിത്തുറന്ന് അകത്തു കടന്നു…

” ജിയോ മോനെ.., മോനിതെന്ത് പറ്റി., മുഖം ആകെ വല്ലാതിരിക്കുന്നു.. കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ പോലുണ്ടല്ലോ… എന്താ എന്തു പറ്റി മോനേ…”

പള്ളിമേടയിൽ പൂത്തു നിന്നിരുന്ന കുറ്റിച്ചെടികളെ നട്ടുനനച്ചു കൊണ്ടിരിക്കവെ കുര്യൻ അങ്കിളിന്റെ ചോദ്യം…

തോട്ടത്തിലെ പണിക്കാരനാണ് കുര്യൻ എന്ന നാല്പത്തിയഞ്ചുകാരൻ.

“ഹേയ് ഒന്നുമില്ലങ്കിളേ… എനിക്കൊന്നുമില്ല… കണ്ണീരിൽ കുതിർന്ന മിഴികൾ കൈവെള്ള കൊണ്ട് പതിയെ തുടച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അയാൾക്കു നേരെ മുഖമുയർത്തി… പതിയെ പുഞ്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു… പിന്നെ വീണ്ടും അകത്തേക്ക്..

“ആഹാ.. മോനെന്താ പതിവില്ലാതെ ഈ വഴിക്കൊക്കെ അതും ഈ നേരത്ത്…”

പള്ളി മേടയിൽ നിന്നും മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി തുടങ്ങവേ പടിവാതിൽക്കൽ നിൽക്കുന്ന എന്നെ നോക്കി ജോസഫച്ചന്റെ ചോദ്യം…

“ഹേയ്… ഒന്നുമില്ലച്ചോ… ചുമ്മാവന്നതാ ഇനി ചിലപ്പോൾ നാളെ കഴിഞ്ഞാൽ എനിക്ക് ഇതുവഴി വരാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലോ…”

പറഞ്ഞു തീരുമ്പോഴേക്കും എന്റെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും നിറഞ്ഞുതുടങ്ങിയിരുന്നു… ചുണ്ടുകൾ വല്ലാതെ വിറ പൂണ്ടിരുന്നു…

“ആഹാ.. മോൻ എന്താ അങ്ങനെ പറഞ്ഞത്.. അതിനുമാത്രം ഒത്തിരി ദൂരെക്കൊന്നുമല്ലല്ലോ മോൻ പോകുന്നത്… കാണണമെന്ന് തോന്നുമ്പോഴൊക്കെ വരാം…”

എന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ എന്നപോലെ ചെറു മന്ദഹാസത്തോടെ അച്ചൻ പറഞ്ഞു…

ഞാൻ ഒരു നിമിഷം കണ്ണിൽ നിന്ന് ഊർന്നിറങ്ങിയ കണ്ണുനീർ തുള്ളികളെ തുടച്ചു നീക്കാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ട് അച്ചനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു..

“ഒത്തിരി ദൂരെ ഒന്നുമല്ല.. എങ്കിലും…

എന്റെ വാക്കുകൾ വല്ലാതെ ഇടറിയിരുന്നു… എങ്കിലും ഞാൻ അച്ചനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.. പതിയെ മിഴികൾ തുടച്ചുകൊണ്ട് അച്ചനടുത്തേക്ക് ചേർന്നുനിന്നു…

മധു മന്ദഹാസത്തോടെ ഒരു ആശ്വാസമെന്നോണം അയാളുടെ കൈത്തലം പതിയെ എന്റെ കവിളിണകളിൽ തലോടി.. ആ നീണ്ട വിരലുകൾ എന്റെ മുടിയിഴകളിൽ വിരൽ കോർത്തു…

” മോൻ ഒന്നുകൊണ്ടും വിഷമിക്കേണ്ട… സണ്ണിച്ചനെ എനിക്ക് നന്നായറിയാം.. നല്ലവനാണ് അവൻ.. മോനെ പൊന്നുപോലെ നോക്കും.. മോനവിടെ യാതൊരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടാകില്ല…ഈ കാണുന്ന വിഷമം ഒന്നും രണ്ടാഴ്ച കഴിയുമ്പോൾ അങ്ങ് മാറിക്കൊള്ളും അത്രയ്ക്ക് സ്നേഹമുള്ളവരാ സണ്ണിയും കുടുംബവും..”

എൻറെ മുടിയിഴകളിൽ വിരൽ കോർത്ത് കൊണ്ട് എന്നെ തന്റെ ശരീരത്തോടടുക്കി പിടിക്കുകയായിരുന്നു അച്ചൻ.. പിന്നെ പതിയെ എന്നെയും കൊണ്ട്പള്ളിമേടയിലെ ഉദ്യാനത്തിലേക്ക് നടന്നുനീങ്ങി… ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല…

നീണ്ട നേരത്തെ മൗനം… എന്നിൽ മാത്രമല്ല അച്ചനിലും…

ഞാൻ പോകുന്നതിൽ എല്ലാവർക്കും നല്ല വിഷമമുണ്ട്…

പക്ഷെ., ആരും

അത് പുറത്തുകാട്ടുന്നില്ല.., അത്രമാത്രം…

” മോൻ.. മോനെന്താ ഈ ആലോചിക്കുന്നത്…

ഏറെ നേരത്തെ മൗനത്തിനു ഒടുവിൽ അച്ചൻ വീണ്ടും എന്നെ നോക്കി ചോദിച്ചു…

ഞാൻ ഒരുനിമിഷം മുഖമുയർത്തി അച്ചന്റെ മുഖത്തേക്കു തന്നെ നോക്കി..അച്ചന്റെ മിഴികൾ വല്ലാതെ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു… എങ്കിലും അയാളത് പുറത്തു കാട്ടുന്നില്ല.. പുഞ്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്.. മൗനമായ പുഞ്ചിരി…

“അച്ചൻ എന്തിനാ കരയുന്നെ…

ഇടറിയ ചുണ്ടിഴകൾ പതിയെ കടിച്ചമർത്തിക്കോണ്ട് ഞാൻ അയാളെ നോക്കി തുടർന്നു…

” അച്ചൻ വിഷമിക്കണ്ട.. എനിക്കറിയാം.. എന്റെ നല്ലഭാവിയോർത്താ അച്ചൻ എന്നെ അയാൾക്കൊപ്പം പറഞ്ഞയക്കുന്നതെന്ന്…