Kambi Katha – ധ്യാനം
Dhyanam | Author : Appu
ഇരുപതാമത്തെ വയസ്സിൽ സ്വന്തം ഫോണിൽ തുണ്ട് കണ്ട് അത് വീട്ടിൽ പിടിച്ച് ധ്യാനം കൂടാൻ പോവണ്ട ഗതികേട് നിങ്ങളിൽ ആർക്കേലും ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടോ… എന്നാൽ എനിക്കുണ്ടായിട്ടുണ്ട്… പക്ഷെ അതിനെ ഞാനിപ്പോ ഗതികേടന്നല്ല യോഗമെന്നാണ് വിളിക്കുന്നത്… അതെന്താന്നറിയണ്ടേ… കഥയുടെ അവസാനം മനസിലാവും…
ഞാൻ ജോബിൻ.. ഭക്തിയും പ്രാർത്ഥനയും ഊണിലും ഉറക്കത്തിലും കൊണ്ടുനടക്കുന്ന ഒരു ടിപ്പിക്കൽ പ്രാർത്ഥന കുടുംബത്തിലാണ് ഞാൻ ജനിച്ചത്.. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഞാൻ ഇത്രയും വെറുത്ത മറ്റൊരു കാര്യമില്ല… പ്രാർത്ഥന എന്ന് കേട്ടാലേ കാലിന്റെ പെരുവിരലിന്ന് ചൊറിഞ്ഞുവരും… അത്രമാത്രം അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് കൂട്ടിക്കോ..
അധികം വലിച്ചുനീട്ടാതെ കാര്യം പറയാം ഒരെണ്ണം അടിച്ച് കളയാൻ നിങ്ങൾക്കും തിരക്ക് കാണൂല്ലോ…
അങ്ങനെ ഞാൻ ഡിഗ്രി പാസ്സ്‌ഔട്ട് ആയ വർഷം… വീട്ടുകാരൊന്നുമില്ലാത്ത ഒരു ദിവസം ഈ പ്രായത്തിലുള്ള ഏതൊരുത്തനും ചെയ്യുന്നപോലെ വാതിലൊക്കെ അടച്ച് ഫോണിൽ തുണ്ട് കണ്ടോണ്ടിരിക്കുന്ന സമയം… കഷ്ടകാലത്തിന് എന്തോ കാര്യത്തിന് വീട്ടിൽ വന്ന ആന്റി എന്നെ കയ്യോടെ പൊക്കി… തുണ്ട് കണ്ട് വാണം വിടുന്ന നായകനെ കണ്ട് അവന്റെ കുണ്ണ തൊലിച്ച് വായിലിടുന്ന നായികമാരൊക്കെ കഥകളിലല്ലേ ഉള്ളു… ഇത് ആ പെണ്ണുമ്പുള്ള ആകെ അലമ്പാക്കി…
എന്റെ വീട്ടുകാരെയൊക്കെ സ്പോട്ടിൽ വിളിച്ച്, ഒരു കൊലപാതകകുറ്റം ചെയ്തവനെപ്പോലെ എന്നെ വീട്ടുകാരും ആ തള്ളയും വട്ടം വളഞ്ഞിട്ട് എന്നെ ആക്രമിച്ചു… അവസാനം ഒരു ഉപദേശവും… “അവന് ദൈവഭയം കുറഞ്ഞിട്ടാ ഇങ്ങനൊക്കെ.. എത്രയും പെട്ടന്ന് ഒരു ധ്യാനത്തിന് കൊണ്ടാക്കണം..!!!”
തലപോയാലും താല്പര്യമില്ലാത്ത കാര്യമാണെലും ആ അവസ്ഥയിൽ സമ്മതിക്കാതെ വേറെ മാർഗമില്ലായിരുന്നു… അങ്ങനെ മനസ്സില്ലാമനസോടെ ഞാൻ ആ ജയിലിലേക്ക് ചെന്നു…
അഞ്ച് ദിവസത്തെ ധ്യാനം… രാവിലെ 7 മണിക്ക് കുർബാനയോടെ തുടങ്ങിയാൽ രാത്രി 10 മണിവരെ ക്ലാസും പ്രാർത്ഥനയും മാത്രം.. എന്റെ തല പെരുത്തു… ആദ്യത്തെ ദിവസം കഷ്ടിച്ച് പിടിച്ചുനിന്നു… രണ്ടാമത്തെ ദിവസം പകുതിയായപ്പോഴേക്കും ഞാനൊരു തീരുമാനമെടുത്തു.. എന്ത് ചെയ്തിട്ടായാലും വേണ്ടില്ല ഇവിടന്ന് ചാടണം…
അതിനുവേണ്ടി, കിട്ടിയ ഇടവേളകളിലൊക്കെ ചുറ്റിനടന്ന് ഞാൻ ആ ധ്യാനകേന്ദ്രത്തിന്റെ ഏരിയ മനസിലാക്കി… പുറത്തേക്ക് രണ്ട് വഴികളാണുള്ളത്… ഒന്ന് മെയിൻ എൻട്രൻസ്… അവിടെ സെക്യൂരിറ്റി ഉണ്ട്‌… രണ്ട് പുറകിലെ ഗെയ്റ്റ്… ധ്യാനകേന്ദ്രത്തിലേക്ക് സാധനങ്ങൾ കൊണ്ടുവരുന്നത് ആ വഴിയാണ്.. സെക്യൂരിറ്റി ഇല്ല.. ആകെയുള്ളത് ഒരു പഴയ ചാപ്പൽ…പുറകിൽ ഒരു പണിനിർത്തിവെച്ച കെട്ടിടം… അവിടെ ആരും വരാനും സാധ്യതയില്ല… അത് തന്നെ വഴി.. ഞാനുറപ്പിച്ചു..
ഉറക്കമില്ലാത്ത കുറേ പ്രാർത്ഥന ഭ്രാന്തന്മാർ അവിടെ ഉണ്ടെങ്കിലും രാത്രി 1 മണി കഴിഞ്ഞാൽ എല്ലാവരും ഉറക്കമായിരിക്കും.. എളുപ്പമാണ്.. പക്ഷെ ഒരു കാര്യം ബാക്കിയായി.. ഫോൺ… എന്റെ ഫോൺ ഇവിടെ വന്നപ്പോൾ ഏൽപ്പിച്ചതാണ്… അത് എവിടെയോ ഉണ്ട്‌ പോകുന്നതിനു മുന്നേ അതൂടെ എടുക്കണം…
അതിനുവേണ്ടി വീട്ടിലേക്ക് അത്യാവശ്യമായി വിളിക്കണമെന്ന് പറഞ്ഞ് അവിടത്തെ ഫോണിൽ വീട്ടിലേക്ക് വിളിച്ച്, ഒരു അത്യാവശ്യ നമ്പർ എന്റെ ഫോണിലുണ്ട് അത് എടുത്തുകൊടുക്കണമെന്ന് പറഞ്ഞ് ഞാൻ ഫോൺ ഒപ്പിച്ചു… പിന്നീട് കുറച്ച് നേരം മനപ്പൂർവം വൈകിച്ച് തിരികെ ധ്യാനത്തിന് കേറി ഫോൺ കയ്യിൽ തന്നെ ഒളിപ്പിച്ചു… അവർക്ക് കൊടുത്തില്ല…
അങ്ങനെ എല്ലാം പ്ലാൻ ചെയ്തപോലെ നടന്നു…രാത്രി എല്ലാവരും ഉറങ്ങാനായി ഞാൻ കാത്തിരുന്നു… ധ്യാനത്തിന് വന്നവർ ഉറങ്ങിയാലും അവിടെ ആളുകളെ നോക്കാൻ നിൽക്കുന്ന വോളന്റീർമാർ ഉറങ്ങാതെ നടക്കുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു… അവരും കൂടി ഉറങ്ങാൻ 1 മണിവരെ ഞാൻ കാത്തിരുന്നു…
ഒരു മണിയായതും പിന്നെ വൈകിച്ചില്ല… ഞാൻ കിടന്നിരുന്ന ഡോർമെറ്ററിയിൽ നിന്ന് ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ പയ്യെ ബാഗുമായി ഇറങ്ങി… ചെറുതായി പേടി തോന്നിയിരുന്നെങ്കിലും ഇനി ഇത് സഹിക്കാൻ പറ്റില്ലാത്തതുകൊണ്ട് ആ ഇരുട്ടിൽ തപ്പിത്തടഞ്ഞ് ഞാൻ താഴെയിറങ്ങി…
ഡോർമെറ്ററി ഒരു കെട്ടിടത്തിന്റെ ഒന്നാം നിലയിലാണ്… അത് കഴിഞ്ഞാൽ ഒരു ഓപ്പൺ സ്പേസ് .. അതുകഴിഞ്ഞ് പ്രാർത്ഥന നടക്കുന്ന ഹാളും അതിന്റെ വഴിയും.. ഞാൻ ചുറ്റും ശ്രദ്ധിച്ച് പതിയെ നടന്നു… പ്രാർത്ഥന ഹാൾ കഴിഞ്ഞ് ചെന്നാൽ ഇടത്തേക്കുള്ള വഴി മെയിൻ എൻട്രൻസും വലത്തേക്ക് മറ്റൊരു ഹാളുമാണ്.. അതിന്റെ പിന്നിലാണ് പഴയ ചാപ്പൽ… അതും കഴിഞ്ഞാണ് പുറത്തേക്കുള്ള രണ്ടാമത്തെ വഴി…
മെയിൻ ഹാളിന്റെ അറ്റത്ത് മതിലിനോട് ചേർന്ന് നിന്ന് ഇടത്തേക്കുള്ള വഴിയും ചുറ്റുപാടും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചുനോക്കി… ഉറക്കം കളയാൻ ആ സെക്യൂരിറ്റി എങ്ങാനും ഇറങ്ങി നടന്നാൽ പണിയാവും…
ചുറ്റും നോക്കി ആരുമില്ലെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തി ഞാൻ ഓടാൻ തുണിഞ്ഞപ്പോഴാണ് അതിന് നേരെ എതിർവശം മുകളിൽ ഒരു വാതിൽ തുറക്കുന്നത് കണ്ടത്…. ‘പുല്ല് പെട്ടു…!!’… മനസ്സിൽ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാൻ മറ്റൊരു മൂലയിലേക്ക് മാറി…
അവിടെയൊരു അരമതിലുണ്ടായിരുന്നു… അവിടെ ഒളിച്ചിരുന്ന് ഞാൻ അത് ആരാണെന്ന് നോക്കി…. അഴിഞ്ഞ് നീണ്ടുകിടക്കുന്ന മുടി കണ്ടപ്പോൾ അതൊരു സ്ത്രീയാണെന്ന് മനസിലായി… മുകളിൽ സ്ത്രീകളുടെ ഡോർമെറ്ററിയാണെന്ന് എനിക്കപ്പോഴാണ് ഓർമ്മ വന്നത്…
‘ഇവൾക്കൊന്നും പാതിരാത്രിയായാലും ഉറക്കമില്ലേ… ഇനി എന്നെപ്പോലെ ചാടാൻ നോക്കുന്ന ആരേലും ആയിരിക്കുവോ… ദൈവമേ നാളെ ഞാനും ഇവളുംകൂടി നാടുവിട്ടെന്നാവോ വാർത്ത…!!!’ എന്റെ ചിന്തകൾ ചുമ്മാ കാടുകേറി…
ആ സ്ത്രീ അപ്പഴേക്കും ചുറ്റും നോക്കി ആരുമില്ലെന്ന് ഉറപ്പാക്കി താഴേക്ക് ഇറങ്ങിയിരുന്നു…. കയ്യിൽ ബാഗൊന്നുമില്ല അപ്പൊ ചാട്ടമല്ല പരിപാടി… ഇനി കക്കാനാണോ…?? എന്തായാലും അറിഞ്ഞിട്ടേ ബാക്കി കാര്യമുള്ളൂ എന്നുറപ്പിച്ച് ഞാനും അവൾ കാണാതെ അവളുടെ പിന്നാലെ കൂടി…
അവൾ അങ്ങിങായി പുറത്തെ സ്ട്രീറ്റ് ലൈറ്റിന്റെ വെളിച്ചമുള്ള സ്ഥലങ്ങൾ ഒഴിവാക്കി ഇരുട്ടിലൂടെ മാത്രം അവൾ പോവുന്നതുകണ്ട് എന്തോ കള്ളത്തരം ആണെന്ന് ഞാനുറപ്പിച്ചു… ഞാനും അതേ വഴി പിന്നാലെ ചെന്നു…
കുറച്ചുദൂരം ചെന്ന് പിന്നെ കുറച്ച് മുറികളുള്ള ഭാഗത്തേക്ക് അവൾ നീങ്ങി… ആരെങ്കിലും കാണുമെന്ന് നല്ല പേടിയുണ്ടായിരുന്നിട്ടും ഞാനും ചെന്നു…
അവസാനം അവൾ ഒറ്റക്കുള്ള ഒരു മുറിയുടെ വാതിലിൽ മുട്ടി… അപ്പോഴാണ് എനിക്ക് മനസിലായത് ഇത് മോഷണമല്ല കളി വേറെയാണ്… കക്കാൻ കേറുന്നവൾക്ക് വാതിലിൽ മുട്ടി കേറണ്ട കാര്യമില്ലല്ലോ..
