“സോവിയറ്റിന്റെ അതായത് ഇപ്പോഴത്തെ റഷ്യ യുടെ പഴയ ചരന്മാർ.
ഒരു ജീവൻ മരണ കളി ആയിരുന്നു അതൊക്കെ.
നരകം എന്നാ വാക്കുകൾക് അപ്പുറത് വരെ പോകും.”
“അപ്പൊ ഏട്ടനെ കൾ കഴിവ് ഉള്ളവർ അപ്പൊ ഉണ്ടോ.”
“തീർച്ചയായും ഉണ്ട്.
അവർ പല രാജ്യങ്ങളിൽ ഉള്ളവർ ആണ്. എന്നെക്കാളും കഴിവ് അവർക്ക് ഉണ്ട്.
സഹായം ചോദിച്ചാൽ അപ്പോൾ തന്നെ എത്തും.
അത് ഞങ്ങളുടെ ഇടയിലെ കരാർ ആണ്.”
“ഏട്ടൻ ആരുടെ മുന്നിൽ എങ്കിലും തോറ്റിട്ട് ഉണ്ടോ.”
“ഉണ്ടല്ലോ ”
“ആരാ ഏട്ടാ???”
“ദേ എന്റെ ഫ്രണ്ടിൽ ഇരുന്നു ഓരോന്നും ചോദിച്ചു കൊണ്ട് ഇരിക്കുന്ന കാർത്തിക കുട്ടിയുടെ മുന്നിൽ.”
“എന്റെ മുന്നിലോ!!!!!!
എപ്പോ?”
“നീ ഓഫ്‌ അല്ലെ യിരുന്നില്ലേ.
അന്ന് രാത്രി നീ കാണിച്ചു കൂട്ടിയത്.
എന്നെ കൊന്നു എന്ന് ആണ് കരുതിയെ.
അതിന് കിട്ടിയാ സമ്മാനം അല്ലെ വയറ്റിൽ കിടക്കുന്ന ട്രോഫി.”
അവൾ അവനെ ഒന്ന് നുള്ളിട്ട്.
“ചെടാ എനിക്ക് ഒന്നും ഓർത്ത് എടുക്കാൻ കഴിയുന്നില്ലല്ലോ..
നിന്റെ കൂടെ ഉള്ള നിമിഷം.”
“അത് നീ ഓർത്ത് എടുക്കണ്ട..
നമുക്ക് ദേ ഇവനോ ഇവളോ ഇങ് വന്നു കഴിഞ്ഞാൽ…
ഒരു വാർ തന്നെ നടത്തം..
കാർത്തി വസ്. കാർത്തിക.”
അവൾ കാർത്തിയെ കെട്ടിപിടിച്ചു ഉമ്മാ കൊടുത്തിട്ട് പറഞ്ഞു.
“ഞാനും അതിന് വേണ്ടിയാ കാത്തിരിക്കുന്നെ.”
“പക്ഷേ ഒരു പ്രശ്നം ഉണ്ട്..
എന്നെ പൂരണം ആയും നിനക്ക് കിട്ടണേൽ അത് നമ്മുടെ കുഞ്ഞിനെ കൊണ്ട് ആണ് കഴിയുള്ളു.
കാരണം ഞാൻ ഒരു രഹസ്യ ഓഫീസർ ആണ്..
നിനക്ക് ഈ കുഞ്ഞിനേയും വയറ്റിൽ ഇട്ടോണ്ട് മിലട്ടറി കോർട്ടിൽ വന്നാൽ മതി…
ബാക്കി ഉള്ളത് ഞാൻ നിനക്ക് പിന്നെ പറഞ്ഞു തരാം.. എന്താ ചെയേണ്ടത് എന്നൊക്കെ..”
“അപ്പൊ ഏട്ടൻ…”
“അതേ എനിക്ക് തിരിച്ചു മടങ്ങാറായി…
എനിക്ക് നിന്നെ പിരിഞ്ഞു ഇരിക്കാനും കഴിയില്ല…
ഞാൻ എല്ലാം പറഞ്ഞു തരാം… നീ ഞാൻ പറയുന്നത് പോലെ ചെയ്താൽ മതി.. അപ്പൊ കാർത്തിക്കക് ഈ കാർത്തിയെ എന്നാന്നെത്തെക്കും കിട്ടും.”
അവൾ കെട്ടിപിടിച്ചു…
“എന്തായാലും എന്റെ കാർത്തിക കുട്ടി നിനക്ക് കുഞ് ജനിക്കുന്ന കുറച്ച് മാസം മുൻപ് എനിക്ക് മടനെങ്ങേണ്ടി വരും.
ബാക്കി ഉള്ളത് ഒക്കെ നിന്റെ കൈയിൽ ആണ്.
ഞാൻ വഴിയേ പറഞ്ഞു തരാം.”
“ഹം..
എനിക്ക് നീ അടുത്ത് ഉണ്ടായാൽ മതി.”
“എന്നാ നമുക്ക് അനോങ്ങട്ടേക് പോകാം എല്ലാവരും അനോഷിക്കും.”
എഴുന്നേറ്റു അവളെ കൊണ്ട് നടന്നപ്പോൾ അവളുടെ കാൽ ഒന്ന് വഴുതി വീഴാൻ പോയപ്പോഴേക്കും കാർത്തി പിടിച്ചു.
“കാർത്തികേ സൂക്ഷിച്ചു നടക്കു..
ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ നിന്റെ വയറ്റിൽ കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞിന് മാത്രം ആണ് എന്നെ നിനക്ക് പൂർണം ആയി നൽകാൻ കഴിയു.
സൊ നീ കെയർ ഫുള്ള് ആയി നടന്നെ മതിയാകു.”
അത് അവൾക് ആഴത്തിൽ തന്നെ അത് കൊണ്ട്.
പിന്നീട് കാർത്തി അവളെ നിരീക്ഷിച്ചു ഫങ്ക്ഷന്ൽ.
എന്റെ ഒപ്പം വന്നവൾ തന്നെ ആണോ എന്ന് വരെ അവന് തോന്നി പോയി. ഓരോ സ്റ്റെപ്പും അവൾ വെക്കുന്നത് കാർത്തി നോക്കി മനസിലാക്കി.
അവൾക് എന്നെ അത്രക്കും ഇഷ്ടം ആണെന്ന്. കാരണം എന്നെ കിട്ടാൻ അവൾ എന്തും ചെയ്യാൻ തയാർ അന്നെന്നു കാർത്തി ക് മനസിലായി.
അവിടത്തെ ഫങ്ക്ഷന് ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു മടങ്ങുമ്പോൾ കാറിൽ വെച്ച് കാർത്തിക തന്റെ അനിയത്തി ജ്യോതികയോട് പറഞ്ഞു.
“ജ്യോതി ചേച്ചിക്ക് സ്റ്റെപ് കയറാൻ ഒക്കെ ബുദ്ധിമുട്ട് ആയി തുടങ്ങി ഡി.
നിന്റെ ആഗ്രഹം അല്ലെ എന്റെ മുറി വേണം എന്നുള്ളത്…
നീ എടുത്തോ പകരം ഞാൻ നിന്റെ റൂം ഈ കലളവിൽ എടുത്തോളാം ”
പറഞ്ഞു കാർത്തിക അവളുടെ വയറും തലോടി കാർത്തിയുടെ തൊള്ളിലേക് ചെരിഞ്ഞു.
അവളുടെ ആ വാക്കുകൾ ആ വണ്ടിയിൽ ഇരിക്കുന്ന അർച്ചമ്മയ്ക്കും എനിക്കും മനസ്സിലായി… അവൾ അമ്മ ആകാൻ ഉള്ള തയ്റെടുപ്പ് എടുത്തു കഴിഞ്ഞു എന്ന്..
ഇനി അവൾ സൂക്ഷിച്ചേ മതിയാകു എന്ന്.
വീട്ടിൽ വന്ന് ക്ഷീണം കൊണ്ട് അവൾ ഉറങ്ങി പോയി.
അവൻ അവളുടെ ഡയറി യിൽ കുറയെ എഴുതി വെച്ച് പിന്നെ
അവളെയും നോക്കി കൊണ്ട് കാർത്തിയും ഉറങ്ങി പോയി.
രാവിലെ എഴുന്നേക്കുന്നത് തന്നെ കാർത്തിയുടെ ബാഗിൽ കിടക്കുന്ന മൊബൈൽ ഫോൺ അടിക്കുന്ന സൗണ്ട് കേട്ടതിൽ നിന്ന് ആയിരുന്നു.
ചാടി എഴുന്നേറ്റ് കാർത്തി അത് അറ്റാൻഡ് ചെയുന്നത് കണ്ടു കാർത്തിക എഴുന്നേറ്റു ഇരുന്നു.
വിളി കഴിഞ്ഞതും ആ ഫോൺ കാർത്തിയുടെ കൈയിൽ ഇരുന്നു കാത്താൻ തുടങ്ങി.
അവൻ അതിനെ പുറത്തേക് എറിഞ്ഞിട്ട് കാർത്തികയുടെ അടുത്ത് വന്ന് ഇരുന്നിട്ട്.
“നിനക്ക് വിഷമം തോന്നരുത്…
ഏട്ടൻ പോകുവാ….”
“പോകാനോ!!!”
“നീ ചെയേണ്ടത് എല്ലാം ഞാൻ നിന്റെ ഡയറി യിൽ എഴുതിട്ട് ഉണ്ട്..
താമസിക്കരുത് എനിക്ക്… നീ അടുത്ത് തന്നെ വേണം.
അർച്ചമ്മയോടും അച്ഛനോടും ഞാൻ ഇപ്പൊ എന്താ പറയുക. ടൈം ഇല്ലെടോ . എന്റെ ഒരു നിമിഷവും ജീവന്റെ വില ഉണ്ട്.
അവർ എഴുന്നേക്കുന്നതിന് മുൻപ് ഞാൻ പോകുവാ. നീ തന്നെ പറഞ്ഞേരെ ഞാൻ പോയി വരാം..”
കാർത്തി കാർത്തികയെ കെട്ടിപിടിച്ചു അവളുടെ ചുണ്ടിലും മുഖത്തും എല്ലാം ഉമ്മാ വെച്ച്. “നിന്നെ എനിക്ക് കിട്ടാൻ ഞാൻ എവിടെ വരെയും പോകും…
ഇത് കാർത്തിക ips അല്ലാ പറയുന്നേ കാർത്തിക കാർത്തി ആണ് പറയുന്നേ. നിന്റെ കൂടെ എന്റെ വയറ്റിൽ വളരുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ ഒപ്പം ജീവിക്കണം.” എന്ന് പറഞ്ഞു കാർത്തിക അവനെ കെട്ടിപിടിച്ചു.
അവൻ അവളുടെ നിറ വയറിൽ ഒരു ഉമ്മാ കൊടുത്ത ശേഷം.
ഡ്രസ്സ് മാറി ഒരു ബാഗും
എടുത്തു പുറത്തേക് ഇറങ്ങി. ആരും തന്നെ എഴുന്നേറ്റില്ല ആയിരുന്നു. ഇന്നലെ താമസിച്ചു വന്ന് കിടന്ന ശേഷം.
സൂര്യൻ ഉദിച്ചു തുടങ്ങിട്ട് ഇല്ലായിരുന്നു. മുഴുവൻ ഇരുട്ട് ആയിരുന്നു.
അവളോട് യാത്ര പറഞ്ഞു അവൻ അവിടെ നിന്ന് വേഗം ഇറങ്ങി നടന്നു.
കാർത്തിക അവൻ പോകുന്നത് നോക്കി ഉമ്മറത്തു തന്നെ നിന്ന്.
അവളുടെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും നനയാൻ തുടങ്ങി.
ജീവിതം തന്നെ ഓരോന്ന് പഠിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ഇരികുവല്ലോ എന്ന് അവൾക് തോന്നി.
അവൻ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് മറഞ്ഞു.
കാർത്തിക ആ ഉമ്മറത്തെ വരാന്തയിൽ ഇരുന്നു പോയി.
സമയം അങ്ങനെ പോയി.. സൂര്യൻ കിഴക്ക് തന്റെ വരവ് അറിയിച്ചു കൊണ്ട് ചുമ്മാന്ന പ്രകാശം പറത്തി കൊണ്ട് തുടങ്ങി ഇരിക്കുന്നു.
കാർത്തിക അവിടെ ഉണ്ടായിരിന്ന തൂണിൽ തല ചാച്ചു വെച്ച് അവൻ പോയ വഴിയിലേക്കു നോക്കി കൊണ്ട് ഇരുന്നു.
അർച്ചമ്മ മുൻപ് വശത്തേക് വന്നപ്പോള് അവിടെ തന്റെ മകൾ പുറത്തേക് നോക്കി വിഷമിച്ചു ഇരിക്കുന്നു.
“ഇത് എന്ത് പറ്റി നേരത്തെ എഴുന്നേറ്റു വന്ന് ഇവിടെ ഇരിക്കുന്നെ…
അതൊ കാർത്തി എഴുന്നേപ്പിച് വിട്ടത് ആണോ സൂര്യ പ്രകാശം കൊള്ളാൻ..”
എന്ന് മനസിൽ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് കാർത്തികയുടെ മുന്നിൽ എത്തിയ അർച്ച ഞെട്ടി…
തന്റെ മകളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് കണ്ണുനീർ ചാടുന്നു..
“എന്ത് പറ്റിയാടി…..”
“ഏട്ടൻ…
പോയി അമ്മേ… ഒരു കാൾ വന്ന് ആർമിയിൽ നിന്ന് അർജെന്റ് ആണെന്ന് പറഞ്ഞു.. അപ്പൊ തന്നെ പോയി..
