ഗോപിക: നേരത്തെ പറഞ്ഞില്ലായിരുന്നോ? ചെന്നെയിൽ, അവിടെ പറഞ്ഞാൽ മതി.
ശ്യാം: അവിടെ വരെ പോകേണ്ടെ? ഇവിടെ കിട്ടിയാൽ എളുപ്പമാകുമായിരുന്നു.
അവൾ മേശയിൽ ചാരി വിയർത്ത് നിൽക്കുകയാണ്. ശ്യാം കുറച്ചുകൂടി അടുത്തേയ്ക്ക് നീങ്ങി നിന്നു.
ഗോപികയുടെ മുഖം വലിഞ്ഞ് മുറുകി. ഭയം ഓളം വെട്ടുന്നു. ഒരു സ്പർശനം കൊതിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന്‌ വ്യക്തം, പക്ഷേ അത് സമ്മതിക്കാൻ ധൈര്യമില്ല. മാത്രവുമല്ല ഇരുവരും ചോദിക്കുകയും പറയുകയും ചെയ്യുന്നത് തികച്ചും വ്യത്യസ്ഥമായ വിവരങ്ങളും അർത്ഥങ്ങളും വരുന്ന പോലാണ്.
ശ്യാം: രംഭയുടേത് അളവെടുക്കണോ? അതോ..
ഗോപിക: പോയി അളവെടുക്ക്.
ശ്യാം: ഇവിടെ ഇത്രയും അടുത്തുള്ളപ്പോൾ.
ഗോപിക: എന്ത്?
ആ സ്വരം നേർത്തതായി. പിറുപിറുക്കുന്നതു പോലെ.
ശ്യാം: നീയും.
അവൻ പതിയെ കൈ ചുമലിൽ വച്ചു. അവൾ ഒരു നിമിഷം അവനെ നോക്കിയശേഷം ആ കൈ മാറ്റാനെന്നവണ്ണം ചെറുതായി ആ കൈയ്യിൽ അവളുടെ കൈകളാൽ തള്ളി.
ശ്യാം: പിന്നെ നിൻ്റെ ഈ കെട്ടിമാറാപ്പുകളും.. (അത് പറയുമ്പോൾ അവൻ്റെ കൈ അവളുടെ കഴുത്തിലേയ്ക്ക് പതിയെ നീണ്ടു ചെന്നു.)
അത് ശ്രദ്ധിക്കാത്ത മട്ടിൽ അവൾ,
ഗോപിക: കെട്ടിമാറാപ്പുകൾ എന്ന്‌ വച്ചാൽ?
ശ്യാം: എന്നൂച്ചാൽ വച്ചുകെട്ടുകൾ.
ഗോപിക: ങേ? എന്താണ് എന്ന്‌ അർത്ഥം.
ശ്യാം: അതോ? അത് നിന്നക്കുള്ളതൊക്കെ.
ഗോപിക: ഓഹോ?
ശ്യാം: എന്താ ഒന്നുമില്ലേ?
അവൻ്റെ കൈ പതിയെ അവളുടെ ചുണ്ടിൽ തൊട്ടു.
ഗോപിക: ഇല്ല. (അത് പറയുന്നത് യാന്ത്രീകമായി)
ശ്യാം: അപ്പോൾ ഈ കാണുന്നതൊക്കെയോ?
അവൾക്ക് പറയാൻ വാക്കുകൾ അർത്ഥമില്ലാത്തവയായി മാറി.
ഗോപിക: കാണുന്നതൊന്നുമില്ല.
ശ്യാം: ഉണ്ടല്ലോ?
ഗോപിക: ഇല്ല.
ശ്യാം: ഞാൻ നോക്കട്ടെ?
ഗോപിക: വേണ്ട.
ശ്യാം: വേണം.
ഗോപിക: എനിക്ക് പേടിയ.
ശ്യാം: എനിക്കൊന്ന്‌ കണ്ടാൽ മതി.
ഗോപിക: അയ്യോ, വേണ്ട.
ശ്യാം: പ്ലീസ്.
ആ പ്ലീസിന് പക്ഷേ അപേക്ഷയുടെ സ്വരത്തേക്കാൾ അധികാരത്തിൻ്റെ സ്വരമായിരുന്നു.
അവൾ വീണ്ടും ജനലിലൂടെ പുറത്തേയ്ക്ക് നോക്കുകയും ഒപ്പം വാതിലിലേയക്ക് ആരെങ്കിലും വരുന്നുണ്ടോ എന്ന്‌ നോക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നതിനാൽ പെണ്ണ് ഒക്കെ ആണെന്ന്‌ ശ്യാമിന് മനസിലായി.
ആ കണ്ണുകൾ ഇമവെട്ടി. നെഞ്ച് ഉയർന്ന്‌ താണു. ശ്വാസോച്ഛാസം ഉച്ചത്തിലായി.
ചുണ്ടിൽ നിന്നും അവൻ്റെ വിരൽ പതിയെ കഴുത്തിലൂടെ മിന്നൽ വേഗത്തിൽ താഴേയ്ക്ക് സഞ്ചരിച്ച് ടോപ്പിൻ്റെ കഴുത്തിൽ പിടിച്ച് താഴേയ്ക്ക് വലിച്ചു. ഇപ്പോൾ മുലകളുടെ മധ്യഭാഗത്തായി ടോപ്പിൻ്റെ കഴുത്തിൽ അവൻ്റെ വിരൽ കുരുങ്ങികിടക്കുകയാണ്.
അവൾ അതിലേയ്ക്ക് നോക്കി.
ശ്യാം: അളവെടുക്കട്ടെ?
ഗോപിക: വേണ്ട. (പക്ഷേ വേണം എന്നാണെന്ന്‌ സ്പഷ്ടം!)
അവൻ ആ വിരൽ പതിയെ ബ്രായ്ക്കകത്തേയ്ക്ക് കടത്തി. അവൾ ആ കൈയ്യിൽ പിടിച്ചു. അവൻ പിന്നെയും സ്വൽപ്പം ബലം ഉപയോഗിച്ചു തന്നെ മുല ഞെട്ടിനായി മുലയിലൂടെ പരതി. അവൾ വാതിൽക്കലേയ്ക്ക് തന്നെയാണ് ഇപ്പോൾ നോക്കുന്നത്. അവനെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല.
ശ്യാം: ഹാ, കാണട്ടെ പെണ്ണേ.
ഗോപിക: പയ്യെ.
പെണ്ണ് ഓക്കേ ആണ്, ഒച്ചയില്ല, കുതറുന്നില്ല, ഓടിപോകുന്നില്ല.
അവൻ കൈപ്പത്തി മുഴുവനും ആ മുലയിലേയ്ക്ക് കടത്തി. ബ്രായ്ക്കകത്തു വച്ചു തന്നെ മുലയിൽ പിടിച്ചമർത്തി. അവൾ ചെറുതായി ശ്വസിച്ചുകൊണ്ട് അത് ആസ്വദിച്ച് നിന്നു. ഇപ്പോൾ കണ്ണുകൾ അവൻ്റെ മുഖത്ത്.
ശ്യാം: ഉം, എന്താ?
ഗോപിക: മതി.
ശ്യാം: മതിയെന്നോ, തുടങ്ങിയിട്ടേയുള്ളൂ.
ഗോപിക: മതി, അമ്മ വരും.
ശ്യാം: അമ്മ താഴെയാ.
ഗോപിക: ചിലപ്പോ വരും.
ശ്യാം: ഇല്ല.
ഗോപിക: പിടിച്ച് നോക്കിയില്ലേ? പോരെ?
ശ്യാം: പോര.
ഗോപിക: പിന്നെ.
ശ്യാം: കുടിക്കണം.
ഗോപിക: അയ്യോ, എനിക്ക് നാണമാണ്, വേണ്ട.
ശ്യാം: ഒരു തവണ.
ഗോപിക: അപ്പോൾ നീ കാണില്ലേ?
(“നീ” എന്ന്‌!)
ശ്യാം: പിന്നെ, കാണാതെ.
ഗോപിക: അയ്യേ എനിക്ക് വയ്യ, നാണമാ.
ശ്യാം: ഞാൻ കണ്ണടച്ചോളാം.
ഗോപിക: പിന്നെ, കള്ളൻ.
ശ്യാം: കാണിച്ചേ.
ഗോപിക: ഇല്ല.
ശ്യാം: ഞാൻ അടിയിൽ നിന്നും ടോപ്പ് പൊക്കും.
ഗോപിക: അയ്യോ വേണ്ട, അമ്മ വരും.
ശ്യാം: ഒരു തവണ.
ഗോപിക: ഇവിടെ വേണ്ട. (അവൾ ബലമായി അവൻ്റെ കൈ വലിച്ചു മാറ്റി. ഒരു തള്ളും വച്ചു കൊടുത്തു.)
ആ മുഖത്ത് ഒരു ആശ്വാസഭാവവും ഒപ്പം തൃപ്തിയും.
ശ്യാം: ബാക്കി എങ്ങിനാ?
ഗോപിക: എന്നത്?
ശ്യാം: കുടിക്കുന്നത്.
ഗോപിക: കുടിക്കേണ്ട.
ശ്യാം: വേണം.
ഗോപിക: പിന്നെ നോക്കാന്നേ, ഇപ്പോ പോ, അമ്മ വരും.
അവൾ വേഗം കത്രികയും, സെല്ലോ ടേപ്പും മറ്റും പെറുക്കിയെടുത്ത് മേശയുടെ ഡ്രോയിലിട്ട് മുറിക്ക് പുറത്തിറങ്ങി.
ഒരു വലിയ കടമ്പ കടന്നുകിട്ടിയതായി ശ്യാമിന് തോന്നി. ഇനി എല്ലാം എളുപ്പമാണ്. ഇവിടെ വരെ എത്താനാണ് പാട്. ഇനി അവസരം ഒത്തുവരണം എന്നുമാത്രം.
ഗോപികയുമായുള്ള മധുരമനോഹര മദന മുഹൂർത്തങ്ങൾ അടുത്ത ഭാഗത്ത്.
(തുടരും)
