ഇത് എന്റെ കഥയല്ല, ഞാനുമായി ഒരു ബന്ധവും ഇല്ലാത്ത കുറെ ആൾക്കാരുടെ എന്റെ ഭാവനയിൽ വന്ന കഥയാണ്. ഇത് നടക്കുന്ന സ്ഥലമോ അല്ലേൽ മറ്റന്തെങ്കിലുമൊ എനിക്ക് യാതൊരു പരിചയവും ഇല്ലാത്തതാണ്.
എഴുതുക എന്ന എന്റെ ആഗ്രഹത്തിന്റെ പുറത്ത് തുടങ്ങുകയാണ്. നല്ല ആകാംഷയുള്ള കഥയായിരിക്കും എന്ന് എനിക്ക് വിശ്വാസമുണ്ട് ഇല്ല എന്ന് തോന്നിയാൽ കമന്റ്‌ ഇൽ അറിയിക്കുക.
ആദ്യ ഭാഗത്തിൽ തന്നെ 18+ ചെയ്തിട്ടില്ല. ഈ പാർട്ട് കഥ അരങ്ങേരുന്ന സാഹചര്യം അവതരിപ്പിക്കുകയാണ്. എല്ലാവർക്കും നന്ദി
——————
“ലൂക്ക.. ടാ… എഴുന്നേൽക്കെടാ സ്ഥലം എത്തി” അപ്പന്റെ വിളികേട്ടാണ് എഴുന്നേറ്റത്. ഞാൻചുറ്റും നോക്കി അഡ്മിഷൻ എടുക്കാൻ വന്നപ്പോ എന്നെ അത്ഭുതപെടുത്തിയതാണേലും ഇവിടം വീണ്ടും വീണ്ടും ഞെട്ടിക്കുകയാണല്ലോ എന്ന് ഞാൻ മനസ്സിൽ ഓർത്തു. നേരെ മെയിൻ ബ്ലോക്കിന്റെ മുകളിലെ ആ മങ്ങിയ എഴുത്ത് ഞാൻ വായിച്ചു. ” ഗവണ്മെന്റ് എഞ്ചിനീയറിംഗ് കോളേജ്, മൂന്നാർ ”
“അടിപൊളി സ്ഥലമാണല്ലോ ലൂക്കാച്ചാ…”
ഞാൻ അപ്പനെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ചു.
“അല്ലേലും നിനക്ക് ഇത് എന്നതിന്റെ കേടാ ചെറുക്കാ.. നമ്മടെ അവിടെ പഠിച്ചാൽ നിനക്ക് പഠിയത്തില്ലേ ? ഈ കാട്ടുമുക്കിൽ തന്നെ പഠിക്കണോ?”
“മതി, ഇത് നമ്മൾ സംസാരിച്ചു തീർത്തതാ. അത് വിട്, എന്നാ അപ്പ ഇറങ്ങിക്കോ.. ഇല്ലേൽ വീടെത്താൻ താമസിക്കും”
അപ്പൻ അവിടെ എന്നെ തനിച്ചാക്കി പോകുമ്പോ നല്ല വിഷമം തോന്നിയെങ്കിലും ഞാൻ പുറത്ത് കാണിച്ചില്ല. കാർ കണ്മുന്നിൽ നിന്ന് മഞ്ഞപ്പോൾ അറിയാതെ കണ്ണൊന്നു നിറഞ്ഞു.
ഞാൻ അവിടെ ഇങ്ങനെ നിശ്ചലമായി നിന്നു. എന്റെ എല്ലാം ആണ് അപ്പൻ. എന്റെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രിണ്ടും അപ്പൻ തന്നെ. ഇന്നലെ ഇറങ്ങുമ്പോ അപ്പ കരഞ്ഞത് ഞാൻ കണ്ടതാ… ഇപ്പൊ എന്നെ വിഷമിപ്പിക്കണ്ട എന്ന് കരുതിയാകണം… പാവം.
ഉള്ളിലെ സങ്കടം കൊണ്ട് ചൂടുപിടികികുയാണേൽ പുറത്ത് ഇടുക്കിയിലെ മഞ്ഞിൽ തണുത്തു വിറങ്ങലിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു.
” ടോ അവിടെ നിന്ന് അസുഖമൊന്നും വരുത്തണ്ട, ഉള്ളിൽ കയറിപ്പോര് ” ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി. പുറത്ത് വേറെ ആരും ഇല്ല
“തന്നോട് തന്നെ, പിറകിലോട്ട് നോക്ക് ”
ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
ഐശ്വര്യമുള്ള മുഖം, എന്റെ അത്രതന്നെ ഉയരം, ചെറിയ തടിയുണ്ട്. നടി വീണ നന്ദകുമാറിനെ പോലെ. ചുരിദാർ ആണ് വേഷം. തണുപ്പിനെ പ്രതിരോധിക്കാൻ സ്വെട്ടർ ഇട്ടിട്ടുണ്ട്.. ഈ സമയം കൊണ്ട് ഞാൻ എല്ലാം നിരീക്ഷിച്ചു.
“താൻ എന്താ എന്നെ സ്കാൻ ചെയ്യണോ?… അയ്യേ പോത്ത് പോലെ വലുതായില്ലേ കരയേണോ.. അവിടെ പൈപ്പ് ഉണ്ട് പോയി മുഖം കഴുകി പിന്നിലെ കാന്റീനിലേക്ക് വാ.. ഞാൻ അവിടെ കാണും,”
ഞാൻ പോയി മുഖം കഴുകി.. മുഖം മരവിച്ചു പോയില്ലന്നെ ഒള്ളൂ.. എന്തൊരു തണുപ്പ്.. കയ്യിലുള്ള ലഗ്ഗ്ജ് മുന്നിൽ വെച്ചിരുന്ന ബെഞ്ചിൽ വെച്ചു ഞാൻ കാന്റീൻ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു. അവിടെ എന്നെയും കാത്തു അവൾ എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു മൂലയിൽ 2 കട്ടനും മുന്നിൽ വെച്ചിരിക്കുന്ന അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ഞാൻ നീങ്ങി. എന്നെയും നോക്കി ചിരിച്ചിരിക്കുന്ന അവളുടെ ചിരിയിൽ ഞാൻ ഇല്ലാതാവുന്നത് പോലെ തോന്നിയെനിക്ക്.
“ഇരിക്കേടോ😂, എന്താണ് മാഷേ ശോകണല്ലോ…” അവൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു
“ഏയ്യ്… എന്തോ, പുതിയ സ്ഥലമല്ലേ അതിന്റെ ഒരു….” നന്നായി ചമ്മിയെങ്കിലും പുറത്ത് കാണിച്ചില്ല.
” ഉവ്വ ” അവൾ ഒന്ന് ആക്കി ചിരിച്ചു.
“ഡിപ്പാർട്മെന്റ് ഏതാ..”
ECE എന്ന് മറുപടി പറഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്തൊരു പ്രകാശം കണ്ടു. ഞാനും തിരിച്ചു ഒരു ചിരി പാസ്സാക്കി.
” താൻ പുറത്ത് വൈറ്റ് ചെയ്യൂ.. ഡിപ്പാർട്മെന്റ് ഇൽ ഞാൻ വിടാം.. ഏറ്റവും മുകളിലാ… ബാഗ് കാന്റീനിൽ തന്നെ വച്ചോ. പോകുമ്പോ എടുത്ത മതി ”
ഞാൻ ആഹ്ഹ് എന്ന് മറുപടി പറഞ്ഞു പുറത്ത് കാത്തു നിന്നു.
5 മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞതും ഒരു സ്കൂട്ടിയിൽ അവൾ വന്നു. എന്നെ ഒന്ന് തുറിച്ചു നോക്കിയപ്പോ ഞാൻ പിന്നിൽ കയറി.. 10 മിനിറ്റ് എടുത്തു ഡിപ്പാർട്മെന്റ് എത്താൻ. ആ കുന്നിന്റെ ഏറ്റവും മുകളിൽ. വല്ലാത്തൊരു ഭംഗിയായിരുന്നു അവിടെന്ന് കാണാൻ.. മാട്ടുപെട്ടി ഡാമിൽ വെള്ളം നില്കുന്നത് കാണാം…
“ടാ ചെക്കാ… ക്ലാസ്സിൽ പോകാൻ നോക്ക്… സൗന്ദര്യം പിന്നെ അസ്വദിക്കാം.”
ഞാൻ ഇളിച്ചു കാട്ടി ക്ലാസ്സിലേക്ക് പോയ്‌.
അവിടെ പോസ്റ്റടിച്ചു ഇരുന്നു.. കുറച്ചു പേരെ പരിചയപെട്ടു. സിദ്ധാർഥ്, അശ്വിൻ, ശ്രീലക്ഷ്മി, അനന്യ അങ്ങിനെ. പിന്നെ ഫോൺ എടുത്ത് കുത്തി കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോയാണ് പുറത്തുന്നു ഒരു ശബ്ദം കേൾക്കുന്നെ.
“ഇവിടെ ആരാ ഈ ജോൺ ലൂക്ക, അവനോട് പെട്ടെന്ന് വാഗ ചോട്ടിലേക്ക് വരാൻ പറ”
ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി. എല്ലാരും പിറുപിറുക്കുന്നുണ്ട്, ഒരു സീനിയർ വന്നു അതും MTECH ലെ, ഒരാളെ വിളിക്കുമ്പോ ആരാലും പിറുപിറുക്കും. ഞാൻ എണീറ്റ് പുറത്തേക്ക് പോകുമ്പോ ആരൊക്കെയാ പറയുന്നത് ഞാൻ കേട്ടു.
“ഇവനാടീ ജോൺ ലൂക്ക.. കൊള്ളാം പേര് പോലെ ചുള്ളനാ…”
“ഉവ്വ തിരിച്ചു വരുമ്പോ ഇതേ കോലത്തിൽ ആയ മതിയാരുന്നു ”
ഞാൻ അവിടെ എത്തുമ്പോ കുറച്ചു പേര് അവിടെ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, കൂട്ടത്തിൽ അവളും. ഇപ്പോഴും എനിക്ക് അറിയാത്തത് അവർക്കെങ്ങിനെ എന്റെ പേര് മനസ്സിലായി എന്നാണ്.
“ടാ താൻ ഇവൾ ചോദിച്ചിട്ട് പാട്ട് പടികൊടുത്തില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു, മര്യാദക്ക് പടികൊടുക്ക് ”
“അത് പിന്നെ പാട്ട്, ഞാൻ,,, ”
“നിനക്ക് എന്താടാ പാടിയാൽ.. പണ്ട് കുറെ കപ്പ്‌ ഒക്കെ വാങ്ങിയിട്ടുണ്ടല്ലോ പടിയിട്ട് ”
അവൾ ഒച്ചയിട്ടേനെറ്റു… അത് കേട്ട് ഞാൻ മാത്രമല്ല അവരും അതിലൂടെ നടന്നു പോയവരും ഒക്കെ ഞെട്ടിപ്പോയി.
പിന്നെ ഒന്നും നോക്കിയില്ല അങ്ങ് പാടി.
“നീരാട്ടും നേരത്തിൽ എൻ അണ്ണായാഗിൻറായ്
വാലാട്ടും നേരത്തിൽ എൻ പിള്ളേയാഗിൻ റായ്
നാനഗേ തൊട്ടാലോ മുള്ളാഗി പോഗിന്ദ്രായി
നീയാഗ തൊട്ടാലോ പൂവാഗ ആഗിന്ദ്രായി
എൻ കണ്ണീർ എൻ തണ്ണീർ എല്ലാമേ നീ അംബേ
എൻ ഇഭം എൻ തൂഭം എല്ലാമേ നീ അംബേ
എൻ വാഴ്‌വും എൻ സാവും ഉൻ കണ്ണിൽ അസൈവിലെ…”
ഞാൻ പാട്ട് നിർത്തി ചുറ്റും നോക്കി.. അവിടെ ഒരു നിശബ്ദത ആയിരുന്നു..
എന്റെ പാട്ട് കേട്ട് ആരൊക്കെയോ നോക്കിനിക്കുന്നുണ്ട്.. ഇപ്പൊ 10 പേരൊന്നും അല്ല 50 കൂടുതലുണ്ട്. ആരോ പെട്ടെന്ന് കയ്യടിച്ചു. പിന്നെ അവിടെ ഒരു ബഹളമായിരുന്നു ആരൊക്കെ വരുന്നു കയ്യ് തരുന്നു ഗുഡ് എന്നൊക്കെ പറയുന്നു. പക്ഷെ ഞാൻ പരതിയത് ആ കണ്ണുകൾക്ക് വേണ്ടിയാണു, ഞാൻ പാടാൻ തുടങ്ങിയത് മുതൽ എന്റെ കണ്ണിലേക്ക് മാത്രം നോക്കി വല്ലാത്തൊരു ചിരിയിൽ എന്നെ മഴക്കി നിർത്തിയ ആ കണ്ണുകൾ… അതെ അവൾ വാഗ ചോട്ടിലിരുന്ന് എന്നെ തന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നുണ്ട്.
ബാക്കിയെല്ലാവരും എന്റെ പാട്ട് കേട്ട് കിളിപോയിരിക്കുന്നു.
