ഒരു ക്ലാസിക് കഥ

Oru Classic Kadha | Author : Adam

നിങ്ങളുടെ സ്വപ്നങ്ങളിൽ ഒരിക്കലെങ്കിലും വന്നു പോയിട്ടുള്ള ഒരു കഥ. ഈ കഥക് ആരുടെയും ക്രെഡിറ്റ് ഒന്നും വേണ്ട, എന്റെ എല്ലാ വായന കൂട്ടുകാർക്കും വേണ്ടി സമർപ്പിക്കുന്നു.

സമർപ്പണം : ഞങ്ങളുടെ എല്ലാം പ്രണയമായിരുന്ന , എന്നാൽ എല്ലാവര്ക്കും ഒരു നേർത്ത ദുഃഖം സമ്മാനിച്ച് കടന്നു പോയ മിനി (ശരിയായ പേരല്ല ) ടീച്ചേർക്കു.

കുന്നിൻചെരുവിൽ പച്ചവിരിച്ച തെങ്ങിൻ തോപ്പുകൾക്കിടയിലൂടെ, ചെങ്കല്ലും ചെളിയുമിട്ടുണ്ടാക്കിയ ഇടുങ്ങിയ പാത വളഞ്ഞുപുളഞ്ഞു നീണ്ടു കിടന്നിരുന്നു. പുലർച്ചയുടെ ആരംഭത്തിൽത്തന്നെ സൂര്യകിരണങ്ങൾ ഇലച്ചാർത്തുകൾക്കിടയിലൂടെ അരിച്ചിറങ്ങി, മഞ്ഞുതുള്ളികളെ വജ്രങ്ങളാക്കി മാറ്റി. ആ മനോഹര ദൃശ്യത്തിനു സാക്ഷിയാകാൻ കുറച്ചു നാടൻ കിളികൾ മാത്രം.

വെയിൽ ശക്തിപ്രാപിക്കും മുന്നേ, പറമ്പിലേക്കിറങ്ങുന്നതാണ് അമ്പിളിയുടെ പതിവ്. മുപ്പത്തിയൊന്നാം വയസ്സിലും നിറം മങ്ങാത്ത സൗന്ദര്യം. എങ്കിലും, വിവാഹമെന്ന സ്വപ്നം അകലെയായിരുന്നു. കാലം യൗവനത്തിന്റെ ചുറുചുറുക്ക് കവർന്നെടുക്കുമോ എന്ന ഭയം അവളെ അലട്ടി. പണ്ടത്തെ പോലെയുള്ള സമ്പത്തും ആർഭാടങ്ങളും ഇല്ലെങ്കിലും, ദാരിദ്ര്യം അത്ര അലട്ടിയിരുന്നില്ല. വലിയൊരു തറവാട്ടിലെ അവസാനത്തെ അംഗമായി അമ്പിളിയും വൃദ്ധയായ അമ്മയും. അടുത്തുള്ള വീട്ടിലെ ആനന്ദനും ആനന്ദിയും അവർക്കു കുടുംബം പോലെയായിരുന്നു; മക്കളില്ലാത്ത അവർക്ക് അമ്പിളി പൊന്നുമോളും.

പതിവുപോലെ അന്നും പറമ്പിലേക്കിറങ്ങിയ അമ്പിളിയ്ക്ക് അവിചാരിതമായി ഒരു അതിഥിയെ കാണേണ്ടി വന്നു. പുളിമരച്ചുവട്ടിൽ ഇരുപതുവയസ്സു പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ! ആനന്ദന്റെയും ആнанന്ദിയുടെയും മകളുടെ മകൻ – വിനയൻ. മൂന്നുമാസത്തെ അവധിക്കാലം ചിലവഴിക്കാൻ നാട്ടിലെത്തിയതായിരുന്നു.

പറമ്പിലെ വഴികളിലൂടെ മടങ്ങവേ, ഒരു കാര്യം അമ്പിളിയെ അസ്വസ്ഥയാക്കി. പുളിമരച്ചുവട്ടിലെ ആ ചെറുപ്പക്കാരൻ… ആനന്ദന്റെയും ആനന്ദിയുടെയും പൊന്നുമോൻ വിനയൻ! അവൾക്ക് പെട്ടെന്നൊന്നും തിരിച്ചറിയാനായില്ല. കുസൃതി നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളുള്ള ആ കൊച്ചുകുട്ടി ഇത്രയും വലുതായോ? അവന്റെ മുഖം ഒരുതരം പക്വതയും ആകർഷണീയതയും പ്രതിഫലിപ്പിച്ചു.

ആ രാത്രിയിൽ അമ്പിളിയുടെ ഫോൺ ശബ്ദിച്ചു. വിനയന്റെ അമ്മയായിരുന്നു, അമേരിക്കയിൽ നിന്നുള്ള വിളി. മൂന്നുമാസത്തെ അവധിക്കാലത്ത് അമ്പിളിയിൽ നിന്നും ഗണിതം പഠിക്കണമെന്ന് വിനയന് ആഗ്രഹമുണ്ട്. അമേരിക്കയിൽ ഒരു പ്രത്യേക പരീക്ഷയ്ക്ക് തയ്യാറെടുക്കുകയാണ് അവൻ.

ആ കോളിനു ശേഷം അമ്പിളിയുടെ അക്കൗണ്ടിലേയ്ക്ക് ഒരു തുക എത്തി. വിനയന്റെ അമ്മ അയച്ച മൂന്നു ലക്ഷം രൂപ! അമ്പിളിക്ക് അത് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ആ തുക അവളുടെ ജീവിതത്തിലെ വലിയൊരു ആവശ്യത്തിലേയ്ക്ക് ഉപകരിക്കുമെന്ന് അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു.

പിറ്റേന്ന് ഉച്ചയ്ക്കു മൂന്നുമണിக்கு മടിച്ചുമടിച്ച് വിനയൻ അവരുടെ പടിക്കൽ എത്തി. ചെറുപ്പത്തിൽ കളിച്ചുല്ലസിച്ച ആ പഴയ വീട്, ഇപ്പോൾ അവനിൽ ഒരു പുതിയ നാണം വിടർത്തി. ഒരുതരം അകൽച്ച, പ്രായത്തിന്റെയും പക്വതയുടെയും അകൽച്ച.

“അയ്യോ വിനയേ, അന്യനെപ്പോലെ നിൽക്കാതെ അകത്തേയ്ക്ക് വാ…” അമ്പിളിയുടെ വാക്കുകളിൽ പഴയ സ്നേഹം നിറഞ്ഞു.

“വിനയമോൻ വലുതായിരിക്കുന്നു.. അമ്പിളി, ചെറുക്കന് ഒരു ചായ കൊടുക്ക് മോളെ..” അകത്തു നിന്നും അമ്പിളിയുടെ അമ്മ ജാനകിയുടെ ശബ്ദം.

വിനയൻ അകത്തളത്തിലെ പഴയ തൂണും മച്ചും ഒന്നു നോക്കി, ചായയും പലഹാരവുമായി വന്ന അമ്പിളിയെ നോക്കാനാവാതെ അവൻ തല താഴ്ത്തിയിരുന്നു. കണ്ണുകൾക്കുള്ളിൽ ഇപ്പോഴും അവളുടെ രൂപം തെളിയുന്നു. ഇത്രയും സുന്ദരിയായിരുന്നോ അമ്പിളി ചേച്ചി? തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകൾ, നാണം പടർത്തുന്ന ചിരി, പട്ടുപോലൊഴുകുന്ന മുടി… വിനയൻ തന്റെ ചിന്തകളെ തട്ടിവിളിച്ചു. മറ്റൊന്നും ആലോചിക്കാനുള്ള സമയമല്ലിത്.

അമ്പിളി അവന് അരികിലായി ഇരുന്നു. ഗണിതത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന പാഠങ്ങൾ തുടങ്ങിയപ്പോൾ വിനയന്റെ ശ്രദ്ധ പലപ്പോഴും തെന്നിമാറി. അവളുടെ വിരലുകൾ പുസ്തകത്തിലൂടെ നീങ്ങുമ്പോൾ, മുടി ഒതുക്കി നെറ്റിയിൽ വീഴുമ്പോൾ, ഗൗരവത്തോടെ ഒരു ഉത്തരം വിശദീകരിക്കുമ്പോൾ… സമയമെങ്ങനെ പോയതെന്ന് അവനറിഞ്ഞില്ല. ഒരു മണിക്കൂർ നീണ്ടുനിന്ന ആദ്യ ക്ലാസ്സ് അവസാനിച്ചു.

“നാളെയും ഇതേ സമയം മതി വിനയാ…” അമ്പിളിയുടെ ശബ്ദത്തിൽ ഒരുതരം ഔപചാരികത. പെട്ടെന്നവൻ അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. നിരാശയുടെ ഒരു നേർത്ത നിഴൽ അവിടെ തെളിയുന്നതായി അവന് തോന്നി. സ്വന്തം ചിന്തകളിൽ ലജ്ജിച്ചവൻ, പതിയെ പടികൾ ഇറങ്ങി.

പടിപ്പുര കടന്നപ്പോൾ വിനയൻ തിരിഞ്ഞുനോക്കി. മുകളിലെ ജനലഴികൾക്കിടയിൽ, വാടാത്ത പുഷ്പം പോലെ അമ്പിളിയുടെ മുഖം. ആ മുഖത്തെ ദുഃഖം അവനെ അലോസരപ്പെടുത്തി. എന്തോ, ഇനിയുള്ള പഠനകാലം അത്ര എളുപ്പമാവില്ലെന്ന് വിനയന് തോന്നി.

വിനയൻ അസാധ്യ ബുദ്ധിശാലിയായിരുന്നു. അമ്പിളി പഠിപ്പിച്ചതെല്ലാം അവനൊപ്പം പിടിച്ചെടുത്തു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ പഠിപ്പിക്കൽ എന്ന ജോലി അമ്പിളിയ്ക്ക് അതീവ ലളിതമായി. ഒരാഴ്ച കൊണ്ടുതന്നെ, അവൻ കൂടുതൽ തുറന്നു സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി. വീട്ടിലെത്തിയാൽ പാഞ്ഞുചെന്ന് ജാനകിയമ്മയോട് ‘ഇന്നത്തെ വിശേഷ’ങ്ങൾ ചോദിക്കും, കുസൃതി നിറഞ്ഞ തമാശകൾ പറയും. നിശബ്ദത പുതച്ചിരുന്ന ആ വീട്ടിൽ സന്തോഷത്തിന്റെ അലയൊലികൾ നിറഞ്ഞു. അമ്പിളിയാകട്ടെ, ഉച്ചയ്ക്കു മൂന്നുമണി കഴിയുന്നതും കാത്തിരിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഒരിക്കൽ പോലും അവർ പുറത്തുപോകാറില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, വിനയന്റെ വരവ് അവളുടെ ലോകത്തേയ്ക്കുള്ള ഒരു ജാലകം പോലെയായി. പക്ഷേ, പഠിക്കാൻ ഇരിക്കുമ്പോൾ വിനയൻ അതീവ ഗൗരവം പുലർത്തി. തന്നെ ഒരിക്കലും നിരാശപ്പെടുത്തിയില്ല, പറഞ്ഞുകൊടുത്ത കാര്യങ്ങളെല്ലാം അവൻ അനുസരണയോടെ പിന്തുടർന്നു.

വിനയനാകട്ടെ അവന്റെ തന്നെ വികാരങ്ങളുടെ ഒരു കുരുക്കിലായിരുന്നു. ഇതെന്താണെന്ന് അവന് മനസ്സിലായില്ല – അമ്പിളിയോട് പ്രണയമോ, അതോ മറ്റെന്തെങ്കിലുമോ? അവളുടെ സാമീപ്യം അവന് ആനന്ദം തന്നു. പാഠമെടുക്കാൻ അവൾ അരികിലിരിക്കുമ്പോൾ, ഷാംപൂവിന്റെ മണം, ഒന്നോ രണ്ടോ ദിവസം കുളിക്കാൻ സമയം കിട്ടിയില്ലെങ്കിൽ അവളുടെ വിയർപ്പിന്റെ നേരിയ ഗന്ധം… വിശദീകരിക്കുമ്പോൾ അവന്റെ വിരലുകൾ അബദ്ധത്തിലെന്നപോലെ അവളുടേതിൽ സ്പർശിക്കും. ചിലപ്പോൾ, കൂടുതൽ നന്നായി പറഞ്ഞു കൊടുക്കാൻ അവന്റെ കൈയ്യിൽ നുള്ളുകയോ തട്ടുകയോ ചെയ്യും.