നേർത്ത ശരീരപ്രകൃതിയുള്ള സ്ത്രീയായിരുന്നു അമ്പിളി. മാറിടങ്ങൾ ചെറുതും, മനോഹരമായ വളവുകൾ പിൻഭാഗത്തും. പല വസ്ത്രങ്ങളിലും അവളുടെ രൂപം പരന്നു തോന്നുമായിരുന്നു. എങ്കിലും വിനയനെ അവൾ ആകർഷിച്ചു. ശരീരം മാത്രമല്ല, നയനങ്ങളിൽ തിളങ്ങുന്ന നന്മ, ആ ഗാംഭീര്യം… അവനത് മനസ്സിലാക്കിയില്ലെങ്കിലും, ആ വീട്ടിലെ നിശബ്ദതയ്ക്കിടയിൽ, തന്റെ ഹൃദയം മറ്റൊരു താളം മൂളുന്നതായി അവനു തോന്നി.
ഒരു ദിവസം, ഗണിതപ്രശ്നങ്ങൾ ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കെ, വിനയൻ മുൻപ് ചെയ്തിട്ടുള്ള ഒരു തെറ്റ് ആവർത്തിച്ചു. അമ്പിളിയുടെ ക്ഷമ നശിച്ചു. അവളുടെ ഉള്ളിലെ സങ്കടം പെട്ടെന്ന് കോപമായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു. ആവശ്യത്തിലധികം വഴക്കുപറഞ്ഞുപോയി. തന്റെ നിരാശകൾ അവന്റെ മേൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്നതായി അവൾക്കു തന്നെ തോന്നി.
ഒരു ഗ്ലാസ്സ് വെള്ളം കുടിക്കാൻ അകത്തേയ്ക്ക് പോയി തിരിച്ചുവന്നപ്പോൾ, അമ്പിളി വിനയന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നത് കണ്ടു. അവന്റെ സ്ഥാനം ശൂന്യമായിരുന്നു. കുറ്റബോധം അവളെ വരിഞ്ഞുമുറുക്കി. പെരുമാറ്റത്തിലെ അനൗചിത്യം അമ്പിളിയെ അന്നുമുഴുവൻ അലട്ടി.
പിന്നീടുള്ള രണ്ടു ദിവസങ്ങളിലും വിനയൻ ക്ലാസ്സിന് വന്നില്ല. അമ്പിളിക്ക് അവനെ കാണാത്തതിൽ വിഷമം തോന്നി. ‘എന്തുപറ്റി?’ എന്ന ജാനകിയമ്മയുടെ ചോദ്യത്തിന് അവൾക്ക് ഉത്തരമില്ലായിരുന്നു. മൂന്നാം ദിവസം വിനയനെപ്പറ്റി അന്വേഷിക്കാൻ അമ്പിളി അവരുടെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു.
“രണ്ടു ദിവസമായിട്ട് കടുത്ത പനിയാ മോന്…” മുകളിലെ മുറിയിലേക്ക് ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് ആനന്ദി പറഞ്ഞു. അമ്പിളിയുടെ ഹൃദയം പിടഞ്ഞു, വേഗത്തിൽ മുകളിലേക്ക് ചെന്നു.
മങ്ങിയ വെളിച്ചമുള്ള മുറി. കട്ടിലിന്റെ അരികിലുള്ള കസേരയിൽ വിനയൻ, ശോഷിച്ചു വലിഞ്ഞ മുഖം. അവളെക്കണ്ടതും ഒരു ഞെട്ടലോടെ എഴുന്നേറ്റിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
“വിനയാ, വേണ്ട… കിടന്നോ…” അമ്പിളിയുടെ സ്വരത്തിൽ കരുതലലിഞ്ഞു.
“അമ്പിളി ചേച്ചി, ഞാൻ…” വിനയന്റെ വാക്കുകൾ മുറിഞ്ഞു. പനിച്ചൂടിൽ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.
“നിനക്ക് ഒന്നുമില്ല, വിനയാ. ഞാൻ… സോറി. അന്ന് ഞാൻ അങ്ങനെ പെരുമാറേണ്ടിയിരുന്നില്ല. എന്റെ തെറ്റായിരുന്നു…” അമ്പിളിയുടെ വാക്കുകൾക്ക് ആത്മാർത്ഥതയുടെ നനവുണ്ടായിരുന്നു.
വിനയന്റെ മുഖത്ത് ആശ്വാസത്തിന്റെ നേരിയ വെളിച്ചം. അവൾ തുടർന്നു, “പനി മാറിക്കോളൂ… ഞാൻ കഞ്ഞിയുമായി പിന്നെ വരാം…”
ആ വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങുമ്പോൾ അമ്പിളിയുടെ മനസ്സിലൊരു ചെറുപ്രതീക്ഷയുടെ നാമ്പു മുളപൊട്ടിയിരുന്നു. വിനയന്റെ പനി മാറിയാലുടൻ… പാഠങ്ങൾക്ക് വരുമ്പോൾ… അന്ന് താൻ സംസാരിച്ചതിന്റെ ബാക്കി പറയാനുണ്ട്. അത്രയും ദിവസങ്ങൾ, സ്വന്തം വികാരങ്ങൾ പോലും തിരിച്ചറിയാതിരുന്ന ആത്മാവിന് പുതിയൊരുണർവ് പകരാനുണ്ട്.
കാലം രണ്ടു ദിവസങ്ങൾക്കൂടി മുന്നോട്ടുരുണ്ടു. മൂന്നാം ദിവസം അമ്പിളി അടുക്കളയിൽ, അമ്മയ്ക്ക് ചായയുണ്ടാക്കുകയായിരുന്നു. മാക്സി ധരിച്ചിരുന്ന അവൾ അടിയിൽ പാവാട പോലും ധരിച്ചിരുന്നില്ല. അപ്പോഴാണ്, പുറകിലൂടെ വന്ന വിനയൻ അവളെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചത്. ചൂട് പരത്തുന്ന അവന്റെ ശരീരം അവളിലേക്ക് പടർന്നു. വിരലുകൾ അവളുടെ വയറിനു ചുറ്റും കോർത്തുപിടിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ മന്ത്രിച്ചു, “ഞാൻ മിസ്സ് ചെയ്തു…”
കണ്ണുകൾ ചുറ്റോടിക്കൊണ്ട് ജാനകിയമ്മയെ അന്വേഷിച്ച അമ്പിളി, അമ്മ അടുത്തില്ലെന്ന് ഉറപ്പുവരുത്തിയ ശേഷം തിരിച്ചു കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
“എന്റെ വിനയാ… അമ്പിളി ചേച്ചിക്കും നിന്നെ മിസ്സ് ചെയ്തു കുഞ്ഞേ…”
വിനയന്റെ ആലിംഗനം കൂടുതൽ ശക്തമായി. മനോഹരമായ വളവുകൾക്കുമേൽ വിരലുകൾ അലസമായി സഞ്ചരിക്കുന്നത് അവളറിഞ്ഞു. പിന്നെയും അവനെ തന്നിലേക്ക് അമർത്തിപ്പിടിച്ചു.
ഇതൊന്നുമറിയാതെ, ജാനകിയമ്മ വീടിന് പുറത്തെ ചെടികൾക്കു വെള്ളമൊഴിക്കുകയായിരുന്നു.
***
വിനയന്റേയും അമ്പിളിയുടേയും ലോകം മാറിമറിഞ്ഞുപോയിരുന്നു. ഏകാന്തത നിറഞ്ഞ ആ വീട്ടിലെ നിശബ്ദതയ്ക്കിടയിൽ, അതുവരെ അനുഭവിക്കാത്ത വികാരങ്ങളുടെ ഒരു കൊടുങ്കാറ്റാണ് അവരെ ആഞ്ഞുവീശിയത്. നിയന്ത്രണത്തിന്റെ അണക്കെട്ടുകൾ തകർന്നു.
ആഗ്രഹം, സ്വപ്നങ്ങൾക്കപ്പുറം നിൽക്കുന്ന യാഥാർഥ്യം, നിമിഷങ്ങളിൽ കോർത്തുവച്ച തെറ്റോ ശരിയോ എന്ന ചിന്തയ്ക്കിടമില്ലാത്ത ഒരു ലഹരി. അവർ ഒന്നായി.
ഉച്ചവെയിലിനെപ്പോലും തോൽപ്പിക്കുന്ന ചൂടിൽ, വിറയ്ക്കുന്ന വിരലുകളിൽ, പരസ്പരം നഷ്ടപ്പെട്ട്, ആർദ്രമായ ആലിംഗനത്തിൽ ഒടുങ്ങുമ്പോൾ, ഇനിയെന്ത് എന്ന ചോദ്യം പോലും അവരുടെ മനസ്സിലേക്ക് എത്തിനോക്കിയില്ല.
താഴത്തെ നിലയിലായിരുന്ന പതിവു പഠനമുറി ഇപ്പോൾ ഒഴിവാകുകയായിരുന്നു. ജാനകിയമ്മ ടിവി കാണുന്ന ശബ്ദം വിനയനെ ശല്യപ്പെടുത്തുമെന്നായി അമ്പിളിയുടെ ഒഴികഴിവ്. അമ്മയും അതിനോട് യോജിച്ചു, മുകളിലെ മുറിയിലേക്ക് പഠനം മാറ്റാനുള്ള തീരുമാനമെടുത്തു.
വിനയനും അമ്പിളിയും മുകളിലെ മുറിയിലേക്ക് ചെന്നപ്പോൾ, അവൻ വീണ്ടും അവളുടെ കൈകൾ തന്റെ പിടിയിലൊതുക്കി.
“വിനയാ…” അമ്പിളിയുടെ ശബ്ദത്തിൽ മുന്നറിയിപ്പിന്റെ നേരിയ അലയൊലികൾ.
ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ വിനയൻ അവളെ ഒന്നുകൂടി തന്നോടു ചേർത്തുപിടിച്ചു, “ഐ മിസ്സ്ഡ് യു അമ്പിളി ചേച്ചി… യു കാന്റ് ഇമാജിൻ…”
“അതെ വിനയാ, ചേച്ചിക്കും നിന്നോട് എന്നും സ്നേഹമാണ്…” അമ്പിളിയുടെ മറുപടി മൃദുലമായിരുന്നു.
അവൾ തുടർന്നു, “ഇനി അങ്ങനെ ദേഷ്യപ്പെട്ടാൽ പോലും ഇങ്ങനെ വിട്ടുപോകരുത്. എത്ര വഴക്കു പറഞ്ഞാലും ചേച്ചിക്ക് നിന്നെ unത്തിരി ഇഷ്ടമാ…”
വിനയന്റെ പിടി മുറുകി. ശക്തമായ വലതുകൈ അവളുടെ വലതു വശത്തെ നിതംബത്തിൽ ഉറച്ചു. വിരലുകൾ അവിടെ അലസമായി സഞ്ചരിച്ചു. ഈ സ്പർശനങ്ങളുടെ നനുത്ത ചൂടിന് അടിമപ്പെടുകയായിരുന്നു അമ്പിളി. സ്നേഹത്തിനും ആർദ്രതയ്ക്കുമായി വെമ്പിയിരുന്ന അവളുടെ ആത്മാവ് ഈ ലാളനകളിൽ അലിഞ്ഞുചേർന്നു.
ഉച്ചവെയിലിന്റെ ചൂടേറ്റ്, പുളയുന്ന പുഴുവിനെപ്പോലെ അവൾ അവന്റെ ചേർന്നുനിൽപ്പിൽ അസ്വസ്ഥതയോടെ വലഞ്ഞു. സ്നേഹവും വാത്സല്യവും കൂടിക്കലർന്ന വികാരങ്ങളിൽ, ഏതാണ് ശരി ഏതാണ് തെറ്റ് എന്ന ചിന്ത പോലും അവൾക്കന്യമായിരുന്നു.
അവൾ വിനയനെ പിന്തിരിപ്പിച്ചു, ശബ്ദം വിറയലോടെ പിറന്നു, “വിനയാ… ഇതൊന്നും ഞാൻ…”
വിനയൻ അവളെ കട്ടിലിലേക്കിരുത്തി. അല്പം നാണത്തോടെ പറഞ്ഞു, “ലെറ്റ് മി ഗൈഡ് യു ചേച്ചി.”
പിന്നെയും കാത്തിരിക്കാതെ, അവൻ മുറിയുടെ വാതിലടച്ചു പൂട്ടി. ജാനകിയമ്മ മുകളിലേക്ക് വരുമോ എന്ന നേരിയ ഭയം അമ്പിളിയെ അലട്ടി. പക്ഷേ, അമ്മയുടെ വിട്ടുമാറാത്ത മുട്ടുവേദന അതിൽനിന്നും തടയുമെന്ന് അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു.