ശാരീരികമായ ആവശ്യങ്ങൾക്ക് അപ്പുറം മറ്റെന്തോ അവരെ തമ്മിൽ ബന്ധിക്കുന്നതായി അവർക്കു തോന്നി. സ്നേഹമോ? അതോ കൂടുതൽ ശക്തമായ മറ്റെന്തെങ്കിലുമോ? പ്രായത്തിന്റെ അതിർവരമ്പുകൾ മായ്ച്ചു കളഞ്ഞ്, കാമവും ആർദ്രതയും കൂടിക്കുഴഞ്ഞ നിമിഷങ്ങളിൽ അതൊന്നും നിർവചിക്കാൻ അവർക്കായില്ല.
ഉച്ചയൂണ് വേണ്ടെന്ന് തീർത്തു പറഞ്ഞ അമ്മയുടെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽ പോലും ഈയൊരു നിമിഷത്തെ തടസ്സപ്പെടുത്തുന്നതായി തോന്നിയില്ല. വെയിലിന്റെ തീക്ഷ്ണതമൂലം, വിയർപ്പുമണിയിൽ പുളഞ്ഞ അവരുടെ ശരീരങ്ങൾക്ക് ഒരാശ്വാസമായി ജനൽ വിരികളിലൂടെ ഇടയ്ക്കൊക്കെ തലോടിപ്പോവുന്ന ഇളംകാറ്റ്…
കിടപ്പിൽ അവൾ അവന്റെ നെഞ്ചിൽ തലചായ്ച്ചു. വിനയന്റെ വിരലുകൾ അവളുടെ കുഞ്ഞുമുലകളോട് കളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ചിലപ്പോൾ, വിരൽത്തുമ്പുകൾ മുലഞെട്ടുകളിൽ സാവധാനം തലോടും. ഇതുവരെ അനുഭവിക്കാത്ത ഒരു സുഖമാണ് അമ്പിളിയെ പൊതിഞ്ഞത്. പെണ്ണെന്ന വികാരത്തിന്റെ അടക്കിപ്പിടിച്ചുവച്ച വർഷങ്ങൾ ഇതാ, ഇപ്പോൾ, ഈ നിമിഷങ്ങളിൽ ഉരുകിത്തീരുന്നു.
മുഖത്തെ ചെറുപുഞ്ചിരി അവൻ കണ്ടു. തന്റെ സ്പർശങ്ങൾ അവൾക്ക് സുഖം നൽകുന്നതറിഞ്ഞ് അവന്റെ ഹൃദയം നിറഞ്ഞു. അശ്രദ്ധമായി ചിതറിക്കിടന്നിരുന്ന മുടിയിഴകൾ അവൻ മെല്ലെ തഴുകി മാറ്റി.
ഉച്ചവെയിലിന്റെ ചൂടേറ്റ് മയങ്ങിയ ഒരു ഭൂമിയെപ്പോലെ അവൾ അവന്റെ നെഞ്ചിൽ അലിഞ്ഞുചേർന്നു.
പുറത്തെ ശബ്ദങ്ങളൊന്നും അവരെ ബാധിച്ചില്ല. വിനയനും അമ്പിളിയും അടങ്ങിയ മറ്റൊരു പ്രപഞ്ചം ആ മുറിയിൽ രൂപപ്പെട്ടുകഴിഞ്ഞിരുന്നു… അവിടെ നിറഞ്ഞുനിന്നത് സ്നേഹവും വാത്സല്യവും കൂടിച്ചേർന്ന തീവ്രമായൊരു കാമവുമായിരുന്നു.
അഞ്ചുമണി അടുക്കവേ, അമ്പിളി കിടക്കയിൽ നിന്നെണീറ്റു. സ്‌കർട്ടും ബ്ലൗസും ധരിച്ചു. പിന്നെ വിനയനോടും ഉടുത്തൊരുങ്ങാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു.
എന്നത്തെയും പോലെ, പതിവില്ലാത്ത ഒരു നാണത്തോടെ, എന്നാൽ സന്തോഷത്തോടെ, അവർ താഴേയ്ക്ക് ചെന്നു. ജാനകിയമ്മയ്ക്ക് മുന്നിൽ, ഇരിപ്പും നോട്ടവും ഒന്നും അസ്വഭാവികം ആകരുതെന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചു.
വാതിൽക്കൽ നിന്ന് വിനയൻ പിരിഞ്ഞുപോകവേ, പ്രണയത്തിന്റെ വേദന അമ്പിളിയെ വീണ്ടും വീണ്ടും വലച്ചു. നാളത്തെ പ്രതീക്ഷയോടെ, “നാളെ വരണേ, വിനയാ…” എന്ന് അവൾ പറഞ്ഞു.
ആ മുഖത്തെ ദുഃഖം വിനയൻ അറിഞ്ഞില്ല. ഒരുപക്ഷേ, ആ ദുഃഖം അവനോടു കൂടി അമ്പിളിയ്ക്കും ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്ന് സംശയിക്കണം.
മകനെപ്പോലെ കരുതിയിരുന്നൊരാൾ… ഇനിയങ്ങോട്ട് ‘മറ്റേതോ’ തലത്തിലാണ്. പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ പറ്റാത്ത ഭാരങ്ങൾ ഹൃദയത്തിൽ കയറിക്കൂടിയെങ്കിലും, അമ്പിളി ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയും വിനയൻ അറിഞ്ഞില്ല. നേരം ഇരുട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പുറത്തേയ്ക്ക് ഇറങ്ങിയ അവൻ പെട്ടെന്ന് ഒന്നു തിരിഞ്ഞുനോക്കി, ജനൽ വിരികൾക്കിടയിലൂടെ അവളെ സൂക്ഷ്മമായി നിരീക്ഷിച്ചു.
തന്റെ ഇഷ്ടം സാധിക്കാൻ മാത്രം ഉപയോഗിക്കുകയാണോ ഇത്രയും നാൾ ‘ചേച്ചി’ എന്ന് വിളിച്ചിരുന്ന ആ പെൺകുട്ടി? എന്താകും അവരുടെ ഭാവി? ഈ ബന്ധത്തിന് ഒരു പേരുണ്ടോ? ചോദ്യങ്ങൾ ധാരാളമുണ്ടായിരുന്നു… ഉത്തരങ്ങൾ അടുത്ത ദിവസങ്ങളിൽ കാത്തിരിപ്പുണ്ട്…
രാത്രിയായപ്പോൾ, കുളി കഴിഞ്ഞ് അമ്പിളി തന്റെ മുറിയുടെ വാതിലടച്ചു. പൂർണ്ണ നഗ്നയായി, മുറിക്ക് മധ്യത്തിലുള്ള വലിയ കണ്ണാടിക്കു മുന്നിൽ നിന്നു. ശരീരമാസകലം അവൾ സൂക്ഷ്മമായി നിരീക്ഷിച്ചു. വിവിധ ഭാഗങ്ങളിലെ ചുവന്ന പാടുകൾ… വിനയൻ അവളുടെ ശരീരത്തിൽ അവശേഷിപ്പിച്ചു പോയ പ്രണയത്തിന്റെ പൊള്ളലുകൾ, അടങ്ങാത്ത ആവേശത്തിന്റെ മുദ്രകൾ.
ആ മുറിയിൽ ആരും അവളെ കാണുന്നില്ലെങ്കിലും, അമ്പിളിയ്ക്ക് ഒരു നാണം തോന്നി. വേഗത്തിൽ നീളൻ കാമിസോൾ മാത്രം ധരിച്ച്, കിടക്കയിലേക്ക് ചാഞ്ഞു. അത് ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും മധുരതരമായ ഉറക്കമായിരുന്നു.
ഓരോ നിമിഷത്തിന്റെയും, ഓരോ സ്പർശത്തിന്റെയും മാധുര്യം അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. പൊള്ളുന്ന ശരീരത്തിനുള്ളിൽ തേൻ നിറച്ചു വയ്ക്കുന്നതുപോലുള്ള സുഖം. മൂടിപ്പുതക്കുമ്പോൾ പോലും, അവന്റെ സാമീപ്യം… അവന്റെ മണം പോലും അവൾക്ക് അനുഭവിക്കാനായി. പുതപ്പിനകത്ത്, വിനയനെന്ന കാമുകനെ തന്നോട് ചേർത്തുപിടിച്ച് അവളുറങ്ങി.
പുറംലോകത്ത് കൂരാടക്കുന്ന ഇരുട്ട്. കാറ്റിനൊപ്പം എത്തുന്ന മണ്ണിന്റെ ഗന്ധം. അകലെ നിന്നും മങ്ങിയൊരു നായയുടെ ഓരിയിടൽ. മുറിക്കകത്തെ അതേ നിശ്ശബ്ദത തന്നെ. പക്ഷേ, അമ്പിളിയുടെ ഹൃദയം മറ്റൊരിടത്ത് തല്ലിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ശരീരത്തിലെ മുറിവുകളിൽ വേദനയുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഉള്ളിലെ സുഖം ആ മുറിവുകൾക്കും ആശ്വാസമായി. പകലത്തേക്കാൾ രാത്രിയാണ് ഇനിയവൾക്ക് പ്രിയമാവുക എന്ന് തോന്നി…
സ്വന്തം ശരീരത്തെ ആദ്യമായി ഇത്രയധികം സ്നേഹിക്കാൻ തുടങ്ങിയത്പോലെ അവൾക്കു തോന്നി. പ്രായം എന്ന സംഖ്യയി് വെറുമൊരു സംഖ്യ മാത്രമാണെന്ന് അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. പെണ്ണെന്നാൽ എന്താണ്, പ്രണയമെന്നാൽ എന്താണ് എന്നൊക്കെ അവൾ സ്വയം പുനർനിർവ്വചിച്ചു.
ജാലകങ്ങൾ തிறന്നിട്ടിരുന്നു. ഇടയ്ക്കൊക്കെ തണുത്ത കാറ്റ് മുറിയിലേക്ക് കയറിയിറങ്ങി. വിനയനില്ല്ലാത്ത ഈ ഇടം അവൾക്കിപ്പോൾ ഒരു പുണ്യസ്ഥലംപോലെ, അയാളുടെ ഓർമ്മ്മകളാൽ നിറഞ്ഞൊരു പൂജാമുറി.
ഉറക്കം വിനയനെ തൊട്ടുതീണ്ടിയില്ല. നാളെ പുലരാൻ എത്രയും പെട്ടെന്നാവണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. മയങ്ങിപ്പോയത് എപ്പോഴാണെന്നുപോലുമറിഞ്ഞില്ല. പത്ത് മണിയായപ്പോഴാണ്, കണ്ണ് തുറന്നത്.
പഠിക്കാനിരുന്നാൽ അമ്മ ചീത്ത പറയാത്തതിനാൽ, വേഗത്തിൽ കണക്കുകൾ ചെയ്തുതീർക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ഇടയ്ക്ക് എന്തെങ്കിലും തെറ്റ് പറ്റിയാൽ, അതിന്റെ പേരിൽ മുഴുവൻ തെറ്റും അമ്പിളി ചേച്ചി കേൾക്കേണ്ടി വരുമെന്ന ചിന്ത ഒരു നിമിഷം വിടാതെ പിന്തുടരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
മണി രണ്ട് മുക്കാൽ ആയതോടെ ആ വീട്ടിൽ നിന്നും യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി. അമ്പിളി വീടിനുമുന്നിൽ തന്നെ കാത്തു നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു.
അവളെ കണ്ടതും വിനയന്റെ മുഖത്ത് ഒരു പുഞ്ചിരി നിഴലിച്ചു. ഇത്തരമൊരു പുഞ്ചിരിയ്ക്ക് അവകാശിയാവുക അത്രയ്ക്കെളുപ്പമല്ല. അമ്പിളി ചേച്ചിയെ സമീപിക്കവെ, കണ്ണുകൾ സ്വയമേവ ജാനകിയമ്മയെ അന്വേഷിച്ചു. കാണുന്നില്ല…
അമ്മ അങ്കിളിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയിട്ടുണ്ട്, ഇന്നു വരില്ല” അമ്പിളിയുടെ വാക്കുകൾ അവന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു തണുത്ത കാറ്റ് പോലെ പടർന്നു.
ശരീരത്തിനുള്ളിൽ ഊഷ്മാവ് കൂടി. വിനയൻ ആദ്യം ഒന്ന് നാണത്തോടെ പുഞ്ചിരിച്ചിട്ട്, പെട്ടെന്ന് ആ പുഞ്ചിരിയിൽ കുസൃതിയുടെ നിഴലുകൾ ഓടിയെത്തി.
“പോയി വരാം ചേച്ചി” എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ടുള്ള അവന്റെ കള്ളനോട്ടം അമ്പിളി കണ്ടില്ലെന്ന് നടിച്ചു. അവൾക്കും കുസൃതിയായിരുന്നു, പക്ഷേ അത് വേഷംകെട്ടി അവൾ അതിനെ ഉള്ളിൽെവിടെയോ ഒച്ചിരിപ്പാൻ ശ്രമിച്ചു.