“കുറച്ചു വർഷം കൂടി കഴിഞ്ഞാൽ നമ്മുടെ വിവാഹം കഴിയുമല്ലോ!”
“അതു പാപമാണ്. ഞാൻ സമ്മതിക്കത്തില്ല. കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് നമുക്കു ദിവസവും ചെയ്യാമല്ലൊ”
പലപ്പോഴും ഞാൻ അവളെ വളച്ചു പണ്ണാൻ നോക്കിയെങ്കിലും അവൾ വന്നില്ല.
പക്ഷെ ഞാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു; ‘മുട്ടുവിൻ, തുറക്കപ്പെട.’ എന്നല്ലേ പ്രമാണം? മുട്ടി നോക്കാം; ഒരു പക്ഷെ സമ്മതിച്ചെങ്കിലോ? എനിക്കു ധ്യതിയില്ല; ഒത്തിരി പെൺകുട്ടികളെ അല്ലാതെ തന്നെ പണ്ണാൻ കിട്ടും. പിന്നെ ഇവൾ ഒരു മാണിക്യമാണ്. അവൾക്കു വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പു് പാഴായില്ല
ഡിഗ്രിയുടെ രണ്ടാം വർഷം അവളുടെ അപ്പൻ മരിച്ചു. സാമ്പത്തിക പ്രശ്നം നിമിത്തം അവൾക്ക് പഠിത്തം നിർത്തണ്ടിവന്നു. ഒന്നു രണ്ടു മാസം പിന്നെ അവൾ വന്നുള്ളൂ.
ഒരു ദിവസം ഫിസിക്സ് ലാബിൽ ഞാൻ ഒരു പരീക്ഷണം നടത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. ഒരു പരന്ന ഓഫൈവീൽ കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ഒരു ചെറിയ ഭാരം കെട്ടിത്തൂക്കി അതിൻറ കറക്കും. നിർത്തുന്ന ആ സാധനം….വീൽ കറങ്ങാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവൾ എന്റടുത്തു വന്നു.
“എന്താ ചെയ്യേണ്ടതെന്ന് എനിക്കറിയത്തില്ല. അമ്മച്ചി പറയുന്നു, ഞാൻ ബോംബേയില് പോകാൻ; അവിടെ എന്റെ ഒരു അങ്കിളിണ്ട്; നേഴ്സിംഗിനു ചേർക്കാമെന്നാ അങ്ങരു പറയുന്നത്. ഹോസ്പിറ്റലിൽ ചേർന്നാൽ അവിടെത്തന്നെ ജോലിയും വാങ്ങിത്തരാം എന്നു പറയുന്നു. എനിക്ക് ഗോപുവിനെ വിട്ടുപിരിയുന്നത് ഓർക്കാനും കൂടി വയ്യ നു. പക്ഷ ഞങ്ങളുടെ കുടുംബസ്ഥിതിക്ക് പോയേ പറ്റു.. ഞാൻ അവിടെന്നിട്ട് എഴുത്തയക്കുാ..” അവളുടെ കണ്ണുകൾ നനഞ്ഞു.
“എന്തു ചെയ്യാം ലീനേ നിന്റെ സ്ഥിതി എനിക്കു മനസ്സിലായി നീ അമ്മച്ചി പറയുന്ന പോലെ ചെയ്യ്: വിധി അതാണെങ്കിൽ നമുക്കെന്തു ചെയ്യാൻ കഴിയും?”, ആരും കാണാതെ അവളെ ചുംബിച്ച് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
അവൾ പോകാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു. എന്റെ ബുദ്ധി ഉണർന്നു പ്രവർത്തിച്ചു. ഇവൾ കൈവിട്ടുപോയാൽ പോയതുതന്നെ; ചെയ്യണമെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ എന്തെങ്കിലും ഉപായം കണ്ടെത്തണം……….(തുടരും)
