“അതിന്റെ അർത്ഥം ഞങ്ങളെയൊക്കെ ഇത്താത്ത തികച്ചും അന്യരായിട്ടാണ് കാണുന്നതെന്നല്ലേ…..?? “
“ഓ.. അങ്ങനെയൊന്നും ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടല്ല ശരത്തെ ഞാൻ പറഞ്ഞത്… സോറി. “
അങ്ങനെ വലിയ ബുദ്ധിമുട്ടൊന്നുമില്ലാതെ യാത്ര പുറപ്പെട്ടു…
“സ്കൂളിൽ പോകേണ്ട” എന്ന സന്തോഷത്താൽ തുള്ളി ചാടി മതിമറന്നു കുട്ടികൾ റിസ്വാനും റിയയും കാറിന്റെ ഫ്രണ്ട് സീറ്റിൽ തന്നെ സ്ഥാനം പിടിച്ചു….
ഉമ്മ താത്തയുടെ മടിയിൽ തല വച്ചു കിടന്നു പിൻസീറ്റിൽ ഫ്ലാറ്റായി .
ആകെപാടെ ബോറടിക്കുമെന്ന് വിചാരിച്ച ഞാൻ കുട്ടികളുടെ വികൃതിയും അട്ടഹാസവും ചിരിയും കളിയുമൊക്കെയായി ആ യാത്ര തുടർന്നു…
കുട്ടികൾ ഇടക്കിടെ എന്നെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കുന്നത് കണ്ട് ഇത്താത്ത അവരെ വഴക്ക് പറഞ്ഞു….
സാരോല്ല… ഇത്ത… കൊച്ചുങ്ങളല്ലേ കളിക്കേണ്ട പ്രായമല്ലേ… വഴക്ക് പറയണ്ട…
പൊതുവെ എനിക്ക് ആ കൊച്ചുങ്ങളോട്, വലിയ സ്നേഹമാണ്…
ഏതായാലും അധികം മുഷിച്ചിൽ ഇല്ലാതെ കോഴിക്കോട് എത്തിപെട്ടു.
അവിടെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ അവരെ സ്ഥിരമായി കാണിക്കുന്ന കൺസൾട്ടന്റ ഫിസിഷ്യനിനെ കുറച്ചു നേരം കാത്തു നിൽക്കേണ്ടി വന്നു…
ഇത്താത്തടെ റഹ്മാൻക്ക ഉമ്മാടെ വിവരങ്ങൾ അറിയാനായിട്ട് ഒരു പത്തു തവണയെങ്കിലും ഫോൺ വിളിച്ചു കാണും….
ഞാൻ അതിനിടെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ പാസ്പോർട്ട്‌ ഓഫീസിൽ പോയി കാര്യങ്ങൾ നടത്തി വന്നു.
താത്തയുടെ ഉമ്മായെ അവിടെ കിടത്തി അവർക്ക് രണ്ട് ഇൻജെക്ഷനും ഒരു ഡ്രിപ് ഒക്കെ കൊടുത്തപ്പോൾ തന്നെ ആള് ഉഷാറായി…കമ് പി കുറ്റന്‍ ഡോ ട്ട്
ഞാൻ ചെന്ന് ഡോക്ടറോട് കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു….
“ഡോക്ടർ… എനിത്തിങ് സീരിയസ്.”..??
“നോ… നതിംഗ്…. അഡ്മിറ്റ് ചെയ്യേണ്ട ആവശ്യമൊന്നും ഇല്ല”….
“ഷീ ഈസ്‌ ആൾ റൈറ്റ് നൗ..”…
“ഇഫ്‌ യൂ വാണ്ട്‌… ഇപ്പോൾ തന്നെ കൊണ്ടുപോയിക്കൊള്ളൂ….
അതർ വൈസ്, ഒരു ദിവസം ഇവിടെ കിടന്നോട്ടെ… നിങ്ങൾക്ക് ധൈര്യകുറവുണ്ടങ്കിൽ..”..
“നോ…. ഡോക്ടർ…. വീട്ടിൽ ആരുമില്ലാത്ത അവസ്ഥയാണ്, ഇന്ന് തന്നെ തിരിച്ചു പോണം”
“ദെൻ ഇറ്റ് ഈസ്‌ ഓക്കേ, ക്യാരി ഒൺ..”…
“ഇത് വാർദ്ധക്യത്തിന്റേതാണ് ..
ഇടയ്ക്കിടെ അങ്ങനെ തലകറക്കം ബോധക്കേട് ഒക്കെയുണ്ടാവും ….
ഡോണ്ട് വറി, ഇറ്റ് വിൽബി ആൾ റൈറ്റ് “
“ഡസിന്റ മാറ്റർ… ഞാൻ മരുന്ന് കുറിച്ചിട്ടുണ്ട്,…. ഇനി ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞു വന്നാൽ മതിയാവും”…
അങ്ങിനെ ഒരുപാട് സാഹസമൊന്നുമില്ലാതെ ഞങ്ങൾ വൈകീട്ടത്തെ ചായയും കഴിച്ചിട്ട് ഇരുട്ടുന്നതിനു മുന്നേ മടക്കയാത്ര തിരിച്ചു….
ഇഞ്ജക്ഷനൊക്കെ അടിച്ചപ്പോൾ തന്നെ കിളവി ആള് ഒന്നുഷാറായി…
ആശുപത്രീലോട്ട് പോകുന്ന വഴി നീളെ ഇത്താത്തയുടെ മടിയിൽ തലവച്ചു കിടന്ന ഉമ്മ ഇപ്പോൾ സ്വന്തം മോന്റെ കാറിൽ മുൻ സീറ്റിൽ ഇരിക്കണ ഗമ കാട്ടി….
കാരണം ഉമ്മയ്ക്ക് മുന്നിൽ ഇരുന്നാ മതിയെന്നായി തിരിച്ചു വരുമ്പോൾ….
വയസാങ്കാലത്ത്, തള്ളേടെ ഓരോ മോഹങ്ങളെയ്……
എന്നാലും നമ്മുടെ ‘തത്തമ്മയെ’ പോലുള്ള ആ താത്തയെ എന്റെ തൊട്ടടുത്തുള്ള മുൻസീറ്റിൽ ഇരുത്താനുള്ള ഭാഗ്യം എനിക്ക് കിട്ടിയില്ല….
മനസ്സിൽ ആകെക്കൂടി ഒരു പ്രതീക്ഷ അതായിരുന്നു…
പക്ഷെ അതും പോയി… ആകേമൊത്തം ടോട്ടാലിറ്റിയിൽ നഷ്ട്ടക്കച്ചവടമായിരുന്നെങ്കിലും കൂടി ഞാൻ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തന്നെ കിഴവിയെ കൈകാര്യം ചെയ്തു…
മൂന്ന്നാല് സംഭാഷണങ്ങൾ കൊണ്ട് കിളവി ഡയലോഗ് നിറുത്തി. പതുക്കെ ഉറക്കിലേക്കു വഴുതി…
അവിടെ നിന്നും കൊടുത്ത ഇഞ്ചക്ഷൻ തന്നെ…
അങ്ങിനെ ഒരു രണ്ട് മണിക്കൂർ ഓടി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഹൈവേ റോഡിൽ ഭയങ്കര ബ്ലോക്ക്…
മുൻപോട്ടുമല്ല പുറകോട്ടുമല്ല കുറെ നേരം നടുറോട്ടിൽ ബ്ലോക്ക്‌ൽ പെട്ട് ഒരുപാട് നേരം പോയി.
“ശരത്തെ…. ഇപ്പൊ തന്നെ ഇത്രേം നേരായി…. നിന്നെ കാണാഞ്ഞു നിന്റെ അമ്മ ബേജാറാവുവോ ..??”
“ഈ ബ്ലോക്ക് കണ്ടിട്ട് പെട്ടെന്നൊന്നും ഒഴിവാക്കാവുന്ന ലക്ഷണമില്ല…. അതാ.”…
“അമ്മയ്ക്ക്, ഫോൺ വിളിച്ചുപറഞ്ഞാൽ നന്നായിരിക്കും അല്ലങ്കിൽ അവർ വല്ലാതെ ബേജാറാവും”…
ഞാൻ എന്റെ ഫോണിൽ വിളിച്ചു…..
“അമ്മേ ആ മെയിൻ ഡോർന്റെ ചാവി ആ ജനലിന്റെ അകത്തു വച്ചാമതി… ഞാൻ
“ഹൈ വേ ബ്ലോക്കാണ്.”…
“ഫരീദടെ ഉമ്മാക്ക് എങ്ങനുണ്ട്…?? “
“ആ… ഇപ്പൊ തരക്കേടില്ല..”.
“എന്നാ ശരി.”..
അവസാനം ആരൊക്കെയോ പറഞ്ഞു തന്ന ഊടുവഴികളിലൂടെ കുണ്ടും കുഴിയുമുള്ള റോഡുകളിൽ കൂടി ഞാൻ വളരെ പതുക്കെ മാത്രം വണ്ടി ഓടിച്ചു ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്തേക്കുള്ള പ്രയാണം
തുടർന്ന്…
വഴിക്കെവിടെയോ കണ്ട ഒരു വലിയ ഹോട്ടലിന്റെ പാർക്കിങ്ങിൽ നിറുത്തി ചായകുടിച്ചു…
താത്താക്ക് മൂത്രശങ്കയും ഉണ്ടായിരുന്നു…
കാർന്നോത്തി നല്ല ഉറക്കത്തിലായിരുന്നു.
അങ്ങനെ ബോറടിച്ചു കൊണ്ട് വണ്ടി ഓടിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ഇടയ്ക്കിടെ താത്തയുടെ ചെറിയ, ചെറിയ ഡയലോഗുകളല്ലാതെ കുട്ടികളുടെ ഒരനക്കവുമില്ല…
മഥിച്ചു കളിച്ച ക്ഷീണത്താൽ അവരും ഉറങ്ങി…
സംസാരിക്കാൻ എനിക്കും താത്താക്കും ടോപ്പിക്കില്ല… വിഷയം ദാരിദ്ര്യം തന്നെ…
പിന്നെ ഞാൻ തന്നെ മുൻകൈയെടുത്തു…
“ഫരീദാറഹ്മാൻ ” എന്താ ഒന്നും മിണ്ടാത്തെ….? ഞാൻ ചോദിച്ചു…
ഓ എന്ത് മിണ്ടാനാ… ഉറക്കം വരുന്നു…
നിന്നെ ഒറ്റയ്ക്ക് ആക്കണ്ട എന്ന് കരുതി മാത്രമാ ഞാൻ ഉറങ്ങാതിരിക്കുന്നെ…
ഓഹ്… അത് നന്നായി… അല്ലങ്കിൽ ഞാൻ ഉറങ്ങി ഉറങ്ങി വണ്ടി ഓടിക്കേണ്ടി വന്നേനെ…
ഫരീത്താ… നിങ്ങടെ റഹീം ക്ക എപ്പളാ ഇനി നാട്ടിലേക്ക് വരണത്.. ???
അതിനു അങ്ങേരിപ്പ പോയതല്ലേയുള്ളു…
“എപ്പോ.”… ?
“അത് ഒരു ആറുമാസമായിക്കാണും…
അയ്യോ… അപ്പൊ ഇനി എപ്പളാ അടുത്ത പരിപാടി..”..?
“പരിപാടിയോ..”. ?
“അല്ല… ഐ മീൻ… എപ്പളാ അടുത്ത ലീവിന് വരുന്നത്… ?”
“അവരൊന്നു ഇരുത്തി മൂളി… എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു… ഇനി ഒന്നോ, ഒന്നര വർഷം കൂടി കഴിഞ്ഞ്… “
“അതെന്താത്ത ഇപ്പൊ പെട്ടെന്ന് വരാനൊക്കില്ലേ .?? “
“അത് അങ്ങേരുടെ ബിസിനസ്സ് നോക്കാൻ കൂടെ ആള് വേണ്ടേ..”.
“രണ്ടു ഹോട്ടലും പുള്ളി ഒറ്റക്കാണ് നടത്തുന്നത്…. അപ്പൊ പെട്ടെന്ന് വരാനൊക്കില്ല അതാ.”..
“മ്മ്..”.
“ഇത്തവണ റഹീംക്ക നാട്ടിൽ എത്ര നാളുണ്ടായിരുന്നു, ഇത്ത”,
“ഒന്നര മാസം”…
“അപ്പൊ നല്ലപോലെ ആഘോഷിച്ചു ല്ലേ..”.
“എന്തോന്ന് ആഘോഷം… അതൊക്കെ നിങ്ങളെ പോലുള്ള ചെറുപ്പക്കാർക്കല്ലേ”…???
“നമ്മുക്കെന്ത് ആഘോഷം.”..
അവർ അതും പറഞ്ഞു ഒരു നെടുവീർപ്പിട്ടു നിറുത്തി.
“അതിന് ഫരീത്തക്ക് ഒരുപാട് വയസ്സായിന്ന് ആരാ പറഞ്ഞെ… ?
“അത്രയൊന്നും ആയില്ലല്ല… ?”
” നിങ്ങളിപ്പോളും നല്ല ചെറുപ്പമല്ലേ… ??”
“അതിന് ഞാൻ മാത്രം ചെറുപ്പം ആയതുകൊണ്ട് എന്ത് കാര്യം… “
“അതെന്താ… ഫരീ-ത്ത.. ?”
“അങ്ങേർക്കായല്ലോ… ?!”
“ഓ… അതിന്നും മാത്രം അത്ര പ്രായമായോ, റഹീം..ക്കക്ക്….. !??”
അതിനു അവരിൽ നിന്നും മറുപടി ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല…
