മലയാളം കമ്പികഥ – നന്മ നിറഞ്ഞവൾ ഷെമീന – 6
ആ പ്ലാറ്റഫോമില് ട്രെയിൻ വരുന്നതിനായി കാത്തു നിന്നു. നബീലും വിഷ്ണുവും എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ട്. ആദ്യമായി ട്രെയിനിൽ കയറുന്ന എനിക്ക് മനസ്സിൽ ഒരു ഭയം ഉണ്ട്. ജനറൽ ആണ് സീറ്റ്‌ കിട്ടാൻ വഴിയില്ല എന്നൊക്കെ അവർ പറയുന്നുണ്ട്. ദൂരെ നിന്നും ട്രെയിനിന്റെ വെളിച്ചം കാണുന്നുണ്ട്. അതെ ഞങ്ങൾ നിൽക്കുന്നപ്ലാറ്റഫോമിലക്കാണ് അതു ഞങ്ങൾക്ക് പോകാനുള്ള വണ്ടിയാണ്.
ഇതിനു മുന്‍പിലത്തെ പാര്‍ട്ട്‌ കള്‍ വായിക്കാന്‍ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക
ആ വണ്ടിയുടെ ഫ്രണ്ടിൽ ആയിരുന്നു ലേഡീസ് കംപാർട്മെന്റ് അതും നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞിരുന്നു. വണ്ടി ഇപ്പോളും നിന്നിട്ടില്ല. ഫ്രണ്ടിൽ നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞ ജനറൽ കംപാർട്മെന്റ് കണ്ടപ്പോഴേ നിൽക്കാനുള്ള സ്ഥലം കിട്ടിയാൽ മതിയെന്നായി. പതിയെ പതിയെ ട്രെയിൻ വേഗം കുറഞ്ഞു നിന്നു. ഞങ്ങൾ തിരക്ക് കുറഞ്ഞ കംപാർട്മെന്റ് നോക്കി നടന്നു. കൂടാതെ വണ്ടിയിൽ നിന്നു ഇറങ്ങുന്നവരുടെയും കയറുന്നവരുടെയും തിരക്ക്.
ഞാൻ ഒരു പെണ്ണായതുകൊണ്ടു ഇടയിൽ കൂടി ഉള്ളിൽ കേറാൻ പറ്റി. എന്റെ പിന്നാലെ പറ്റി പിടിച്ച് നബീലും വിഷ്ണുവും ഉള്ളിൽ കയറി. ഉള്ളിൽ കയറിയപ്പോൾ കാലുകുത്താന് സ്ഥലമില്ല. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ എല്ലാ സീറ്റുകളും ഫിൽ ആണ്. സീറ്റിന്റെ മേലേ ബാഗ് വെക്കാനുള്ള തട്ടിൽ വരെ ആളുകൾ കയറിയിരിക്കുന്നു. നിലത്തു കുറേയാളുകൾ കിടക്കുന്നുണ്ട്, കുറെയിരിക്കുന്നു, ചിലർ സീറ്റിന്റെ അടിയിൽ കിടക്കുന്നു. ചിലർ നടക്കുന്ന വഴിയിൽ തലയ്ക്കു മേലേ തൊട്ടിൽ പോലെ കെട്ടി അതിൽ കിടക്കുന്നു. ആദ്യമായി ട്രെയിനിൽ കയറുന്ന എനിക്ക് ഇതൊക്കെ അമ്പരപ്പിക്കുന്ന കാഴ്ച്ചയായിരുന്നു.
ഞാൻ ടീവിയിലും സിനിമയിലും ഒക്കെ കണ്ട ട്രെയിനിൽ എല്ലാം കിടന്നുറങ്ങാനുള്ള സൗകര്യം വരെ ഉണ്ടാകും, എന്തിനു ഒരു ഫുട്ബോൾ കളിക്കാനുള്ള സ്ഥലം വരെയുണ്ട്. ഇപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥ വളരെ കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ, കാലു കുത്താൻ ഇടമില്ല അടുത്ത സ്റ്റെപ് എടുത്ത് വെക്കുന്നത് ഒരു ചിലപ്പോ ആരുടെങ്കിലും നെഞ്ചിലാകും. മലക്ക് പോയി തിരിച്ചു വരുന്ന സ്വാമിമാരും, ബംഗാളികളും, തമിഴന്മാരും ഇന്ത്യയിലെ എല്ലാം ദേശകാരമുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു ഇതിൽ. വണ്ടിയിൽ കയറുന്നവർ പിന്നിൽ നിന്ന് നന്നായി തള്ളുന്നുണ്ട്. ഇനിയും വണ്ടിയിൽ കയറാൻ പറ്റാതെ ഒരുപാടുപേർ വാതിൽക്കൽ നിൽക്കുന്നുണ്ട്. കംപാർട്മെന്റിന്റെ ഒരറ്റത്ത് ടോയ്ലറ്റ് ഉണ്ട് അവിടെ സ്ഥലമുണ്ടാകുമെന്ന് കരുതി ഞങ്ങൾ അങ്ങോട്ട്‌ നീങ്ങി. വിഷ്ണുവിനെ മുന്നിൽ നടത്തി, ഞാൻ രണ്ടുപേരുടെയും നടുവിൽ ആയി. അവിടെ ചെന്നപ്പോൾ ആളുകൾ ഡോർ വഴി ഉള്ളിലേക്ക് കയറാൻ നോക്കുനുണ്ട്. രണ്ടു ബാത്റൂമിന്റെയും ഇടനാഴിയിൽ രണ്ടു മൂന്ന് പേര് പുതച്ചു കിടക്കുന്നുണ്ട്. ഞങ്ങൾ തിരക്കിനിടയിൽ കൂടി ഞെങ്ങി നിരങ്ങി പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അതിനിടയിൽ ആരൊക്കെയോ എന്റെ മുലക്കും വയറിലും എല്ലാം പിടിച്ചു. ഞാൻ പെട്ടന്ന് നബിലിലേക്കു നീങ്ങി നിന്നു. പാവം അവനു കാര്യം മനസിലായി.
അവൻ ഒച്ചവെച് എന്നെ തള്ളി നീങ്ങി. ഞങ്ങൾ കംപാർട്മെന്റിന്റെ ട്രാക്കിന്റെ സൈഡിൽ ഉള്ള അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ഡോറിന്റെ അടുത്ത് പോയി നിന്നു. ആ ഡോറിൽ ചാരി രണ്ടു ബംഗാളികൾ കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും അവിടെ നിന്നു. ഞങ്ങൾക്ക് പിന്നിൽ ഒരുപാടു പേര് വേറെയും നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. വണ്ടി പോകാനുള്ള സിഗ്നൽ തന്ന് ചൂളം വിളിച്ചു. ആദ്യത്തെ ചലനത്തിൽ എല്ലാവരും ഒന്ന് ആടി ഉലഞ്ഞെങ്കിലും, വണ്ടി പതിയെ ചിലിച് തുടങ്ങിയപ്പോൾ എല്ലാവരും സെറ്റ് ആയി. ഇപ്പോൾ ഞങ്ങൾ മൂന്നുപേരും വളരെ തൊട്ടടുത്താണ്. ഞാൻ നബീലിനോട് പറഞ്ഞു.
ഞാൻ : ഇങ്ങനെ തിരക്കാകും എന്ന് വിചാരിച്ചില്ല.
നബീൽ : ഞങ്ങളും.
വിഷ്ണു : രാത്രി ഇനിയും ട്രെയിനുകൾ ഒരുപാടുണ്ട്. പക്ഷെ നമ്മുക്ക് റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്തൽക്കുന്നതു അപകടം ആണ്.
നബീൽ : നീയെന്താ ആ തിരക്കിൽ എന്നെ നോക്കിയത് ?
ഞാൻ : ഒന്നുമില്ല.
വിഷ്ണു : എന്തെ ? ആരെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും ചെയ്തോ ? പറ.
നബീൽ : ഒന്നുമില്ല. നീ ഇനി വെറുതെ പ്രശനം ഒന്നു ഉണ്ടാക്കണ്ട. നമ്മുടെ കൂടെ ഒരു പെണ്ണുണ്ട്. അവൾ എപ്പോഴും സുരഷിതയായിരിക്കണം.
ഞാൻ മെല്ലെ നബീലിന്റെ നെഞ്ചിൽ ചാഞ്ഞു.
വിഷ്ണു : നീ ആരാ എന്ന് പറ. ഞാൻ പ്രശ്നം ഒന്നു ഉണ്ടാക്കില്ല. വെറുതെ അറിഞ്ഞിരിക്കാനാ.
ഞാൻ നബീലിനെ നോക്കി അവൻ എന്നോട് പറഞ്ഞോളാണ് ആംഗ്യം കാണിച്ചു. എന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നു കണ്ണുനീർ വന്നു. നബീൽ അതു തുടച്ചു തന്നു.
ഞാൻ : ആരാ എന്നൊന്നും അറിയില്ല. അവിടെയെത്തിയപ്പോൾ ആണ്.
ഞാൻ അങ്ങോട്ട്‌ നോക്കിയപ്പോൾ ഒരു ബംഗാളി എന്നെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്നുണ്ട്.
വിഷ്ണു : ആൾ ആരാണെന്നു മനസിലായി. ഞാൻ കൊടുത്തോളാം. നീ വിഷമിക്കണ്ട.
ഞാൻ : നമ്മൾ എപ്പോഴാ അവിടെ എത്തുക ?
വിഷ്ണു നബീൽ പരസ്പരം നോക്കി. എന്നിട്ട്‌ പറഞ്ഞു.
നബീൽ : ഒരു 2.30 മണിയാകും.
ഞാൻ : അത്രയും ദൂരം ഉണ്ടോ ?
വിഷ്ണു : ഇല്ലാതെപിന്നെ. തമിഴ്നാട്ടിൽ അല്ലെ. എന്തെ ?
ഞാൻ : അത്രയും നേരം നില്കണ്ടേ നമ്മൾ.
വിഷ്ണു: ചിലപ്പോ നിക്കേണ്ടി വരും അതല്ലേ ഉച്ചക്ക് ഉറങ്ങിക്കോളാൻ പറഞ്ഞത്.
ഞാൻ ഉച്ചക്ക് ഉറങ്ങാതെ അനുഭവിച്ച സുഖങ്ങൾ എല്ലാം മനസ്സിൽ കണ്ടു. ഞാൻ വല്ലാതെ ക്ഷീണിതയാണ്. സേലം എത്തുന്നത് വരെ എങ്ങനെ നിൽക്കും എന്ന് ഒരു പിടുത്തവും ഇല്ല.
വിഷ്ണു: ചിലപ്പോ പാലക്കാട് എത്തിയാൽ തിരക്ക് കുറയുമായിരിക്കും. ഇല്ലെങ്കിൽ ഇവന്മാരെ ഞാൻ എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു തരാം. നിങ്ങൾ അവിടെ കേറിയിരുന്നോ പിന്നെ സേലം എത്തിയിട്ട് എഴുന്നേറ്റാൽ മതി. ആരു എന്തു പറഞ്ഞാലും മൈൻഡ് ചെയ്യാൻ നിക്കണ്ട, ട്രെയിനിൽ യാത്ര ചെയുമ്പോൾ ഒക്കെ അങ്ങനെയാണ്.
നബീൽ : ഡാ നീ വിവേകിന് വിളിച്ചു പറ. അവരോടു ട്രെയിനിന്റെ ഫ്രോന്റിൽ കയറാൻ പറ.
വിഷ്ണു ഫോൺ എടുത്ത് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. കുറച്ച് കഴിഞ്ഞു വണ്ടി മുളകുന്നത്തുകാവിൽ സിഗ്നലിൽ പിടിച്ചിട്ടു. ഇർഫാനും വിവേകും ഫ്രോന്റിൽ കേറിയെന്നു പറഞ്ഞു വിളിച്ചു. അവിടെ തിരക്കുണ്ടോ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ. അവിടെയും ഈ അവസ്ഥ തന്നെയാണെന്ന് പറഞ്ഞു. വണ്ടി വീണ്ടും മുന്നോട്ടു പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആ ഒരു നിൽപ്പ് ഞങ്ങൾ ഒരു മണിക്കൂറോളം അവിടെ നിന്നു.
വണ്ടി പാലക്കാട് എത്തിയതും തിരക്ക് വീണ്ടും പഴയതുപോലെതന്നെയാണ്. കുറയുന്നില്ല എന്നാൽ ഭാഗ്യത്തിന് കൂടുന്നില്ല. വിഷ്ണു ഞങ്ങളുടെ മുന്നിൽ ഇരിക്കുന്ന ബംഗാളികൾ എഴുനേൽപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി കുറെ വിളിച്ചു അവന്മാർ മൈൻഡ് ചെയ്യാതെ ഇരുന്നു. അവൻ അവരെ കുറെ കുത്തി കുത്തി വിളിച്ചു എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു. ഡോർ തുറന്നു പുറത്ത് ട്രാക്കിൽ നിന്നു ഒരു സിഗരറ്റ് വലിച്ചു. എന്നിട്ട്‌ അവൻ വീണ്ടും ട്രെയിനിൽ കയറി ഡോർ അടച്ചതും ബംഗാളികൾ ഇരുന്നിരുന്ന സ്ഥലത്തു ഞാനും നബീലും കയറിയിരുന്നു.
വിഷ്ണു അവിടെ പഴയ സ്ഥലത്തു തന്നെ നിന്നു. ഇതിനാണോടാ തെണ്ടി ഞങ്ങളെ വിളിച്ചുണർത്തിയത് എന്നാ ഭാവത്തിൽ ബംഗാളികൾ വിഷ്ണുവിനെ നോക്കി എന്തൊക്കെയോ പിറുപിറുത്തു. ഞാൻ ചിരിയടക്കി പിടിച്ച് നിലത്തു കാല്മടക്കി വെച്ചു മുട്ടിൽ തല ചായ്ച് ഇരുന്നു.
