അങ്ങനെ പ്രതീക്ഷ നശിച്ച മനസുമായി സ്വാതി തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ രാത്രി ഏകദേശം 8 മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അവൾ ബസ് സ്റ്റാൻഡിലേക്ക് നടക്കാൻ തുടങ്ങി. നിർഭാഗ്യവശാൽ ഉടനെ അവിടെ കനത്ത മഴ പെയ്യാൻ തുടങ്ങി. അവളുടെ കയ്യിലാണേൽ കുടയും ഇല്ലായിരുന്നു. അങ്ങോട്ടേക്ക് ഓടി പോകാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ആ മഴയിൽ നല്ലോണം നനയേണ്ടി വന്നു അവൾക്ക്. അവർ വിരാറിലാണ് താമസിച്ചിരുന്നത്. വിരാർ ആ സ്ഥലത്ത് നിന്ന് വളരെ അകലെയായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഓടി അവൾ ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ എത്തി അകത്തേക്ക് കയറി നിന്നു. നിർത്താതെ പെയ്തു കൊണ്ടിരുന്ന ആ മഴയിൽ റോഡ് മുഴുവൻ വെള്ളം കയറിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. ബസുകൾ ഒക്കെ നിറഞ്ഞു ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. വെളിയിലേക്കിറങ്ങി ഒരു ബസ് പോലും കൈ കാണിച്ചു നിർത്താൻ അവൾക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. അത്രക്ക് കാറ്റും മഴയും ഉണ്ടായിരുന്നു. ശരീരം മുഴുവനും നനഞ്ഞ് ആ പാവത്തിനു ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ തന്നെ നിൽക്കേണ്ടി വന്നു. എന്തു ചെയ്യുമെന്ന് ആലോചിച്ചു കൊണ്ട് നിന്നപ്പോൾ പെട്ടെന്ന് ഒരു കറുത്ത സെഡാൻ കാർ വന്ന് ആ ബസ് സ്റ്റോപ്പിന് മുന്നിൽ നിർത്തി. വണ്ടിയുടെ ജനാലകൾ മൂടുന്ന കറുത്ത പേപ്പർ ഉണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ട് അവളൊന്ന് ഭയന്നു. ഉടനെ മുൻപിലത്തെ ഗ്ലാസ്‌ താഴുന്നത് നോക്കിയപ്പോൾ അവിടെ ഡ്രൈവറുടെ സീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്ന ജയരാജിനെ അവൾ കണ്ടു! എന്തോ പെട്ടെന്ന് അയാളെ കണ്ടപ്പോൾ സ്വാതിയുടെ മനസ്സിൽ ഒരാശ്വാസം തോന്നി. എന്നാലും ഉടനെ തന്നെ അത് ജയരാജാണെന്നു ഓർത്തപ്പോൾ അവൾക്ക് പേടി വീണ്ടും വന്നു. അയാൾ വെപ്രാളത്തിൽ സ്വാതിയെ നോക്കിയിട്ട് വണ്ടിയിലേക്ക് കയറാൻ അവളെ കൈ വീശി കാണിച്ചു. പക്ഷെ സ്വാതി പേടി കൊണ്ടു മറ്റൊരു ദിശയിലേക്ക് നോക്കി. ഒടുവിൽ ജയരാജ് കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി സ്വാതിയുടെ അടുത്തേക്ക്‌ നടന്നു. അയാളും നനയാൻ തുടങ്ങി.
ജയരാജ്: സ്വാതി, എന്റെ കൂടെ വരൂ. ഈ മഴയിൽ എങ്ങനെയാ ഇനി ബസോ ട്രെയിനോ കിട്ടുന്നത്..
സ്വാതി: സാരമില്ല, ഞാൻ പൊയ്ക്കൊള്ളാം.
ജയരാജ്: നിങ്ങളുടെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ വീട്ടിലുണ്ട്.. അവർ തന്നെ കാത്തിരിക്കുകയായിരിക്കും.. എന്റെ കാറിൽ ഞാൻ സ്വാതിയെ സുരക്ഷിതയായി അവരുടെ അടുത്ത് എത്തിക്കാം..
സ്വാതി തന്റെ കുട്ടികളുടെ കാര്യം ഓർത്തപ്പോൾ വീണ്ടും ടെൻഷൻ ആയി. ഒരു നിമിഷം അവളൊന്നു ആലോചിച്ചു. അയാൾ അപ്പോൾ പറയുന്നതിൽ കാര്യമുണ്ടെന്നു അവൾക്ക് തോന്നി. പിന്നെ മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ അവൾ അയാൾക്കൊപ്പം കാറിലേക്ക് നടക്കാൻ തുടങ്ങി. ജയരാജ് കാറിന്റെ
മുൻവശത്തെ ഡോർ തുറന്നു കൊടുത്തപ്പോൾ അവൾക്ക് നിരസിക്കാൻ നിന്നില്ല. അവളും പിന്നെ ജയരാജ്ജും കാറിനുള്ളിൽ കയറി. അയാൾ പൂർണ്ണമായും നനഞ്ഞ സ്വാതിയെ ഒന്നു നോക്കി. അവളുടെ നനഞ്ഞ സാരി അവളുടെ ശരീരം മുഴുവൻ ഒട്ടിപ്പിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതിലൂടെ അയാൾക്ക് അവളുടെ വയറും നാഭിയും വ്യക്തമായി കാണാൻ കഴിഞ്ഞു. അവളുടെ ബ്ലൗസിനുള്ളിലെ മുല രണ്ടും ഷേപ്പ് കാട്ടിക്കൊണ്ട് ഉയർന്നു നിന്നതും അയാൾ ആ 5 സെക്കൻഡുകൾക്കുള്ളിൽ നോക്കിക്കണ്ടു. അവളുടെ മുടിയിഴകളും കവിളുകളും ചുവന്ന ചുണ്ടുകളും ആ വെള്ളത്തിൽ നനഞ്ഞു വീണ്ടും അഴകുറ്റതായിരുന്നു. ഇതെല്ലാം കണ്ട് താഴെ ഒരാൾ കയറു പൊട്ടിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ എങ്ങനെയോ അയാൾ സ്വയം നിയന്ത്രിച്ചു. ജയരാജ് കാർ ഓടിക്കാൻ തുടങ്ങി.
ജയരാജ്: സ്വാതി എങ്ങനെ ഇവിടെയെത്തി?
സ്വാതി: ഒരു ഇന്റർവ്യൂവിനു വന്നതാണ്.
ജയരാജ്: ഉം.. ജോലി കിട്ടിയോ എന്നിട്ട്?
സ്വാതി: ഇല്ല..
ജയരാജ്: ഓ.. സാരമില്ല സ്വാതി..
സ്വാതി: ഇ.. ഇത് നിങ്ങളുടെ കാറാണോ?
ജയരാജ്: അതെ.. . എനിക്ക് മുംബൈയിൽ ചെന്നിട്ടു കുറച്ച് ജോലി ഉണ്ടായിരുന്നു.. ഇപ്പോൾ തിരിച്ചു വരുന്ന വഴിയാ..
സ്വാതി: ശെരി.
ജയരാജ്: സ്വാതിക്ക് ചായ വേണോ? ഞാൻ ദാ അവിടെ വണ്ടി നിർത്താം..
സ്വാതി: വേണ്ട സാർ, എനിക്ക് വേഗം വീട്ടിലെത്തണം..
ജയരാജ്: തീർച്ചയായും.. എന്നാലും ചെക്ക് പോസ്റ്റ് കടന്നാൽ പിന്നെ പാത ശൂന്യമാകും. കടകൾ അധികം ഉണ്ടാവില്ല, അതു കൊണ്ട് ചോദിച്ചെന്നേയുള്ളു..
സ്വാതി: ഉം.
ഏകദേശം അര മണിക്കൂർ ഡ്രൈവിനുശേഷം അവർ റെയിൽവേ ക്രോസ്സ് കടന്നു. അവിടം മുതൽ വിരാർ വരെ രാത്രിയിൽ വളരെ കുറഞ്ഞ ഗതാഗതമുള്ള 30 കിലോമീറ്റർ ഹൈവേയാണ്. രണ്ടു വശത്തും അവിടെയും ഇവിടെയുമായി ചെറിയ കാടുകൾ ഉണ്ട്.
ജയരാജ്: സ്വാതി, ജോലി അന്വേഷിച്ചു നടന്ന് മടുത്തു അല്ലേ?..
സ്വാതി ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.
ജയരാജ്: നിങ്ങൾക്ക് ഇപ്പോഴും പണത്തിനു ആവശ്യമില്ലേ? എന്തെങ്കിലും ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ദയവായി എന്നോട് പറയുക. സ്വാതി ഒരിക്കലും എന്നെ ഒരന്യനായി കാണരുത്..
സ്വാതി അപ്പോഴും നിശബ്ദയായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇപ്പൊ അവൾ അയാളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
ജയരാജ്: നോക്കു സ്വാതി.. എന്റെ സമ്പാദ്യം വെച്ചു കൊണ്ട് എനിക്ക് നിങ്ങളെ സഹായിക്കാൻ യാതൊരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഇല്ല.. അതുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ എപ്പോഴും ഇതു പറയുന്നത്..
സ്വാതി: ജയരാജ് സാർ, ഞാൻ എന്റെ ഭർത്താവിനെ വളരെയധികം സ്നേഹിക്കുന്നു.. എനിക്ക് അദ്ദേഹത്തെ വഞ്ചിച്ചു കൊണ്ട് ഒന്നും ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല..
ജയരാജ്: ഓ സ്വാതി, ഞാൻ പറഞ്ഞത് ആ അർഥത്തിൽ അല്ല!.. താൻ എന്നെ വീണ്ടും തെറ്റിദ്ധരിക്കുകയാണ്.. (ജയരാജ് അവളെ ‘താൻ’ എന്ന് അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നത് സ്വാതി ശ്രെദ്ധിച്ചിരുന്നു. എന്നാലും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല)
ജയരാജ്: ആ അതു പോട്ടെ.. ഇവിടെ നിന്ന് ഒരു ഷോർട്ട്കട്ട് ഉണ്ട്. ഞാൻ അതു വഴി വണ്ടി വിടാം. നിങ്ങൾക്ക് ഉടനെ വീട്ടിലെത്താം.
സ്വാതി: ശരി, പക്ഷെ ഈ വഴി സുരക്ഷിതമാണോ?
ജയരാജ്: അതെ, തീർത്തും സുരക്ഷിതമാണ്..
ജയരാജ് അവിടെ നിന്നു ഇടത്തേക്ക് വളരെ ഏകാന്തമായ ഒരു റോഡിലേക്ക് വണ്ടി തിരിച്ചു. സമയം അപ്പോൾ 10 മണി ആവാറായിരുന്നു. ഏകദേശം 5 കിലോമീറ്ററോളം ഓടിയപ്പോൾ ജയരാജിന്റെ കാർ എന്തോ പൊട്ടിയ ഒച്ചയോടു കൂടി സ്ലോ ആയി നിൽക്കാൻ തുടങ്ങി. സ്വാതി ഒച്ച കേട്ടു പേടിച്ചു പോയി. ജയരാജ് ഉടനെ കാർ ഓഫാക്കിയിട്ട് സീറ്റിൽ നിന്നു വെളിയിലിറങ്ങി നോക്കി. കാറിന്റെ രണ്ട് ടയറുകൾ പഞ്ചറായിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.
ജയരാജ്: സ്വാതി, വണ്ടിയുടെ ടയർ പഞ്ചറായി.
സ്വാതി: അയ്യോ.. ഇനിയിപ്പോൾ എന്തു ചെയ്യും?
ജയരാജ്: വണ്ടിയിൽ ഒരു സ്റ്റെപ്പിനി കിടപ്പുണ്ട്. പക്ഷേ രണ്ടു ടയർ പഞ്ചർ ആയിട്ടുണ്ട്. ഇവിടെ നിന്ന് ഒരു വർക്ഷോപ്പ് ഉള്ളത് വളരെ അകലെയാണ്. ഞാൻ ഒരാളെ വിളിക്കാം. അയാൾ ഏതെങ്കിലും മെക്കാനിക്കിനെ കൊണ്ടുവരും. പക്ഷെ ഈ പെരുമഴയത്ത് എങ്ങനെയെന്നു ഒരു പിടിയുമില്ല.. എന്തായാലും ഒന്നു ശ്രെമിച്ചു നോക്കാം.
സ്വാതിക്ക് വല്ലാത്ത ഭയം തോന്നി. അതു തങ്ങളെ രണ്ടു പേരെയും ബാധിക്കുന്ന പ്രശ്‌നമാണെങ്കിലും അവൾ ഇപ്പോഴും ജയരാജിനെ ഭയപ്പെട്ടിരുന്നു. ജയരാജ് തന്റെ സഹായിയെ വിളിച്ച് ഒരു പഞ്ചർ ഒട്ടിക്കുന്ന ആളെ കൊണ്ട് വരാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. അവിടേക്ക് എത്താനുള്ള റൂട്ടും പറഞ്ഞു കൊടുത്തു.
