ഐ സി യു വിലായ അച്ഛനും വീട്ടില്‍ തനിച്ചായ അമ്മയും – 1
ICUvilaya Achanum Veetil Thanichaya Ammayum | Author : Mahesh
വല്ലാത്തൊരു അരാജകത്വം നിറഞ്ഞ ചുറ്റുപാടായിരുന്നു എന്നും വീട്ടില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നത്. സാമ്പത്തികമായി നല്ല നിലയിലാണെങ്കിലും കടുംപിടുത്തക്കാരനായ അച്ഛന്റെ സ്വഭാവം തന്നൊണ് ഈ അരാജകത്വത്തിന് കാരണവും. നിസ്സാരകാര്യങ്ങള്‍ക്ക് പോലും അമ്മയെ അച്ഛന് ഉപദ്രവിക്കുന്നത് എത്രയോ തവണ കണ്ടിരിക്കുന്നു.
പക്ഷെ അമ്മയ്ക്ക് ഒന്നിലും ഒരു പരാതിയും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പിന്നെയുള്ളത് ജ്യേഷ്ഠനാണ്. ആളൊരു പാവം, അങ്ങിനെ പറഞ്ഞാലും പോരാ പഞ്ചപ്പാവം. ബാങ്കില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നു. എന്നെക്കുറിച്ചാണെങ്കില്‍ ഞാന്‍ ശ്യാം. എല്ലാവരും കുട്ടന്‍ എന്ന് വിളിക്കും. പി. ജി കഴിഞ്ഞു അടുത്തതെന്ത് എന്ന ആലോചനയില്‍ തല്‍ക്കാലം വെറുതെയിരിക്കുന്നു.
‘മോനേ, കുട്ടാ, എഴുന്നേല്‍ക്കെടാ. അച്ഛന് തീരെ വയ്യ’
രാവിലെ തന്നെ അമ്മയുടെ കരച്ചില്‍ പോലുള്ള വിളി കേട്ടാണ് കണ്ണ് തുറന്നത്. സുഖമുള്ള ഉറക്കം നഷ്ടപ്പെടുത്തിയതിലെള്ള ദേഷ്യം മനസ്സില്‍ തന്നെ ഒതുക്കി. അല്ലെങ്കിലും അതങ്ങിനെയാണ് അമ്മയുടെ മുഖത്ത് നോക്കിയാല്‍ ദേഷ്യപ്പെടാനേ തോന്നില്ല. എ്ന്നിട്ടും അങ്ങേര്‍ക്ക് മാത്രമെങ്ങനെ അതിന് സാധിക്കുന്നു. ആ…അറിയില്ല. കാട്ട് പോത്തിന്റെ സ്വഭാവമാണ്. ഭാര്യയോടും മക്കളോടും ജീവിതത്തില്‍ ഒരിക്കലും സ്‌നേഹത്തോടെ സംസാരിച്ചിട്ടില്ലാത്ത കാട്ട് പോത്ത്. അമ്മയ്ക്ക് പുറമെ മറ്റ് ചില ബന്ധങ്ങളൊക്കെയുണ്ടെന്നും അതില്‍ കുട്ടികളുണ്ടെന്നുമൊക്കെ കേട്ടിട്ടുണ്ട്.
‘ എന്ത് പറ്റി അമ്മേ?’
‘ അച്ഛന് ഭയങ്കര ഛര്‍ദ്ദി, ഇന്നലെ രാത്രി തുടങ്ങിയതാ’ അമ്മ ആധിയോടെ പറഞ്ഞു.
‘ശരി അമ്മേ, ആശുപത്രിയില്‍ പോകാം’ ഞാന്‍ വേഗം എഴുന്നേറ്റു. പല്ലുതേച്ചു, പേരിന് കുളിച്ചു എ്ന്ന് വരുത്തി. അടുത്ത ജംഗ്ഷനിലുള്ള ഗോപിയേട്ടന്റെ അംബാസഡര്‍ കാര്‍ വിളിച്ചു. അച്ഛനെ താങ്ങിയെടുത്ത് കാറില്‍ കയറ്റി. ടെന്‍ഷനും തിരക്കുമെല്ലാം കൂടി ചേര്‍ന്നതിനാലായിരിക്കണം, അമ്മ സാരിയുടുത്തത് ശ്രദ്ധയോടെയായിരുന്നില്ല.
ഇളം മഞ്ഞ നിറമുള്ള സാരി വയറിന്റെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് അല്‍പ്പം മാറിക്കിടക്കുന്നു. ഗോപിയേട്ടന്റെ കണ്ണ് അവിടേക്ക് പോയത് കണ്ടാണ് ഞാനും നോക്കിയത്. പൊക്കില്‍ കുഴി വ്യക്തമായി കാണാം. അതില്‍ നിന്ന് താഴേക്ക് പോകുന്ന സ്വര്‍ണ്ണ നിറമുളള രോമകൂപങ്ങള്‍ സാരിയുടെ കുത്തിനകത്തേക്ക് വളരുന്നു. രാവിലത്തെ സൂര്യപ്രകാശത്തിന്റെ തിളക്കത്തില്‍ ആ കാഴ്ച വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിലേക്കാണെന്നെ നയിച്ചത്.
പക്ഷെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഞാന്‍ സ്വയം തിരുത്തി. ‘അമ്മയാണ്, തെറ്റാണ്’. ഈയിടെയായി ഇടയ്ക്കിടെ പിടിവിട്ട് പായുന്ന മനസ്സിനെ സ്വയം നിയന്ത്രിച്ചു.
‘ഗോപിയേട്ടാ വേഗം വിട്ടോ’ ഞാന്‍ പറയുന്നത് കേട്ടപ്പോള്‍ ആള്‍ പെട്ടെന്നൊന്ന് ഞെട്ടി. വേഗം തന്നെ ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിലേക്ക് കയറി.
‘ സ്‌ട്രോക്കാണ്, എത്രയും പെട്ടെന്ന് മെഡിക്കല്‍ കോളേജില്‍ എത്തിക്കണം. നാല് മണിക്കൂറിനുള്ളില്‍ ചെയ്യേണ്ട ഇംജക്ഷന്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ അതിന്റെ സമയം കഴിഞ്ഞ് പോയെന്നാണ് തോന്നുന്നത്. ആംബുലന്‍സില്‍ തന്നെ കൊണ്ട് പോയിക്കോളൂ’ ഡോക്ടര്‍ വിശദമായി പറഞ്ഞു.
കോഴിക്കോട് നഗരത്തിലേക്ക് ഏതാണ്ട് 40 കിലോമീറ്റര്‍ ദൂരമുണ്ട്. ഇന്നത്തെ പോലെ സ്വകാര്യ ആശുപത്രികള്‍ ഒന്നും ധാരാളമുള്ള കാലമല്ല. മെഡിക്കല്‍ കോളേജല്ലാതെ മറ്റൊരു ആശ്രയവുമില്ലാത്ത കാലമാണ്. നേരെ മെഡിക്കല്‍ കോളേജിലേക്ക് വിട്ടു. കാഷ്വാലിറ്റിയില്‍ വീണ്ടും മണിക്കൂറുകളോളമുള്ള കാത്തിരിപ്പ്. ഒടുക്കം ഡോക്ടര്‍ വന്നു. ഐ സി യു വിലേക്ക് കയറ്റി.
അപ്പോഴേക്കും ജ്യേഷ്ഠനും എത്തിയിരുന്നു. അവന്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നത് കോഴിക്കോട് നഗരത്തില്‍ തന്നെയാണ്. ദിവസേന പോയി വരാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ളതിനാല്‍ അവിടെ രണ്ട് മൂന്ന് പേര്‍ ചേര്‍ന്ന് വീട് വാടകയ്‌ക്കെടുത്ത് താമസിക്കുകയാണ്.
‘ തലയ്ക്കകത്ത് ബ്ലീഡിംഗ് ഉണ്ട്. കുറച്ച് ദിവസം ഐ സി യു വില്‍ അഡ്മിറ്റാകണം. ഒന്നും പറയാറായിട്ടില്ല, ഞങ്ങള്‍ പരമാവധി പരിശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്’ സീനിയര്‍ ഡോക്ടര്‍ വന്ന് പറഞ്ഞു.
എനിക്ക് വലിയ ആശങ്കയും ആകാംക്ഷയുമൊന്നും തോന്നിയില്ല. അമ്മയുടെ മുഖവും നിസ്സഹായമാണ്. ചേട്ടന് പക്ഷെ വലിയ ആശങ്കയുണ്ട്, മുഖം കണ്ടാലറിയാം. വൈകുന്നേരം വരെ ഐ സി യു വിന് മുന്നില്‍ ഞങ്ങള്‍ മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കിയിരുന്നു. ഇടയ്ക്ക നഴ്‌സ് വന്ന് മരുന്നുകള്‍ വാങ്ങാന്‍ പറയും. ചേട്ടന് തന്നെ പോകും. എന്റെ കയ്യില്‍ പത്തിന്റെ കാശില്ലല്ലോ. പോക്കറ്റ് മണിയായി പോലും പത്ത് രൂപ തരാത്ത കശ്മലാണ് ഉള്ളില്‍ കിടക്കുന്നത്.
‘ നിങ്ങള്‍ വീട്ടിലേക്ക് പോയിക്കോളൂ, രാത്രി ഞാനിരുന്നോളാം. നാളെ പകല്‍ അമ്മയും നീയും ഇരുന്നാല്‍ മതി. എനിക്ക് ജോലിക്ക് പോകാമല്ലോ’ ചേട്ടന് നിര്‍ദ്ദേശം വെച്ചു. ഞങ്ങള്‍ക്കും സ്വീകാര്യമായിരുന്നു. സന്ധ്യയാകും മുന്‍പേ തന്നെ ഞങ്ങളിറങ്ങി.
വീട്ടിലെത്തിയ ഉടന്‍ അമ്മ കുളിക്കാന്‍ കയറി. ഞാനൊന്ന കറങ്ങാനിറങ്ങി. രാത്രി പത്ത് മണിയോടെ തിരികെ വീട്ടിലെത്തി. അമ്മയും ഞാനും ചോറ് കഴിച്ച് രണ്ടുപേരുടേയും റൂമുകളിലേക്ക് തിരികെ പോയി. അച്ഛനാണ് ആശുപത്രിയില്‍ ഐ സി യു വില്‍ കിടക്കുന്നത്. എന്നിട്ടും എനിക്കൊരു ടെന്‍ഷനുമില്ല. എന്തുകൊണ്ടായിരിക്കും? സ്വയം ആലോചിച്ച് നോക്കി. അങ്ങേരൊന്ന് ചത്ത് തുലഞ്ഞ് കിട്ടിയാല്‍ മതി എന്ന് ചിന്തിച്ച് തുടങ്ങിയിട്ട് തന്നെ കാലം കുറേയായി. പിന്നെന്തിന് ടെന്‍ഷന്‍. അല്‍പ്പം സമാധാനം തോന്നുന്നുണ്ടോ എന്നും സ്വയം തോന്നി.
കുറച്ച് നേരം മുകളിലേക്ക് നോക്കി കിടന്നപ്പോളാണ് കിടയ്ക്കടയിയില്‍ വെച്ച കൊച്ച് പു്‌സ്തകത്തിന്റെ കാര്യം ഓര്‍മ്മവന്നത്. ഇന്നത്തെ പോലെ മൊബൈലും ഇന്റര്‍നെറ്റുമൊന്നും ഇല്ലാത്ത കാലമാണ്. കൊച്ചുപുസ്തകം വായിച്ച് കയ്യില്‍ പിടിക്കലാണ് ഏക ആശ്രയം. ഉടന്‍ തന്നെ പുസ്തകമെടുത്തു. വായിക്കാനായി തുറന്നപ്പോള്‍ ചെറിയ സംശയം.
‘ കഴിഞ്ഞ ദിവസം വായിച്ച് മടക്കിവെച്ച പേജല്ലല്ലോ ഇപ്പോള്‍ തുറന്നിരിക്കുന്നത്. കുറേ തവണയായി ഈ സംശയം ആവര്‍ത്തിക്കുന്നുണ്ട്. ഞാനറിയാതെ മറ്റാരെങ്കിലും ഇതെടുത്ത് വായിക്കുന്നുണ്ടോ? വീട്ടില്‍ അമ്മ മാത്രമേയുള്ളു. ഇനി അമ്മ….ഛെ, അതിനൊട്ടും സാധ്യതയില്ല, ചിലപ്പോള്‍ എന്റെ തോന്നല്‍ മാത്രമായിരിക്കും’
അമ്മയും മകനും തമ്മിലുള്ള അവിഹിതമാണ് പുസ്തകത്തിലെ കഥയുടെ ഉള്ളടക്കം. ഒരുതവണ കൂടി വായിച്ച് നല്ലൊരു വാണവും വിട്ട്, പുസ്തകം കിടക്കയുടെ അടിയില്‍ വെച്ച് കിടന്നുറങ്ങി. രാവിലെ അമ്മ വിളിച്ചെഴുന്നേല്‍പ്പിച്ചു. മെഡിക്കല്‍ കോളേജില്ക്കുള്ള യാത്ര, അമ്മ ബസ്സിന്റെ മുന്‍വശത്ത് കൂടി കയറി, ഞാന്‍ പുറക് വശത്തിലൂടെയും. ടിക്കറ്റ് അമ്മ തന്നെ എടുത്തു.
