ഇറങ്ങാൻ നേരം… എന്റെ മാത്രം എന്ന് ഞാൻ കരുതിയ എന്റെ സബ്ന താത്ത എന്നെ നോക്കി.
താത്ത എനിക്ക് അവസാനമായി ആ നോട്ടം തന്നു. എന്റെ മുന്നിൽ നിന്നും അവൾ അകന്നു പോയി.
എല്ലാവരും പോയപ്പോൾ എന്റെ തോളത്തു കൈ വച്ചു കൊണ്ട് എന്റെ അടുത്ത് സ്റ്റെഫി ചേച്ചി മാത്രമായി.
“നീ സങ്കടപ്പെടണ്ട നന്ദു മോനെ. അവൾക്ക് നല്ല ഒരു ജീവിതം ഇണ്ടാവട്ടെ. നിനക്ക് ഞാൻ ഉണ്ടല്ലോ. നീ എന്റെയും അണിയൻക്കുട്ടനല്ലേ.”
“ന്നാലും ഞാൻ താത്തയെ ഇങ്ങനൊക്കെ ചെയ്തിട്ട് വേറെ ഒരാൾക്ക് കൊടുത്തില്ലേ. ഞാൻ എന്തോ വലിയ തെറ്റ് ചെയ്ത പോലെ തോന്നുവാണ്. ഒന്നില്ലേലും ഞങ്ങൾ അയാളെ കൂടി ചതിക്കുകയല്ലേ ചെയ്തത്? “
“അതൊന്നുമില്ലെന്നേ… തെറ്റ് ചെയ്യാത്തവരായി ആരുണ്ട് നന്ദൂ… അത് മറന്നേക്ക്. ഇനി സബ്ന താത്ത അയാളുടേതായി ജീവിക്കട്ടെ. ഞാനുണ്ടല്ലോ നിനക്ക്. ഞാൻ വിളിക്കാം. നീ അപ്പൊ വരണംട്ടോ. വരില്ലേ ചേച്ചിയെ കാണാൻ? “
“വരും…”
…………………………….
വർഷം ഒന്ന് കഴിഞ്ഞു. സബ്ന താത്തയുമായി കോൺടാക്ട് തീരെ ഇല്ലാണ്ടായി. താത്തയുടെ വീട്ടുക്കാർ ഞങ്ങളുടെ നാട്ടിൽ നിന്നും അവരുടെ തറവാട്ടിലേക്ക് താമസം മാറ്റി.
ഇതിനിടക്ക് സബ്ന താത്ത ഒരു പെൺകുഞ്ഞിനെ പ്രസവിച്ചു എന്നറിഞ്ഞു. ഗൾഫിൽ തന്നെയായിരുന്നു പ്രസവം നടന്നത്.
ഞാൻ എന്റെ ലോകവുമായി മുന്നോട്ട്.
ഇടക്ക് വല്ലപ്പോഴും സ്റ്റെഫി ചേച്ചി പാർലറിലേക്ക് വിളിക്കും. അവിടെ സബ്ന താത്തയുടെ അഭാവത്തിൽ സ്റ്റെഫി ചേച്ചി എനിക്ക് കാമലാളനകൾ നൽകി.
ഒരു ദിവസം ഒരു ഗൾഫ് നമ്പറിൽ നിന്നും ഒരു ഹായ്‌ മെസ്സേജ്. അതിന് പിന്നാലെ ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ ഫോട്ടോ വന്നു. അടുത്ത് ആ കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മയും.
ആ കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മയെ ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. സബ്ന താത്ത.
“പെൺകുഞ്ഞാണ്‌ നന്ദൂട്ട..”
“എന്നെ ഓർത്തല്ലോ. എനിക്ക് ഒരു മെസ്സേജ് അയക്കാൻ തോന്നിയല്ലോ. എന്തായാലും Congratulations താത്ത.”
“താങ്ക് യൂ നന്ദൂട്ടാ. നിനക്കും എന്റെ congrats.”
“എനിക്കെന്തിനാ congrats? “
“നീ അച്ഛനായാൽ പിന്നെ നിന്നോട് congrats പറയണ്ടേ ! ഇത് നമ്മുടെ കുഞ്ഞാണ് നന്ദൂട്ടാ. “
എന്റെ കണ്ണുകൾ സന്തോഷത്താൽ നിറഞ്ഞൊഴുകി.
……………………………..
ശുഭം
……………………………..
സബ്നയുടെയും നന്ദുവിന്റേയും കഥ ഇവിടെ തീരുന്നു.
നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായങ്ങൾ തീർച്ചയായും എഴുതി അറിയിക്കുക. നിങ്ങളുടെ comments തന്നെയാണ് എന്റെ പ്രചോദനം. എന്തായാലും ഇനി കുറച്ചു കാലം ഒരു ബ്രേക്ക്‌ എടുക്കുന്നു.
നിങ്ങളെ ബോറടിപ്പിച്ചിട്ടില്ല എന്ന വിശ്വാസത്തോടെ John Honai…
അടുത്ത കഥയുമായി വീണ്ടും കാണാം.
