തുണ്ട് കഥകള്‍ – നവവധു – 15
താമസിച്ചതിന് ഒരിക്കൽ കൂടി ക്ഷമ ചോദിക്കുന്നു… നല്ലൊരു മൂഡ് കിട്ടാത്തതിനാലാണ് ഇത്രയും താമസിച്ചതെന്നു വിഷമത്തോടെ അറിയിക്കുന്നു.
ഇതിനു മുന്‍പിലത്തെ പാര്‍ട്ട്‌ കള്‍ വായിക്കാന്‍ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക
ഒരുതവണ എഴുതിയത് കളഞ്ഞിട്ടു വീണ്ടും എഴുതിയപ്പോൾ അൽപ്പം വൈകിപ്പോയി…അതിനിടെ ധൃതിവെച്ചു പോസ്റ്റ് ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ കുറച്ചു ഭാഗം കൂടി ഡിലീറ്റ് ആയിപ്പോയി.. അത് വീണ്ടും എഴുതി പോസ്റ്റ് ചെയ്യുകയായിരുന്നു…കുറച്ചുകൂടി എഴുതണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു എങ്കിലും ആ മൂഡ് നഷ്ടപെട്ടത്തിനാലും കാത്തിരിക്കുന്നവരുടെ സ്നേഹത്തെ മാനിച്ചും എഴുതിയത് ഇടുകയായിരുന്നു… എങ്കിലും കഴിഞ്ഞ ഭാഗങ്ങളെപ്പോലെ ഈ ഭാഗത്തിനും ഏവരുടേയും വിലയേറിയ അഭിപ്രായങ്ങളും വിമർശനങ്ങളും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു… മറക്കാതെ അറിയിക്കുമല്ലോ….ഏവരോടും ഒരിക്കൽ കൂടി മാപ്പ് ചോദിച്ചുകൊണ്ട് നവവധുവിന്റെ പതിനഞ്ചാം ഭാഗമിതാ….
പതറി നിൽക്കുവാണ് ഞാൻ. എന്നിലേക്ക് നീളുന്ന എല്ലാ കണ്ണുകളിലും ഒരായിരം ചോദ്യങ്ങൾ. നെഞ്ചിൽ വീണു കരയുന്ന പെണ്ണ്. ഒരുത്തി നിറകണ്ണുകളോടെ അത് നോക്കി നിൽക്കുന്നു. കണ്ണിൽ മാത്രമല്ല നെഞ്ചിലും പിടച്ചിൽ…..വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിൽ ഞാൻ നിന്നുരുകി.
ചേച്ചിയുടെ ഏങ്ങലടി മാത്രമാണ് ആകെയുള്ള ശബ്ദം. ബാക്കിയുള്ള എല്ലാവരും പരിപൂർണ്ണ നിശ്ശബ്ദർ. എല്ലാവരെയും ഞാൻ മാറിമാറി നോക്കി. ഇല്ല… ആ മുഖങ്ങളിലെ ഭാവങ്ങളെക്കുറിച് ഒരു ഐഡിയ പോലും കിട്ടുന്നില്ല… പക്ഷേ ഒന്നുറപ്പാണ്. എല്ലാ കണ്ണുകളിലും നിറയുന്ന ഒരു വികാരം…. സഹതാപം !!!!!!
ഒരുവേള നെഞ്ചിൽ ആർത്തലച്ച് കരയുന്ന ചേച്ചിയുടെ തലമുടിയിണകളെ ഞാൻ തഴുകിയോ??? ആ കരച്ചിൽ ഒന്നടക്കാൻ ഞാൻ ചേച്ചിയെ പതിയെ തലോടി. തലമുടി മുതൽ ആ അരക്കെട്ട് വരെ ആ പുറത്തുകൂടി അറിയാതെ എന്റെ വിരലുകൾ ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. എന്നേക്കാൾ ഒരൽപ്പം പൊക്കം കൂടുതലുള്ള ചേച്ചി എങ്ങനാണ് എന്റെ ബെഞ്ചിൽ പൂണ്ടു കിടക്കുന്നത്??? ആ ഉത്തരം ഇന്നും എനിക്ക് അജ്ഞാതം.!!! എത്ര സമയം അങ്ങനെ നിന്നുവെന്നെനിക്കറിയില്ല. ഒരുവേള ചേച്ചിയുടെ കരച്ചിൽ ഒന്നടങ്ങിയതും ഞാൻ ചേച്ചിയെ അകത്തി മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ…. പൂർവാധികം ശക്തിയോടെ എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു നിന്ന ചേച്ചിയുടെ ആ ഭാവത്തിൽ ഞാൻ അടിമുടി വിറകൊണ്ടു. എന്നെ വിട്ടുകളയല്ലേ എന്നൊരു ഭാവമുണ്ടായിരുന്നോ ആ മുഖത്ത്????
ആ മുഖത്തെ ഭാവം എന്തായിരുന്നാലും വിട്ടുകളയില്ല എന്നൊരു ഭാവം എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു. ചേച്ചി ഒന്നുമറിയാതെ നെഞ്ചിന്റെ ചൂടേറ്റ്‌ ഒരു പൂച്ചക്കുഞ്ഞിനെ പോലെ പതുങ്ങിക്കിടക്കുന്നു. കുറച്ചുസമയം അങ്ങനെ ഞാനാ നില്പ് നിന്നു. ഇനിയും അങ്ങനെ നിന്നാൽ കാഴ്ചക്കാർക്ക് ബോറടിക്കും എന്നെനിക്ക് തോന്നി.
ചേച്ചിപ്പെണ്ണെ…. ഞാൻ പതിയെ വിളിച്ചു.
ഉം…. ചേച്ചി സ്വപ്നത്തിൽ എന്നപോലെ വിളികേട്ടു. മുഖം അപ്പോഴുമെന്റെ നെഞ്ചിൽ പൂഴ്ത്തി വെച്ചിരിക്കുകയാണ്.
ഞാൻ പതിയെ ആ ഇരു കൈകളിലും ചുമലിലുമായി ചേർത്തുപിടിച്ചു ചേച്ചിയെ നെഞ്ചിൽ നിന്ന് വേർപ്പെടുത്തി. ചേച്ചി കുതറിക്കൊണ്ടു വീണ്ടും എന്നോട് ചേരാനായി നിർബന്ധം പിടിക്കുംപോലെ…. ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെപ്പോലെ…
ദേ… അവരൊക്കെ നോക്കുന്നു…. അയ്യേ… ഞാൻ ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയോട് എന്നപോലെ ചേച്ചിയുടെ കാതിൽ പറഞ്ഞു.. എന്തോ അപ്പോൾ അങ്ങനെ പറയാനാണ് എനിക്ക് തോന്നിയത്.
ങ്ങുഹും… ചേച്ചി നിഷേധാർഥത്തിൽ ചിണുങ്ങിക്കൊണ്ടു വീണ്ടും എന്നോടാഞ്ഞു. പക്ഷേ ചുമലുകളിൽ അമർത്തിപിടിച്ചു ഞാനാ ശ്രമം തടഞ്ഞു.
ഞാനാ കീഴ്ത്താടിയിൽ പിടിച്ചു പതിയെ ആ മുഖമുയർത്തി ആ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. ഓളം വെട്ടുന്നത് കണ്ണീരിൽ കുതിർന്ന ആ നേത്രങ്ങൾക്ക് കടലിനോളം ആഴമോ???
അവരോട് വഴക്ക് കൂടിയല്ലേ??? ഞാൻ വീണ്ടും രക്ഷിതാവിന്റെ സ്വരത്തിലായി.
അവര്… അവര് പറഞ്ഞു… ജോക്കുട്ടൻ…. അവളെ… അവളെ…. ചേച്ചി വിക്കിവിക്കിപറഞ്ഞു ഒറ്റക്കരച്ചിൽ… വീണ്ടും നെഞ്ചോട് ചേർത്തുപിടിച്ചു ഞാനാ കരച്ചിലടക്കാൻ പാടുപെട്ടു.
ഒട്ടൊന്നു പണിപ്പെടേണ്ടി വന്നൂ ആ കരച്ചിലടക്കാൻ. ഇനിയും ഇടപെടാതിരുന്നാൽ സംഗതി കൈവിട്ടു പോകുമെന്ന് കരുതിയാണോന്നറിയില്ല അച്ഛൻ പെട്ടെന്ന് ഇടപെട്ടു.
ജോക്കുട്ടാ… നീയവളേം കൂട്ടി അകത്തേക്ക് ചെല്ല്… ഒന്നുകൊണ്ടുപോയി കിടത്ത്. ഒന്നു കിടക്കട്ടെ….പാവം…. തികച്ചും ശാന്തതയോടെയാണ് അച്ഛൻ അത് പറഞ്ഞതെങ്കിലും ആ ഉള്ളിലൊരു അഗ്നിപർവതം പുകയുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു. ചേച്ചിയെ രംഗത്ത് നിന്ന് ഒഴിവാക്കാനാണോ??? അറിയില്ല….
എന്തായാലും ഞാൻ ആ ഉപദേശം സ്വീകരിച്ചു ചേച്ചിയെയും കൊണ്ട് അകത്തേയ്ക്ക് നടന്നു. ആശുപത്രിയിൽ നിന്ന് വരുംപോലെ എന്റെ ചുമലിലേക്ക് തല താങ്ങി എന്റെ അരക്കെട്ടിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചായിരുന്നു ചേച്ചി നടന്നത്.
ഞാൻ ആ ഹാളിലേക്ക് കാലുവെച്ചതെ ഒന്നു പകച്ചു… ഭൂകമ്പം നടന്ന ഗുജറാത്ത് പോലെ…………പൊട്ടാത്ത യാതൊന്നും ആ മുറിയിലില്ല. ടിവി ഉൾപ്പെടെ പൊട്ടുന്നവയും പൊട്ടാത്തവയും എന്നില്ലാതെ സർവ സാധനങ്ങളും നിലത്ത്…… കാലുകുത്താനുള്ള ഇടം പോലുമില്ല. കർട്ടനും ചെയർ കവറുകളും ഉൾപ്പെടെ കുറെ തുണികളും നിലത്തുണ്ട്.
ഞാൻ അതിലേക്ക് നോക്കുമെന്നു ഓർത്തിട്ടാണോ അതോ എന്തെലും ചോദിക്കുമെന്നു ചിന്തിച്ചാണോ എന്നറിയില്ല ചേച്ചി മുഖമുയർത്തി എന്നെയൊന്നു നോക്കി. ആ നിഷ്കളങ്കമായ ഭാവത്തോട് പ്രതികരിക്കാൻ എനിക്ക് തോന്നിയില്ല എന്നതാണ് സത്യം. ഒരുവേള ചോദിച്ചിരുന്നു എങ്കിൽ കിലുക്കം സിനിമയിൽ രേവതി പറയുന്നത് പോലൊരു ഡയലോഗ് കെട്ടേനെ… ഞാൻ വേറൊന്നും ചെയ്തില്ല എന്ന മട്ട്.
അവരങ്ങനെ പറഞ്ഞോണ്ടാ….ഞാനൊന്നും ചോദിച്ചില്ലങ്കിലും മറുപടി വന്നു.
ഞാൻ മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. പകരം ഒന്നുകൂടി ചേർത്തുപിടിച്ചു മുറിയിലേക്ക് നടന്നു.
മുറിയിലെത്തി ആ കട്ടിലിലേക്ക് ഞാൻ ചേച്ചിയെ ഇരുത്തി. എന്നിട്ട് ഞാനും ചേർന്നിരുന്നു. ചേച്ചി അപ്പോഴും എന്റെ തോളിൽ ചാരിക്കിടക്കുകയാണ്. കുറച്ചുസമയം ഞാനങ്ങനെ ഇരുന്നുകൊടുത്തു.
ചേച്ചിപ്പെണ്ണെ….
ഉം…. മുഖം ഉയർത്താതെ വിളികേട്ടു.
ഞാനിപ്പോ വരാവേ….
എവിടെപ്പോവാ…. ചേച്ചി പെട്ടെന്ന് മുഖമുയർത്തി എന്റെ നേർക്ക് നോക്കി.
അച്ഛന്റെ അടുത്തൊന്നു പോയിട്ട് വരാമെന്നേ….
ഞാനും വരും… ചേച്ചി കൊച്ചുകുട്ടികളെപ്പോലെ ചാടിയെണീറ്റു.
എന്നിട്ട് വേണം അവരോട് വഴക്ക് കൂടാൻ….
ചേച്ചി പെട്ടെന്ന് മൂഡൊഫായി. കൊച്ചുകുട്ടികൾ പിണങ്ങുംപോലെ കട്ടിലിലേക്ക് ഇരുന്നു. മുഖം ഇപ്പൊ കരയും എന്നപോലെ. എനിക്കാകെ ഒന്നുംമേലാ എന്ന അവസ്ഥ. പെട്ടെന്നുണ്ടാകുന്ന ഭാവമാറ്റം കുറച്ചൊന്നുമല്ല കുഴപ്പിക്കുന്നത്. അടുത്ത നിമിഷം എന്ത് സംഭവിക്കും എന്നത് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ പോലുമാവാത്ത അവസ്ഥ.
