“….റിയാസ്സേട്ടന് അറിയുമോ …ഞാന്‍ വര്‍ഷങ്ങളായി ഒരാളെ മാത്രം മനസ്സില്‍ കൊണ്ട് നടക്കുന്നവളാ… ഇനി ഞാന്‍ എങ്ങിനെ….???”. നന്ദിനിയുടെ തൊണ്ടയില്‍ വാക്കുകള്‍ കുരുങ്ങി.
“…നീ വിചാരിക്കുന്ന പോലെയുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ ഒന്നും നടന്നില്ലല്ലോ നന്ദിനി….”.
റിയാസ്സ് അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
“….പിന്നെ ഞാന്‍ ഫോട്ടോയില്‍ കണ്ടതോ….എന്‍റെ എല്ലാം തകര്‍ത്തെറിഞ്ഞീട്ട് ഒന്നും നടന്നില്ലല്ലോ…നിങ്ങള്‍ കഴിവുള്ളവര്‍ക്ക് പാവങ്ങളുടെ മേത്ത് എന്തും ആകാമല്ലോ….”.
നന്ദിനി വല്ലാതെ കിതച്ചു. സംസാരം ഇനി നീട്ടികൊണ്ട് പോകുന്നതില്‍ കഴമ്പില്ലെന്നുള്ള കാര്യം വേഗത്തില്‍ മനസ്സിലാക്കിയ റിയാസ്സ് അവളുടെ കൈയില്‍ കയറിപ്പിടിച്ച് അവനിലേക്കടിപ്പിച്ച് നിര്‍ത്തി. നന്ദിനിയില്‍ ദ്വേഷ്യം വല്ലാതെ ജ്വലിക്കുന്നത് കണ്ട റിയാസ്സ് തന്‍റെ മുണ്ട് ഇരുവശത്തേക്കും വകഞ്ഞു മാറ്റികൊണ്ട് അവളുടെ തല നഗ്നമായ കുണ്ണയിലെക്കടിപ്പിച്ചു.
“…..പൂറി മോളെ….നിന്നോടല്ലേ ഒന്നും നടന്നില്ല എന്ന് പറഞ്ഞത്….കാര്യം പറയുബോള്‍ മൈര്… മൈര് എന്നു പറഞ്ഞോണ്ട് നില്‍ക്കാതെ ചിന്തിക്കടീ….”.
നന്ദിനി വല്ലാതെ പേടിയാല്‍ വിറകൊണ്ടു. കാറിനുള്ളിലെ എയര്‍കണ്ടീഷനിലും അവള്‍ വിയര്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
“…ഒരു പെന്‍സില്‍ പോലും കടക്കാന്‍ വലിപ്പമില്ലാത്ത നിന്‍റെ പൂറ്റില്‍ എന്‍റെ ഈ ഒലക്ക കുണ്ണ എങ്ങിനെ കേറാനാ…..ചിന്തിച്ച് നോക്കടീ മൈരേ……ഒന്നും നടന്നില്ല നടന്നില്ല എന്ന് നിന്‍റെ അടുത്ത് മലയാളത്തിലല്ലേടീ ഞാന്‍ പറയുന്നേ….എന്നീട്ടും നിന്‍റെ തലയില്‍ കയറാത്തത് എന്താ….”.
റിയാസിന്റെ ക്ഷോഭിച്ചുള്ള വാക്കുകള്‍ കേട്ട അവളില്‍ ചെറിയ ആശ്വാസം ഉടലെടുത്തു. അവള്‍ സ്വന്തം തല പുറകിലോട്ടു തള്ളിപിടിക്കുന്നതിന്റെ ബലം കുറഞ്ഞപ്പോള്‍ റിയാസ്സ് കൈയിനെ അവളില്‍ നിന്നെടുത്തു. ശ്വാസം ആഞ്ഞുവലിച്ചുകൊണ്ടവള്‍ നിവര്‍ന്നിരുന്നു.
“…നിന്നെ ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം പറയുന്നതല്ല നന്ദിനി….സത്യത്തില്‍ ഞങ്ങളുടെ സേഫ്റ്റിക്ക് വേണ്ടിയായി കുറച്ച് ഫോട്ടോ എടുത്തു എന്നേയുള്ളൂ ….നിനക്ക് കാര്യങ്ങളൊക്കെ മനസ്സിലായത് കൊണ്ട് ഫോട്ടോസ് ഒക്കെ ഡിലീറ്റ് ചെയ്തോളാം….കേട്ടോ…!!!, ഇപ്പോള്‍ നന്ദിനിക്ക് ആശ്വാസമായില്ലേ..
“…ഉം…”.
നന്ദിനി പതിയെ മൂളികൊണ്ട് ഡോര്‍ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. മഞ്ഞില്‍ കാണികളിലൂടെ നന്ദിനി പതുക്കെ വിദൂരതയിലേക്ക് നടന്നു. റിയാസ്സ് വല്ലാതെ ദാഹിച്ചപ്പോള്‍ ഡാഷ് ബോക്സില്‍ വെള്ളകുപ്പിയുണ്ടോയെന്നു തപ്പി. ഭാഗ്യത്തിന് പാതിയോളം വെള്ളം ഉള്ള കുപ്പി തടഞ്ഞു. അവന്‍ അതില്‍ നിന്നും വെള്ളം കുടിച്ചപ്പോള്‍ മാറിയത് ദാഹവും മനസ്സിന് ചെറിയ ആശ്വാസവുമായിരുന്നു. കുപ്പി അവിടെ വയ്ക്കുബോഴാണ് വിലകൂടിയ കുറച്ച് ചോക്ലേറ്റ് നിറച്ച ചെറിയ ബോക്സ് ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടത്. അതില്‍ നിന്നും ഒരെണ്ണം എടുത്ത് കഴിച്ചു. വെളുപ്പാന്‍ കാലമാണേങ്കിലും അത് കഴിച്ച് കഴിഞ്ഞപ്പോഴാഴാണ്ണ്‍ വിശപ്പ് കത്തി നില്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നെന്ന്‍ മനസ്സിലായത്.
അവന്‍ ആ ചോക്ലേറ്റ് ബോക്സും വണ്ടിയില്‍ കിടന്ന ചെറിയ ഷാളും എടുത്ത് കാറില്‍ നിന്നിറങ്ങി. വിധൂരതയിലെക്ക് നോക്കി നില്‍ക്കുന്ന നന്ദിനീയുടെ അരികിലെക്ക് എത്തിയീട്ടും അവള്‍ അതൊന്നും അറിഞ്ഞില്ല.
“…നന്ദിനി….”
റിയാസ്സ് പതുക്കെ വിളിച്ചു. അവള്‍ വിളിച്ചത് കേട്ടെങ്കിലും അവള്‍ വിദൂരതയിലേക്ക് തന്നെ നോക്കി നില്‍പ്പായിരുന്നു.
“…ഇത് പുതച്ചോളൂ…..നല്ല തണുപ്പുണ്ട്….”
നന്ദിനിയുടെ അനുവാദം ചോദിക്കാതെ തന്നെ ആ ഷാള്‍ അവളെ പുതപ്പിച്ചു. അവള്‍ എതിരഭിപ്രായമൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. അങ്ങ് ദൂരെ പക്ഷി കൂട്ടങ്ങള്‍ ഇര തേടാനായെന്തോ എവിടെക്കോ കൂട്ടമായി പറക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
“…നന്ദിനി ആരെയാണ് കാത്തിരിക്കുന്നേ…എന്താ കക്ഷിയുടെ പേര്…”.
റിയാസ്സ് വളരെ പെട്ടെന്നാണ് അവളോട് ആ ചോദ്യം ചോദിച്ചത്. ആ സമയത്ത് അപ്രതീക്ഷിതമായ ചോദ്യത്താല്‍ അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ വിടര്‍ന്നു.
“……നന്ദിനിക്ക് എന്നെ കുറിച്ച് ഇപ്പോള്‍ എന്താണ് മനസ്സില്‍ തോന്നുന്നത് എന്നെനിക്കറിയില്ല….പക്ഷെ എനിക്ക് നന്ദിനിയെ നല്ലൊരു ഫ്രെണ്ടായി കാണാനാണ് താല്‍പര്യം…കഴിഞ്ഞതെല്ലാം മറന്നുകള….”.
“….ഒന്നോര്‍ത്താല്‍ നിങ്ങളെയും എനിക്ക് കുറ്റം പറയാന്‍ പറ്റില്ല…അവിടെത്തെ ഉപ്പും ചോറും തിന്നീട്ട് അവസാനം അവര്‍ക്ക് തന്നെ ഉപദ്രവം ചെയ്യുക എന്നാലോചിക്കുബോള്‍ എനിക്ക് തന്നെ എന്നോട് പുച്ഛം തോന്നുന്നു…ഇനി ഞാന്‍ എങ്ങിനെയാ പാത്തൂ ഉമ്മയുടെ മുഖത്ത് നോക്യാ……”.
“…നന്ദിനി ഇനി അങ്ങനെയൊന്നും ആലോചിക്കേണ്ട….എല്ലാം ഞാന്‍ പറഞ്ഞ് ശരിയാക്കി തരാം…ഒരു നല്ല ഫ്രണ്ട് പറയുന്നതായി കൂട്ടിയാല്‍ മതി…കേട്ടോ ..”.
നന്ദിനി റിയാസിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. അവന്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ചോക്ലേറ്റ് അവള്‍ക്ക് നേരെ നീട്ടി.
“…അയ്യോ ഞാന്‍ പല്ല് തേച്ചില്ല….”.
അവള്‍ കുട്ടിയെ പോലെ പല്ല് വെളുക്കണേപാതി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കാണിച്ചു.
“…ഹ്ഹോ ….രൌ ദിവസ്സം ഈ വരസ്സ്യാര്‍ കുട്ടി പല്ല് തേക്കാതെ ചോക്ലേറ്റ് കഴിച്ചോണ്ട് ഈ ലോകം ഒന്നും മറിഞ്ഞു വീഴാന്‍ പോകുന്നില്ല….”.
റിയാസ്സ് ബലമായി ചോക്ലെറ്റ് അവളുടെ വായിലേക്ക് വച്ച് കൊടുത്തു. അവള്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അത് കഴിച്ചു.
“…ഇപ്പോള്‍ നന്ദിനിക്ക് ആശ്വാസമായെന്ന്‍ തോന്നുന്നു അല്ലെ….”.
ആ ചിരിയില്‍ പങ്കു ചേര്‍ന്നുകൊണ്ട് റിയാസ്സ് അവളോട് ചോദിച്ചു.
“…റിയാസ്സേട്ടാ …അത്…ഇന്നലെ പേടിച്ചതോന്നും നടന്നില്ല എന്നു കേട്ടപ്പോഴാണ് സമാദാനമായത് …പലരും എന്നെ കുറിച്ച് പറയാറുള്ളത് ഞാന്‍ ഒരു കഥയില്ലാത്തോളെന്നാണ്ണ്‍….എന്‍റെ കഥ ഇന്നത്തോടെ അവസാനിച്ചു എന്നു തന്നെയാണ് ഞാനും വിചാരിചീരുന്നത്….”.
നന്ദിനി വാചാലയായി. എത്രപെട്ടെന്നാണ്ണ്‍ ഇവള്‍ എല്ലാം മറന്ന്‍ സംസാരിക്കുന്നതെന്നോര്‍ത്തപ്പോള്‍ റിയാസ്സ് ശരിക്കും അത്ഭുതംകൂറി. അല്ലെങ്കിലും സ്ത്രീകള്‍ക്ക് ഇത് നിമിഷവും എങ്ങിനെ വേണമെങ്കിലും മാറാന്‍ സാദ്ധിക്കുമല്ലോ. ഇല്ലെങ്കില്‍ തലേദിവസ്സത്തെ രാത്രി പാത്തൂ ഉമ്മ എല്ലാത്തിനും മുന്‍കൈയെടുത്തതും ഇന്ന്‍ പുലര്‍ച്ചെ ഞാനൊന്നും അറിഞ്ഞില്ല എന്ന മട്ടില്‍ ഇരുന്നതും ഒക്കെ അവന്റെ മനസ്സിലൂടെ കടന്ന് പോയി.
“…ഹലോ….എന്താ ഇത്ര വലിയ ചിന്ത….”.
ചിന്തയില്‍ നിന്ന്‍ ഉണരുബോള്‍ അവള്‍ റിയാസിന്റെ മുഖത്തിന് നേരെ കൈ വീശികാണിക്കുകയായിരുന്നു.ചെറിയ ചമ്മലോടെ റിയാസ്സ് മുന്നോട്ട് നടന്ന്‍ ഒരു പാറയില്‍ ചെരിപ്പഴിച്ച് വച്ച് അതില്‍ ഇരുന്നു.
“…ഇങ്ങ് വാടോ….ഇവിടെയിരിക്ക്….ചുമ്മാ പ്രകൃതി ആസ്വദിക്കാം…”.
