“ചേച്ചീ…”
“ഒരു ചേച്ചീമില്ല….മണ്ടേയ് നീ ജോയിൻ ചെയ്യുന്നു…
ദേ പെണ്ണെ ഒരു വിധത്തിൽ ആഹ് ഇന്റർവ്യൂ പോലും ഇല്ലാതെ ജോബ് ഒപ്പിച്ചത്…അതും ഞാൻ എച്ച് ആർ ആയതുകൊണ്ട് ഇനി കിടന്നു ചിണുങ്ങിയാൽ ഒറ്റ കുത്തു ഞാൻ തരും….”
സന്ധ്യയുടെ വാക്കുകളിൽ അവൾക്ക് പറയാൻ മറ്റൊന്നു ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
തിങ്കളാഴ്ച സന്ധ്യയോടും നിഷയോടുമൊപ്പം അവൾ ജോലിക്കായി വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങി പോവും വഴി നിഷയെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ഇറക്കി സന്ധ്യ അനഖയുമായി അവൾ ജോലി ചെയ്യുന്ന കമ്പനിയുടെ മുന്നിലെത്തി.
“ദേ…ഇന്നലെ വരെ ഉള്ളതൊക്കെ വിട്ടേക്ക് ഇനി തല ഉയർത്തി നടക്കാൻ പഠിക്ക് എന്നിട്ട് ആളുകളെ അളക്കാനും എവിടെ നിർത്തണം എന്ന് തീരുമാനിക്കാനും പഠിക്ക്….
അല്ലാതെ ഇട്ടിട്ടു പോയവനെക്കുറിച്ചോർത്തു മോങ്ങി ജീവിതം തുലയ്ക്കരുത്,….
ചുരുണ്ടൊരു മൂലയ്ക്ക് കൂടാനുള്ള പ്രായമൊന്നും നിനയ്ക്കായിട്ടില്ലല്ലോ അപ്പോൾ ഇനി മുന്നോട്ടു തന്നെ….
കൂടെ ഞാനുണ്ടാവും, ഓക്കേ…”
അനഖയുടെ കവിളിൽ തട്ടി സന്ധ്യ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ ഉള്ളിലും ഒരു ധൈര്യം കുടിയേറി, ശ്വാസം ഒന്ന് വലിച്ചു വിട്ട് സന്ധ്യയോടൊപ്പം ഗ്ലാസ് ഡോർ തുറന്നു അകത്തേക്ക് കടക്കുമ്പോൾ കാണുന്നവർക്ക് മുന്നിൽ അവൾ ആത്മവിശ്വാസത്തിന്റെ മുഖവും ചിരിയും എടുത്തണിഞ്ഞിരുന്നു.
ബോസിനെ കണ്ടു തന്റെ സിസ്റ്റത്തിന്റെ മുന്നിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ അവളുടെ ഉള്ളിൽ മുന്നോട്ടു തനിക്കുള്ള ജീവിതം മാത്രം ആയിരുന്നു കാലിടറിയപ്പോൾ തനിക്ക് നേരെ കൈ നീട്ടി പിടിച്ചെഴുന്നേല്പിച്ച സന്ധ്യയുടെയും നിഷയുടെയും മുഖമായിരുന്നു.
********************************
ഓഫീസിൽ ഡിവോഴ്‌സ്ഡ് ആയ ചെറുപ്പക്കാരി എന്ന നിലയിൽ അനഘയെ ചുറ്റി എപ്പോഴും ചൂഴ്ന്ന കണ്ണുകളും വിഷം നിറഞ്ഞ നാവുകളുമായി അവസരം പാർത്തു നടന്നിരുന്ന ആണുങ്ങളെ കണ്ടപ്പോൾ അവൾക്ക് നിഖിലിന്റെ ഓർമ്മകൾ തികട്ടി വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.
അവരോടവൾക്ക് പുച്ഛവും വെറുപ്പുമാണ് തോന്നിയത്.
എന്നാൽ ഒരിക്കൽക്കൂടി അവളെ ഇനി കണ്ണീരിന് വിട്ടുകൊടുക്കില്ല എന്ന് തീർച്ചപ്പെടുത്തിയ സന്ധ്യ അവൾക്ക് ചുറ്റും ഒരു സംരക്ഷണ വലയം തീർത്തിരുന്നു.
ദിവസങ്ങൾ കൊഴിയുന്നതിനനുസരിച്ചു അനഘ തന്റെ പുതിയ ജീവിതവുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടിരുന്നു, ഇതുവരെ ഇല്ലാതിരുന്ന ധൈര്യം അവൾ ആർജ്ജിച്ചെടുത്തു.
*******************************
മാസങ്ങൾ ഒഴിഞ്ഞു അനഘ തന്റെ ജീവിതത്തിനോട് പടവെട്ടി ഉയർന്നു നിഖിലിനോട് ഉണ്ടായിരുന്ന വെറുപ്പ് പുരുഷ വിധ്വേഷത്തിന്റെ മുഖം മൂടി എടുത്തണിയുമ്പോൾ ആഹ് മുഖം മൂടി തനിക്ക് നൽകുന്ന സംരക്ഷണത്തിൽ അനഘ ആശ്വാസം കണ്ടെത്തി.
“ഈ ആണുങ്ങളൊക്കെ ഒരു പോലെയാ അല്ലെ ചേച്ചീ…”
“ഹ ഹ ഹ….”
കാറിൽ ഷോപ്പിംഗ് കഴിഞ്ഞു വരുമ്പോൾ അനഖയുടെ ചോദ്യം കേട്ട നിഷ മുന്നിലെ കോ ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിലിരുന്നു ആർത്തു ചിരിച്ചു.
“അയ്യോ…”
നിഷയുടെ ചിരി കേട്ട് മുഖം മാറിയ അനഖയെ കണ്ട സന്ധ്യ നിഷയുടെ തുടയ്ക്കൊന്നു നുള്ളി.
“എന്താടി…എനിക്ക് നൊന്തു…”
നുള്ളിയ ഭാഗം തിരുമ്മിക്കൊണ്ട് നിഷ മുഖം കോട്ടിയപ്പോൾ അനഘ ഒന്ന് ചിരിച്ചു.
ഷോപ്പിംഗ് മാളിൽ വെച്ച് തിരക്കുള്ള ഫുഡ് കൗണ്ടറിൽ നിന്ന അനഖയുടെ പിന്നിൽ കൂടിയ ഒരുത്തൻ അവളെ മുട്ടിയുരുമ്മി അസ്വസ്ഥയാക്കിയിരുന്നു.
അവന്റെ കൈകൾ കൂടി തേരട്ടയെ പോലെ ദേഹത്തേക്ക് നുഴയാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അനഖയുടെ സകല പിടിയും വിട്ടിരുന്നു.
കൈ മുട്ട് അവന്റെ നെഞ്ചിനു വയറിനും ഇടയിലേക്ക് കുത്തുമ്പോൾ അവളുടെ മനസ്സിൽ വെറുപ്പായിരുന്നു.
മർമ്മത്തിൽ കിട്ടിയ കുത്തിൽ ശ്വാസം മുട്ടി അവൻ താഴെ വീണപ്പോൾ തിരിഞ്ഞു പോലും നോക്കാതെ അനഘ തിരികെ വന്നു ടേബിളിൽ ഇരുന്നു.
ദേഷ്യം കൊണ്ട് വിറക്കുന്ന അവളെ നോക്കി സന്ധ്യയും നിഷയും കാര്യം ചോദിക്കുമ്പോഴും കനപ്പിച്ചു വെച്ച മുഖവുമായി അവൾ ഇരുന്നതല്ലാതെ മറ്റൊന്നും പറഞ്ഞില്ല…
തിരികെ വരുംവഴി ആണ് അതവൾ അവരോടു പറഞ്ഞത്.
“ഡി എല്ലാ ആണുങ്ങളും കമ്പികഥകളിലെ പോലെ പെണ്ണിനെ കാണുമ്പോളെ കേറിപിടിക്കുന്നവരൊന്നും അല്ലാട്ടോ….”
“ഓ പിന്നെ….”
നിഷ വീണ്ടും ചെറികോട്ടി പുച്ഛിച്ചു.
സന്ധ്യ പറഞ്ഞതുകേട്ട അനഘ അതത്ര താല്പര്യമില്ലാത്ത പോലെ പുറത്തേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു.
********************************
ഓണമടുത്തതോടെ സന്ധ്യ വെക്കേഷന് വീട്ടിൽ പോവാനുള്ള തീരുമാനത്തിലെത്തി അതിനുള്ള ഒരുക്കം തുടങ്ങിയിരുന്നു.
“ഡി നീ പാക്കിങ് ഒന്നും ചെയ്യുന്നില്ലേ… ഫ്രൈഡേ ഈവ് തന്നെ പോവാനുള്ളതാ…”
ബാഗിലേക്ക് ഡ്രസ്സ് കുത്തി നിറക്കുന്നതിനിടയിൽ എന്തോ ആലോചനയിൽ മുഴുകി ഈ ലോകത്തൊന്നും ഇല്ലാത്ത കണക്ക് നിന്നിരുന്ന അനഖയെ നോക്കി സന്ധ്യ ചോദിച്ചു.
“ഞാൻ ഞാൻ വരുന്നില്ലേച്ചി….”
മുഖം താഴ്ത്തി അനഘ പറഞ്ഞത് കണ്ണിലെ നീർത്തിളക്കം സന്ധ്യ കാണാതിരിക്കാൻ കൂടി ആയിരുന്നു.
“ഏഹ്…വരുന്നില്ലേ…എന്നിട്ടു നീ എന്തെയ്യാൻ പോണു…
ദേ വെറുതെ വാശി പിടിക്കാതെ വെള്ളിയാഴ്ച്ച ഞാൻ ഇറങ്ങുമ്പോൾ മര്യാദയ്ക്ക് എന്റെ കൂടെ പോന്നോണം…”
മുഖത്ത് കനപ്പിച്ച ഭാവം നിലനിർത്തിക്കൊണ്ടു സന്ധ്യ മുരണ്ടു.
“അവിടെ….നാട്ടിൽ വന്നിട്ട് ഞാൻ എന്തെയ്യും ചേച്ചീ…എനിക്കവിടെ ഇനി ആരാ ഉള്ളെ….
എല്ലാം വിട്ടെറിഞ്ഞു അന്ന് അവന്റെ കൂടെ പോവുമ്പോൾ, എന്നെ പടിയടച്ചു പിണ്ഡം വെച്ച കഥയാ പിന്നൊരൂസം വിളിച്ച കൂട്ടുകാരിക്ക് പറയാനുണ്ടായെ…
എനിക്കിപ്പോൾ നാടും ഇല്ല വീടും ഇല്ല….”
മുഖം പൊത്തി കരഞ്ഞു പോയ അനഖയെ ചേർത്ത് കോരി പിടിച്ചുകൊണ്ട് സന്ധ്യ അൽപനേരം കൊഞ്ചിച്ചു.
“നിനക്ക് ഞാൻ ചേച്ചിയല്ലേ…എന്റെ വീട് നിന്റേം വീടായിട്ട് കണ്ടാൽ തീരുന്നതെ ഉള്ളു…..
പിന്നെ നിന്റെ അമ്മേം ബാക്കി ഉള്ളോരേം അതുകൂടി മനസ്സിൽ കണ്ടാ ഞാൻ വരാൻ പറേണേ…
നമുക്ക് എല്ലാം ഒന്ന് ശെരിയാക്കാൻ പറ്റുമോ എന്ന് നോക്കാടോ…”
അവളുടെ മുടി മാടിയൊതുക്കി സന്ധ്യ പറയുമ്പോഴും വിതുമ്പി മാറിൽ കിടന്നു കണ്ണീരൊലിപ്പിക്കാനെ അനഖയ്ക്ക് കഴിഞ്ഞുള്ളു.
********************************
നിഷയേ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ ആക്കി കാറിൽ നാട്ടിലേക്ക് പോവുമ്പോൾ സന്ധ്യയുടെ മിഴികൾ ഇടയ്ക്കിടെ അനഖയെ തേടി.
പുറത്തെ ഓടിമായുന്ന കാഴ്ചയിൽ കണ്ണ്ഉറപ്പിച്ചു ആലോചനയിൽ മുഴുകി ഇരിക്കുന്ന അനഖയേ വിളിക്കണം എന്നുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും യാത്രയിൽ അവൾ അവളുടെ മനസ്സിനെ സ്വയം പകപ്പെടുത്തട്ടെ എന്ന് സന്ധ്യ കരുതി രണ്ടു വർഷത്തിന് ശേഷം സ്വന്തം നാട്ടിലേക്ക് അവൾ തിരിച്ചെത്തുന്നത് ഒരു തകർന്ന ജീവിതം മാത്രം മുതൽക്കൂട്ടാക്കി ആയിരിക്കും എന്ന് അവളെപ്പോലെ സന്ധ്യയും കരുതിയിരുന്നില്ല.
നഗരത്തിന്റെ ഒച്ചപ്പാടും തലപൊക്കി മാനത്തെ തുറിച്ചു നോക്കി നിൽക്കുന്ന കെട്ടിടങ്ങളും പിന്നിലേക്ക് മാറി, പച്ച തലയണിഞ്ഞ മരങ്ങൾ റോഡിനു കാവൽ നില്ക്കാൻ തുടങ്ങി, ഇരുട്ട് താഴുമ്പോൾ ഇരുവശത്തെയും പാടങ്ങളിലെ ചേറു വെള്ളത്തിൽ മുകളിലോടുന്ന അമ്പിളിയെയും നക്ഷത്രക്കുഞ്ഞിങ്ങളെയും താഴെ നിന്ന് പുല്കുന്ന കാഴ്ചകൾ നിറഞ്ഞു.
കാർ അതിവേഗം പാഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.
രാത്രിയോടെ സന്ധ്യയുടെ വീടിന്റെ ഗേറ്റ് കടന്ന് അവർ മുന്നിലെത്തി.,
വീടിന്റെ മുൻപിലെ മരം മറച്ച മുറ്റത്ത് കാർ കേറ്റിയിടുമ്പോഴേക്കും ഇരു നിലയുള്ള ആഹ് വീടിന്റെ മുന്നിൽ ഓരോരുത്തരായി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരുന്നു.
