ലക്ഷ്മിയമ്മ ഞെട്ടിയുണര്‍ന്നു നോക്കി.
“എന്താ? എന്തുപറ്റി ചേട്ടാ? സ്വപ്നം വല്ലോം കണ്ടോ” കട്ടിലില്‍ ഇരുന്നു കിതയ്ക്കുന്ന
നായരോട് അവര്‍ ചോദിച്ചു. നായര്‍ക്ക് വിശ്വസിക്കാന്‍ സാധിച്ചില്ല. നൈറ്റ് ലാമ്പിന്റെ
അരണ്ട വെളിച്ചത്തില്‍ ഭാര്യയുടെ മുഖത്തേക്ക് അയാള്‍ അവിശ്വസനീയതയോടെ നോക്കി.
“അവനെവിടെ? അവന്‍?” സ്ഥലകാലബോധം നഷ്ടപ്പെട്ടവനെപ്പോലെ അയാള്‍ ചോദിച്ചു.
‘ആര്? ഇവിടെ നമ്മള്‍ രണ്ടാള്‍ മാത്രമല്ലെ ഉള്ളൂ?” ലക്ഷ്മിയമ്മ എഴുന്നേറ്റ് ലൈറ്റ്
ഓണാക്കി. കൂജയില്‍ നിന്നും വെള്ളമെടുത്ത് അവര്‍ അയാള്‍ക്ക് നല്‍കി. നായര്‍ മൂന്നാല്
ഗ്ലാസ് വെള്ളം മടമടാ കുടിച്ചു.
“നിഷാദ്” വെള്ളം കുടിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ നായര്‍ പറഞ്ഞു.
“ഓ അവനോ? അവന്‍ സന്ധ്യക്ക് പോകില്ലേ എന്നും?”
“ഞാനത് മറന്നു..മറന്നു” തലയാട്ടിക്കൊണ്ട് തന്നോടുതന്നെ നായര്‍ പറഞ്ഞു.
ലക്ഷ്മിയമ്മയുടെ അധരങ്ങളില്‍ ഒരു വികൃതമായ ചിരി വിരിഞ്ഞത് അയാള്‍ പക്ഷെ കണ്ടില്ല.
“ലൈറ്റ് ഓഫാക്കട്ടെ” അവര്‍ ചോദിച്ചു.
നായര്‍ മൂളി. അയാള്‍ മുറിയിലാകെ ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി കണ്ണോടിച്ചു. ഇല്ല, ഇവിടെ വേറെ
ആരുമില്ല; ഇല്ല. ഓരോരോ സ്വപ്നങ്ങള്‍. ഇരുള്‍ മുറിയെ വീണ്ടും കീഴടക്കി. ലക്ഷ്മിയമ്മ
തുടകള്‍ അകത്തിവച്ച് പൂറ്റില്‍ വിരലോടിച്ചു. ചെക്കന്‍ മിടുക്കനാണ്. തനി നായ. ഇന്നും
അവന്‍ കൊതം കീറിയാണ്‌ കേറ്റിയത്. ഹോ, ഇങ്ങേരു നേരത്തെ എങ്ങാനും
ഉണര്‍ന്നിരുന്നെങ്കില്‍ എന്താകുമായിരുന്നു എന്നോര്‍ത്തപ്പോള്‍ അവര്‍ക്ക്
ചിരിപൊട്ടി. നായരുടെ കൂര്‍ക്കം വലി മെല്ലെ പുനരാരംഭിച്ചപ്പോള്‍ ലക്ഷ്മിയമ്മയും
നിര്‍വൃതിയോടെ കണ്ണുകള്‍ അടച്ചു..
നിനക്ക് മാത്രമല്ല, എനിക്കും അറിയാമെടാ സുഖിക്കാന്‍..പകയോടെ അവരുടെ അന്തരംഗം
മന്ത്രിച്ചു.
നിഷാദ് സൈക്കിള്‍ ആഞ്ഞു ചവിട്ടി. സ്വന്തം വീട്ടിലേക്കുള്ള മടക്കയാത്രയില്‍
ആയിരുന്നു അവന്‍.
