ഇതുകണ്ട രാമനമ്മാവന്‍: എന്താ മോളെ… വെള്ളം വേണോ..?
താന്‍ കുടിച്ച വാട്ടര്‍ ബോട്ടിലെ വെള്ളം അംബികയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടികൊണ്ട് രാമനമ്മാവന്‍ അത് ചോദിച്ചു.
ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ വേണ്ട എന്നര്‍ത്ഥത്തില്‍ അംബിക തലയാട്ടി. അവള്‍ അമ്മാവനില്‍ നിന്ന് തലതിരിച്ച് പുറത്തേക്ക് നോക്കി. ബസ് അത്യാവശ്യം നല്ല വേഗത്തില്‍ പൊയ്‌ക്കോണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. മൂത്രശങ്ക അംബികയ്ക്ക് കൂടി കൂടി വരുന്നതുപോലെ അവള്‍ക്ക് തോന്നി. പുഷ്പ അമ്മായിയെ വിളിച്ച് കാര്യം പറഞ്ഞാലോ… അംബിക ആലോചിച്ചു. നോക്കിയപ്പോള്‍ സീറ്റില്‍ തല ചാരി ഉറങ്ങുകയാണ് അമ്മായി. അനിതയാണെങ്കില്‍ മറ്റെവിടെയോ നോക്കി നില്‍ക്കുകയാണ്. മൂത്രശങ്ക അതിരൂക്ഷമായി അംബികയ്ക്ക് തോന്നി. പിടിച്ചു നില്‍ക്കാന്‍ പറ്റാത്ത അത്ര ശങ്ക. അവള്‍ തുടകള്‍ ഇറുക്കി വെച്ചു സഹിച്ചു പിടിച്ചു. അംബിക മനസില്‍ പിറുപിറുത്തു. ഈ ബസില്‍ മൂത്രമൊഴിച്ചാല്‍ നാണക്കേടാണ്. രാമനമ്മാവനും പുഷ്പ അമ്മായിയും അനിതയും കൂടാതെ മറ്റു യാത്രക്കാരും. കല്ല്യാണ വീട്ടില്‍ നിന്ന് ഒഴിച്ചാല്‍ മതിയായിരുന്നു. ഇതിപ്പോ വളരെ കൂടുതലാണ്. സാധാരണ ഇങ്ങനെയുണ്ടാവുമ്പോള്‍ പിടിച്ചു നില്‍ക്കാറാണ് പതിവ്. ഇതിപ്പോള്‍ കുറച്ച് ദൂരം പോവണം. ഏതാണ്ട് ഒരുമണിക്കൂറിന് മുകളിലാവും നാട്ടിലെത്താന്‍. ബസ്സിറങ്ങിയാലും വീട്ടിലേക്ക് നടന്നെത്താന്‍ അതില്‍ കുടുതലാവും. അംബികയ്ക്ക് ഒരു എത്തുംപിടിയും കിട്ടിയില്ല. ഇതാ വീണ്ടും വരുന്നു ആ ശങ്ക. അവള്‍ തുടകള്‍ ഇറക്കി പിടിച്ചു നിര്‍ത്തി. ആ ശങ്ക അവള്‍ക്ക് സഹിക്കാവുന്നതില്‍ അപ്പുറമായിരുന്നു. ഇതിപ്പോള്‍ രണ്ടും കഴിഞ്ഞ് മൂന്നാമത്തെ തവണയാണ് ശങ്ക വരുന്നത്. അടുത്തതില്‍ പിടിച്ചു നില്‍ക്കാന്‍ പറ്റില്ല. അംബികയ്ക്ക് ഏറെ വിഷമവും പ്രയാസവും തോന്നി. മൂത്രം പുറത്ത് പോയാല്‍ നാണക്കേടാവും. നാണക്കേട് ഭയന്നിട്ട് കാര്യമില്ല. ബസിലുള്ളവരോട് പറഞ്ഞാല്‍ എവിടെങ്കിലും നിര്‍ത്തി തന്നാല്‍ പോയി മൂത്രമൊഴിച്ച് വരാം അംബിക തീരുമാനിച്ചു.
അംബിക: അമ്മാവാ… ബസ് എവിടെങ്കിലും നിര്‍ത്തോ…
രാമനമ്മാവന്‍: ബസ് പുറപ്പെട്ടിട്ടല്ലേ ഉള്ളൂ മോളെ… എന്ത് പറ്റി..?
അംബിക: അത് പിന്നെ..
രാമനമ്മാവന്‍: എന്താ മോളെ..
അംബിക: ഒന്നും ഇല്ല…
രാമനമ്മാവന്‍: അല്ല.. മോള്‍ക്ക് എന്തോ ഒരു പ്രയാസമുള്ളതുപോലെ ഉണ്ട്.. എന്താ..?
അംബിക: അത് പിന്നെ… ഒന്നും ഇല്ല…
അംബിക വിക്കി…
അമ്മാവന്‍: മോള് പറ… അമ്മാവനോട് പറ…
ഇനി മറച്ചുവെച്ചിട്ട് കാര്യമില്ല. അംബിക തുറന്ന് പറയാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.
അംബിക: അത് അമ്മാവാ എനിക്ക് മൂത്രമൊഴിക്കാനുണ്ട്..
അമ്മാവന്‍: മോള് അവിടുത്ത് ഒഴിച്ചില്ലായിരുന്നോ..?
ദയനീയമായി അംബിക: ഇല്ല…
അമ്മാവന്‍: മോളെ മൂത്രം പിടിച്ചു നിര്‍ത്തുന്നത് കേടാ…
അംബിക: ബസ് എവിടെങ്കിലും നിര്‍ത്തോ…?
അമ്മാവന്‍: അങ്ങനെ നിര്‍ത്തുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല… ബസ് നിര്‍ത്തിയാലും ഏതെങ്കിലും റോഡരികിലേ നിര്‍ത്തൂ.. ഞങ്ങള്‍ ആണുങ്ങള്‍ക്ക് പോയി മൂത്രമൊഴിക്കാം. നിങ്ങള് പെണ്ണുങ്ങള്‍ അങ്ങനെയല്ലല്ലോ….
അംബിക: ഹാവൂ….
അംബിക വയറിനുതാഴെ കൈകൊണ്ടുപോയി സഹിച്ചുകൊണ്ട് മൂത്രം പിടിച്ചു നിര്‍ത്തുന്നു..
അമ്മാവന്‍: മോളെ ഇത് അപകടമാണ്… മോള് മൂത്രമൊഴിക്കാതെയിരിക്കുന്നത്…
അംബിക: ഞാനെന്ത് ചെയ്യും അമ്മാവാ…
അമ്മാവന്‍: സാരിയില്‍ ഒഴിച്ചാല്‍, സാരി നനയും. മാത്രമല്ല ഏസി ആയതോണ്ട് മൂത്രത്തിന്റെ മണം എങ്ങും എത്തും.
ദയനീയമായി അംബിക: പിന്നെ എന്താ ചെയ്യാ….?
രാമനമ്മാവന്‍ ഒന്നാലോചിച്ച ശേഷം.
അമ്മാവന്‍: മോള് ഒരു കാര്യം ചെയ്യ് (കയ്യിലെ വെള്ളകുപ്പി അംബികയ്ക്ക് നേരെ കാണിച്ചുകൊണ്ട്) ഇതിലൊഴിച്ചോ…
ഞെട്ടലോടെ അതിലേക്ക് നോക്കി അംബിക: ഇതിലോ…?
അമ്മാവന്‍: അതെ.. മോളെ… അല്ലാതെ വേറെ മാര്‍ഗ്ഗമില്ല…
വീണ്ടും അംബികയ്ക്ക് മൂത്രശങ്കവന്നു.
അംബിക: ഹൂ…
അവള്‍ വീണ്ടും സഹിച്ചു പിടിച്ചു.
കയ്യിലെ ഒരു ലിറ്റര്‍ വലിപ്പമുള്ള വലിയ ദ്വാരമുള്ള ആ വാട്ടര്‍ബോട്ടില്‍ നിന്ന് വെള്ളംകുടിച്ച് തീര്‍ക്കുന്ന രാമനമ്മാവന്‍. വെള്ളം കുടിച്ചു തീര്‍ത്തുകൊണ്ട് കുപ്പി അംബികയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടികൊണ്ട്
അമ്മാവന്‍: ദാ മോളെ.. ഇതിലൊഴിച്ചോ…
അംബിക: വേണ്ട… ആരെങ്കിലും കാണും അമ്മാവാ…
അമ്മാവന്‍: മോളെ.. ഇതിലൊഴിച്ചില്ലെങ്കിലാ നാണക്കേട്. മൂത്രത്തിന്റെ മണം മണത്ത്് എല്ലാവരും ഇങ്ങോട്ട് നോക്കും. അത് പിന്നെ മോള്‍ക്ക് നാണക്കേടാ..
അംബിക: എന്നാലും
അമ്മാവന്‍: പുഷ്പ നല്ല ഉറക്കത്തിലാണ്… നമ്മളാണെങ്കില്‍ ഏറ്റവും പിന്നിലെ സീറ്റിലും. ആരും കാണില്ല മോളെ…
അമ്മാവന്‍ പറയുന്നത് ശരിയാണെന്ന് അംബികയ്ക്ക് തോന്നി. ഇനി മൂത്രം പിടിച്ചു നില്‍ക്കാന്‍ ആവില്ലെന്ന് അവള്‍ക്ക് ബോധ്യമായി. കാരണം ഓരോ തവണയും മൂത്രശങ്ക കൂടി കൂടിവരുന്നു. സഹിക്കുന്നത് അവളെ സംബന്ധിച്ച് അസഹ്യമായിരുന്നു. അമ്മാവന്‍ പറഞ്ഞപോലെ ആ വാട്ടര്‍ ബോട്ടിലില്‍ മൂത്രമൊഴിക്കാന്‍ അംബിക തീരുമാനിച്ചു. അമ്മാവനില്‍ നിന്ന് ആ വാട്ടര്‍ ബോട്ടില്‍ അംബിക വാങ്ങി.
അമ്മാവന്‍: മോള് അതിലൊഴിച്ചോ.. ആരും കാണാതെ ഞാന്‍ നോക്കിക്കോളാം…
എന്നു പറഞ്ഞു സീറ്റിന് മുന്നിലേക്ക് നീങ്ങിയിരിക്കുന്ന രാമനമ്മാവന്‍. വലതുകയ്യില്‍ അമ്മാവന്‍ തന്ന കുപ്പിയുമായി മൂത്രമൊഴിക്കാന്‍ ഒരുങ്ങുന്ന അംബിക. കുപ്പിയില്‍ മൂത്രമൊഴിക്കുന്നത് പ്രയാസമാണെന്ന് അംബികയ്ക്ക് തോന്നി. കാരണം അംബികയുടെ ഷഡ്ഡി ഊരണം. അതിന് സീറ്റില്‍ നിന്ന് എഴുന്നേല്‍ക്കണം. സീറ്റില്‍ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റാല്‍ കുറച്ച് മുമ്പില്‍ നില്‍ക്കുന്നവരുടെ ശ്രദ്ധ തന്നിലേക്ക് വരും. അവള്‍ നിസ്സഹായയോടെ ഒന്നും ചെയ്യാന്‍ കഴിയാതെയിരുന്നു ആലോചിച്ചു.
അമ്മാവന്‍: എന്ത് പറ്റി മോളെ…?
അംബിക: എനിക്ക്… അത്…
അംബിക വിക്കി.
അമ്മാവന്‍: മോള് ഷെഡ്ഡി ഇട്ടിട്ടുണ്ടോ…?
അംബിക: ഉം
അംബിക മൂളി തലയാട്ടി.
അമ്മാവന്‍: മോള് എഴുന്നേറ്റ് നിന്നാല്‍ മറ്റുള്ളവര്‍ ശ്രദ്ധിക്കും. ഒരു കാര്യം ചെയ്യ് സാരി പൊക്കി വെച്ച് അഴിച്ചെടുത്തോ…
ഇതുകേട്ട് മൂളി അംബിക തന്റെ പച്ച സാരി താഴെ നിന്ന് മുകളിലേക്ക് കയറ്റിപിടിച്ചു. പക്ഷെ നല്ല കനമുള്ള സാരിയായതിനാല്‍ സാരി താഴോട്ട് ഊര്‍ന്ന് വീഴുന്നു.
ഇതുകണ്ട് അമ്മാവന്‍: ഞാന്‍ സഹായിക്കാം മോളെ….
ആ ടൂറിസ്റ്റ് ബസിന്റെ ഇടുങ്ങിയ സീറ്റിലേക്ക് തലയിട്ട് അംബികയുടെ മുന്നിലെ സാരിയുടെ ആ ഭാഗത്ത് പിടിച്ച് പാവാടയും സാരിയും രാമനമ്മാവന്‍ അവളുടെ മുട്ടുകാല്‍വരെ സാരി ഉയര്‍ത്തി വെച്ചു. അംബികയുടെ വെളുത്തുതുടുത്ത അഴകാര്‍ന്ന കാലും കാല്‍മുട്ടും രാമന്‍ നായര്‍ കണ്ടു. അമ്മാവന്‍ ചെയ്യുന്നതില്‍ അംബികയ്ക്ക് നാണം തോന്നിയെങ്കിലും അവളുടെ അപ്പോളത്തെ ആ സാഹചര്യത്തില്‍ അവള്‍ക്ക് അത് കാര്യമാക്കിയില്ല. അമ്മാവന്‍ കാല്‍മുട്ട് വരെ ഉയര്‍ത്തിവെച്ചു തന്ന സാരിയുടെയും പാവാടയുടെയും ഉള്ളിലേക്ക് കയ്യിട്ട് ഷെഡ്ഡി ഊരാന്‍ അംബിക ശ്രമിച്ചു. അപ്പോള്‍ സാരിയും പാവാടയും കാല്‍മുട്ടില്‍ നിന്ന് കുറച്ച് പിന്നോട്ട് മാറി. രാമന്‍ നായര്‍ അവിടേക്ക് കൊതിയോടെ നോക്കി. അയാള്‍ക്ക് എവിടെയോ ഒരു മിന്നല്‍ പാളി. അപ്പോളേക്കും ബസില്‍ പാട്ടിട്ടു. അംബിക ഉള്ളിലിട്ട കൈ ഷെഡ്ഡിയില്‍ പിടിച്ച് വലിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയെങ്കിലും ഷെഡ്ഡി മാറുന്നില്ല. അവള്‍ വീണ്ടും ശ്രമിച്ചു. പരാജയപ്പെട്ടു.
