ഹായ് കൂട്ടുകാരെ,
ഇതൊന്ന് വായിച്ചു പോവൂ…
ഞാന്‍ നിങ്ങളുടെ ജംഗിള്‍ ബോയ്‌സ്.. എല്ലാവര്‍ക്കും സുഖം തന്നെയല്ലേ..? നിങ്ങളുടെ ജംഗിള്‍ ബോയ്‌സ് എന്ന എനിക്ക് കൊറോണകാരണം ഒരു വര്‍ഷവും രണ്ടുമാസവുമായി ജോലി ഇല്ല. ഒരുരൂപ പോലും വരുമാനമില്ല. ജോലി ഇനി ശരിയാവണം. അപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ കുറച്ച് പേരെ സന്തോഷിപ്പിക്കാമെന്ന് കരുതി. ജീവിതം മടുത്തു. അതുകൊണ്ട് കഥ എഴുതാന്‍ താല്‍പര്യമില്ലായിരുന്നു. വെറുതെ കടന്നുപോവുന്ന ദിവസങ്ങള്‍. നിങ്ങള്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കില്ലാന്ന് അറിയാം എന്നാലും ഒരു അപേക്ഷ.. എനിക്ക് വേണ്ടി ഒന്ന് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കോ….?
”നിനക്ക് വേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാ… വേറെ പണിയില്ല.” ഇതാണ് നിങ്ങളെ മറുപടിയെന്ന് എനിക്കറിയാം എന്നാലും പറഞ്ഞന്നെയുള്ളൂ.. നിങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച് ഇവിടെ വരിക കഥ വായിക്കുക, ആനന്ദം കൊള്ളുക പോവുക.. അതല്ലേ… ശരി അത് നടക്കട്ടെ… എന്റെ കഥ പറഞ്ഞു ഞാന്‍ നിങ്ങളെ ബോറടിപ്പിക്കുന്നില്ല. പിന്നെ വീണ്ടും ഒരു കഥയുമായി ഞാന്‍ വന്നിരിക്കുന്നു.
ശരി എല്ലാവരും കഥ വായിച്ചോളൂ….
വില്‍ക്കപ്പെട്ട കനികള്‍
Vilkkapetta Kanikal | Author : Jungle Boys
Related Posts
വര്‍ഷം 2012. കേരളത്തിലെ ടൗണില്‍നിന്ന് 10 കിലോമീറ്റര്‍ മാറി സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ഒരു ഗ്രാമം. അവിടെയാണ് ഈ കഥ നടക്കുന്നത്. അവിടെ അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു കൊല്ലനാണ് വേലു. അയാള്‍ക്ക് ഒരു മകളും ഒരു മകനുമാണുള്ളത്. മകന്‍ തമിഴ്‌നാട്ടില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നു. മകള്‍ മൂത്തതാണ്. അവളെ കെട്ടിച്ച് വിട്ടത് അടുത്ത ജില്ലയിലേക്കാണ്. അവള്‍ക്ക് ഒരു മകനുണ്ട്. പേര് കുട്ടാപ്പു എന്ന് വിളിക്കുന്ന അരുണ്‍. 56 വയസുള്ള വേലുവിന്റെ വീട്ടില്‍ അയാളെ കൂടാതെ അയാളുടെ ഭാര്യയും മകളുടെ മകന്‍ കുട്ടാപ്പുവുമാണ് ഉള്ളത്. എസ്എസ്എല്‍സി പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞ വേനല്‍ അവധി സമയമായതുകൊണ്ട് കുട്ടാപ്പു വേലുവിന്റെ വീട്ടിലാണ് വന്ന് നില്‍ക്കാറ്. സമയം അര്‍ദ്ധരാത്രി. വേലുവിന്റെ വീട്ടില്‍ രണ്ടു മുറികള്‍. അതില്‍ ഒന്നില്‍ വേലുവും അയാളുടെ ഭാര്യയും. മറ്റേ മുറിയില്‍ കുട്ടാപ്പുവും. സമയം ഏറെ വൈകിയിട്ടും കുട്ടാപ്പു ഉറങ്ങിയില്ല. അവന് ഉറക്കമില്ല. ആ മുറിയില്‍ പുതപ്പ് തലയോടെ മൂടിപുതച്ച് കിടക്കുന്ന കുട്ടപ്പുവിന്റെ അരയുടെ ഭാഗത്തുള്ള പുതപ്പിനുള്ളില്‍ കൈകള്‍ ചലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കാരണം എന്താണെന്നല്ലേ.. താനിന്ന് അങ്ങാടിയില്‍ അമ്മൂമ്മയുടെ അടിച്ച ബ്‌ളൈസും വാങ്ങാന്‍ തയ്യല്‍ കടയില്‍ പോയപ്പോള്‍ അവിടെനിന്ന് ഇറങ്ങിവരുന്ന ഒരു ചേച്ചിയെ കണ്ടു. കഴിഞ്ഞ ഏതോ ഒരു വര്‍ഷത്തില സ്‌കൂള്‍ അവധിക്ക് ഇവിടെ വന്ന് നിന്നപ്പോളാണ് അവന് ആ ചേച്ചിയെ ആദ്യമായി കണ്ടത്. അന്ന് കണ്ടപോലെയല്ല ഇന്ന്. കണ്ടയുടനെ അവനില്‍ എന്തോ ഓരു മാറ്റം. പക്ഷെ, വയസ് പതിനഞ്ച് കഴിഞ്ഞതും കൂട്ടുകാരുടെ കൂട്ടുകെട്ടില്‍ നിന്ന് പഠിച്ച ലൈംഗിക വിദ്യാഭ്യാസവും എല്ലാം എത്തിയതോടെ ആ ചേച്ചിയെ വീണ്ടും കണ്ടപ്പോള്‍ കുട്ടാപ്പുവിന് അത് പതിവ് കാഴ്ചയായിരുന്നില്ല. സാരിയാണ് വേഷം. വെളുത്ത് നീളം കുറഞ്ഞ് കണ്‍മഷിയില്‍ കുതിര്‍ന്ന കണ്ണും പുറത്തേക്ക് തള്ളിനില്‍ക്കുന്ന മാറിടവുമുള്ള ഓമനത്തമുള്ള നല്ലൊരു ചേച്ചി. താന്‍ ആ ചേച്ചിയെ നോക്കിയിട്ടും അവര്‍ തന്നെ നോക്കാതെ കടന്നുപോയി. പിന്‍ തിരിഞ്ഞ് നോക്കിയ കുട്ടാപ്പുവിന് ആ ചേച്ചിയുടെ മുടി ചന്തിയെ മറച്ചിരിക്കുന്നു. എന്നാലും ആ ചന്തികള്‍ താളത്തിനനുസരിച്ച് ചലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എവിടെയാണ് ആ ചേച്ചിയുടെ വീട്..? എന്താണ് പേര്..? ഇതൊന്നും കുട്ടാപ്പുവിന് അറിയില്ല. അവന് തന്റെ നാലിഞ്ച് നീളമുള്ള കുണ്ണ വേഗത്തില്‍ ചലിപ്പിച്ചു. അവന് കണ്ടതില്‍ വെച്ച് ഏറ്റവും സുന്ദരിയായ പെണ്ണായിരുന്നു ആ ചേച്ചി. അവളെ വര്‍ണിക്കാന്‍ കുട്ടാപ്പുവിന് ഭാവനകള്‍ മതിയാവാതെ വന്നു. അവന് അവളെ വീണ്ടും വീണ്ടും ഓര്‍ത്തു. അവന്റെ അരക്കെട്ടുകള്‍ വെട്ടിവിറക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അതേ ആ പുതപ്പിലേക്ക് കുട്ടാപ്പു പാല്‍ ചീറ്റി. ആ പതിനഞ്ചുകാരന്റെ പാല്‍ചീറ്റല്‍ ഇന്ന്് മൂന്നാംതവണയാണ്. പാല്‍ പോയ ക്ഷീണത്തോടെ കിടക്കുമ്പോള്‍ ആ പതിനഞ്ചുകാരന്‍ കുട്ടാപ്പു ചിന്തിച്ചു. ഇതെല്ലാം ആ ചേച്ചിക്ക് വേണ്ടിയാണ്. താന്‍ അറിയാത്ത, തന്നെ അറിയാത്ത ആ ചേച്ചിക്ക് വേണ്ടി, അല്ല ആ അപ്‌സരസിനുവേണ്ടി. ഇത് കുട്ടാപ്പുവിന്റെ കാര്യം മാത്രമല്ല. ആ നാട്ടിലെ ഭാരിഭാഗം ആണുങ്ങളും അവള്‍ക്ക് വേണ്ടിയാണ് പാല്‍ കളയുന്നത്.
ചമ്പകശേരി തറവാട്. ആ നാട്ടിലെ വലിയ പേരുകേട്ട തറവാട്ടുകാരാണ്. ആറര ഏക്കറയോളം സ്ഥലം ഇവര്‍ക്കുണ്ട്. അതില്‍ രണ്ടേമുക്കാല്‍ ഏക്കറോളം നെല്‍വയലാണ്. ഭാക്കിയുള്ള ഭാഗം മാവും പ്ലാവും ചേര്‍ന്ന് വലിയ വൃക്ഷങ്ങളുള്ള പറമ്പ്. അതിനൊത്ത നടുവിലാണ് ഇരുനിലയോടുചേര്‍ന്ന പഴയ വീട് സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്. വീടിന്റെ കുറച്ച് കിഴക്ക് മാറി ഒരു കുളമുണ്ട്. അതിനു കുറച്ച് അകലെ ഇരുനിലയോടു ചേര്‍ന്ന ഒരു ചെറിയ വീടും. പണ്ട് കാര്യസ്ഥന്മാരെ കുടുംബത്തിന് താമസിക്കാന്‍ ഉണ്ടാക്കിയതാണ്. പക്ഷെ ഇന്ന് ആ വീട്ടില്‍ കാര്യസ്ഥന്മാര്‍ ആരും ഇല്ല. അതുകൊണ്ട് അത് പൊടിപിടിച്ച് കിടക്കുകയാണ്. പഴയ ആ ഇരുനില വീടിനോടു ചേര്‍ന്ന് കുറച്ചകലെ ഒരു കിണറും അതിനോടനുബന്ധിച്ച് ഒരു വിറകുപുരയുമുണ്ട്. പഴയ വീടായതുകൊണ്ട് തന്നെ ബാത്ത് റൂമൊന്നും അകത്തില്ല. വിറകുപുരയോട് ചേര്‍ന്നാണ് കുളിമുറിയും കക്കൂസും സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്. പൈപ്പ് വെളിയില്‍ കാണുന്ന രീതിയിലുള്ള വയറിംഗാണ് ആ വീട്ടിലുള്ളത്. താഴെ മൂന്ന് മുറി. കൂടാതെ അടുക്കള, കോലായി. മുകളിലും അതേപോലെ മൂന്ന് മുറികള്‍. അതാണ് വീടിന്റെ പ്ലാന്‍. അവിടെ കാരണവര്‍ ഗംഗാധരന്‍ നായര്‍ ഇരുപത് വര്‍ഷം മുമ്പ് മരിച്ചു. ഇപ്പോള്‍ അയാളുടെ ഭാര്യ ഗൗരിയമ്മ( വയസ് 65) ആണുള്ളത്. കാലിന് വാതത്തിന്റെ പ്രശ്‌നമുള്ളതിനാല്‍ അധിക ദൂരം നടക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. അവര്‍ക്ക് രണ്ട് ആണ്‍ മക്കള്‍. ഒരാള്‍ വിനയന് നായര്‍ (വയസ് – 37), മറ്റൊരാള്‍ വിനോദ് നായര്‍(വയസ് 30). വിനയന്റെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞു. അവന്റെ ഭാര്യ അംബിക നായര്‍(വയസ്-24). വിനയനും അംബികയ്ക്കും ഒരു മകളുണ്ട്. പേര് കിരണ്‍. അവള്‍ക്ക് അഞ്ച് വയസാവുന്നു. വിനയനും വിനോദും ടൗണില്‍ പലചരക്ക് കട നടത്തുകയാണ്. ടൗണിലെ വലിയ നാല് കടകളെടുത്താല്‍ അതില്‍ ഒന്ന് ഇവരുടേതാണ്. കാരണം അത്രക്ക് കച്ചവടമുണ്ട്. കൂടാതെ അവര്‍ കച്ചവടം ചെയ്യുന്ന കട വിനയന്റെയും വിനോദിന്റെയും അച്ഛന്‍ പെങ്ങളെ വിവാഹം ചെയ്ത രാമന്‍ നായരെ കടയാണ്. അമ്മാവന് അതുകൂടാതെ ടൗണില്‍ കുറെ കടകളുണ്ട്. വയസ് മുപ്പതായിട്ടും വിനോദിന് വിവാഹം ശരിയായിട്ടില്ല. കാരണം ഗൗരിയമ്മ തന്നെ. തന്റെ മൂത്ത മരുമകള്‍ അംബികയെപോലെ ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയെ വേണമെന്ന ആവശ്യമാണുള്ളത്. പല ബ്രോ്ക്കര്‍ മുഖേന വിവാഹം അന്വേഷിച്ചെങ്കിലും അതുപോലെയൊരു പെണ്ണിനെ കിട്ടിയില്ല. കാരണം അംബികയുടെ സ്വഭാവവും വിനയവും ബഹുമാനവും സ്‌നേഹവും ഗൗരിയമ്മയ്ക്ക് ഒരുപാടിഷ്ടപ്പെട്ടു. മരുമകളായല്ല, മകളായാണ് ഗൗരിയമ്മ അവളെ സ്‌നേഹിക്കുന്നത്. ഏത് ആവശ്യത്തിനും അംബിക തന്നെ മതി ഗൗരിയമ്മയ്ക്ക്. പിന്നെ സൗന്ദര്യത്തിന്റെ കാര്യം പറയേണ്ട. വിനയന് അവളെ കെട്ടികൊണ്ടുവന്ന നാള്‍ മുതല്‍ അയല്‍പക്കത്തുള്ളവരും കുടുംബക്കാരും അംബികയുടെ സൗന്ദര്യത്തെപറ്റി തന്നെയാണ് പറഞ്ഞത്. പണ്ടൊക്കെ അവളുമായി പുറത്തുപോവുമ്പോള്‍ പല ആണുങ്ങളും അംബികയെ നോക്കുന്നത് ഗൗരിയമ്മ കാണാറുണ്ട്. അതിന് ശേഷം അംബികയെ തനിച്ച് പുറത്ത് പറഞ്ഞയക്കാറില്ല. അവള്‍ക്ക് എന്തെങ്കിലും തയ്ക്കാനുണ്ടെങ്കില്‍ നാട്ടിലുള്ള ശരദയുടെ തയ്യല്‍ കടയില്‍ ഒന്ന് പോവും, അത്ര തന്നെ. പ്രീഡിഗ്രി കഴിഞ്ഞ് പതിനെട്ട് വയസു പൂര്‍ത്തിയായപ്പോള്‍ തന്നെ വിനയന് അവളെ വിവാഹം ചെയ്തു. അന്ന് വിനയന് വയസ് 31. വിവാഹം കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇപ്പോള്‍ ആറ് വര്‍ഷം ആവുന്നു. വിനോദിനും വയസ് മുപ്പത്തിയൊന്നിലേക്ക് അടുക്കുന്നു. അന്ന് ബ്രോക്കര്‍ നാരായണന്‍ പറഞ്ഞ കാര്യം ഗൗരിയമ്മ ഓര്‍ത്തു.
